Βρήκα μια πρόθεση το πρωί στη κουζίνα μου
Δε παραπέμπει στο "προ-χώρησες"
αλλά στο "προ-δωσες"
η ώρα πέρασε,ο χρόνος δεν είναι πια χρόνος.
Είναι μια δερμάτινη βαλίτσα αναμνήσεων και παλιών υποθέσεων.Είναι ένας φάκελος με αποκόμματα περιοδικών και κολλημένες τσίχλες στο πάτο της σχολικής μου τσάντας.Βρεγμένα χαρτομάντηλα από χυμένα δάκρυα και σκισμένα μανίκια από ξέφρενα κυνηγητά.
Ο χρόνος δεν είνα πια χρόνος.Εδώ που φτάσαμε είναι μόνο ένα μάτσο απρεπείς προτάσεις.Είναι μνήμες που πλαισιώνουν το παρόν μου,χωρίς να ελπίζουν πουθενά,επιβιώνοντας από τη κρυφή συλλογή στιγμών μου.
Οι σκιές που κάνουν τα χέρια μου δε μοιάζουν με πεταλούδες και χαρούμενες μορφές.Η σαρκοβόρα πλευρά του εαυτού μου...Κοιτάει το σώμα και το κορμί,την αόριστη σάρκα και μορφή.Ψυχή δεν υπάρχει στις κινήσεις του.Ψυχή δε θα υπάρξει στις υποσχέσεις και στα όνειρα του.
Μα εγώ δε βιάζομαι.Ποτέ δε βιάστηκα.
Ο χρόνος είναι χρόνος
Ο χρόνος είναι το είδωλο μου στο καθρέφτη του παιδικού μου δωματιου.
Δε βιάζομαι
Είναι μια δερμάτινη βαλίτσα αναμνήσεων και παλιών υποθέσεων.Είναι ένας φάκελος με αποκόμματα περιοδικών και κολλημένες τσίχλες στο πάτο της σχολικής μου τσάντας.Βρεγμένα χαρτομάντηλα από χυμένα δάκρυα και σκισμένα μανίκια από ξέφρενα κυνηγητά.
Ο χρόνος δεν είνα πια χρόνος.Εδώ που φτάσαμε είναι μόνο ένα μάτσο απρεπείς προτάσεις.Είναι μνήμες που πλαισιώνουν το παρόν μου,χωρίς να ελπίζουν πουθενά,επιβιώνοντας από τη κρυφή συλλογή στιγμών μου.
Οι σκιές που κάνουν τα χέρια μου δε μοιάζουν με πεταλούδες και χαρούμενες μορφές.Η σαρκοβόρα πλευρά του εαυτού μου...Κοιτάει το σώμα και το κορμί,την αόριστη σάρκα και μορφή.Ψυχή δεν υπάρχει στις κινήσεις του.Ψυχή δε θα υπάρξει στις υποσχέσεις και στα όνειρα του.
Μα εγώ δε βιάζομαι.Ποτέ δε βιάστηκα.
Ο χρόνος είναι χρόνος
Ο χρόνος είναι το είδωλο μου στο καθρέφτη του παιδικού μου δωματιου.
Δε βιάζομαι
Το σπίτι πια δεν είναι σπίτι
Δεν έχει το άρωμα λεβάντας και μέντας.
Τα βιβλία πια δεν είναι βιβλία
Δεν ταιριάζει η τσάκιση στις σελίδες τους.
Το ραδιόφωνο πια δεν είναι ραδιόφωνο
Δεν ξεχωρίζεις τον λόγο απ΄τη γλώσσα.
Οι άνθρωποι πια δεν είνα άνθρωποι
Δεν σου μοιάζουν στο ελάχιστο.
Από τότε που αποφάσισες να φύγεις
τίποτα δεν είναι σωστό.
Τίποτα κατανοητό
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Έτσι φτάσαμε στο τώρα;
Όχι,όχι.Φυσικά και όχι
Η αγκαλιά είναι ακόμα αγκαλιά
Το φιλί είναι ακόμα φιλί
Και εσύ..
Και εσύ είσαι ακόμα εσύ..
Δεν έχει το άρωμα λεβάντας και μέντας.
Τα βιβλία πια δεν είναι βιβλία
Δεν ταιριάζει η τσάκιση στις σελίδες τους.
Το ραδιόφωνο πια δεν είναι ραδιόφωνο
Δεν ξεχωρίζεις τον λόγο απ΄τη γλώσσα.
Οι άνθρωποι πια δεν είνα άνθρωποι
Δεν σου μοιάζουν στο ελάχιστο.
Από τότε που αποφάσισες να φύγεις
τίποτα δεν είναι σωστό.
Τίποτα κατανοητό
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Έτσι φτάσαμε στο τώρα;
Όχι,όχι.Φυσικά και όχι
Η αγκαλιά είναι ακόμα αγκαλιά
Το φιλί είναι ακόμα φιλί
Και εσύ..
Και εσύ είσαι ακόμα εσύ..
Σαν ξεριζωμένα τμήματα του χώρου σου,
περιορίζοντας τον ουρανό και τον καθαρό μου αέρα..
περιττά μπαλκόνια αγκιστρωμένα στα κτίρια,
δειλά κάνοντας σκιά σε πρόχειρα πεζοδρόμια, φωλιάζουν στη γιορτινή μας αφέλεια το κιτς των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων..
περιορίζοντας τον ουρανό και τον καθαρό μου αέρα..
περιττά μπαλκόνια αγκιστρωμένα στα κτίρια,
δειλά κάνοντας σκιά σε πρόχειρα πεζοδρόμια, φωλιάζουν στη γιορτινή μας αφέλεια το κιτς των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων..
Λες και βάλαμε στη πρίζα το κόκκινο χαμόγελο μας
και τραγουδώντας το κρεμάσαμε στα σκουριασμένα κάγκελα.
και τραγουδώντας το κρεμάσαμε στα σκουριασμένα κάγκελα.
Σε έχω κλείσει σε ένα κουτάκι.Δε μιλάς πολύ,ακούς πάντα ότι σου λέω,μ'αγαπάς ,θα κανες τα πάντα για μένα,τα βράδια μου τραγουδάς Λοίζο για να με πάρει ο ύπνος,χασκογελάς με το σάλιο που βρέχει το μαξιλάρι μου και χαιδεύεις τα μαλλιά μου-θέε μου τι ζεστή επαφή- όταν κάποιος με προδίδει.
Κάποτε όλο σε λεγα μπαμπά και μπαμπά,μα στη προσπάθεια μου να ισορροπήσω στα κόκκινα τακούνια,ποδοπότησα άγρια ότι απέμεινε από κείνη τη λέξη.
Πλέον βρίσκω διάφορα ονόματα να σε φωνάξω,διάφορα γράμματα να στριμώξω σε κεινο το κουτί.Στην αρχή,είχα όρεξη πολύ και μετακινούσα με περίσσια φροντίδα όλο το καπάκι,έφτιαχνα στοργικά το άσπρο σατέν και σε τοποθετούσα στη στάση που σε βολεύει.Και ύστερα δε με ένοιαζε τι και πως αρκεί να ήσουν το κουτί μου,το κουτάκι μου.
Μετά ξεβολεύτηκες-έκανε ζέστη λες εκεί μέσα και η υγρασία σου τζάκιζε τα πλευρά- και όλο φώναζες να σε βγάλω.Θιγμένος ο δείκτης μου σε έσπρωξε στο "δε-με-νοιάζει-τι-κάνεις-μετά-από-μένα"και έκλεισα το καπάκι.Θυμωμένη με την ευκολία που βόλεψα κάποιον στο κουτί μου,θυμωμένη με την ευκολία που στρίμωξα κάποιον στις απαιτήσεις μου,πήρα το κόκκινο τακούνι και χάραξα μια λεπτή γραμμή στην επιφάνεια του ξύλινου κουτιού.
Για γράμματα συγκεκριμένων διαστάσεων και ονόματα συγκεκριμένου μήκους.
Για να μην πίεζω και να μην πιέζομαι.
Μα ξέρεις,βλέπω πως οι μέρες τρέχουν ξαφνικά,πως δε προλαβαίνω καν τη σκόνη να πάρω-έστω τα πάνω πάνω-δε προλαβαίνω καν να σκεφτώ αν πια μου αρέσει ο Λοίζος ή θέλω Χατζιδάκη,αν πια θέλω να με χαιδεύεις γιατί με πρόδωσαν και όχι γιατί τους πρόδωσα.
Μα είναι αργά πάλι,κοντεύει μεσάνυχτα.Άσε με μόνο να χωθώ στο μάλλινο πουλόβερ σου και μόνο για απόψε να σε πω μπαμπά,μπαμπάκα μου γιατί φοβάμαι μωρέ,αλήθεια φοβάμαι.
Κάποτε όλο σε λεγα μπαμπά και μπαμπά,μα στη προσπάθεια μου να ισορροπήσω στα κόκκινα τακούνια,ποδοπότησα άγρια ότι απέμεινε από κείνη τη λέξη.
Πλέον βρίσκω διάφορα ονόματα να σε φωνάξω,διάφορα γράμματα να στριμώξω σε κεινο το κουτί.Στην αρχή,είχα όρεξη πολύ και μετακινούσα με περίσσια φροντίδα όλο το καπάκι,έφτιαχνα στοργικά το άσπρο σατέν και σε τοποθετούσα στη στάση που σε βολεύει.Και ύστερα δε με ένοιαζε τι και πως αρκεί να ήσουν το κουτί μου,το κουτάκι μου.
Μετά ξεβολεύτηκες-έκανε ζέστη λες εκεί μέσα και η υγρασία σου τζάκιζε τα πλευρά- και όλο φώναζες να σε βγάλω.Θιγμένος ο δείκτης μου σε έσπρωξε στο "δε-με-νοιάζει-τι-κάνεις-μετά-από-μένα"και έκλεισα το καπάκι.Θυμωμένη με την ευκολία που βόλεψα κάποιον στο κουτί μου,θυμωμένη με την ευκολία που στρίμωξα κάποιον στις απαιτήσεις μου,πήρα το κόκκινο τακούνι και χάραξα μια λεπτή γραμμή στην επιφάνεια του ξύλινου κουτιού.
Για γράμματα συγκεκριμένων διαστάσεων και ονόματα συγκεκριμένου μήκους.
Για να μην πίεζω και να μην πιέζομαι.
Μα ξέρεις,βλέπω πως οι μέρες τρέχουν ξαφνικά,πως δε προλαβαίνω καν τη σκόνη να πάρω-έστω τα πάνω πάνω-δε προλαβαίνω καν να σκεφτώ αν πια μου αρέσει ο Λοίζος ή θέλω Χατζιδάκη,αν πια θέλω να με χαιδεύεις γιατί με πρόδωσαν και όχι γιατί τους πρόδωσα.
Μα είναι αργά πάλι,κοντεύει μεσάνυχτα.Άσε με μόνο να χωθώ στο μάλλινο πουλόβερ σου και μόνο για απόψε να σε πω μπαμπά,μπαμπάκα μου γιατί φοβάμαι μωρέ,αλήθεια φοβάμαι.
Η σταματημένη εικόνα και τα παγωμένα λόγια,
τα ακίνητα περιστέρια μόλις λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος,
εκφράσεις και αγκαλιές γαντζωμένες στο πέρασμα του χρόνου.
Και όλα αυτά,όμορφα βαλμένα στο παράθυρο του παλιού νοσοκομείου.
Όταν βγαίνεις από δω όλα ξεκινάνε από κει που τ΄άφησες.
Δεν χάνεται τίποτα.
Ούτε καν η επανάληψη.
τα ακίνητα περιστέρια μόλις λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος,
εκφράσεις και αγκαλιές γαντζωμένες στο πέρασμα του χρόνου.
Και όλα αυτά,όμορφα βαλμένα στο παράθυρο του παλιού νοσοκομείου.
Όταν βγαίνεις από δω όλα ξεκινάνε από κει που τ΄άφησες.
Δεν χάνεται τίποτα.
Ούτε καν η επανάληψη.
Το παλιό πλοίο για το νησί των ονείρων,η πέτρινη προβλήτα και η ζεστή σου αγκαλιά.
Ο κοντός κύριος με τα γυαλιά,το μεγάλο καφέ σκυλί και αυτά που μου δωσες.
Τα τσαλακωμένα μου χαρτιά,τα πρόχειρα σκίτσα μου και κάπου κάπου τα λόγια σου.
Κάθε μου ανάμνηση ποτισμένη από το όνομα σου.
Κάθε μου στιγμή αρωματισμένη από τα μαλλιά σου.
Αν με ρωτήσεις τι θέλω να κάνω θα σου πω
Ο κοντός κύριος με τα γυαλιά,το μεγάλο καφέ σκυλί και αυτά που μου δωσες.
Τα τσαλακωμένα μου χαρτιά,τα πρόχειρα σκίτσα μου και κάπου κάπου τα λόγια σου.
Κάθε μου ανάμνηση ποτισμένη από το όνομα σου.
Κάθε μου στιγμή αρωματισμένη από τα μαλλιά σου.
Αν με ρωτήσεις τι θέλω να κάνω θα σου πω
"να περάσει"
Και όλα να γίνουν έτσι:
Το παλιό πλοίο για το νησί των ονείρων,η πέτρινη προβλήτα.
Ο κοντός κύριος με τα γυαλιά,το μεγάλο καφέ σκυλί .
Τα τσαλακωμένα μου χαρτιά,τα πρόχειρα σκίτσα μου.
Κάθε μου ανάμνηση..
Κάθε μου στιγμή..
Και όλα να γίνουν έτσι:
Το παλιό πλοίο για το νησί των ονείρων,η πέτρινη προβλήτα.
Ο κοντός κύριος με τα γυαλιά,το μεγάλο καφέ σκυλί .
Τα τσαλακωμένα μου χαρτιά,τα πρόχειρα σκίτσα μου.
Κάθε μου ανάμνηση..
Κάθε μου στιγμή..
Οι παλάμες μου γεμάτες χώμα.
Το πρόσωπο μου μουτζουρωμένο.
Πονάνε τα πλευρά μου και ανασαίνω αργά.
Ουρλιάζει ο κόσμος που θαψα μέσα του τα πάντα σου.
Οι πρώτες μου φράσεις
οι πρώτες μου λέξεις
δεν έχουν να πουν σε κανέναν τίποτα.
Αλλά καμιά στιγμή,
σε κάποια υπόνοια
θα καταλάβεις
πως
το τίποτα είναι καλύτερο απ' το όλα.
Το πρόσωπο μου μουτζουρωμένο.
Πονάνε τα πλευρά μου και ανασαίνω αργά.
Ουρλιάζει ο κόσμος που θαψα μέσα του τα πάντα σου.
Οι πρώτες μου φράσεις
οι πρώτες μου λέξεις
δεν έχουν να πουν σε κανέναν τίποτα.
Αλλά καμιά στιγμή,
σε κάποια υπόνοια
θα καταλάβεις
πως
το τίποτα είναι καλύτερο απ' το όλα.
Κρατάω στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαλλιαρό σκυλί,κάθομαι δίπλα σου και οι παγωμένες πατούσες μας ενώνονται.Εσύ,κρατάς στο χέρι ένα ποτήρι κρασί και σιγοτραγουδάς το αγαπημένο σου κομμάτι..
"How many roads.."
Bλέπουμε υποτίθεται ταινία.Το dvd έχει κολλήσει εδώ και ώρες σε μια συγκεκριμένη σκηνή και αφού κουβεντιάσαμε για την αθλια ποιότητα των ταινιών και στολίσαμε με απαράδεκτες λέξεις του υπαλλήλους,συνεχίσαμε να κοιτάμε υπνωτισμένοι την οθόνη μη έχοντας κάτι άλλο να πούμε.
"..must a man walk down.."
O καθένας έχει τα δικά του,τα πολύ δικά του,που δε θέλει να μοιραστεί-όχι επειδή δε νιώθει την αναγκή-αλλά σαν να είνα κάτι απαγορευμένο απο φύση ,ο οργανισμός γεννά μια είδους αντιπάθεια σε ανοίγματα κ πολλά πολλά λόγια.
"..Before you call him a man?.."
Σε είχα όμως ανάγκη σήμερα για αυτό σου είπα να έρθεις.Αρκεί που κάθεσαι δίπλα μου και έφερες και το μικρό μαλλιαρό σκυλί στην αγκαλιά μου.
