Βαρέθηκα κάθε φορά που βγαίνω έξω να έρχονται καμιά δεκαριά τρελοί και να λένε τα δικά τους.
Βαρέθηκα να πληρώνω 8ο λεπτά για να πάω μέχρι το Ταύρο..
Βαρέθηκα να μου ζητάνε συνέχεια πρεζάκια 50 λεπτά για να πάρουν βενζίνη..
Βαρέθηκα τους αποπάνω που δε κάνουν τίποτα ούτε για τους τρελούς,ούτε για τα πρεζάκια,ούτε για τα 80 λεπτά..
Βαρέθηκα εμάς που ψηφίζουμε τους αποπάνω..
Βαρέθηκα εμάς που δεν ασκούμε πίεση με κανένα τρόπο..
Βαρέθηκα εμάς που όταν ασκούμε πίεση,την ασκούμε για τη πλάκα με το λάθος τρόπο..
Βαρέθηκα εμένα που βαρέθηκα όλους τους άλλους..
Βαρέθηκα εμένα που γράφω στο μπλόγκ και δε ξέρω πως να αντιδράσω..
Βαρέθηκα τη ζωντάνια της Αθήνας..
...και τη σιχαμένη τη μοναξιά της..
Βαρέθηκα να κάνω πως μιλάω στο κινητό στις υπόγειες διαβάσεις..
Βαρέθηκα να αλλάζω πεζοδρόμια..
Βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα...Ακούει κανείς;;Βαρέθηκα λέμε.Ναι εγώ που υποστηρίζω οτί ο καθένας δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία.Ναι εγώ που πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του..Βαρέθηκα να με τρομάζουν οι ιστορίες τους..
Σεβαστές.Ούτε θα σε δείξω,ούτε θα σε κοροίδευσω.Μη το εκμεταλλεύσαι ρε πούστη όμως.
Πως νιώθεις χωρίς ενοχές τη καταπίεση όταν ο ίδιος την ασκείς;
Έλλειψη παιδείας.Μαζί σας.Συλλογική ευθύνη.Παρακλάδι της η ατομική.Φταίνε και φταίς.Έτσι πάει.Δε θα σε ενοχλήσω αν δε με ενοχλήσεις.Θα σε σεβαστώ αν με σεβαστείς.
Γιατί ρε γαμώτο δε γίνεται να βρεθεί μια κωλοισσοροπία;
Ένας διαστημικός λουκουμάς με περιστρεφόμενη ζάχαρη..
Τι έχω πάθει τελευταία και όλο θυμάμαι περασμένα ξεχασμένα κανείς δε ξέρει..
Είχα κάποτε έναν δάσκαλο και με έκανε κάφρο..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που με μάθαινε να ανοίγω μπύρες με αναπτήρα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου έμαθε τι είνα το σεξ και τι ο έρωτας..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου κούρδιζε τη κιθάρα και μου μάθαινε ανέκδοτα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που βίωσε τη πρώτη μου μαστούρα με φάρμακο..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου μάθαινε αγγλικά..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που αγαπούσα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που η απίστευτη καμενιά του με έκανε να τον σκέφτομαι συχνά..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο..μέχρι που έγινε εξώφυλλο σε περιοδικό και με παράτησε..
Δε σου κρατάω κακία γιατί ξέρω πως όσο χύμα και αν είσαι,πάντα με πρόσεχες."Πουλάκι μου" όπως συνίθιζες να με λες.
Περνάω συχνά από τη μουσική σκηνή που τραγουδάς μπας και σε πετύχω.Μόνο και σε δω ρε αληταρά.
Σε σκεφτόμαστε συχνά..Και εγώ και ο μπαγλαμάς το αδέλφι μου.
Είχα κάποτε έναν δάσκαλο και με έκανε κάφρο..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που με μάθαινε να ανοίγω μπύρες με αναπτήρα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου έμαθε τι είνα το σεξ και τι ο έρωτας..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου κούρδιζε τη κιθάρα και μου μάθαινε ανέκδοτα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που βίωσε τη πρώτη μου μαστούρα με φάρμακο..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου μάθαινε αγγλικά..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που αγαπούσα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που η απίστευτη καμενιά του με έκανε να τον σκέφτομαι συχνά..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο..μέχρι που έγινε εξώφυλλο σε περιοδικό και με παράτησε..
