Ξέρεις,τελικά με πειράζει να σε βλέπω δίπλα σε άλλους,με πειράζει να σε ακούω να γελάς με αστεία που δεν είναι δικά μου,να μιλάς με ανθρώπους που δε μου μοιάζουν.Με πειράζει όταν δε μιλάς για μένα,όταν δε θυμάσαι τον αριθμό μου απ'εξω..
Με πειράζει όταν πρέπει να μοιραστώ το βλέμμα σου και το άγγιγμα σου,τη στοργή σου και το ενδιαφέρον σου..
Με πειράζει που ίσως χρειαστεί να σε ξεχάσω,που ίσως να σε θυμάμαι για πάντα..
Δεν έχω να σου πω πολλά..Μόνο οτι μου προέκυψες βασανιστικά όμορφος και δεν αντέχω να σε χάσω..Δε στα λέω από έρωτα,ούτε καν από αγαπή..Είναι η άτιμη η αδυναμία που σου χω τόσα χρόνια και δε ξέρω πως να στην εκφράσω..Και τώρα είναι η στιγμή που θα δινα τα πάντα για μια αγκαλιά σου..Και όχι από αυτές τις πρόστυχες που όλοι σου ζητάνε με νόημα..Εγώ δε σε θέλω πουλημένο.Σε θέλω έτσι όπως είσαι..

Δε ξέρω αν οι δικες μου καταφάσεις θα σε σώσουν..
Δε ξέρω καν αν θα είσαι εσύ,εσύ και εσύ..
Τα άσπρα δωμάτια ξέρεις πάντα με τρόμαζαν..
Η σαχλή μου ομιλία πάντα με πρόδιδε..
Και αλήθεια ακόμα δε ξέρω αν η δική μου κατάφαση θα σε σώσει..

Όμως μου παν πως η καρδούλα σου θα χτυπήσει πιο γρήγορα..
Μου παν πως έξω απο το ασπρο δωμάτιο θα ακουστούν γέλια..
Μου παν πως οι σαχλές ομιλίες θα ναι απο χαρά και όχι απο φόβο

Και η μαμα σου θα παει να αγορασει χτενες και χτενακια,
η γιαγια θα πλεκει πουλοβερ και οχι πια σκουφακια,
και το "περαστικά" θα το ξεχάσεις γιατί μου παν το σιχαθηκες..

Αν υπάρξεις..Αν μετρησεις αναποδα..Αν με χαρα δεχθεις αυτο που θα σου δωσω
Δε θα με δεις και δε θα σε δω ποτε..
Δε θα μαθεις και δε θα μαθω..
Μα ξερεις..
Σκέφτηκα δειλα πως κατι θα μας ενωνει παντοτε

Και θα ναι οι χτενες και τα χτενακια
τα πουλοβερ και τα παρατημενα σκουφακια
που θα μας κανουν να κλαιμε
νυχτες του Δεκεμβρη, του Γεναρη
και του καθε μηνα που θα αλληλοεξαρτομαστε..


Με πολύ πολύ εκτίμηση και σεβασμό