Το κρασί ήταν δικό μου ότι και να λες.Και πρώτη φορά πίνω λευκό.Και μόνο από το ποτήρι σου.
"..Yes, 'n' how many seas must a white dove sail.."
Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν τι είναι πια ψέμα και αλήθεια.Τι είναι πια οι άνθρωποι και κάνουν τόσο ανάκατα τα πράγματα.Ποιες αλήθειες να πιστέψω και ποιά ψέματα..Τι με συμφέρει,τι με βολεύει και τι μου ταιριάζει..
"..Before she sleeps in the sand?.."
Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν πως η απόλυτη ειλικρίνια που ώρες ώρες σου εμπιστεύομαι ίσως είναι τελικά και το απόλυτο ψέμα που το κεφάλι μου κατασκεύασε.Ίσως η μόνη αλήθεια που έχεις είναι αυτή του εαυτού σου και καμία άλλη.Ίσως δεν υπάρχουν άνθρωποι που λένε ψέματα.Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε λένε την αλήθεια.
Όχι επειδή δε θέλουν.Απλά να,δε μπορούν..
"..Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly.."
Το ποτήρι χτυπάει στιγμιαία στο δόντι σου και τινάζεσαι..Κάτι πήγες να πεις και μετανιώνεις.Κοιτάς με τάχα ενδιαφέρον τη παγωμένη σκηνή στη τηλεόραση.Μετά θα σε ρωτήσω πως σου φάνηκε "καλή θα μου πεις" και θα συμφωνήσω.Θα συμφωνήσω.Άριστη σκηνοθεσία και φωτογραφία.Άριστες ερμηνείες και μοναδικός φωτισμός.
"..Before they're forever banned?.."
Το τηλέφωνο χτυπάει.Πάρος,Κρήτη,Αθήνα,Εύβοια,Καβάλα,Θεσσαλονίκη όλοι πατάνε έναν ρημαδοαριθμό,όλοι φτιάχνουν τη φωνή τους πριν χτυπήσει,όλοι το κλείνουν ευτυχισμένοι,όλοι αποκοιμιούνται κλαίγοντας.Και;
"..The answer, my friend, is blowin' in the wind.."
Και όλοι έχουν τα πως και τα γιατί τους και όλοι έχουν κάτι να σου πουν στην ιστορία τους χωρίς ψέματα και αλήθειες.
Και αν μονο κάτι έπρεπε να ορίσουν σα τη μοναδική αλήθεια που τραντάζει τα σπλάχνα τους αυτό θα ήταν ένα παραπονιάρικο "μου λείπεις".Αφού κλείσει το τηλέφωνο,πριν κλάψουν στο μαξιλάρι τους.
"..The answer is blowin' in the wind..."
Σου ακουμπάω το χέρι να σου δείξω πως όλα αυτά έχουν για μας νόημα.Δεν έχω μάθει να σ'αγκαλιάζω,να σε κοιτάζω και να σε φιλάω μα ξέρω πότε δεν είσαι καλά,πότε γελάς ψεύτικα και πότε αναστενάζεις.Ξέρω πως είμαι εδώ και είσαι εκεί επειδή έτυχε,ξέρω πως σε συνάντησα επειδή έτυχε αλλά αλήθεια σου λέω σε σκέφτομαι επειδή το επέλεξα,σε αγαπάω επειδή το επέλεξα,μου λείπεις επειδή έτσι..έτσι γίνεται.Έτσι πρέπει να γίνεται.
-Σηκώνεσαι να φύγεις με περίσια φορτωμένη στη πλάτη απογοήτευση για το πόσο αφελής μπορώ να γίνω ώρες ώρες και πριν φύγεις με ρωτάς "γιατί"-
Ανασηκώνω τους ώμους.The answer is blowin' in the wind.
"How many roads.."
Bλέπουμε υποτίθεται ταινία.Το dvd έχει κολλήσει εδώ και ώρες σε μια συγκεκριμένη σκηνή και αφού κουβεντιάσαμε για την αθλια ποιότητα των ταινιών και στολίσαμε με απαράδεκτες λέξεις του υπαλλήλους,συνεχίσαμε να κοιτάμε υπνωτισμένοι την οθόνη μη έχοντας κάτι άλλο να πούμε.
"..must a man walk down.."
O καθένας έχει τα δικά του,τα πολύ δικά του,που δε θέλει να μοιραστεί-όχι επειδή δε νιώθει την αναγκή-αλλά σαν να είνα κάτι απαγορευμένο απο φύση ,ο οργανισμός γεννά μια είδους αντιπάθεια σε ανοίγματα κ πολλά πολλά λόγια.
"..Before you call him a man?.."
Σε είχα όμως ανάγκη σήμερα για αυτό σου είπα να έρθεις.Αρκεί που κάθεσαι δίπλα μου και έφερες και το μικρό μαλλιαρό σκυλί στην αγκαλιά μου.
Το κρασί ήταν δικό μου ότι και να λες.Και πρώτη φορά πίνω λευκό.Και μόνο από το ποτήρι σου.
"..Yes, 'n' how many seas must a white dove sail.."
Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν τι είναι πια ψέμα και αλήθεια.Τι είναι πια οι άνθρωποι και κάνουν τόσο ανάκατα τα πράγματα.Ποιες αλήθειες να πιστέψω και ποιά ψέματα..Τι με συμφέρει,τι με βολεύει και τι μου ταιριάζει..
"..Before she sleeps in the sand?.."
Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν πως η απόλυτη ειλικρίνια που ώρες ώρες σου εμπιστεύομαι ίσως είναι τελικά και το απόλυτο ψέμα που το κεφάλι μου κατασκεύασε.Ίσως η μόνη αλήθεια που έχεις είναι αυτή του εαυτού σου και καμία άλλη.Ίσως δεν υπάρχουν άνθρωποι που λένε ψέματα.Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε λένε την αλήθεια.
Όχι επειδή δε θέλουν.Απλά να,δε μπορούν..
"..Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly.."
Το ποτήρι χτυπάει στιγμιαία στο δόντι σου και τινάζεσαι..Κάτι πήγες να πεις και μετανιώνεις.Κοιτάς με τάχα ενδιαφέρον τη παγωμένη σκηνή στη τηλεόραση.Μετά θα σε ρωτήσω πως σου φάνηκε "καλή θα μου πεις" και θα συμφωνήσω.Θα συμφωνήσω.Άριστη σκηνοθεσία και φωτογραφία.Άριστες ερμηνείες και μοναδικός φωτισμός.
"..Before they're forever banned?.."
Το τηλέφωνο χτυπάει.Πάρος,Κρήτη,Αθήνα,Εύβοια,Καβάλα,Θεσσαλονίκη όλοι πατάνε έναν ρημαδοαριθμό,όλοι φτιάχνουν τη φωνή τους πριν χτυπήσει,όλοι το κλείνουν ευτυχισμένοι,όλοι αποκοιμιούνται κλαίγοντας.Και;
"..The answer, my friend, is blowin' in the wind.."
Και όλοι έχουν τα πως και τα γιατί τους και όλοι έχουν κάτι να σου πουν στην ιστορία τους χωρίς ψέματα και αλήθειες.
Και αν μονο κάτι έπρεπε να ορίσουν σα τη μοναδική αλήθεια που τραντάζει τα σπλάχνα τους αυτό θα ήταν ένα παραπονιάρικο "μου λείπεις".Αφού κλείσει το τηλέφωνο,πριν κλάψουν στο μαξιλάρι τους.
"..The answer is blowin' in the wind..."
Σου ακουμπάω το χέρι να σου δείξω πως όλα αυτά έχουν για μας νόημα.Δεν έχω μάθει να σ'αγκαλιάζω,να σε κοιτάζω και να σε φιλάω μα ξέρω πότε δεν είσαι καλά,πότε γελάς ψεύτικα και πότε αναστενάζεις.Ξέρω πως είμαι εδώ και είσαι εκεί επειδή έτυχε,ξέρω πως σε συνάντησα επειδή έτυχε αλλά αλήθεια σου λέω σε σκέφτομαι επειδή το επέλεξα,σε αγαπάω επειδή το επέλεξα,μου λείπεις επειδή έτσι..έτσι γίνεται.Έτσι πρέπει να γίνεται.
-Σηκώνεσαι να φύγεις με περίσια φορτωμένη στη πλάτη απογοήτευση για το πόσο αφελής μπορώ να γίνω ώρες ώρες και πριν φύγεις με ρωτάς "γιατί"-
Ανασηκώνω τους ώμους.The answer is blowin' in the wind.
για τους β,α και όποιον μπορέσει να το κάνει δικό του
Για αυτούς που ποτέ δε ταίριαξαν στο δυο,για αυτούς που τόσο μας μοιάζουν έτσι όπως μας φαντάστηκα μαζί,για αυτούς που τα δρομολόγια τρέχουν τη ζωή τους,για αυτούς κάνε το χειμώνα τους βράχια και σκέψου το χιόνι να ταν σπηλιά,να μείνουν εκεί,να μη φωνάζουν,να μη θυμούνται,να μη κλαίνε το Σάββατο το βράδυ για το πόσο γρήγορα θα φύγει η Κυριακή.
Και ίσως να είμαστε εγωιστές που τόσο κοντά δε μοιραζόμαστε τίποτα και τόσο μακρυά ζητάμε τα πάντα.
Και ίσως να ναι το άλλοθι μας αυτό το κρύο και αυτός ο καιρός και αυτός ο απίστευτα μακρύς δρόμος που πρέπει στα θέλω μας να διανύσουμε.
Ίσως και να ναι οι υποψίες μας πως η μοναξιά δεν φτιάχτηκε για άλλους παραμόνο για μας,και ανοίγοντας το ραδιόφωνο στο πιο κεφάτο μας τραγούδι να της φτιάξουμε διάθεση καλή μη μας βαρεθεί και φύγει.
Αλλά βέβαια.
ίσως να φταίω και εγώ
Και ίσως να είμαστε εγωιστές που τόσο κοντά δε μοιραζόμαστε τίποτα και τόσο μακρυά ζητάμε τα πάντα.
Και ίσως να ναι το άλλοθι μας αυτό το κρύο και αυτός ο καιρός και αυτός ο απίστευτα μακρύς δρόμος που πρέπει στα θέλω μας να διανύσουμε.
Ίσως και να ναι οι υποψίες μας πως η μοναξιά δεν φτιάχτηκε για άλλους παραμόνο για μας,και ανοίγοντας το ραδιόφωνο στο πιο κεφάτο μας τραγούδι να της φτιάξουμε διάθεση καλή μη μας βαρεθεί και φύγει.
Αλλά βέβαια.
ίσως να φταίω και εγώ
Γεμίζοντας τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
Όμοιες ομπρέλες που διασταυρώνονται μα δε συναντιούνται.Στο σύρμα τους σκαλωμένες οι ιστορίες μας,στο ύφασμα λεκέδες των ταξιδιών μας.
Γεμίζοντας το πεζοδρόμιο χνάρια και βήματα,και τινάζοντας τις παλάμες από τα παράπονα μας, ταίζουμε τα περιστέρια.
Ονομάζοντας τη μέρα Σάββατο, σταυροπόδι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.
Η διαδρομή και οι σταγόνες στο τζάμι.
Δε θέλω να κατέβω.
Γεμίσαμε τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
Όμοιες ομπρέλες που διασταυρώνονται μα δε συναντιούνται.Στο σύρμα τους σκαλωμένες οι ιστορίες μας,στο ύφασμα λεκέδες των ταξιδιών μας.
Γεμίζοντας το πεζοδρόμιο χνάρια και βήματα,και τινάζοντας τις παλάμες από τα παράπονα μας, ταίζουμε τα περιστέρια.
Ονομάζοντας τη μέρα Σάββατο, σταυροπόδι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.
Η διαδρομή και οι σταγόνες στο τζάμι.
Δε θέλω να κατέβω.
Γεμίσαμε τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
-Στους περαστικούς με τα θολά μάτια.Τα θολά,άχρωμα μάτια.
-Δεν δίνεις τη νύχτα για δικιά σου.Δε μιλάς για χθεσινά σημαντικά και ύποπτα
-Στους εφιάλτες με χρώματα τσακίζω τη σελίδα.Να τους θυμάμαι
-Δεν αξίζουν έτσι οι σκιες που μένουν στο σκαλοπάτι μας
-Σημάδεψε το παγκάκι που κάτσαμε
-Λεκές.
-Κρατάω γόμα.
-Όχι έτσι.Με σάλιο.
-Δεν δίνεις τη νύχτα για δικιά σου.Δε μιλάς για χθεσινά σημαντικά και ύποπτα
-Στους εφιάλτες με χρώματα τσακίζω τη σελίδα.Να τους θυμάμαι
-Δεν αξίζουν έτσι οι σκιες που μένουν στο σκαλοπάτι μας
-Σημάδεψε το παγκάκι που κάτσαμε
-Λεκές.
-Κρατάω γόμα.
-Όχι έτσι.Με σάλιο.
To παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Φυλακίζει τοπία στο βλέμμα του με τον ίδιο ρυθμό που το πόδι του ανεβοκατεβάζει το πετάλι.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δεν έχει λόγο να βιαστεί.
Σφυρίζει μόνο παλιά τραγούδια του κινηματογράφου.
Άρεσουν αυτά.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δε προσπερνάει περαστικούς και μυστήριους διαβάτες
και σταματάει στα πληγωμένα περιστέρια του πεζοδρομίου.
Δεν έχει βρωμικα τζάμια και καθρέφτες μα πάντα δίνει μια καλή μέρα στα φανάρια.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δε ξέρει πολλά και φοβάται ελάχιστα
Δε μιλάει πολύ και τα δίνει όλα.
Το παιδί με το ποδήλατο χάνεται στα παράθυρα της τηλεοπτικής πραγματικότητας και βγαίνει βόλτα στα κουτούκια των Πετραλώνων.
Το παιδί με το ποδήλατο υπάρχει σε υπόγειες γκαρσονιέρες και πεθαμένες γειτονιές.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ γιατί οι δρόμοι στένεψαν πιο γρήγορα από ότι έπρεπε.Και δεν έπρεπε.Και δεν θέλαμε.
Και ύστερα δε το πιστεύαμε.
Και του κλειδώσαμε το ποδήλατο σε υπόγειες γκαρσονιέρες και πεθαμένες γειτονιές
Φυλακίζει τοπία στο βλέμμα του με τον ίδιο ρυθμό που το πόδι του ανεβοκατεβάζει το πετάλι.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δεν έχει λόγο να βιαστεί.
Σφυρίζει μόνο παλιά τραγούδια του κινηματογράφου.
Άρεσουν αυτά.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δε προσπερνάει περαστικούς και μυστήριους διαβάτες
και σταματάει στα πληγωμένα περιστέρια του πεζοδρομίου.
Δεν έχει βρωμικα τζάμια και καθρέφτες μα πάντα δίνει μια καλή μέρα στα φανάρια.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δε ξέρει πολλά και φοβάται ελάχιστα
Δε μιλάει πολύ και τα δίνει όλα.
Το παιδί με το ποδήλατο χάνεται στα παράθυρα της τηλεοπτικής πραγματικότητας και βγαίνει βόλτα στα κουτούκια των Πετραλώνων.
Το παιδί με το ποδήλατο υπάρχει σε υπόγειες γκαρσονιέρες και πεθαμένες γειτονιές.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ γιατί οι δρόμοι στένεψαν πιο γρήγορα από ότι έπρεπε.Και δεν έπρεπε.Και δεν θέλαμε.
Και ύστερα δε το πιστεύαμε.
Και του κλειδώσαμε το ποδήλατο σε υπόγειες γκαρσονιέρες και πεθαμένες γειτονιές
Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και που.
ο αέρας να μην εχει τίποτα το διαφορετικο
τα κτήρια σωστά βαλμένα στη θέση τους.
Οι ώρες να παιρνούν με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια διάθεση.
Τα δρομολόγια τρενων και λεωφορείων-όλα καλά.
Χωρίς καθυστερήσεις.
Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και που.
Δεν φορούσες τα καλά σου.Δε σου άρεσαν εσένα αυτά.
"Κύριος σοβαρός με μηχανή σωστή"
Έτσι μου λεγες και μ'αρεσε.
Καφές γαλλικος.Σκέτος.
Ακόμα ακούω το κουταλάκι που ανακάτευες.