Δε σου κρατάω κακία γιατί ξέρω πως όσο χύμα και αν είσαι,πάντα με πρόσεχες."Πουλάκι μου" όπως συνίθιζες να με λες.
Περνάω συχνά από τη μουσική σκηνή που τραγουδάς μπας και σε πετύχω.Μόνο και σε δω ρε αληταρά.
Σε σκεφτόμαστε συχνά..Και εγώ και ο μπαγλαμάς το αδέλφι μου.
Μα πόσα έχουμε ζήσει τελικά και όλα τα ξεχνάμε..Μικρές,μικρές,πολύ μικρές στιγμούλες που ξεφύτρωσαν από το πουθενά,άλλες που τις επιδιώξαμε,άλλες που τις περιμέναμε,άλλες που θέλαμε να αποφύγουμε..
Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μικρό γεγόνος από τη ζωή μου για να περιγράψω,θα με θεωρούσα πολύ μίζερη.Πάνω σε διηγήσεις όμως,σε χαλαρές κουβεντούλες με φίλους ή και στο ξεφύλλισμα παλιών βιβλίων βλέπω ότι έχω άπειρες στιγμές,άπειρες εμπειρίες και βιώματα που με έχουν στιγματίσει.Χιλιάδες πρόσωπα,εκατομμύρια φράσεις,αμέτρητα συναισθήματα και τελικά μένει ένα απλό αχνό χαμόγελο στη θύμηση τους.
Σήμερα μου ήρθαν πολλά στο μυαλό..Η πρώτη φορά που σε είδα,η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή σου.Κρίμα να θυμόμαστε καλύτερα τις πρώτες φορές.Να μη κοιτάμε τι μας προσφέρει ο άλλος στο παρόν και στη συνέχεια στο μέλλον,αλλά αντίθετα να μένουμε σε μία φορά,στη πρώτη φορά.
Πάντως από σένα δε θυμάμαι μόνο τη πρώτη φορά.Ίσως ήταν σημαντική αλλά καθοριστική δεν ήταν.Χαίρομαι που έμεινες δίπλα μου.
Υ.Γ Στη μικρή μου..
Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μικρό γεγόνος από τη ζωή μου για να περιγράψω,θα με θεωρούσα πολύ μίζερη.Πάνω σε διηγήσεις όμως,σε χαλαρές κουβεντούλες με φίλους ή και στο ξεφύλλισμα παλιών βιβλίων βλέπω ότι έχω άπειρες στιγμές,άπειρες εμπειρίες και βιώματα που με έχουν στιγματίσει.Χιλιάδες πρόσωπα,εκατομμύρια φράσεις,αμέτρητα συναισθήματα και τελικά μένει ένα απλό αχνό χαμόγελο στη θύμηση τους.
Σήμερα μου ήρθαν πολλά στο μυαλό..Η πρώτη φορά που σε είδα,η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή σου.Κρίμα να θυμόμαστε καλύτερα τις πρώτες φορές.Να μη κοιτάμε τι μας προσφέρει ο άλλος στο παρόν και στη συνέχεια στο μέλλον,αλλά αντίθετα να μένουμε σε μία φορά,στη πρώτη φορά.
Πάντως από σένα δε θυμάμαι μόνο τη πρώτη φορά.Ίσως ήταν σημαντική αλλά καθοριστική δεν ήταν.Χαίρομαι που έμεινες δίπλα μου.
Υ.Γ Στη μικρή μου..
Εγώ, που λες, κάνω πως το’ χω πια ξεχάσει.. Ψάχνομαι τώρα γι’ άλλη φάση ...Εγώ, που λες
Εγώ, που λες, λέω γιατρός πως είν’ ο χρόνος
κι ας βγάζω τα σκουπίδια μόνος
Εγώ, που λες
Κάνω παρέα μ’ όσους έχω.. Λέω για σένα και αντέχω.. Για να μη λες..Βγαίνω για βόλτα μες στα φώτα.. Κάτι να μοιάζει όπως πρώτα.. Εγώ, που λες...
Εγώ, που λες, έτσι γι’ αστείο και για πλάκα
κάθομαι μέσα Κυριακές
Εγώ που λες
Εγώ, που λες, τα πήρα όλα για αστείο
κι έμαθα πως το λέν’ τ ‘ αντίο.. Εγώ, που λες
Κάνω παρέα μ’ όσους έχω...
