Επέλεξα να μην αφήσω τίποτα πίσω μου.Θα πάω εκεί και εκεί για να δείξω τις άλλες πτυχές του εαυτού μου,θα σταθώ μπροστά σε αυτό και αυτό και θα δείξω πως υπήρξαν,υπήρχαν και θα υπάρχουν και άλλα.Κάθε νέο όνομα που θα μου χαρίζουν,θα μου θυμίζει ένα παλιό-μα ξέρεις δε νομίζω να μπερδέψω τα γράμματα.Το α και το β μιας παιδικής ηλικίας με σύμφωνα ατελείωτων γέλιων και φωνήεντα φοιτητικής διάθεσης συνυπάρχουν μα δεν ταυτίζονται.

Και αν δε σε δω να μεγαλώνεις,θα σε δω μεγάλο να διηγήσαι τι πέρασες,με το ίδιο όνομα που σου ανήκει.Ίσως αλλάξεις-μα φυσικά θα αλλάξεις,μα ξέρεις το όνομα αυτό ανήκει και σε όσους το χρησιμοποιούν με αγάπη και όσο-για πόσο δε ξέρω- μου ανήκει δε θα το αφήσω να ξεφύγει από μέσα μου.

Και αν δε δω τις πλατείες να γίνονται σπίτια και τα δέντρα να κόβονται δε πειράζει..Δε πειράζει γιατί η αίσθηση της ευτυχίας πάνω στη χαλασμένη τραμπάλα δε ξεχνιέται και δε θα ξεχαστεί.Δε πειράζει γιατί θα υπάρξουν άλλες τραμπάλες που θα μου τη θυμίσουν.Θα υπάρξουν και άλλες τραμπάλες που θα γίνουν και αυτές μνήμες και θα περιμένουν νέες πλατείες και νέα στέκια για να ξεσηκωθούν..