Όμορφος ήχος.Με τον δικό σου ρυθμό.
Για αυτό και αν με δεις καμιά φορά έξω,
πάντα ανακατεύω των άλλων τους καφέδες.
Μήπως και υπάρξεις λίγο στη παρέα.
Να σε γνωρίσω σε φίλους και γνωστούς.
Να καμαρώσω που σε ξέρω.
Να καμαρώσω που σε σκέφτομαι.
Γιατί ξέρεις..;Σε σκέφτομαι.
Και ας πίστευες πως ποτέ δε σε προσέχω
Και ας πίστευες πως με πειράζει τι είσαι.
Γιατί ξέρεις..;Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και πού.
Επειδή πάντα πρόσεχα αυτό που είσαι..
Φιλί!
Στον Ν.
ο αέρας να μην εχει τίποτα το διαφορετικο
τα κτήρια σωστά βαλμένα στη θέση τους.
Οι ώρες να παιρνούν με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια διάθεση.
Τα δρομολόγια τρενων και λεωφορείων-όλα καλά.
Χωρίς καθυστερήσεις.
Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και που.
Δεν φορούσες τα καλά σου.Δε σου άρεσαν εσένα αυτά.
"Κύριος σοβαρός με μηχανή σωστή"
Έτσι μου λεγες και μ'αρεσε.
Καφές γαλλικος.Σκέτος.
Ακόμα ακούω το κουταλάκι που ανακάτευες.
Όμορφος ήχος.Με τον δικό σου ρυθμό.
Για αυτό και αν με δεις καμιά φορά έξω,
πάντα ανακατεύω των άλλων τους καφέδες.
Μήπως και υπάρξεις λίγο στη παρέα.
Να σε γνωρίσω σε φίλους και γνωστούς.
Να καμαρώσω που σε ξέρω.
Να καμαρώσω που σε σκέφτομαι.
Γιατί ξέρεις..;Σε σκέφτομαι.
Και ας πίστευες πως ποτέ δε σε προσέχω
Και ας πίστευες πως με πειράζει τι είσαι.
Γιατί ξέρεις..;Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και πού.
Επειδή πάντα πρόσεχα αυτό που είσαι..
Φιλί!
Στον Ν.
Aν οι αλλαγές μοιάζουν σε ότι είχαμε,
Αν το σπίτι δεν θα φαίνεται άδειο στις αργές σου μέρες,
Αν ,μόνο, αν μπορούσες να καταλάβεις πως πονάει το να στριμώχνεις τους λυγμούς σου σε ενα μαξιλάρι,
τότε αλήθεια αλήθεια αλήθεια αλήθεια τίποτα δε θα με πείραζε και τίποτα δε θα με πειράζει..
Μα δεν..
ΥΓ:Θα περιμένω άλλες μέρες..
Αν το σπίτι δεν θα φαίνεται άδειο στις αργές σου μέρες,
Αν ,μόνο, αν μπορούσες να καταλάβεις πως πονάει το να στριμώχνεις τους λυγμούς σου σε ενα μαξιλάρι,
τότε αλήθεια αλήθεια αλήθεια αλήθεια τίποτα δε θα με πείραζε και τίποτα δε θα με πειράζει..
Μα δεν..
ΥΓ:Θα περιμένω άλλες μέρες..
Δεν πέρασε πολύς καιρός.Κάτι μέρες και κάτι μήνες.Και ύστερα κάτι χρόνια.
Στην αρχή φρόντισα να είσαι ένα περαστικό όνομα στη ζωή μου.Μα ξέρεις δε γίνονται όλα έτσι όπως τα θέλουμε,και εγώ άρχισα να μαθαίνω απ'εξω το όνομα σου,και να του δίνω μάτια και στόμα,και να του δίνω φωνή να μου μιλήσει,και να του δίνω και κάτι από μένα-να με μάθει,να μη με φοβάται..
Τα βράδια είναι δύσκολες ώρες..
Δε κοιμάμαι εύκολα.Ανοιγοκλείνω το φως για να γεννηθούν σκιές να μη νιώθω μόνη και χτυπάω ρυθμικά τα δάχτυλα μου στο τοίχο για να κάνω μια κρυφή,μακρινή καντάδα στη νύχτα σου.
Μέτρησα ως το άπειρο και ζήλεψα που τέλος δεν υπήρχε και τέλος δεν ερχόταν..
Όμορφο πράγμα το άπειρο, δε βρίσκεις;
Αν ποτέ θελήσεις να ψάξεις κάτι,πρώτα εκεί να κοιτάξεις..
Τα βράδια είναι άτιμες ώρες σου ξαναλέω..
Βρήκα ένα σπασμένο λουλούδι το πρωί και το πέταξα.
Νιώθω τύψεις.Πολλές τύψεις.
Άλλος στη θέση μου θα το μύριζε και με περίσσεια φροντίδα θα το τοποθετούσε στο ωραιότερο βάζο του σπιτιού του.
Εγώ δεν έχω βάζα πια σπίτι μου.Δεν έχω χώρο για σπασμένα λουλούδια ούτε για μαραμένα πέταλα..
Κάποτε τα βρισκα τόσο όμορφα όλα αυτά.Τόσο λευκά και αλάνθαστα.
Άξιζε,πίστευα και η πιο ταλαιπωρημένη υπόσχεση να γατζώνεται από πάνω σου..
Μα δεν έχει νόημα ξέρεις..Τίποτα δεν έχει νόημα αν δε τους δώσεις..
Η ώρα λίγο μετά τις 5.
Απ'εξω το σκουπιδιάρικο να μαζέψει τις βρώμικες ζωές μας..
Στην αρχή φρόντισα να είσαι ένα περαστικό όνομα στη ζωή μου.Μα ξέρεις δε γίνονται όλα έτσι όπως τα θέλουμε,και εγώ άρχισα να μαθαίνω απ'εξω το όνομα σου,και να του δίνω μάτια και στόμα,και να του δίνω φωνή να μου μιλήσει,και να του δίνω και κάτι από μένα-να με μάθει,να μη με φοβάται..
Τα βράδια είναι δύσκολες ώρες..
Δε κοιμάμαι εύκολα.Ανοιγοκλείνω το φως για να γεννηθούν σκιές να μη νιώθω μόνη και χτυπάω ρυθμικά τα δάχτυλα μου στο τοίχο για να κάνω μια κρυφή,μακρινή καντάδα στη νύχτα σου.
Μέτρησα ως το άπειρο και ζήλεψα που τέλος δεν υπήρχε και τέλος δεν ερχόταν..
Όμορφο πράγμα το άπειρο, δε βρίσκεις;
Αν ποτέ θελήσεις να ψάξεις κάτι,πρώτα εκεί να κοιτάξεις..
Τα βράδια είναι άτιμες ώρες σου ξαναλέω..
Βρήκα ένα σπασμένο λουλούδι το πρωί και το πέταξα.
Νιώθω τύψεις.Πολλές τύψεις.
Άλλος στη θέση μου θα το μύριζε και με περίσσεια φροντίδα θα το τοποθετούσε στο ωραιότερο βάζο του σπιτιού του.
Εγώ δεν έχω βάζα πια σπίτι μου.Δεν έχω χώρο για σπασμένα λουλούδια ούτε για μαραμένα πέταλα..
Κάποτε τα βρισκα τόσο όμορφα όλα αυτά.Τόσο λευκά και αλάνθαστα.
Άξιζε,πίστευα και η πιο ταλαιπωρημένη υπόσχεση να γατζώνεται από πάνω σου..
Μα δεν έχει νόημα ξέρεις..Τίποτα δεν έχει νόημα αν δε τους δώσεις..
Η ώρα λίγο μετά τις 5.
Απ'εξω το σκουπιδιάρικο να μαζέψει τις βρώμικες ζωές μας..
Σαν να βρέχει είναι σήμερα.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Κάθομαι στο τζάμι και προσπαθώ να φανταστώ που θα έπεφταν οι στάλες.
Όμορφες που είναι..
Όμορφες που θα τανε..
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Λες και δεν υπάρχει κανείς σήμερα.
Λες και όλοι αποφάσισαν σήμερα να μην υπάρξουν.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Πάντα πίστευα πως η γωνιά που χω ακουμπήσει τις ζωγραφιές σου
ήταν το ομορφότερο σημείο του δωματίου.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Πάντα βάζω στο καφέ μου μια κουταλιά ζάχαρη και δύο καφέ.
Δε μου αρέσει.
Αλλά τον πίνω.Κάθε πρωί στις 10.
Ακούω ραδιόφωνο τα βράδια και περπατάω στη βεράντα.
Χωρίς κάποιο ιδιαιτερο λόγο.
Έτσι και άλλιως δε φτάνω πουθενά.
Ποτέ δε φτάνω πουθένα.
Έτσι.
Και όταν ακούμπησα το πρόσωπο μου στο τζάμι, έβρεξε.
Λες και κάποιος κατάλαβε.
Δε βρέχει όσο συχνά θα θελα στα μέρη μας.
Σε όλα τα τζάμια κολλήμενα τα πρόσωπα..
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Περιμένοντας μια βροχή και κρατώντας πάντα μια καινούρια ομπρέλα..
Έτσι περνάμε εμείς τα βράδια μας..
Πάντα περιμένοντας..
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Κάθομαι στο τζάμι και προσπαθώ να φανταστώ που θα έπεφταν οι στάλες.
Όμορφες που είναι..
Όμορφες που θα τανε..
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Λες και δεν υπάρχει κανείς σήμερα.
Λες και όλοι αποφάσισαν σήμερα να μην υπάρξουν.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Πάντα πίστευα πως η γωνιά που χω ακουμπήσει τις ζωγραφιές σου
ήταν το ομορφότερο σημείο του δωματίου.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.
Πάντα βάζω στο καφέ μου μια κουταλιά ζάχαρη και δύο καφέ.
Δε μου αρέσει.
Αλλά τον πίνω.Κάθε πρωί στις 10.
Ακούω ραδιόφωνο τα βράδια και περπατάω στη βεράντα.
Χωρίς κάποιο ιδιαιτερο λόγο.
Έτσι και άλλιως δε φτάνω πουθενά.
Ποτέ δε φτάνω πουθένα.
Έτσι.
Και όταν ακούμπησα το πρόσωπο μου στο τζάμι, έβρεξε.
Λες και κάποιος κατάλαβε.
Δε βρέχει όσο συχνά θα θελα στα μέρη μας.
Σε όλα τα τζάμια κολλήμενα τα πρόσωπα..
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Περιμένοντας μια βροχή και κρατώντας πάντα μια καινούρια ομπρέλα..
Έτσι περνάμε εμείς τα βράδια μας..
Πάντα περιμένοντας..
Στα χάρτινα φεγγάρια,εμείς δίνουμε τα ονόματα μας.
Κρεμασμένοι από το ταβάνι να βλέπουμε το κόσμο.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας πέρασαν για αληθινούς.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας ζήλεψαν οι ερωτευμένοι.
Μέχρι να σπάσει ο σπάγκος και να ευχηθούν στον θάνατο μας.
Κρεμασμένοι από το ταβάνι να βλέπουμε το κόσμο.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας πέρασαν για αληθινούς.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας ζήλεψαν οι ερωτευμένοι.
Μέχρι να σπάσει ο σπάγκος και να ευχηθούν στον θάνατο μας.
Κάψτε τα σπίτια και τα υπάρχοντα μας.
Κάψτε τα δωμάτια των παιδιών όλων των τόπων.
Βγάλτε με μανία τις αφίσες από το τοίχο και ξεσκίστε τα τετράδια που κρύβουν κάτω από το κρεββάτι.
Κάψτε το σπίτι του παππού και της γιαγιάς.
Και μαζί και τα παραμύθια που μας λένε.
Κάψτε κήπους και αυλές να μη παίζουμε.
Κάψτε τις αλάνες να μη τρέχουμε.
Και ύστερα γεμίστε τους ουρανούς καπνούς να μη πετάμε.
Κάψτε τα δωμάτια των παιδιών όλων των τόπων.
Βγάλτε με μανία τις αφίσες από το τοίχο και ξεσκίστε τα τετράδια που κρύβουν κάτω από το κρεββάτι.
Κάψτε το σπίτι του παππού και της γιαγιάς.
Και μαζί και τα παραμύθια που μας λένε.
Κάψτε κήπους και αυλές να μη παίζουμε.
Κάψτε τις αλάνες να μη τρέχουμε.
Και ύστερα γεμίστε τους ουρανούς καπνούς να μη πετάμε.
Αν το παιδί διανύσει με ποδήλατο,
μια απόσταση από δω ως εκεί
θα φτάσει 5 η ώρα χαραμάτων.
Αν το παιδί διανύσει με ποδήλατο,
μια απόσταση από δω ως εκεί,
και φτάσει 5 η ώρα χαραμάτων
θα με δει να σε έχω αγκαλιά.
Θα με δει να σε έχω αγκαλιά σε μια από τις στιγμές που τα χω όλα.
Και ύστερα δεν είχα τίποτα.Έτσι.Επειδή "ο καιρός είναι ο κακοήθης όγκος της στιγμής*"
*Από το Ενός Λεπτού Μαζί της Κικής Δημουλά
μια απόσταση από δω ως εκεί
θα φτάσει 5 η ώρα χαραμάτων.
Αν το παιδί διανύσει με ποδήλατο,
μια απόσταση από δω ως εκεί,
και φτάσει 5 η ώρα χαραμάτων
θα με δει να σε έχω αγκαλιά.
Θα με δει να σε έχω αγκαλιά σε μια από τις στιγμές που τα χω όλα.
Και ύστερα δεν είχα τίποτα.Έτσι.Επειδή "ο καιρός είναι ο κακοήθης όγκος της στιγμής*"
*Από το Ενός Λεπτού Μαζί της Κικής Δημουλά
Όχι,όχι δεν παρακολουθείτε δείγμα εξαίσιου υποκριτικού ταλέντου.
Μα μη κυρία μου,μη χειροκράτε.Μην υποκλίνεστε στην ερμηνεία μου.
Δεν είναι μέρος μιας παρωδίας.Μια άλλη εγώ είμαι.Ένα κομμάτι που ξεχνιέται.
Μα σας λέω δε θέλω βραβεία και συγχαρίκια.Δεν άλλαξα για σας.Δεν άλλαξα για κανέναν.
Δε φταίνε οι πράσινες νεράιδες που στριμώχτηκαν στα σπλάχνα μας.
Αλλά εσύ και εσύ.Γράμματα μαζεμένα δίπλα μου.
Α και Θ,Γ και Β,και ύστερα πάλι Γ.
Με σένα θα είμαι η ευγενική και η ήρεμη,με σένα λες και γίνομαι γυναίκα και ύστερα πάλι παιδάκι.
Γράμματα μαζεμένα δίπλα μου.
Και σας ξαναλέω κυρία μου μη χειροκτροτάτε.Εγώ είμαι.Μη πληρώνετε για μένα.Μη πληρώνετε για κανέναν.
Όλοι κάπου κάπου μοιάζουμε.
Εξαρτάται τι γράμμα θα χουμε δίπλα μας.
Εξαρτάται ποιόν θυμόμαστε και για ποιόν μελαγχολούμε.
Μα μη κυρία μου,μη χειροκράτε.Μην υποκλίνεστε στην ερμηνεία μου.
Δεν είναι μέρος μιας παρωδίας.Μια άλλη εγώ είμαι.Ένα κομμάτι που ξεχνιέται.
Μα σας λέω δε θέλω βραβεία και συγχαρίκια.Δεν άλλαξα για σας.Δεν άλλαξα για κανέναν.
Δε φταίνε οι πράσινες νεράιδες που στριμώχτηκαν στα σπλάχνα μας.
Αλλά εσύ και εσύ.Γράμματα μαζεμένα δίπλα μου.
Α και Θ,Γ και Β,και ύστερα πάλι Γ.
Με σένα θα είμαι η ευγενική και η ήρεμη,με σένα λες και γίνομαι γυναίκα και ύστερα πάλι παιδάκι.
Γράμματα μαζεμένα δίπλα μου.
Και σας ξαναλέω κυρία μου μη χειροκτροτάτε.Εγώ είμαι.Μη πληρώνετε για μένα.Μη πληρώνετε για κανέναν.
Όλοι κάπου κάπου μοιάζουμε.
Εξαρτάται τι γράμμα θα χουμε δίπλα μας.