..........................................................................................................................................................................
Για να σου δείξω μικρή μου πως όταν βάζεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου,δε μπορείς εύκολα να τους ξεχάσεις...
Γιατί ίσως να μη σου προσφέρουν οι ίδιοι κάτι θελημένα αλλά και μόνο ως οντότητες και ως υπάρξεις να σε γεμίζουν.
Τι τραγούδια,τι ποιήματα και τι κλάμματα.Σου φάνηκαν πολλά 3 χρόνια ε;Είχα γράψει κάποτε σε ένα λεύκωμα πως η αγάπη δε χάνεται ποτέ.Με αφιέρωση σε έναν ξεχασμένο-τώρα πια-Ν.Ξ.
Και θέλω πάλι να του κάνω μια αφιέρωση.Διαφορετική αυτή τη φορά.Η αγάπη χάνεται και μαζί της χάνεται και το μέρος του εαυτού που δώρισες.Ευτυχώς από μένα δε πήρες πολλά.Δε το επέτρεψαν οι συνθήκες.Και χαίρομαι.
Y.Γ Το τραγουδάκι το τραγουδούσα επί χρόνια..Και αυτό στο αφιέρωνα..όπως τόσα άλλα..Όπως τόσες άλλες στιγμές μου.Δε θα κλείσω λέγοντας σου να σαι καλά γιατί δε με ενδιαφέρει.Έχω να νοιαστώ για τόσα άλλα στο σήμερα μου,που εσύ περισσεύεις.Και ας στέλνεις χαιρετίσματα αραιά και που για να "μη ξεχαστούν οι συμπάθειες".Βλέπεις να μ΄άγγίζουν;
Εγώ, που λες, λέω γιατρός πως είν’ ο χρόνος
κι ας βγάζω τα σκουπίδια μόνος
Εγώ, που λες
Κάνω παρέα μ’ όσους έχω.. Λέω για σένα και αντέχω.. Για να μη λες..Βγαίνω για βόλτα μες στα φώτα.. Κάτι να μοιάζει όπως πρώτα.. Εγώ, που λες...
Εγώ, που λες, έτσι γι’ αστείο και για πλάκα
κάθομαι μέσα Κυριακές
Εγώ που λες
Εγώ, που λες, τα πήρα όλα για αστείο
κι έμαθα πως το λέν’ τ ‘ αντίο.. Εγώ, που λες
Κάνω παρέα μ’ όσους έχω...
..........................................................................................................................................................................
Για να σου δείξω μικρή μου πως όταν βάζεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου,δε μπορείς εύκολα να τους ξεχάσεις...
Γιατί ίσως να μη σου προσφέρουν οι ίδιοι κάτι θελημένα αλλά και μόνο ως οντότητες και ως υπάρξεις να σε γεμίζουν.
Τι τραγούδια,τι ποιήματα και τι κλάμματα.Σου φάνηκαν πολλά 3 χρόνια ε;Είχα γράψει κάποτε σε ένα λεύκωμα πως η αγάπη δε χάνεται ποτέ.Με αφιέρωση σε έναν ξεχασμένο-τώρα πια-Ν.Ξ.
Και θέλω πάλι να του κάνω μια αφιέρωση.Διαφορετική αυτή τη φορά.Η αγάπη χάνεται και μαζί της χάνεται και το μέρος του εαυτού που δώρισες.Ευτυχώς από μένα δε πήρες πολλά.Δε το επέτρεψαν οι συνθήκες.Και χαίρομαι.
Y.Γ Το τραγουδάκι το τραγουδούσα επί χρόνια..Και αυτό στο αφιέρωνα..όπως τόσα άλλα..Όπως τόσες άλλες στιγμές μου.Δε θα κλείσω λέγοντας σου να σαι καλά γιατί δε με ενδιαφέρει.Έχω να νοιαστώ για τόσα άλλα στο σήμερα μου,που εσύ περισσεύεις.Και ας στέλνεις χαιρετίσματα αραιά και που για να "μη ξεχαστούν οι συμπάθειες".Βλέπεις να μ΄άγγίζουν;
Κουλτούρα,από το λατινικό cultura,είναι η καλλιέργεια του πνεύματος και η παιδεία που έχει λάβει ο καθένας.Ως κουλτουριάρη λοιπόν αντιλαμβανόμαστε αυτόν που έχει μια σχετικά ζυμωμένη προσωπικότητα και ένα άλφα πνευματικό επίπεδο.Ο όρος χρησιμοποιείται και υποτιμητικά και χαρακτηρίζει τη σοβαροφάνεια και το δήθεν.
