Στα χάρτινα φεγγάρια,εμείς δίνουμε τα ονόματα μας.
Κρεμασμένοι από το ταβάνι να βλέπουμε το κόσμο.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας πέρασαν για αληθινούς.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας ζήλεψαν οι ερωτευμένοι.

Μέχρι να σπάσει ο σπάγκος και να ευχηθούν στον θάνατο μας.

Κάψτε τα σπίτια και τα υπάρχοντα μας.
Κάψτε τα δωμάτια των παιδιών όλων των τόπων.
Βγάλτε με μανία τις αφίσες από το τοίχο και ξεσκίστε τα τετράδια που κρύβουν κάτω από το κρεββάτι.
Κάψτε το σπίτι του παππού και της γιαγιάς.
Και μαζί και τα παραμύθια που μας λένε.
Κάψτε κήπους και αυλές να μη παίζουμε.
Κάψτε τις αλάνες να μη τρέχουμε.
Και ύστερα γεμίστε τους ουρανούς καπνούς να μη πετάμε.

Αν το παιδί διανύσει με ποδήλατο,
μια απόσταση από δω ως εκεί
θα φτάσει 5 η ώρα χαραμάτων.

Αν το παιδί διανύσει με ποδήλατο,
μια απόσταση από δω ως εκεί,
και φτάσει 5 η ώρα χαραμάτων
θα με δει να σε έχω αγκαλιά.


Θα με δει να σε έχω αγκαλιά σε μια από τις στιγμές που τα χω όλα.

Και ύστερα δεν είχα τίποτα.Έτσι.Επειδή "ο καιρός είναι ο κακοήθης όγκος της στιγμής*"


*Από το Ενός Λεπτού Μαζί της Κικής Δημουλά

Όχι,όχι δεν παρακολουθείτε δείγμα εξαίσιου υποκριτικού ταλέντου.
Μα μη κυρία μου,μη χειροκράτε.Μην υποκλίνεστε στην ερμηνεία μου.
Δεν είναι μέρος μιας παρωδίας.Μια άλλη εγώ είμαι.Ένα κομμάτι που ξεχνιέται.
Μα σας λέω δε θέλω βραβεία και συγχαρίκια.Δεν άλλαξα για σας.Δεν άλλαξα για κανέναν.


Δε φταίνε οι πράσινες νεράιδες που στριμώχτηκαν στα σπλάχνα μας.
Αλλά εσύ και εσύ.Γράμματα μαζεμένα δίπλα μου.
Α και Θ,Γ και Β,και ύστερα πάλι Γ.
Με σένα θα είμαι η ευγενική και η ήρεμη,με σένα λες και γίνομαι γυναίκα και ύστερα πάλι παιδάκι.
Γράμματα μαζεμένα δίπλα μου.

Και σας ξαναλέω κυρία μου μη χειροκτροτάτε.Εγώ είμαι.Μη πληρώνετε για μένα.Μη πληρώνετε για κανέναν.

Όλοι κάπου κάπου μοιάζουμε.

Εξαρτάται τι γράμμα θα χουμε δίπλα μας.

Εξαρτάται ποιόν θυμόμαστε και για ποιόν μελαγχολούμε.

Το ασανσερ πάντα σταματούσε στο πρώτο όροφο για μια βιαστική καλησπέρα και μια πρόχειρη αγκαλιά.Ο μακρύς διάδρομος από τον Ιούνιο του 2006 δε μου φαινόταν ίδιος.Δε με ενέπνε ούτε καν αυτή την ασήμαντη βιαστική καλησπέρα.Ήταν που είχε ποτίσει τους τοίχους μια απώλεια.
Τον Μάη του 2008 άδειασε αναπάντεχα ένα ακόμη διαμέρισμα.Το δεύτερο από τα τρία.
Μπήκαν ταινίες προστατευτικές,σύρτες,κλειδιά και νέα πόμολα.

Τον Αύγουστου του 2009 αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση για το άδειασμα του τρίτου διαμερίσματος του πρώτου ορόφου.Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα ένα τα φωτάκια της πολυκατοικίας σβήνουν.Και δεν είναι πως κάποιος έσβησε το πορτατίφ του να πέσει για ύπνο,δεν είναι μια ξαφνική διακοπή ρεύματος.

Για πρώτη φορά στη ζωή θα τραβήξω την προστευτική ταινία του πρώτου ορόφου λίγο πιο κει.Θα κλειδώσω δυο και τρεις φορές τη πόρτα για να νιώθεις ασφάλεια,και η καλησπέρα που σου λεγα ξαφνικά,θα μοιάζει αξεπέραστη πολυτέλεια στο μακρύ διάδρομο.

Η πόρτα του ασανσέρ θα κλείσει με δύναμη καθώς θα πατάμε το κουμπί του ισογείου μετρώντας τις αγκαλιές που κεράστηκες..

Και ακόμα και αν τώρα μεγάλωσα,επέτρεψε μου να ξανακάτσω οκλαδόν στο πράσινο χαλί και να σου χαρίσω ένα τελευταίο κοινό μας λεπτό:

"Σήμερα τα φώτα κάρκαλε η κότα και ο πέτος της φωνάζει αυτή δε πολογιέται,της δίνει ένα πυθάρι,τη παίρνει στο ποδάρι,οι οι πόδι μου και το καλαπόδι"


Αντίο