Εξαρτάται ποιόν θυμόμαστε και για ποιόν μελαγχολούμε.
Το ασανσερ πάντα σταματούσε στο πρώτο όροφο για μια βιαστική καλησπέρα και μια πρόχειρη αγκαλιά.Ο μακρύς διάδρομος από τον Ιούνιο του 2006 δε μου φαινόταν ίδιος.Δε με ενέπνε ούτε καν αυτή την ασήμαντη βιαστική καλησπέρα.Ήταν που είχε ποτίσει τους τοίχους μια απώλεια.
Τον Μάη του 2008 άδειασε αναπάντεχα ένα ακόμη διαμέρισμα.Το δεύτερο από τα τρία.
Μπήκαν ταινίες προστατευτικές,σύρτες,κλειδιά και νέα πόμολα.
Τον Αύγουστου του 2009 αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση για το άδειασμα του τρίτου διαμερίσματος του πρώτου ορόφου.Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα ένα τα φωτάκια της πολυκατοικίας σβήνουν.Και δεν είναι πως κάποιος έσβησε το πορτατίφ του να πέσει για ύπνο,δεν είναι μια ξαφνική διακοπή ρεύματος.
Για πρώτη φορά στη ζωή θα τραβήξω την προστευτική ταινία του πρώτου ορόφου λίγο πιο κει.Θα κλειδώσω δυο και τρεις φορές τη πόρτα για να νιώθεις ασφάλεια,και η καλησπέρα που σου λεγα ξαφνικά,θα μοιάζει αξεπέραστη πολυτέλεια στο μακρύ διάδρομο.
Η πόρτα του ασανσέρ θα κλείσει με δύναμη καθώς θα πατάμε το κουμπί του ισογείου μετρώντας τις αγκαλιές που κεράστηκες..
Και ακόμα και αν τώρα μεγάλωσα,επέτρεψε μου να ξανακάτσω οκλαδόν στο πράσινο χαλί και να σου χαρίσω ένα τελευταίο κοινό μας λεπτό:
"Σήμερα τα φώτα κάρκαλε η κότα και ο πέτος της φωνάζει αυτή δε πολογιέται,της δίνει ένα πυθάρι,τη παίρνει στο ποδάρι,οι οι πόδι μου και το καλαπόδι"
Αντίο
Τον Μάη του 2008 άδειασε αναπάντεχα ένα ακόμη διαμέρισμα.Το δεύτερο από τα τρία.
Μπήκαν ταινίες προστατευτικές,σύρτες,κλειδιά και νέα πόμολα.
Τον Αύγουστου του 2009 αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση για το άδειασμα του τρίτου διαμερίσματος του πρώτου ορόφου.Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα ένα τα φωτάκια της πολυκατοικίας σβήνουν.Και δεν είναι πως κάποιος έσβησε το πορτατίφ του να πέσει για ύπνο,δεν είναι μια ξαφνική διακοπή ρεύματος.
Για πρώτη φορά στη ζωή θα τραβήξω την προστευτική ταινία του πρώτου ορόφου λίγο πιο κει.Θα κλειδώσω δυο και τρεις φορές τη πόρτα για να νιώθεις ασφάλεια,και η καλησπέρα που σου λεγα ξαφνικά,θα μοιάζει αξεπέραστη πολυτέλεια στο μακρύ διάδρομο.
Η πόρτα του ασανσέρ θα κλείσει με δύναμη καθώς θα πατάμε το κουμπί του ισογείου μετρώντας τις αγκαλιές που κεράστηκες..
Και ακόμα και αν τώρα μεγάλωσα,επέτρεψε μου να ξανακάτσω οκλαδόν στο πράσινο χαλί και να σου χαρίσω ένα τελευταίο κοινό μας λεπτό:
"Σήμερα τα φώτα κάρκαλε η κότα και ο πέτος της φωνάζει αυτή δε πολογιέται,της δίνει ένα πυθάρι,τη παίρνει στο ποδάρι,οι οι πόδι μου και το καλαπόδι"
Αντίο
Έχει περάσει καιρός από τότε που βλέπαμε προοπτικές που δεν υπήρχαν.
Έχει περάσει καιρός από τότε που λέγαμε παραμύθια για τη ζωή μας.
Και ύστερα δεν τα θυμόμασταν γιατί ήταν όμορφα,τόσο όμορφα.
Γιατί μας μάθανε τα όμορφα,τα τόσο όμορφα να μη τα θυμόμαστε.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δε σε θυμάμαι.
Τα μάτια σου ήτανε πράσινα,σίγουρα πράσινα.
Μα έχει περάσει καιρός σου λέω και δε σε θυμάμαι.
Είχες όμορφα χείλια που δε μιλούσαν πολύ.
Τα δάχτυλα σου ήταν μακρυά και έδειχναν πάντα αυτά που δεν καταλάβαινα.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δεν θυμάμαι.
Ξέχασα πως είναι να ζεις για αυτά που δεν αξίζουν.
"Γιατί να μιλάνε και να μη γράφουν;
Γιατί να πιστεύουν μονότονα;
Γιατί να φωτογραφίζουν και να μην ζωγραφίζουν;
Γιατί να γελάνε συνέχεια;"
Αυτά ονειρευόμασταν τη μέρα που συναντηθήκαμε.
Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι.
Δε θυμάμαι πως είναι να αγαπάς λέξεις.Τέτοιες λέξεις.
Δε θυμάμαι πως είναι να κλαίς για λέξεις.Τέτοιες λέξεις.
Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι πότε.
Δε θυμάμαι πότε ξανασυναντηθήκαμε.
Πρέπει να πέρασε καιρός..
Έχει περάσει καιρός από τότε που λέγαμε παραμύθια για τη ζωή μας.
Και ύστερα δεν τα θυμόμασταν γιατί ήταν όμορφα,τόσο όμορφα.
Γιατί μας μάθανε τα όμορφα,τα τόσο όμορφα να μη τα θυμόμαστε.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δε σε θυμάμαι.
Τα μάτια σου ήτανε πράσινα,σίγουρα πράσινα.
Μα έχει περάσει καιρός σου λέω και δε σε θυμάμαι.
Είχες όμορφα χείλια που δε μιλούσαν πολύ.
Τα δάχτυλα σου ήταν μακρυά και έδειχναν πάντα αυτά που δεν καταλάβαινα.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δεν θυμάμαι.
Ξέχασα πως είναι να ζεις για αυτά που δεν αξίζουν.
"Γιατί να μιλάνε και να μη γράφουν;
Γιατί να πιστεύουν μονότονα;
Γιατί να φωτογραφίζουν και να μην ζωγραφίζουν;
Γιατί να γελάνε συνέχεια;"
Αυτά ονειρευόμασταν τη μέρα που συναντηθήκαμε.
Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι.
Δε θυμάμαι πως είναι να αγαπάς λέξεις.Τέτοιες λέξεις.
Δε θυμάμαι πως είναι να κλαίς για λέξεις.Τέτοιες λέξεις.
Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι πότε.
Δε θυμάμαι πότε ξανασυναντηθήκαμε.
Πρέπει να πέρασε καιρός..
Δε μας μιλάει κανείς πια γιατί χαθήκαμε.
Δε μας σκεφτέται κανείς πια γιατί χαθήκαμε.
Και να φανταστείς πως αν πας ευθεία και στρίψεις μια-δυο φορές,θα μαστε κει.
Αλλά μάλλον δε πας ευθεία ούτε στρίβεις μια-δυο φορές γιατί χαθήκαμε.
Φταίμε και εμείς,φταίτε και σεις αλλά ξέρεις τελικά δεν έχει σημασία γιατί να..είπαμε,μας είπαν και το πιστέψαμε πως χαθήκαμε.
Εμείς και εσείς δεν είμαστε απλά άνθρωποι και άτομα.Δεν είμαστε καν υπάρξεις και σαχλές σκιές με σίγουρες κινήσεις.
Εμείς και εσείς κρύβουμε μέσα τα πάντα μα δε το σκεφτόμαστε συχνά-όχι λόγω μετριοφροσύνης μα αφέλειας- και έτσι χανόμαστε.
Γιατί εμείς μπορούμε να βρούμε πολλά σε εσάς και εσείς να ξοδέψετε λαίμαργα το είναι μας.
Μα εμείς σεβόμαστε πρώτα εμάς και εσείς μας είστε περιττοί τόσο που σας αφήνουμε να χαθείτε.
Μα και εσείς μας θεωρείτε βάρη παράτερα και μας ξεχνάτε σε γωνιές που χτίσαμε παρέα.
Οι αλλαγές τελικά μας ,συμβουλέψατε, φροντίζουν τους ανθρώπους τους.
Και αν για να μας φροντίσουν πρέπει εσείς να χαθείτε...τότε ναι, ας χαθείτε.
Υ.Γ:Παραλογισμοί της 2ας Ιουλίου
Δε μας σκεφτέται κανείς πια γιατί χαθήκαμε.
Και να φανταστείς πως αν πας ευθεία και στρίψεις μια-δυο φορές,θα μαστε κει.
Αλλά μάλλον δε πας ευθεία ούτε στρίβεις μια-δυο φορές γιατί χαθήκαμε.
Φταίμε και εμείς,φταίτε και σεις αλλά ξέρεις τελικά δεν έχει σημασία γιατί να..είπαμε,μας είπαν και το πιστέψαμε πως χαθήκαμε.
Εμείς και εσείς δεν είμαστε απλά άνθρωποι και άτομα.Δεν είμαστε καν υπάρξεις και σαχλές σκιές με σίγουρες κινήσεις.
Εμείς και εσείς κρύβουμε μέσα τα πάντα μα δε το σκεφτόμαστε συχνά-όχι λόγω μετριοφροσύνης μα αφέλειας- και έτσι χανόμαστε.
Γιατί εμείς μπορούμε να βρούμε πολλά σε εσάς και εσείς να ξοδέψετε λαίμαργα το είναι μας.
Μα εμείς σεβόμαστε πρώτα εμάς και εσείς μας είστε περιττοί τόσο που σας αφήνουμε να χαθείτε.
Μα και εσείς μας θεωρείτε βάρη παράτερα και μας ξεχνάτε σε γωνιές που χτίσαμε παρέα.
Οι αλλαγές τελικά μας ,συμβουλέψατε, φροντίζουν τους ανθρώπους τους.
Και αν για να μας φροντίσουν πρέπει εσείς να χαθείτε...τότε ναι, ας χαθείτε.
Υ.Γ:Παραλογισμοί της 2ας Ιουλίου
Επέλεξα να μην αφήσω τίποτα πίσω μου.Θα πάω εκεί και εκεί για να δείξω τις άλλες πτυχές του εαυτού μου,θα σταθώ μπροστά σε αυτό και αυτό και θα δείξω πως υπήρξαν,υπήρχαν και θα υπάρχουν και άλλα.Κάθε νέο όνομα που θα μου χαρίζουν,θα μου θυμίζει ένα παλιό-μα ξέρεις δε νομίζω να μπερδέψω τα γράμματα.Το α και το β μιας παιδικής ηλικίας με σύμφωνα ατελείωτων γέλιων και φωνήεντα φοιτητικής διάθεσης συνυπάρχουν μα δεν ταυτίζονται.
Και αν δε σε δω να μεγαλώνεις,θα σε δω μεγάλο να διηγήσαι τι πέρασες,με το ίδιο όνομα που σου ανήκει.Ίσως αλλάξεις-μα φυσικά θα αλλάξεις,μα ξέρεις το όνομα αυτό ανήκει και σε όσους το χρησιμοποιούν με αγάπη και όσο-για πόσο δε ξέρω- μου ανήκει δε θα το αφήσω να ξεφύγει από μέσα μου.
Και αν δε δω τις πλατείες να γίνονται σπίτια και τα δέντρα να κόβονται δε πειράζει..Δε πειράζει γιατί η αίσθηση της ευτυχίας πάνω στη χαλασμένη τραμπάλα δε ξεχνιέται και δε θα ξεχαστεί.Δε πειράζει γιατί θα υπάρξουν άλλες τραμπάλες που θα μου τη θυμίσουν.Θα υπάρξουν και άλλες τραμπάλες που θα γίνουν και αυτές μνήμες και θα περιμένουν νέες πλατείες και νέα στέκια για να ξεσηκωθούν..
Και αν δε σε δω να μεγαλώνεις,θα σε δω μεγάλο να διηγήσαι τι πέρασες,με το ίδιο όνομα που σου ανήκει.Ίσως αλλάξεις-μα φυσικά θα αλλάξεις,μα ξέρεις το όνομα αυτό ανήκει και σε όσους το χρησιμοποιούν με αγάπη και όσο-για πόσο δε ξέρω- μου ανήκει δε θα το αφήσω να ξεφύγει από μέσα μου.
Και αν δε δω τις πλατείες να γίνονται σπίτια και τα δέντρα να κόβονται δε πειράζει..Δε πειράζει γιατί η αίσθηση της ευτυχίας πάνω στη χαλασμένη τραμπάλα δε ξεχνιέται και δε θα ξεχαστεί.Δε πειράζει γιατί θα υπάρξουν άλλες τραμπάλες που θα μου τη θυμίσουν.Θα υπάρξουν και άλλες τραμπάλες που θα γίνουν και αυτές μνήμες και θα περιμένουν νέες πλατείες και νέα στέκια για να ξεσηκωθούν..
Δεν υπήρξα ποτέ καλοί στους αποχαιρετισμούς.Ίσως επειδή ποτέ δεν έπαιρνα σοβαρά τους άλλους,ίσως επειδή ποτέ δεν δενόμουν,ίσως μεγάλωσα..ποιός ξέρει;Μα είναι τόσο μεγάλη η ζήλεια μου..Που εκεί που εγώ για χρόνια καθόμουν,βαριόμουν,αγωνιούσα,γελούσα,τώρα κάποιος άλλος,σα να παίρνει θρασύτατα τη θέση μου,αρχίζει και γελάει και κλαίει και βαριέται και αγωνιά..Είναι που δε θέλω να σβηστούν τα στιχάκια απ'το θρανίο μου,είναι που και αυτός ο άτιμος πίνακας έχει χαραγμένο το όνομα μου..Είναι και μια οικογένεια που θα χάσω,ένα δεύτερο σπίτι.Είναι που εγώ σε κάθε γωνιά του κτιρίου βλέπω τον εαυτό μου να μεγαλώνει και να ωριμάζει,να δυσανασχετεί και να ερωτεύεται..Και πως να ξεχάσω τη καλημέρα στις 7 το πρωί,τις κοπάνες την ώρα των μαθηματικών και τα φουσκωμένα μπαλόνια;Πως να ξεχάσω το σπασμένο από μας παγκάκι,τις γραμμένες πόρτες της τουαλέτας και την εικόνα της παναγίας που στοχεύαμε με χαρτάκια;Μα πες μου απλά πως να ξεχάσω το σημερινό φιλί που μου δωσες;Τα όσα μου χάρισες και τα όσα μου δίδαξες;Και εσύ;Που πάντα ήσουν πλάι μου και ποτέ δε ντράπηκες να μου πιάσεις το χέρι..Δε ξέρω γιατί σας χάνω..Δε ξέρω αν σας χάνω..Δε μπορώ να φύγω.Δε θέλω να φύγω.Δεν είμαι έτοιμη να σταματήσω να βάζω νωρίς ξυπνητήρι,δεν είμαι έτοιμη να πάψω να μπαίνω στο κίτρινο λεωφορείο,δεν είμαι έτοιμη να μεγαλώσω γαμώτο..Θέλω να κάνω τις βλακείες μου με τα παιδιά που είδα να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια μου,να γελάω με αποτυχημένα αστεία,να τσακώνομαι με καθηγητές,να περιμένω το μάθημα μας για να σε ρωτήσω απορίες..Και αλήθεια έχω τόσα να σε ρωτήσω..Πες μου σε παρακαλώ.Στα αρχαία ή στα λατινικά υπάρχει τρόπος να πάψω να θυμάμαι;Ποιός μίλησε για πραγματική θλίψη;Ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης;Και τέλος..Λέει στο βιβλίο του καθηγητή πως αγκαλιάζεις ένα παιδί που νιώθει ότι χάνει τα πάντα;
Όλες του κόσμου οι Κυριακές
λάμπουν στο πρόσωπό σου...
Τι χρώματα, τι μουσικές
μες στο χαμογελό σου..