Ποιός όμως ορίζει τη σωστή και τη λάθος παιδεία,ποιός τη καλλιέργεια και την αδράνεια του πνεύματος.Όλοι.Ο καθένας από τη δική του διαφορετική οπτική γωνία.Σύμφωνα με τα γούστα και τους επηρεασμούς του.
Για μένα παιδεία,καλλιέργεια και μόρφωση σου προσφέρουν οι τέχνες.Η λογοτεχνία,η ποιήση και η μουσική.Τι είναι τέχνη;Βγαίνει από το ρήμα τίκτω που σημαίνει γεννώ και όπως κάθε δημιουργία βοηθά τον άνθρωπο να προβληματιστεί,να απαντήσει,να απορήσει και να θαυμάσει.
Και πάλι όμως το πως ορίζει ο καθένας τη τέχνη ειναι υποκειμενικό.Για μένα μετράνε τα κίνητρα.Το έργο που έχει σκοπό να λυτρώσει είναι τέχνη.Το έργο απο την άλλη που έχει στόχο έναν στείρο εντυπωσιασμό με αφήνει παντελώς αδιάφορη.Πότε είσαι σε θέση να το διακρίνεις;Σπάνια.Για αυτό περιορίζεσαι στα συναισθήματα που σου γεννάει κάθε δημιουργία.
Έτσι λοιπόν καθώς ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής,βρίσκεται πάντα αντιμέτωπος με δύο αξίες.Το καλό και το κακό.
Αξίες αλληλοτροφοδοτούμενες για μένα.Άν δεν ακούσεις Θώδη πως θα ξέρεις ότι ο Μάλαμας αξίζει;Και σε γενικότερο επίπεδο;Αν δε διψάσεις,πως θα νιώσεις ευτυχισμένος που πίνεις νερό;Αν δεν αρρωστήσεις,πως θα κατανοήσεις πόσο αξίζει η υγεία;"Ο κόσμος είναι σφραγισμένος από διαρκείς αντιθέσεις" που έλεγε και ο Ηράκλειτος.Ποιός όμως τραβάει τη διαχωριστική εκείνη γραμμή.Θα επιμείνω στην ύπαρξη υποκειμενικότητας.Εξάλλου και η αντικειμενικότητα από κει δεν έχει πηγάσει;
Πολλοί λένε ότι για υποκειμενοκότητα μιλάνε άτομα εγωιστικά που δε θέλουν να δεχθούν οτι ίσως λανθάνουν.Άλλο υποστηρίζω την υποκειμενικότητα,άλλο είμαι εγωιστής,άλλο κινούμαι με παρωπίδες.
Ας ανοίξουμε όμως και το λεξικό μας..
Αντικειμενικός--->βασίζεται στην πραγματικότητα(και εδώ το άλλο ερώτημα.Ποιά είναι η πραγματικότητα;Αυτό που βλέπουμε;Αυτό που ακούμε;Αυτό που νιώθουμε;Η κάτι βαθύτερο που δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε;Παρατηρούμε και δεχόμαστε πράγματα με βάση τη λογική ή με τις αισθήσεις.Μάλλον και με τα δύο.Με το δεύτερο δεχόμαστε ερεθίσματα και με το πρώτο τα επεξεργαζόμαστε.Και έστω ότι τα ερεθίσματα όλων είναι τα ίδια.Ο τρόπος επεξεργασίας όμως είναι διαφορετικός.Και ακόμα και αν τα πορίσματα μοιάζουν ίδια,στην ουσία δεν είναι.Στηρίζονται σε άλλους συλλογισμούς,σε άλλα επιχειρήματα.)