Θα μου λείψεις πολύ..Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια,μόνο εσύ να μένεις;
Σου υπόσχομαι πως δε πρόκειται να ξαναβρώ πιο όμορφο χαμόγελο από το δικό σου.
Αντίο ομορφιά μου:):)
Y.Γ:Και όποιος "κύριε" κατάλαβε,κατάλαβε.
λάμπουν στο πρόσωπό σου...
Τι χρώματα, τι μουσικές
μες στο χαμογελό σου..
Θα μου λείψεις πολύ..Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια,μόνο εσύ να μένεις;
Σου υπόσχομαι πως δε πρόκειται να ξαναβρώ πιο όμορφο χαμόγελο από το δικό σου.
Αντίο ομορφιά μου:):)
Y.Γ:Και όποιος "κύριε" κατάλαβε,κατάλαβε.
Ξέρεις,τελικά με πειράζει να σε βλέπω δίπλα σε άλλους,με πειράζει να σε ακούω να γελάς με αστεία που δεν είναι δικά μου,να μιλάς με ανθρώπους που δε μου μοιάζουν.Με πειράζει όταν δε μιλάς για μένα,όταν δε θυμάσαι τον αριθμό μου απ'εξω..
Με πειράζει όταν πρέπει να μοιραστώ το βλέμμα σου και το άγγιγμα σου,τη στοργή σου και το ενδιαφέρον σου..
Με πειράζει που ίσως χρειαστεί να σε ξεχάσω,που ίσως να σε θυμάμαι για πάντα..
Δεν έχω να σου πω πολλά..Μόνο οτι μου προέκυψες βασανιστικά όμορφος και δεν αντέχω να σε χάσω..Δε στα λέω από έρωτα,ούτε καν από αγαπή..Είναι η άτιμη η αδυναμία που σου χω τόσα χρόνια και δε ξέρω πως να στην εκφράσω..Και τώρα είναι η στιγμή που θα δινα τα πάντα για μια αγκαλιά σου..Και όχι από αυτές τις πρόστυχες που όλοι σου ζητάνε με νόημα..Εγώ δε σε θέλω πουλημένο.Σε θέλω έτσι όπως είσαι..
Με πειράζει όταν πρέπει να μοιραστώ το βλέμμα σου και το άγγιγμα σου,τη στοργή σου και το ενδιαφέρον σου..
Με πειράζει που ίσως χρειαστεί να σε ξεχάσω,που ίσως να σε θυμάμαι για πάντα..
Δεν έχω να σου πω πολλά..Μόνο οτι μου προέκυψες βασανιστικά όμορφος και δεν αντέχω να σε χάσω..Δε στα λέω από έρωτα,ούτε καν από αγαπή..Είναι η άτιμη η αδυναμία που σου χω τόσα χρόνια και δε ξέρω πως να στην εκφράσω..Και τώρα είναι η στιγμή που θα δινα τα πάντα για μια αγκαλιά σου..Και όχι από αυτές τις πρόστυχες που όλοι σου ζητάνε με νόημα..Εγώ δε σε θέλω πουλημένο.Σε θέλω έτσι όπως είσαι..
Δε ξέρω αν οι δικες μου καταφάσεις θα σε σώσουν..
Δε ξέρω καν αν θα είσαι εσύ,εσύ και εσύ..
Τα άσπρα δωμάτια ξέρεις πάντα με τρόμαζαν..
Η σαχλή μου ομιλία πάντα με πρόδιδε..
Και αλήθεια ακόμα δε ξέρω αν η δική μου κατάφαση θα σε σώσει..
Όμως μου παν πως η καρδούλα σου θα χτυπήσει πιο γρήγορα..
Μου παν πως έξω απο το ασπρο δωμάτιο θα ακουστούν γέλια..
Μου παν πως οι σαχλές ομιλίες θα ναι απο χαρά και όχι απο φόβο
Και η μαμα σου θα παει να αγορασει χτενες και χτενακια,
η γιαγια θα πλεκει πουλοβερ και οχι πια σκουφακια,
και το "περαστικά" θα το ξεχάσεις γιατί μου παν το σιχαθηκες..
Αν υπάρξεις..Αν μετρησεις αναποδα..Αν με χαρα δεχθεις αυτο που θα σου δωσω
Δε θα με δεις και δε θα σε δω ποτε..
Δε θα μαθεις και δε θα μαθω..
Μα ξερεις..
Σκέφτηκα δειλα πως κατι θα μας ενωνει παντοτε
Και θα ναι οι χτενες και τα χτενακια
τα πουλοβερ και τα παρατημενα σκουφακια
που θα μας κανουν να κλαιμε
νυχτες του Δεκεμβρη, του Γεναρη
και του καθε μηνα που θα αλληλοεξαρτομαστε..
Με πολύ πολύ εκτίμηση και σεβασμό
Δε ξέρω καν αν θα είσαι εσύ,εσύ και εσύ..
Τα άσπρα δωμάτια ξέρεις πάντα με τρόμαζαν..
Η σαχλή μου ομιλία πάντα με πρόδιδε..
Και αλήθεια ακόμα δε ξέρω αν η δική μου κατάφαση θα σε σώσει..
Όμως μου παν πως η καρδούλα σου θα χτυπήσει πιο γρήγορα..
Μου παν πως έξω απο το ασπρο δωμάτιο θα ακουστούν γέλια..
Μου παν πως οι σαχλές ομιλίες θα ναι απο χαρά και όχι απο φόβο
Και η μαμα σου θα παει να αγορασει χτενες και χτενακια,
η γιαγια θα πλεκει πουλοβερ και οχι πια σκουφακια,
και το "περαστικά" θα το ξεχάσεις γιατί μου παν το σιχαθηκες..
Αν υπάρξεις..Αν μετρησεις αναποδα..Αν με χαρα δεχθεις αυτο που θα σου δωσω
Δε θα με δεις και δε θα σε δω ποτε..
Δε θα μαθεις και δε θα μαθω..
Μα ξερεις..
Σκέφτηκα δειλα πως κατι θα μας ενωνει παντοτε
Και θα ναι οι χτενες και τα χτενακια
τα πουλοβερ και τα παρατημενα σκουφακια
που θα μας κανουν να κλαιμε
νυχτες του Δεκεμβρη, του Γεναρη
και του καθε μηνα που θα αλληλοεξαρτομαστε..
Με πολύ πολύ εκτίμηση και σεβασμό
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά
Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας..Δεν είχε σημασία που τα περνούσαμε..Ήμαστε μαζί.. Ο χώρος του καθενός είναι μέσα του άλλωστε..
Μου λείπουν οι βραδιές μας.Εκεί που ήξερα οτι είσαι για μένα.Και εγώ για σένα..
Μου λείπουν τα γέλια μας.Τα αστεία μας και αυτά τα δικά μας..
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό
Θα μου λείψει το ξυπνητήρι στις 7 το πρωί..Και η γειτονική καλημέρα.
Θα μου λείψει το πράσινο χρώμα του θρανίου και ο πίνακας..
Θα μου λείψεις εσύ,εσύ και εσύ..
Θα μου λείψει το πράσινο χρώμα του θρανίου και ο πίνακας..
Θα μου λείψεις εσύ,εσύ και εσύ..
Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ
Δεν έχω φωτογραφίες..Ούτε παλιά χαρτιά..Τις κρατάω όμως τις στιγμές μας..Πόσα χρόνια..
13 μετράει το ημερολόγιο στο τοίχο..Μα ήταν τόσο λίγο..
Και εσύ μικρή μου που μου κλαιγες..Πόσο σε νιώθω τώρα..
Στο τοίχο είναι χαραγμένα 12 ονόματα..Δεν έχει σημασία πότε χαράχτηκαν..Ούτε ποιοί είναι..
Το γιατί όμως το συμφωνήσαμε ομόφωνα..Ίσως δεν υπήρξαμε φίλοι.Πάντα όμως ήμασταν 12.Και πάντα ο ένας για τον άλλον..
2009 και τέρμα..Έτσι λέει η καρέκλα μου..Από πάνω κάποιος προσπάθησε να το σβήσει..
Τέρμα;Πως τέρμα;Γιατί τέρμα;
Μεγάλωσα εκεί.Μεγάλωσα με σας.Και μετά τι;Ποιός ξέρει τι είναι μετά το τέρμα;Ποιός ξέρει που καταλήγει το τέρμα;
Και όμως..Παρόλαυτα..
Βιάζομαι να κάνω την αρχή μου..Δε ξέρω ούτε το που ούτε το πως..Μα έχω ένα γιατί αυτή τη φορά..
13 μετράει το ημερολόγιο στο τοίχο..Μα ήταν τόσο λίγο..
Και εσύ μικρή μου που μου κλαιγες..Πόσο σε νιώθω τώρα..
Στο τοίχο είναι χαραγμένα 12 ονόματα..Δεν έχει σημασία πότε χαράχτηκαν..Ούτε ποιοί είναι..
Το γιατί όμως το συμφωνήσαμε ομόφωνα..Ίσως δεν υπήρξαμε φίλοι.Πάντα όμως ήμασταν 12.Και πάντα ο ένας για τον άλλον..
2009 και τέρμα..Έτσι λέει η καρέκλα μου..Από πάνω κάποιος προσπάθησε να το σβήσει..
Τέρμα;Πως τέρμα;Γιατί τέρμα;
Μεγάλωσα εκεί.Μεγάλωσα με σας.Και μετά τι;Ποιός ξέρει τι είναι μετά το τέρμα;Ποιός ξέρει που καταλήγει το τέρμα;
Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό
17 είμαι.Και κάτι λίγα..Και δε ξέρω τι να κάνω και που να πάω.Δε ξέρω πως να φερθώ και ο δρόμος προς τα 18,τα 19,τα 20 μου φαίνεται χάος.Πουθενά δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης του εαυτού μου..Οι εγκυκλοπαίδεις και τα λεξικά δε λένε τίποτα..Με γέλασαν στο βιβλιοπωλείο..Εγώ τους ζήτησα βιβλίο για τη ζωή και κείνοι μου δωσαν μόνο τα ρέστα..
Και όμως..Παρόλαυτα..
Βιάζομαι να κάνω την αρχή μου..Δε ξέρω ούτε το που ούτε το πως..Μα έχω ένα γιατί αυτή τη φορά..
Δεν βαριέσαι..
Για να ξημερώσει σ' ένα δάσος
πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου
ένα πουλί
και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,
δήθεν πως κελαϊδάει.
Nα τρέξει ένα αμήν από δέντρο σε δέντρο,
ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.
Aπ' τις μεγάλες πέτρες
θ' ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.
Aπό κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια
κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω τη νύχτα.
Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται
οι άκρες των τηλεγραφόξυλων
μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,
βγάζει απ' τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,
κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτι
παραπατάει και γράφεται.
Aπό τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα
και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει
τι είναι Πεντέλη, τι Yμηττός
και τι απομένει μύτη φόβου.
Tο χρώμα της ελιάς,
μουντό κι ολιγόλογο,
βλεφαρίζει στα φύλλα
κι είναι ευκαιρία μ' αυτό να προσδιορίσεις
μάτια ακαθορίστου χρώματος που λέμε.
Eπουσιώδης βέβαια εκκρεμότης
μα, που όσο να 'ναι, βασανίζει.
Έτσι και τα προσδιορίσεις,
μας έρχεται ολόκληρο το φως
κι αστενοχώρητο
σαν ένα δεν βαριέσαι.
Κική Δημουλά..
πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου
ένα πουλί
και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,
δήθεν πως κελαϊδάει.
Nα τρέξει ένα αμήν από δέντρο σε δέντρο,
ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.
Aπ' τις μεγάλες πέτρες
θ' ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.
Aπό κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια
κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω τη νύχτα.
Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται
οι άκρες των τηλεγραφόξυλων
μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,
βγάζει απ' τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,
κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτι
παραπατάει και γράφεται.
Aπό τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα
και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει
τι είναι Πεντέλη, τι Yμηττός
και τι απομένει μύτη φόβου.
Tο χρώμα της ελιάς,
μουντό κι ολιγόλογο,
βλεφαρίζει στα φύλλα
κι είναι ευκαιρία μ' αυτό να προσδιορίσεις
μάτια ακαθορίστου χρώματος που λέμε.
Eπουσιώδης βέβαια εκκρεμότης
μα, που όσο να 'ναι, βασανίζει.
Έτσι και τα προσδιορίσεις,
μας έρχεται ολόκληρο το φως
κι αστενοχώρητο
σαν ένα δεν βαριέσαι.
Κική Δημουλά..
Και 1..2..3..
Δες δεξιά,κοίτα αριστερά,ψάξε,ψάξε,κάπου ανάμεσα Κυριακή και Δευτέρα θα παράπεσαν..
Το ράδιο κάνει παράσιτα,το ψάρι στο ενυδρίο αμφιβάλλω αν ζει,ένα μαύρο κορδόνι στο πάτωμα κοιτάει ανάσκελα το ταβάνι.
Λες ο καφές να κρύωσε;Μα γιατί;Δε πάνε παρά μέρες που κοντοστέκεται στο χαλασμένο ηχείο.
Μα δε με νοιάζει.Δεν έχω χρόνο να κλείσω το ραδιόφωνο,δεν έχω χρόνο να σώσω το ψάρι-ούτε καν να το πετάξω μέσα σε μίζερη ναυλον σακούλα-,δεν έχω χρόνο να δέσω κάπου το κορδόνι και το ηχείο το προτιμώ χαλασμένο.
Όσο για το καφέ;Καφές παραμένει.Με γάλα,ζάχαρη,νερό.Κρύος-ζεστός,φρέσκος-μπαγιάτικος,δε με νοίαζει,παρέλυσαν οι αισθήσεις μου και απλά επιθυμώ την ψευδαίσθηση της καφείνης.
Το μόνο που δε θέλω,το μόνο που τρέμω μη συμβεί είναι να μη τελειώσει το βιβλίο που διαβάζω..Δε θυμάμαι σε ποια σελίδα είμαι.Δεν έχει εξώφυλλο για να σας πω το τίτλο και τα περιεχόμενα συνίθιζα να τα χρωματίζω όταν ήμουνα παιδί και μου μεινε κουσούρι.
Έξω βρέχει,χιονίζει και ύστερα ήλιος μα το βιβλίο λεει πως είναι νύχτα και βιαστικά κλείνω τις κουρτίνες-μη και χάσω το νόημα.
Νομίζω χτυπάει το κουδούνι.Κάτσε να ακουσω..Ναι κουδούνι είναι.Μα τι θέλουν και με ενοχλούν πάλι.
Δεν ανοίγω.Θα πω ότι κοιμόμουν.Έτσι και αλλιώς διαφημιστικά θα ΄ναι.Δείγματα που θα σε πουν φίλο.
Δεν ανοίγω.Στο τρίτο χτύπημα,θα φύγουν και στη γειτόνισσα που κοιτάζει επίμονα θα πουν πως χάθηκα.
Δες δεξιά,κοίτα αριστερά,ψάξε,ψάξε,κάπου ανάμεσα Κυριακή και Δευτέρα θα παράπεσαν..
Το ράδιο κάνει παράσιτα,το ψάρι στο ενυδρίο αμφιβάλλω αν ζει,ένα μαύρο κορδόνι στο πάτωμα κοιτάει ανάσκελα το ταβάνι.
Λες ο καφές να κρύωσε;Μα γιατί;Δε πάνε παρά μέρες που κοντοστέκεται στο χαλασμένο ηχείο.
Μα δε με νοιάζει.Δεν έχω χρόνο να κλείσω το ραδιόφωνο,δεν έχω χρόνο να σώσω το ψάρι-ούτε καν να το πετάξω μέσα σε μίζερη ναυλον σακούλα-,δεν έχω χρόνο να δέσω κάπου το κορδόνι και το ηχείο το προτιμώ χαλασμένο.
Όσο για το καφέ;Καφές παραμένει.Με γάλα,ζάχαρη,νερό.Κρύος-ζεστός,φρέσκος-μπαγιάτικος,δε με νοίαζει,παρέλυσαν οι αισθήσεις μου και απλά επιθυμώ την ψευδαίσθηση της καφείνης.
Το μόνο που δε θέλω,το μόνο που τρέμω μη συμβεί είναι να μη τελειώσει το βιβλίο που διαβάζω..Δε θυμάμαι σε ποια σελίδα είμαι.Δεν έχει εξώφυλλο για να σας πω το τίτλο και τα περιεχόμενα συνίθιζα να τα χρωματίζω όταν ήμουνα παιδί και μου μεινε κουσούρι.
Έξω βρέχει,χιονίζει και ύστερα ήλιος μα το βιβλίο λεει πως είναι νύχτα και βιαστικά κλείνω τις κουρτίνες-μη και χάσω το νόημα.
Νομίζω χτυπάει το κουδούνι.Κάτσε να ακουσω..Ναι κουδούνι είναι.Μα τι θέλουν και με ενοχλούν πάλι.
Δεν ανοίγω.Θα πω ότι κοιμόμουν.Έτσι και αλλιώς διαφημιστικά θα ΄ναι.Δείγματα που θα σε πουν φίλο.
Δεν ανοίγω.Στο τρίτο χτύπημα,θα φύγουν και στη γειτόνισσα που κοιτάζει επίμονα θα πουν πως χάθηκα.
''Θέλω να τρέξω, να πετάξω, να χαθώ
όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω
Τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθιά δεν θα τον πείσω
Αυτά σκεφτότανε τα βράδια στη δουλειά
κι η γκρίζα αύρα της γινότανε πιο μαύρη
Φιλί μ' ένα ναι καλά ευχαριστώ
μα άλλο πράγμα την τρυπάει και τη χαλάει
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει
Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι
βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε
Πες μου μονάχα τι ποτό γεμίζει το ποτήρι σου
κι αν θέλεις περισσότερο εδώ δε σε κερνάμε
Δεν τελειώνει η ζωή σε μια άρνηση
κι αν έχεις άντρα την άρνηση ακολούθα
τι σε πειράζει αν σε δείχνουνε στο σπίτι σου
γιατί φόρεσες ανάποδα τα ρούχα.
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει''
Ένας κύκλος σύντομα θα κλείσει.Να βρω κουράγιο μόνο.
Αλλά...είμαστε καλά.Και θα τα καταφερουμε.
όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω
Τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθιά δεν θα τον πείσω
Αυτά σκεφτότανε τα βράδια στη δουλειά
κι η γκρίζα αύρα της γινότανε πιο μαύρη
Φιλί μ' ένα ναι καλά ευχαριστώ
μα άλλο πράγμα την τρυπάει και τη χαλάει
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει
Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι
βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε
Πες μου μονάχα τι ποτό γεμίζει το ποτήρι σου
κι αν θέλεις περισσότερο εδώ δε σε κερνάμε
Δεν τελειώνει η ζωή σε μια άρνηση
κι αν έχεις άντρα την άρνηση ακολούθα
τι σε πειράζει αν σε δείχνουνε στο σπίτι σου
γιατί φόρεσες ανάποδα τα ρούχα.
Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει''
Ένας κύκλος σύντομα θα κλείσει.Να βρω κουράγιο μόνο.
Αλλά...είμαστε καλά.Και θα τα καταφερουμε.
Που να ΄σαι ρε γαμώτο πάλι σήμερα..Που να ΄σαι..
Είναι μέρες τώρα που δε σε νιώθω.Δεν έχω και το κουράγιο να σε ψάξω..
Κουράζομαι και είμαι μόλις 17.Γουστάρω τις ισσοροπίες,λατρεύω τις συνειδητοποιημένες ενέργειες μα πεθαίνω για τον αυθορμητισμό..Έστω και για αυτόν τον νεανικό..Τον προσωρινό..
Πες μου που είσαι..Μα πως να μου πεις..Δε ξέρω αν μιλάς ή αν κομπιάζεις.Δε ξέρω αν λες αλήθειες ή ψέμματα..
Τόσα σου συγχώρεσα και τόσα προσπέρασα..
Μα σου πα.Είμαι μόλις 17 και κουράστηκα.
Και αυτό αλήθεια δε ξέρω αν θα στο συγχωρήσω..
Είναι μέρες τώρα που δε σε νιώθω.Δεν έχω και το κουράγιο να σε ψάξω..
Κουράζομαι και είμαι μόλις 17.Γουστάρω τις ισσοροπίες,λατρεύω τις συνειδητοποιημένες ενέργειες μα πεθαίνω για τον αυθορμητισμό..Έστω και για αυτόν τον νεανικό..Τον προσωρινό..
Πες μου που είσαι..Μα πως να μου πεις..Δε ξέρω αν μιλάς ή αν κομπιάζεις.Δε ξέρω αν λες αλήθειες ή ψέμματα..
Τόσα σου συγχώρεσα και τόσα προσπέρασα..
Μα σου πα.Είμαι μόλις 17 και κουράστηκα.
Και αυτό αλήθεια δε ξέρω αν θα στο συγχωρήσω..
Είναι 8 και μισή περίπου.Σάββατο.Βράδυ.
Έχω γύρω μου 2-3 κεράκια,κάθομαι σε ένα χοντρό χαλί και μέσα στο σκοτάδι απολαμβάνω τη φωνή του Χαρούλη.
Είμαι ολομόναχη σε ολόκληρη τη πολυκατοικία,ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί δίπλα μου προσπαθεί να αποφασίσει αν θα πέσει ή όχι.
Θα πέσει.
Ας αλλάξω μεριά μη βλέπω το λεκέ.
Το τραγούδι άλλαξε..
"Δεν έχω να σου πω ωραία λόγια,έχουν όλα ειπωθεί χίλιες φορές.Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες,δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές"
Ωραία περνάμε τα δυό μας σήμερα.Εγώ και η σκία στο τόιχο.Προσπαθω να θυμηθώ πως κάνουν το κουνελάκι.Α ναι!
Τη πεταλούδα;Δε βγαίνει όμορφα..
Η γριά όμως πάει με το ρυθμό που εγώ θέλω..
Καλύτερα μου αρέσει έτσι..
Το playlist συνεχίζει
"Μάτια παραπονεμένα,μάτια που είσαστε για μένα,θάλασσες υπομονής"
Νιώθω τόσο μα τόσο παράξενα..
Νόμιζα οτι κάτι μου έλειπε.Λες;Μπορεί.Μα νιώθω το άγγιγμα όποιου θέλω.Μυρίζω το άρωμα όποιου θέλω.Ναι.Εδώ.Μόνη μου.
"Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι.."
Δε τρέφομαι με αναμνήσεις.Μαλλον όχι.Δε τρέφομαι αποκλειστικά με αναμνήσεις.Κάνω και σχέδια.Όχι όνειρα και υποθέσεις.Κουράστηκα.
Δεν είμαι στη καλύτερη μου φάση.Θέλω από κάπου μια σιγουριά.Μια λέξη με όλη την ειλικρίνια μιας ψυχούλας.Μια αγκαλιά με όλη τη θαλμπωρή μου μπορεί να κρύβει..
Κουράστηκα τα ίσως και τα μπορεί.Βαρέθηκα να μετράω αντίστροφα.
"Άσε με πάλι να ρωτώ..Ο χρόνος τι θα φέρει..Ο ήλιος και ο κεραυνός μου στήσανε καρτέρι"
Όχι οτι και αυτά δε χρειάζονται.Έχουν μια κάποια γοητεία.Σου τσακίζουν τόσο ηδονικά την ύπαρξη τα άτιμα..Όχι τώρα όμως..Δεν το αντέχω.
"Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή..Φεγγάρια μου παλιά.."
Το κρασάκι δε χύθηκε.Δε μου κανε το χατίρι να νιώσω ενοχές για κάτι τόσο απλό,για κάτι τόσο παιδικό..
"Σου κρύβω την αλήθεια και αφήνω από τα στήθια μου να βγούν παραμύθια για κείνους που αγαπούν"
Κάνει κρύο σήμερα..Σε λίγο τα φώτα ανοίγουν..
Μπα..
υγ:Κανείς,κανείς,κανείς δε ξέρει και δε πρόκειται να μάθει..Πόσο μα πόσο πολύ..
Καληνύχτες διάσπαρτες σήμερα.Απόψε δε με νοιάζει.
θα αγκαλιάσω τη κουβέρτα μου σήμερα..
Έχω γύρω μου 2-3 κεράκια,κάθομαι σε ένα χοντρό χαλί και μέσα στο σκοτάδι απολαμβάνω τη φωνή του Χαρούλη.
Είμαι ολομόναχη σε ολόκληρη τη πολυκατοικία,ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί δίπλα μου προσπαθεί να αποφασίσει αν θα πέσει ή όχι.
Θα πέσει.
Ας αλλάξω μεριά μη βλέπω το λεκέ.
Το τραγούδι άλλαξε..
"Δεν έχω να σου πω ωραία λόγια,έχουν όλα ειπωθεί χίλιες φορές.Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες,δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές"
Ωραία περνάμε τα δυό μας σήμερα.Εγώ και η σκία στο τόιχο.Προσπαθω να θυμηθώ πως κάνουν το κουνελάκι.Α ναι!
Τη πεταλούδα;Δε βγαίνει όμορφα..
Η γριά όμως πάει με το ρυθμό που εγώ θέλω..
Καλύτερα μου αρέσει έτσι..
Το playlist συνεχίζει
"Μάτια παραπονεμένα,μάτια που είσαστε για μένα,θάλασσες υπομονής"
Νιώθω τόσο μα τόσο παράξενα..
Νόμιζα οτι κάτι μου έλειπε.Λες;Μπορεί.Μα νιώθω το άγγιγμα όποιου θέλω.Μυρίζω το άρωμα όποιου θέλω.Ναι.Εδώ.Μόνη μου.
"Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι.."
Δε τρέφομαι με αναμνήσεις.Μαλλον όχι.Δε τρέφομαι αποκλειστικά με αναμνήσεις.Κάνω και σχέδια.Όχι όνειρα και υποθέσεις.Κουράστηκα.
Δεν είμαι στη καλύτερη μου φάση.Θέλω από κάπου μια σιγουριά.Μια λέξη με όλη την ειλικρίνια μιας ψυχούλας.Μια αγκαλιά με όλη τη θαλμπωρή μου μπορεί να κρύβει..
Κουράστηκα τα ίσως και τα μπορεί.Βαρέθηκα να μετράω αντίστροφα.
"Άσε με πάλι να ρωτώ..Ο χρόνος τι θα φέρει..Ο ήλιος και ο κεραυνός μου στήσανε καρτέρι"
Όχι οτι και αυτά δε χρειάζονται.Έχουν μια κάποια γοητεία.Σου τσακίζουν τόσο ηδονικά την ύπαρξη τα άτιμα..Όχι τώρα όμως..Δεν το αντέχω.
"Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή..Φεγγάρια μου παλιά.."
Το κρασάκι δε χύθηκε.Δε μου κανε το χατίρι να νιώσω ενοχές για κάτι τόσο απλό,για κάτι τόσο παιδικό..
"Σου κρύβω την αλήθεια και αφήνω από τα στήθια μου να βγούν παραμύθια για κείνους που αγαπούν"
Κάνει κρύο σήμερα..Σε λίγο τα φώτα ανοίγουν..
Μπα..
υγ:Κανείς,κανείς,κανείς δε ξέρει και δε πρόκειται να μάθει..Πόσο μα πόσο πολύ..
Καληνύχτες διάσπαρτες σήμερα.Απόψε δε με νοιάζει.
θα αγκαλιάσω τη κουβέρτα μου σήμερα..
Πόσο έχω εκτιμήσει εσένα και εσένα..
Που είσαι τελικά άνθρωπος εσύ και εσύ..
Που τελικά μ'αγαπάς αυθεντικά.Και εσύ και εσύ.
Μου 'χες πει να μη συνεχίσω.Δε ξέρω γιατί το κανα.Δε μετανιώνω που το κανα.Αλλά ξέρω πως θα το μετανιώσω αν συνεχίσω.
Διαλέγω λοιπόν εσένα και εσένα.Με λάθη,με ανασφάλειες,με ντροπές,με φιλότιμο.
Που είσαι τελικά άνθρωπος εσύ και εσύ..
Που τελικά μ'αγαπάς αυθεντικά.Και εσύ και εσύ.
Μου 'χες πει να μη συνεχίσω.Δε ξέρω γιατί το κανα.Δε μετανιώνω που το κανα.Αλλά ξέρω πως θα το μετανιώσω αν συνεχίσω.
Διαλέγω λοιπόν εσένα και εσένα.Με λάθη,με ανασφάλειες,με ντροπές,με φιλότιμο.
Συγγνώμη που απαξίωνα τις στιγμές μας.Με σένα και σένα είμαι όμορφα.
Κουβέντες,διαφωνίες,γελάκια,συζητήσεις όλα βουτηγμένα στο αλκόολ,όλα ποτισμένα με νικοτίνη..
Συνήθειες βλέπεις της παρέας..
Χαμογελάκια,πονηρά βλέμματα,σκουντήμα κάτω από το τραπέζι.
Κεράσματα,πλακίτσες,σχόλια.
Πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα άγγιγμα.Πόσα πράγματα να σου προσφέρει ένα βλέμμα.
Πόση ηδονή να σου χαρίζει το γέλιο ή το κλάμμα.Η αμηχανία ή ένα αποτυχημένο αστείο.
Άνθρωποι παντού,με την ίδια ή διαφορετική διάθεση.Με παρέα ή και μόνοι τους.
Πόσο πολλοί είμαστε τελικά!
Κοίταξε λίγο γύρω σου..Η ατμόσφαιρα που αιωρείται στο τραπέζι μας,υπάρχει παντού.Με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές.
Μα δεν είμαστε ίδιοι.
Μοιάζει το γέλιο μας..Άκουσα πριν που πέταξες την ίδια ατάκα..Νομίζω μάλιστα πίνουμε και το ίδιο ποτό.
Μα εσύ σκέφτεσαι την εξεταστική σου,η σερβιτόρα το καφέ που έχυσε,της μικρής δίπλα σου το κινητό δε χτυπά,εμένα μου λείπουν κάποιοι και έξω βρέχει,καποιανού η ομπρέλα χάλασε και ξέμεινε κάτω από ένα υπόστεγο.
Μα κάπου κάπου ξεχνάς το μάθημα που δε πέρασες,η σερβιτόρα σκέφτεται πως ο καφές τελικά δε πέτυχε και τόσο,η μικρή δίπλα σου απέκτησε αξιοπρέπεια και το μπινελίκωσε το ρημάδι,εγώ χαζεύω απ΄το παράθυρο μα έξω βρέχει και ο τύπος με τη χαλασμένη ομπρέλα μπαίνει βιαστικά στο ταξί.
Ο καθένας θα πληρώσει το καφέ του,το ποτό του και τη κερασμένη διάθεση του και θα γυρίσει σπίτι.Και ύστερα πάλι οι ομοιότητες και οι διαφορές μας θα τονίσουν πως όλοι ανήκουμε στον homo sapiens sapiens.Και ύστερα πάλι οι έννοιες μας θα τονίσουν πως οι μέρες τελειώνουν και αρχίζουν πάντα μοναχικά.
Και να που κοντεύει 12 και εσύ κάνεις σκονάκια στο χέρι σου,η μικρή κλαίει γοερά για ένα τηλέφωνο που ποτέ δεν έγινε,εγώ μετράω μέρες και προβατάκια και ο τύπος βάζει σε μία σακούλα σκουπιδιών την ομπρέλα του..
Και όλοι ξεχνάμε τις στιγμές που ζήσαμε,μακιγιάρουμε τις έννοιες μας με το χείριστο των καλλυντικών,σβήνουμε το φως και καληνυχτίζουμε μια μέρα απροσδιόριστη.
Συνήθειες βλέπεις της παρέας..
Χαμογελάκια,πονηρά βλέμματα,σκουντήμα κάτω από το τραπέζι.
Κεράσματα,πλακίτσες,σχόλια.
Πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα άγγιγμα.Πόσα πράγματα να σου προσφέρει ένα βλέμμα.
Πόση ηδονή να σου χαρίζει το γέλιο ή το κλάμμα.Η αμηχανία ή ένα αποτυχημένο αστείο.
Άνθρωποι παντού,με την ίδια ή διαφορετική διάθεση.Με παρέα ή και μόνοι τους.
Πόσο πολλοί είμαστε τελικά!
Κοίταξε λίγο γύρω σου..Η ατμόσφαιρα που αιωρείται στο τραπέζι μας,υπάρχει παντού.Με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές.