Το κειμενάκι αφιερωμένο στο Νίκο..Έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που προσπαθούν να με μάθουν να μην ανακυκλώνω μασημένες ιδεολογίες.Ευχαριστώ που προσπαθείς να μου μάθεις τον ενικό,ευχαριστώ που δε με αφήνεις να γράφω με μολύβι,ευχαριστώ για τους τσακωμούς μας,ευχαριστώ που μου αναλύεις τα σχέδια που κάνει ο καφές στο φλυτζάνι.
Αφιερωμένο λοιπόν,για να σου δείξω ότι αυτά που μου λες μετράνε.
Ποιός όμως ορίζει τη σωστή και τη λάθος παιδεία,ποιός τη καλλιέργεια και την αδράνεια του πνεύματος.Όλοι.Ο καθένας από τη δική του διαφορετική οπτική γωνία.Σύμφωνα με τα γούστα και τους επηρεασμούς του.
Για μένα παιδεία,καλλιέργεια και μόρφωση σου προσφέρουν οι τέχνες.Η λογοτεχνία,η ποιήση και η μουσική.Τι είναι τέχνη;Βγαίνει από το ρήμα τίκτω που σημαίνει γεννώ και όπως κάθε δημιουργία βοηθά τον άνθρωπο να προβληματιστεί,να απαντήσει,να απορήσει και να θαυμάσει.
Και πάλι όμως το πως ορίζει ο καθένας τη τέχνη ειναι υποκειμενικό.Για μένα μετράνε τα κίνητρα.Το έργο που έχει σκοπό να λυτρώσει είναι τέχνη.Το έργο απο την άλλη που έχει στόχο έναν στείρο εντυπωσιασμό με αφήνει παντελώς αδιάφορη.Πότε είσαι σε θέση να το διακρίνεις;Σπάνια.Για αυτό περιορίζεσαι στα συναισθήματα που σου γεννάει κάθε δημιουργία.
Έτσι λοιπόν καθώς ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής,βρίσκεται πάντα αντιμέτωπος με δύο αξίες.Το καλό και το κακό.
Αξίες αλληλοτροφοδοτούμενες για μένα.Άν δεν ακούσεις Θώδη πως θα ξέρεις ότι ο Μάλαμας αξίζει;Και σε γενικότερο επίπεδο;Αν δε διψάσεις,πως θα νιώσεις ευτυχισμένος που πίνεις νερό;Αν δεν αρρωστήσεις,πως θα κατανοήσεις πόσο αξίζει η υγεία;"Ο κόσμος είναι σφραγισμένος από διαρκείς αντιθέσεις" που έλεγε και ο Ηράκλειτος.Ποιός όμως τραβάει τη διαχωριστική εκείνη γραμμή.Θα επιμείνω στην ύπαρξη υποκειμενικότητας.Εξάλλου και η αντικειμενικότητα από κει δεν έχει πηγάσει;
Πολλοί λένε ότι για υποκειμενοκότητα μιλάνε άτομα εγωιστικά που δε θέλουν να δεχθούν οτι ίσως λανθάνουν.Άλλο υποστηρίζω την υποκειμενικότητα,άλλο είμαι εγωιστής,άλλο κινούμαι με παρωπίδες.
Ας ανοίξουμε όμως και το λεξικό μας..
Αντικειμενικός--->βασίζεται στην πραγματικότητα(και εδώ το άλλο ερώτημα.Ποιά είναι η πραγματικότητα;Αυτό που βλέπουμε;Αυτό που ακούμε;Αυτό που νιώθουμε;Η κάτι βαθύτερο που δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε;Παρατηρούμε και δεχόμαστε πράγματα με βάση τη λογική ή με τις αισθήσεις.Μάλλον και με τα δύο.Με το δεύτερο δεχόμαστε ερεθίσματα και με το πρώτο τα επεξεργαζόμαστε.Και έστω ότι τα ερεθίσματα όλων είναι τα ίδια.Ο τρόπος επεξεργασίας όμως είναι διαφορετικός.Και ακόμα και αν τα πορίσματα μοιάζουν ίδια,στην ουσία δεν είναι.Στηρίζονται σε άλλους συλλογισμούς,σε άλλα επιχειρήματα.)