Μα δεν είμαστε ίδιοι.
Μοιάζει το γέλιο μας..Άκουσα πριν που πέταξες την ίδια ατάκα..Νομίζω μάλιστα πίνουμε και το ίδιο ποτό.
Μα εσύ σκέφτεσαι την εξεταστική σου,η σερβιτόρα το καφέ που έχυσε,της μικρής δίπλα σου το κινητό δε χτυπά,εμένα μου λείπουν κάποιοι και έξω βρέχει,καποιανού η ομπρέλα χάλασε και ξέμεινε κάτω από ένα υπόστεγο.
Μα κάπου κάπου ξεχνάς το μάθημα που δε πέρασες,η σερβιτόρα σκέφτεται πως ο καφές τελικά δε πέτυχε και τόσο,η μικρή δίπλα σου απέκτησε αξιοπρέπεια και το μπινελίκωσε το ρημάδι,εγώ χαζεύω απ΄το παράθυρο μα έξω βρέχει και ο τύπος με τη χαλασμένη ομπρέλα μπαίνει βιαστικά στο ταξί.
Ο καθένας θα πληρώσει το καφέ του,το ποτό του και τη κερασμένη διάθεση του και θα γυρίσει σπίτι.Και ύστερα πάλι οι ομοιότητες και οι διαφορές μας θα τονίσουν πως όλοι ανήκουμε στον homo sapiens sapiens.Και ύστερα πάλι οι έννοιες μας θα τονίσουν πως οι μέρες τελειώνουν και αρχίζουν πάντα μοναχικά.
Και να που κοντεύει 12 και εσύ κάνεις σκονάκια στο χέρι σου,η μικρή κλαίει γοερά για ένα τηλέφωνο που ποτέ δεν έγινε,εγώ μετράω μέρες και προβατάκια και ο τύπος βάζει σε μία σακούλα σκουπιδιών την ομπρέλα του..
Και όλοι ξεχνάμε τις στιγμές που ζήσαμε,μακιγιάρουμε τις έννοιες μας με το χείριστο των καλλυντικών,σβήνουμε το φως και καληνυχτίζουμε μια μέρα απροσδιόριστη.
Ο Πιγκυρίγκης όταν βρέχει δε κλαίει.
Κοιμάται σε στενεμένα μανίκια πυτζαμών και τρώει μόνο μέλι.
Ο Πιγκυρίγκης δε με έχει δει ποτέ.Ο Πιγκυρίγκης μόνο περπατάει πάνω μου.
Δεν έχει ηλικία και δε θα πεθάνει ποτέ.
Τον Πιγκυρίγκη τον ζηλεύω πιο πολύ απ΄όλους γιατί σε θυμίζει..
Τον Πιγκυρίγκη τον αγαπάω πιο πολύ απ'όλους γιατί είναι πάντα μαζί σου..
Ο Πιγκυρίγκης θέλω να ζει σε ένα σύννεφο και να μοιράζει ευχές και νανουρίσματα..
Δεν έχει καλή φωνή και έτσι δε τραγουδάει σε τρίτους..
Κάποτε του 'χα φτιάξει και έναν Μάρτη και νιώθω πως τον φοράει ακόμα..
(Ο Πιγκυρίγκης σε έναν Τζεπέτο χαρισμένος..)
Κοιμάται σε στενεμένα μανίκια πυτζαμών και τρώει μόνο μέλι.
Ο Πιγκυρίγκης δε με έχει δει ποτέ.Ο Πιγκυρίγκης μόνο περπατάει πάνω μου.
Δεν έχει ηλικία και δε θα πεθάνει ποτέ.
Τον Πιγκυρίγκη τον ζηλεύω πιο πολύ απ΄όλους γιατί σε θυμίζει..
Τον Πιγκυρίγκη τον αγαπάω πιο πολύ απ'όλους γιατί είναι πάντα μαζί σου..
Ο Πιγκυρίγκης θέλω να ζει σε ένα σύννεφο και να μοιράζει ευχές και νανουρίσματα..
Δεν έχει καλή φωνή και έτσι δε τραγουδάει σε τρίτους..
Κάποτε του 'χα φτιάξει και έναν Μάρτη και νιώθω πως τον φοράει ακόμα..
(Ο Πιγκυρίγκης σε έναν Τζεπέτο χαρισμένος..)
Δεν είμαστε όλοι για όλα,δεν είμαστε όλοι προορισμένοι για τα ίδια πράγματα,δεν είμαστε όλοι διατεθιμένοι να παλέψουμε για κάτι,δεν είμαστε φτιαγμένοι για να νοιαζόμαστε το ίδιο.
Ας κοιτάξουμε λοιπόν το συμφέρον μας,ας κοιτάξουμε τι μας βολεύει,ας δούμε τι λέει ο κοινός νους και ας αφήσουμε συναισθήματα,ιδεολογίες και τέτοιες σαχλαμάρες στην άκρη.
Εξάλλου είπαμε.Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να νοιαζόμαστε το ίδιο.
Άκουσα πολλά γαμώτο σήμερα.
Το πα και εγώ άλλωστε.
Καληνύχτες μακρυά,πολύ μακρυά,εκεί που μας χωρίζουν σκέψεις και όχι χιλιόμετρα.
(το λουλουδάκι αφιερωμένο στο λουλουδάκι μου)
"..Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ.."
Γ. Σεφέρης
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ.."
Γ. Σεφέρης
Μα αν κάποτε αντιπροσώπευε;Πως τα θυσιάζεις όλα σου τα πλάνα και τα όνειρα στο βωμό της συνήθειας;
Ξέρω γω..Μου χαν πει να κρατάω αναμνήσεις μόνο..
Δε θέλω να ξυπνήσω όμως μια μέρα και να χω μονάχα αναμνήσεις.Δε θέλω μόνο να θυμάμαι.Θέλω να χω και τις συνήθειες μου.Και τις ρουτίνες μου.
Δε θέλω να ισοπεδώνω τις καταστάσεις μου,να καταστρέφω τα πάντα για να μη τα συνηθίσω.Να φύγουν όταν έρθει η ώρα.Όταν με κουράσει η επανάληψη..Να χαθούν όταν θα καταπιαστώ με άλλα.Όταν τίποτα δε θα μένει μισοτελειωμένο.
Ξέρω γω..Μου χαν πει να κρατάω αναμνήσεις μόνο..
Δε θέλω να ξυπνήσω όμως μια μέρα και να χω μονάχα αναμνήσεις.Δε θέλω μόνο να θυμάμαι.Θέλω να χω και τις συνήθειες μου.Και τις ρουτίνες μου.
Δε θέλω να ισοπεδώνω τις καταστάσεις μου,να καταστρέφω τα πάντα για να μη τα συνηθίσω.Να φύγουν όταν έρθει η ώρα.Όταν με κουράσει η επανάληψη..Να χαθούν όταν θα καταπιαστώ με άλλα.Όταν τίποτα δε θα μένει μισοτελειωμένο.
Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα..
Λοιπόν τις Κυριακές ξυπνώ αργά
και πίνω τον καφέ μου μονάχος μου
με τον ηλεκτρικό στον Πειραιά
χαζεύω τα εκτός και τα εντός μου
Κοιτάζω γύρω δεν με βλέπω πουθενά
μεσ' το μυαλό μου όλα ένα μάτσο
δεν ξέρω αν λυπάμαι ή αν χαίρομαι
να σηκωθώ να φύγω η να κάτσω
Διάφορα μούτρα βαποράκια ναυτικοί
ποιοι να 'ναι οι κλέφτες και ποιοι οι πολισμάνοι
ύστερα χώθηκα σε κάποιο σινεμά
δίπλα μου κάθονταν πέντε-έξι Πακιστάνοι
να, να...
Σβήνουν τα φώτα και δεν είναι πια κανείς
γυμνές γυναίκες αστράφτουν στην οθόνη
κανείς δε νοιάζεται αν πεθαίνω η αν ζω
το χέρι μου γλιστράει στο παντελόνι
Κομμένη ανάσα αγωνιά μη σε δουν
ούτε που ξέρω πως βρέθηκα εδώ πέρα
με της βδομάδας το άθλιο πορνό
η Κυριακή είναι η χειρότερη μου μέρα
Στέκω στην πόρτα ψάχνω για κλειδί
μεσ' το μυαλό μου όλα ένα μάτσο
Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα
τραβάω την καρέκλα για να κάτσω
Αφιερωμένο το τραγουδάκι στη Κυριακή μου αυτή,που δε μοιάζει καθόλου με τις άλλες και όμως παραμένει η χειρότερη μου μέρα..
Έχω από το πρωί μια πολύ περίεργη αίσθηση που με βαραίνει.Σαν να έχω τόσους να μου λείπουν και ταυτόχρονα κανέναν,σαν να μη πηγαίνουν όλα όπως πρέπει,όπως θα ΄θελα ή έστω όπως συνήθως πηγαίνουν..
Δεν έχω τίποτα να πω σε κανέναν,κανέναν να ευχαριστήσω για τίποτα και τίποτα που να αξίζει να γραφτεί σαν υστερόγραφο(ναι το υ και το γ με την τελεία ανάμεσα που δηλώνει κάτι αξισημείωτο..)
Αχ η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
αχ η ζωή που χάθηκε στη σκόνη
Αχ το φεγγάρι που έσβησε
τ' ασημένιο φεγγάρι
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα
χαρές που βουλιάξατε
πνιγμένες χαρές μου
Ζωή μου που καίγεσαι
στον κίτρινο αέρα
η αγάπη που χάθηκε στη σκόνη
η ζωή που χάθηκε στη σκόνη
Στο καναπέ με κουβέρτα,ένα τσιγάρο και ένα ποτηράκι κρασί.Το ραδιόφωνο να παίζει με λίγα παράσιτα,όχι ενοχλητικά,και ο χαμηλός φωτισμός να αγγίζει σέπια καταστάσεις."Η μέρα μου έρημη κίτρινη μέρα"..Πήγε 3 η ώρα.
Γυρνάμε σε αγαπημένες καταστάσεις και πολύ χαίρομαι.
Υ.Γ:Θα το βρω το θεματάκι μου..
Γυρνάμε σε αγαπημένες καταστάσεις και πολύ χαίρομαι.
Υ.Γ:Θα το βρω το θεματάκι μου..
Περιμένεις;
Στο λεξικό γράφει πως περιμένω σημαίνει προσδοκώ..Υπομένεις;
Στο λεξικό γράφει πως υπομένω σημαίνει δε βιάζομαι,δεν δυσανασχετώ..Την στενεύουν τη διάθεση μου
οι λέξεις σας
-Ορίζουμε ένα όριο-
(Μαθηματικά,Γ Λυκείου)
οι λέξεις σας
-Ορίζουμε ένα όριο-
(Μαθηματικά,Γ Λυκείου)
Το άπειρο-συν ή πλήν καμία σημασία ποτέ δε μου γέννησε-είναι το διαλεγμένο μου.Απροσδιοριστία..
Στο 0 σχεδόν πάντα καταλήγεις.Είναι το διαλεχτό τους.
Συχνό αποτέλεσμα είναι το μηδέν
για τη διευκόλυνση
επίλυσης των
προβλημάτων
(Μαθηματικά,Γ Λυκείου)
για τη διευκόλυνση
επίλυσης των
προβλημάτων
(Μαθηματικά,Γ Λυκείου)
Όντως
Με μηδενίζεις,με μηδενίζω.Αποτέλεσμα ένα.Επίλυση διαφορετική...
...Στο διάολο τα βιβλία σας...
Με νοιάζει τι γίνεται και πριν
το "συνεπάγεται"
Με νοιάζει τι γίνεται και πριν
το "συνεπάγεται"
Aφιερωμένο σε μια ψυχή που "πάντα θα είναι εδώ".Το σώμα μας είναι μόνο μια φθαρτή και σύντομη απόδειξη του οτι ζήσαμε."Πάντα θα ΄σαι εδώ"."Πάντα θα 'μαστε εδώ".Μέχρι να ξεχαστούμε.Μέχρι να τους κάνουμε να μας ξεχάσουν.Σ΄αγαπώ χωρίς λόγια πια.
Έχω πολλά,άπειρα θέλω.Όνειρα,όνειρα,όνειρα.Θαυμάσια σενάρια,ουτοπικές καταστάσεις.Φαντασία,μεγάλη φαντασία.Κάποιες φορές προσαρμοσμένη στη πραγματικότητα μου,άλλες φορές έξω από τα όρια.Αμέτρητα "μακάρι" και άλλα τόσα "ελπίζω".Προσπάθεια,αποτυχίες,επιτυχίες.Μια να νιώθω "εκατομμύρια δρόμους μακρυά από την άνοιξη"* και την άλλη στιγμή να είμαι ένα βήμα μακρυά από την ολόδικια μου ζωή.
Θέλω σωστά πράγματα.Μα θέλω και μεγάλα λάθη.Πάντα πίστευα πως από κάτι καλό,ίσως βγει κάτι εξίσου καλό.Μα υπήρξα πεπεισμένη πως από κάτι κακό βγαίνει πάντα κάτι καλύτερο.
Δε τις φοβάμαι τόσο τις άσχημες καταστάσεις.Ούτε καν αυτές που δημιουργώ στις μικρές μελαγχολίες μου.Πιο συχνά-πρέπει να πω-είναι τα όμορφα αυτά που με τρομάζουν.Ίσως να μην είμαι άξια να τα ζήσω,ίσως να μην είμαι σε θέση να τα βιώσω.Και η πιθανή ανικανότητα του να μην ζήσεις το δημιούργημα,αν όχι της φαντασίας σου,αλλά της ψυχής σου,με ξεφτιλίζει.Δε πιστεύω απόλυτα στη τύχη.Και πόσο μάλλον στη μοίρα.Δε θέλω να πω "ετυχε" και δεν έζησα έτσι όπως ήθελα.Όχι δεν έτυχε.Έχουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνη για την τροπή των πραγμάτων.
Κρίνουμε,επιλέγουμε.Μας κρίνουν και μας επιλέγουν.Οι κρίσεις μας και οι επιλογές μας συγκρούονται.Ένα ατελείωτο,φυσικό ντόμινο.Το κάθε κομμάτι με διαφορετικό σχήμα,μέγεθος και χρώμα.Αλλά όλα με την ίδια ακριβώς ιδιότητα.Επηρεάζουν και επηρεάζονται.
*Στίχος από το βιβλίο του Θέμη Τασούλη "Μαθήματα Πρωτοβάθμιας Άνοιξης"
Θέλω σωστά πράγματα.Μα θέλω και μεγάλα λάθη.Πάντα πίστευα πως από κάτι καλό,ίσως βγει κάτι εξίσου καλό.Μα υπήρξα πεπεισμένη πως από κάτι κακό βγαίνει πάντα κάτι καλύτερο.
Δε τις φοβάμαι τόσο τις άσχημες καταστάσεις.Ούτε καν αυτές που δημιουργώ στις μικρές μελαγχολίες μου.Πιο συχνά-πρέπει να πω-είναι τα όμορφα αυτά που με τρομάζουν.Ίσως να μην είμαι άξια να τα ζήσω,ίσως να μην είμαι σε θέση να τα βιώσω.Και η πιθανή ανικανότητα του να μην ζήσεις το δημιούργημα,αν όχι της φαντασίας σου,αλλά της ψυχής σου,με ξεφτιλίζει.Δε πιστεύω απόλυτα στη τύχη.Και πόσο μάλλον στη μοίρα.Δε θέλω να πω "ετυχε" και δεν έζησα έτσι όπως ήθελα.Όχι δεν έτυχε.Έχουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνη για την τροπή των πραγμάτων.
Κρίνουμε,επιλέγουμε.Μας κρίνουν και μας επιλέγουν.Οι κρίσεις μας και οι επιλογές μας συγκρούονται.Ένα ατελείωτο,φυσικό ντόμινο.Το κάθε κομμάτι με διαφορετικό σχήμα,μέγεθος και χρώμα.Αλλά όλα με την ίδια ακριβώς ιδιότητα.Επηρεάζουν και επηρεάζονται.
*Στίχος από το βιβλίο του Θέμη Τασούλη "Μαθήματα Πρωτοβάθμιας Άνοιξης"
Μου πες πως δεν έχει νόημα να θλίβομαι,πως στα πάντα υπάρχει μια ομορφιά.Τη βλέπουμε μόνο όταν θέλουμε να τη δούμε,όταν έχουμε ανάγκη να τη δούμε.Μου πες πως τα πάντα μπορώ να τα φέρω στα μέτρα μου αρκεί να προσπαθήσω.Δε το πιστέυω.
Μα άσε με να σε ρωτήσω μόνο αυτό..Τι σημαίνει ομορφιά,τι σημαίνει θέλω,τι ανάγκη και προπάντων;;Τι σημαίνει προσπαθώ..
Μα άσε με να σε ρωτήσω μόνο αυτό..Τι σημαίνει ομορφιά,τι σημαίνει θέλω,τι ανάγκη και προπάντων;;Τι σημαίνει προσπαθώ..
θέλω να 'χω κάπου το σπιτάκι μου,να χουχουλιάζω τους χειμώνες μου μπροστά στο τζάκι,με ένα βιβλίο και ένα ωραίο ζεστό γαλλικό καφέ.Δε θα ΄χω ούτε τηλέφωνο,ούτε τηλεόραση.Μόνο ραδιόφωνο.Θα κάθομαι στη χνουδωτή μου φλοκάτη και θα αμπελοφιλοσοφώ για ώρες.Όταν θα βαρίεμαι,θα φεύγω,θα χάνομαι.Θα πηγαίνω Βερολίνο ή Ρώμη και το καλοκαίρι θα περνάω τουλάχιστον μία βδομάδα στη Κέρκυρα..Θα περπατάω για ώρες ατελείωτες στο κάστρο και στα πλακόστρωτα δρομάκια παρατηρώντας τους ανθρώπους.
Έπειτα θα μπαίνω στη θαλασσοψυχούλα μου και θα γυρνάω όλα τα νησιά.Όχι για πολύ.Για λίγο.Μέχρι να με κουράσει η επανάληψη του ονείρου μου.
Δε θέλω μεγάλες παρέες.Ούτε αμέτρητους γνωστούς.Θέλω 2-3 άτομα.Να τ'αγαπάω και να μ'αγαπάνε.Ο τηλεφωνικός μου κατάλογος δε θα 'χει 100 ονόματα αλλά ελάχιστα χαϊδευτικά.
Δε θα μένω μόνιμα στην Αθήνα.Ίσως τη επισκέπτομαι μια φορά το μήνα για να μη με ξεχάσουν οι δικοί μου.Θα τους δείχνω φωτογραφίες από τα ταξίδια μου και εικόνες από τη ζωή μου και εκείνοι θα μου λένε πόσο τους λείπω.
Δε θα απαντάω και θα με νομίζουν αδιάφορη.Μετά όμως ο πατέρας μου πριν κοιμηθεί θα καταλάβει πως και η σκέψη δηλώνει αγάπη και θα μου το συγχωρέσει.
Κάποια στιγμή θα γυρνάω και στο χώρο μουΜερικές μέρες του μήνα θα με επισκέπτονται φίλοι από άλλες πόλεις.Θα στριμώχνομαι στην αγκαλιά τους μέχρι να φύγουν.Και μετά δε θα μου λείπουν..
Υ.Γ:"Και δε θα μου λείπεις,γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,το τραγούδι της ερήμου που θα σ'ακολουθεί.."Άρτα-Θεσσαλονίκη ή Πάτρα-Θεσσαλονίκη είναι πολλές ώρες.Και χρήμα.Αλλά το παλεύουμε έτσι δεν είπαμε;
Υ.Γ2:Έχουμε και το φοιτητικό που μας σώζει..
Υ.Γ3:ΟΑΕΔ-Καλλιθέα συμφέρει καλύτερα:P
Έπειτα θα μπαίνω στη θαλασσοψυχούλα μου και θα γυρνάω όλα τα νησιά.Όχι για πολύ.Για λίγο.Μέχρι να με κουράσει η επανάληψη του ονείρου μου.
Δε θέλω μεγάλες παρέες.Ούτε αμέτρητους γνωστούς.Θέλω 2-3 άτομα.Να τ'αγαπάω και να μ'αγαπάνε.Ο τηλεφωνικός μου κατάλογος δε θα 'χει 100 ονόματα αλλά ελάχιστα χαϊδευτικά.
Δε θα μένω μόνιμα στην Αθήνα.Ίσως τη επισκέπτομαι μια φορά το μήνα για να μη με ξεχάσουν οι δικοί μου.Θα τους δείχνω φωτογραφίες από τα ταξίδια μου και εικόνες από τη ζωή μου και εκείνοι θα μου λένε πόσο τους λείπω.
Δε θα απαντάω και θα με νομίζουν αδιάφορη.Μετά όμως ο πατέρας μου πριν κοιμηθεί θα καταλάβει πως και η σκέψη δηλώνει αγάπη και θα μου το συγχωρέσει.
Κάποια στιγμή θα γυρνάω και στο χώρο μουΜερικές μέρες του μήνα θα με επισκέπτονται φίλοι από άλλες πόλεις.Θα στριμώχνομαι στην αγκαλιά τους μέχρι να φύγουν.Και μετά δε θα μου λείπουν..
Υ.Γ:"Και δε θα μου λείπεις,γιατί θα 'ναι η ψυχή μου,το τραγούδι της ερήμου που θα σ'ακολουθεί.."Άρτα-Θεσσαλονίκη ή Πάτρα-Θεσσαλονίκη είναι πολλές ώρες.Και χρήμα.Αλλά το παλεύουμε έτσι δεν είπαμε;
Υ.Γ2:Έχουμε και το φοιτητικό που μας σώζει..
Υ.Γ3:ΟΑΕΔ-Καλλιθέα συμφέρει καλύτερα:P
"..να θυμάμαι συνθήματα που γυρνάνε στο χρόνο
να θυμάμαι ποιήματα που με κάναν να λιώνω
να θυμάμαι πως κάποτε όλα θα τα νικούσα
να θυμάμαι πως κάποτε είχα πει πως θα ζούσα.."
..στο μικρό καϊκακι που 'χε ανοιχτεί τα μεσάνυχτα και στο ράδιο που έπαιζε με παράσιτα,χαμηλά μια νύχτα του Αυγούστου..
..στον "μικρό" Αντρίκο που ξάπλωνε στο κουπί και αναρωτιόταν πόσες δεκαετίες βαστάει ο χαρακτηρισμός αυτός..
..σε κάποιους που η βροχή αστεριών τους τρόμαζε γιατί τότε δεν είχαν ευχές..
..και σε αυτούς που αγκαλιάστηκαν στην άμμο-και όχι δεν έσμιξαν..
να θυμάμαι ποιήματα που με κάναν να λιώνω
να θυμάμαι πως κάποτε όλα θα τα νικούσα
να θυμάμαι πως κάποτε είχα πει πως θα ζούσα.."
..στο μικρό καϊκακι που 'χε ανοιχτεί τα μεσάνυχτα και στο ράδιο που έπαιζε με παράσιτα,χαμηλά μια νύχτα του Αυγούστου..
..στον "μικρό" Αντρίκο που ξάπλωνε στο κουπί και αναρωτιόταν πόσες δεκαετίες βαστάει ο χαρακτηρισμός αυτός..
..σε κάποιους που η βροχή αστεριών τους τρόμαζε γιατί τότε δεν είχαν ευχές..
..και σε αυτούς που αγκαλιάστηκαν στην άμμο-και όχι δεν έσμιξαν..
Όταν βρίσκεις λόγους να θυμάσαι αυτά που έζησες.Όταν πάντα βρίσκεις λόγους να ζήσεις και άλλα..Σημαίνει πως είσαι ακόμα ζωντανός.Πως ακόμα νοιάζεσαι,επιθυμείς και λαχταράς.Ναι είμαι.Δεν έχω ζήσει το μέγιστο το συναισθημάτων και ούτε ξέρω πως είναι για να το απαιτήσω.Υπάρχει όμως διάθεση.Και σου ξαναλέω ότι ναι είμαι..
Υ.Γ:Με ρώτησες,το σκέφτηκα και και σου απάντησα..
Υ.Γ:Με ρώτησες,το σκέφτηκα και και σου απάντησα..
Ας θαυμάσουμε όλοι το μέλλον του κόσμου.Τους νέους που απαλλαγμενοί από προκαταλήψεις,εξοπλισμένοι με φρέσκιες ιδέες και διάθεση είναι έτοιμοι να κάνουν τη διαφορά..
Δεύτερη ώρα.Βιολογία Κατεύθυνσης.Διάλογος μεταξύ μαθητών και καθηγητή.
-O βαθμός θα εξαρτηθεί και από τη συμπεριφορά σας.
-Μα πάτε καλά;Ο βαθμός μετράει..
-Ναι κύριε.Δε μπαίνεις με τη συμπεριφορά στο πανεπιστήμιο.
Και θα συμφωνήσω με την άποψη του Πιλαλί."Τα πανεπιστήμια φτιάχνουν ειδικότητες και όχι προσωπικότητες."
Προτιμώ τη καλλιέργεια από τη γνώση.Προτιμώ το φιλότιμο παιδί παρά το καλό μαθητή.Ούτε τα μόρια,ούτε οι βαθμοί σε κάνουν άνθρωπο.
Τέταρτη ώρα.Αγγλικά.Άποψη μαθητή(σημαιοφόρου,πρώτου απουσιολόγου).
-Κανονικά έπρεπε να γίνει πορεία για τη προστασία των δικαιωμάτων του μπάτσου.(αναφερόμενος στον δολοφόνο του Αλέξη).
Συμφωνώ!Και στο χειρότερο καθίκι δεν αξίζει για δικηγόρος ο Κούγιας.
Και εις ανώτερα καμάρια μου..Και έχουν τόση πλάκα η φωτογραφίες από τη παρέλαση..Βλέμμα πατριώτη,κορμοστασιά περήφανου αγωνιστή..
Δεύτερη ώρα.Βιολογία Κατεύθυνσης.Διάλογος μεταξύ μαθητών και καθηγητή.
-O βαθμός θα εξαρτηθεί και από τη συμπεριφορά σας.
-Μα πάτε καλά;Ο βαθμός μετράει..
-Ναι κύριε.Δε μπαίνεις με τη συμπεριφορά στο πανεπιστήμιο.
Και θα συμφωνήσω με την άποψη του Πιλαλί."Τα πανεπιστήμια φτιάχνουν ειδικότητες και όχι προσωπικότητες."
Προτιμώ τη καλλιέργεια από τη γνώση.Προτιμώ το φιλότιμο παιδί παρά το καλό μαθητή.Ούτε τα μόρια,ούτε οι βαθμοί σε κάνουν άνθρωπο.
Τέταρτη ώρα.Αγγλικά.Άποψη μαθητή(σημαιοφόρου,πρώτου απουσιολόγου).
-Κανονικά έπρεπε να γίνει πορεία για τη προστασία των δικαιωμάτων του μπάτσου.(αναφερόμενος στον δολοφόνο του Αλέξη).
Συμφωνώ!Και στο χειρότερο καθίκι δεν αξίζει για δικηγόρος ο Κούγιας.
Και εις ανώτερα καμάρια μου..Και έχουν τόση πλάκα η φωτογραφίες από τη παρέλαση..Βλέμμα πατριώτη,κορμοστασιά περήφανου αγωνιστή..
Εισερχόμενο μήνυμα 1ο..
"Είμαι πλατεία.Σε περιμένω.."
Εξερχόμενο μήνυμα 1ο..
Το μήνυμα δεν εστάλη
Εισερχόμενο μήνυμα 2ο
"Που είσαι;Χάθηκες.."
Εξερχόμενο μήνυμα 2ο
Το μήνυμα δεν εστάλη
Εισερχόμενο μήνυμα 3ο
"Καλή χρονιά!Ότι ποθείς!"
Εξερχόμενο μήνυμα 3ο
Το μήνυμα δεν εστάλη
Εισερχόμενο μήνυμα 4ο
"Θα μου μιλήσεις επιτέλους;"
Εξερχόμενο μήνυμα 4ο
"Να σου πω τι;Πως σε βαρέθηκα;Πως σε σιχάθηκα;Εσένα και τόσους άλλους υποκριτές;Μου λείπεις.Όχι αλήθεια σου λέω.Αλλά τι να το κάνεις.Έφυγες και συ όπως τόσοι άλλοι."
Το μήνυμα ποτέ δεν εστάλη
"Είμαι πλατεία.Σε περιμένω.."
Εξερχόμενο μήνυμα 1ο..
Το μήνυμα δεν εστάλη
Εισερχόμενο μήνυμα 2ο
"Που είσαι;Χάθηκες.."
Εξερχόμενο μήνυμα 2ο
Το μήνυμα δεν εστάλη
Εισερχόμενο μήνυμα 3ο
"Καλή χρονιά!Ότι ποθείς!"
Εξερχόμενο μήνυμα 3ο
Το μήνυμα δεν εστάλη
Εισερχόμενο μήνυμα 4ο
"Θα μου μιλήσεις επιτέλους;"
Εξερχόμενο μήνυμα 4ο
"Να σου πω τι;Πως σε βαρέθηκα;Πως σε σιχάθηκα;Εσένα και τόσους άλλους υποκριτές;Μου λείπεις.Όχι αλήθεια σου λέω.Αλλά τι να το κάνεις.Έφυγες και συ όπως τόσοι άλλοι."
Το μήνυμα ποτέ δεν εστάλη
Είναι που έχεις να μιλήσει με κάποιον ένα χρόνο,σε θυμάται ένα βράδυ και εκεί που τα λέτε αντιλαμβάνεσαι ότι όλοι και όλα προχωράνε και εσύ επιμένεις σε ανούσιες εγωισμούς,ξεχασμένα γαμώτο και σε τραγούδια με τσιτάτους τίτλους.
"Τι έχει αλλάξει;"
"Τα πάντα"
"Έχω να θυμάμαι κάτι;"
"Θυμάσαι;"
"Μπα.."
"Γιατί;"
"Ε,τότε δε πρόσεχα.."
Δε ξέρω πλέον για πόσα πράγματα έχω μετανιώσει.Έχασα το λογαριασμό.Και εκεί που τα λέγαμε σα δυό καλά φιλαράκια μου είπες πως καλά έκανα.Ρώτησα το αναθεματισμένο γιατί που δε σηκώνει αντίρρηση.Δεν απάντησες.Αναστέναξες μόνο.
"Τίποτα δεν έχουμε."
"Έχουμε ο ένας τον άλλον"
Υ.Γ:Σε χρειάστηκα και ήσουν εκεί.Μέτρησες πολύ σήμερα.
"Τι έχει αλλάξει;"
"Τα πάντα"
"Έχω να θυμάμαι κάτι;"
"Θυμάσαι;"
"Μπα.."
"Γιατί;"
"Ε,τότε δε πρόσεχα.."
Δε ξέρω πλέον για πόσα πράγματα έχω μετανιώσει.Έχασα το λογαριασμό.Και εκεί που τα λέγαμε σα δυό καλά φιλαράκια μου είπες πως καλά έκανα.Ρώτησα το αναθεματισμένο γιατί που δε σηκώνει αντίρρηση.Δεν απάντησες.Αναστέναξες μόνο.
"Τίποτα δεν έχουμε."
"Έχουμε ο ένας τον άλλον"
Υ.Γ:Σε χρειάστηκα και ήσουν εκεί.Μέτρησες πολύ σήμερα.
..Και..;
Πόσες φορές έχω μείνει να περιμένω αυτό το και,αυτή τη σύνδεση πραγμάτων που θα δώσει ένα νόημα,ένα νόημα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου.
..Και..;
Ένα ανόυσιο ποστ έφτασε στο τέλος του..
υ.γ:Πόσο έντονα το νιώθω το βιντεάκι που έφτιαξα πριν μέρες.Και ειδικά 2 φράσεις..Μόνο εσύ Αυγού μου το ξέρεις.Μόνο εσύ και χαίρομαι για αυτό.
Πόσες φορές έχω μείνει να περιμένω αυτό το και,αυτή τη σύνδεση πραγμάτων που θα δώσει ένα νόημα,ένα νόημα που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου.
..Και..;
Ένα ανόυσιο ποστ έφτασε στο τέλος του..
υ.γ:Πόσο έντονα το νιώθω το βιντεάκι που έφτιαξα πριν μέρες.Και ειδικά 2 φράσεις..Μόνο εσύ Αυγού μου το ξέρεις.Μόνο εσύ και χαίρομαι για αυτό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)