Το κειμενάκι αφιερωμένο στο Νίκο..Έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που προσπαθούν να με μάθουν να μην ανακυκλώνω μασημένες ιδεολογίες.Ευχαριστώ που προσπαθείς να μου μάθεις τον ενικό,ευχαριστώ που δε με αφήνεις να γράφω με μολύβι,ευχαριστώ για τους τσακωμούς μας,ευχαριστώ που μου αναλύεις τα σχέδια που κάνει ο καφές στο φλυτζάνι.
Αφιερωμένο λοιπόν,για να σου δείξω ότι αυτά που μου λες μετράνε.
Πούλα με ακόμα μια φορά, δεν με πειράζει.
Δεν με πειράζει που θα μείνω μοναχός.
Δεν με πειράζει που τα μάτια σου σ'αυτόν τα θυσιάζεις.
Γιατί απόψε το κορμί σου θα 'ναι αλλού.
Θα 'ναι σε κάτι ξεχασμένα καλοκαίρια.
Θα 'ναι στις νύχτες της ατέλειωτης σιωπής.
Θα 'ναι στα φιλμ της χαράς και της μιζέριας.
Θα 'ναι σε όλα που περάσαμε μαζί.
Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω. Πούλα με για λίγη σιγουριά.
Πούλα με πολύ φτηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο να 'ναι αργά.
Κι αν σε βλέπω αδιάφορα ξερά, δεν με πειράζει.
Δεν με πειράζει κι αν τα χείλη σου γελούν.
Μια καληνύχτα κι αν μου πείς δεν με πειράζει.
Γιατί απόψε το κορμί σου θα 'ναι αλλού.
Και να που μετά από καιρό μπορώ και το ξανακούω αυτό το τραγουδάκι.Πόσο ξεφτιλισμένο μπορεί να σε κάνει τελικά μια αγάπη..Και πόση αξιοπρέπεια μπορεί να πηγάσει από αυτή τη ξεφτίλα..Πόση ανωτερώτητα..Το ερωτερικότερο και τρυφερότερο τραγούδι κατ'εμε.
"Τις δανεικές τις προσευχές,μάθε να μη λες..Στις δικές σου προσευχές,ζήτα ότι θες.."
Πότε ξέρω μικρέ μου εαυτέ πότε είναι δικές μου οι προσευχές..;Το τσιτάτο είναι να πω "όταν σε μάθω".Όταν θα σε μάθω,δε θα κάνω προσευχές,ούτε όνειρα.Σχέδια μόνο.
Πολλά αντίο.Σε σένα,σε εκείνη,σε πολλούς πάρα πολλόυς που ήρθαν και έφυγαν.
5 αντίο θα κρατήσω μόνο.Ελπίζω να μη τα ξεστομίσω ποτέ..
Δεν με πειράζει που θα μείνω μοναχός.
Δεν με πειράζει που τα μάτια σου σ'αυτόν τα θυσιάζεις.
Γιατί απόψε το κορμί σου θα 'ναι αλλού.
Θα 'ναι σε κάτι ξεχασμένα καλοκαίρια.
Θα 'ναι στις νύχτες της ατέλειωτης σιωπής.
Θα 'ναι στα φιλμ της χαράς και της μιζέριας.
Θα 'ναι σε όλα που περάσαμε μαζί.
Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω. Πούλα με για λίγη σιγουριά.
Πούλα με πολύ φτηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο να 'ναι αργά.
Κι αν σε βλέπω αδιάφορα ξερά, δεν με πειράζει.
Δεν με πειράζει κι αν τα χείλη σου γελούν.
Μια καληνύχτα κι αν μου πείς δεν με πειράζει.
Γιατί απόψε το κορμί σου θα 'ναι αλλού.
Και να που μετά από καιρό μπορώ και το ξανακούω αυτό το τραγουδάκι.Πόσο ξεφτιλισμένο μπορεί να σε κάνει τελικά μια αγάπη..Και πόση αξιοπρέπεια μπορεί να πηγάσει από αυτή τη ξεφτίλα..Πόση ανωτερώτητα..Το ερωτερικότερο και τρυφερότερο τραγούδι κατ'εμε.
"Τις δανεικές τις προσευχές,μάθε να μη λες..Στις δικές σου προσευχές,ζήτα ότι θες.."
Πότε ξέρω μικρέ μου εαυτέ πότε είναι δικές μου οι προσευχές..;Το τσιτάτο είναι να πω "όταν σε μάθω".Όταν θα σε μάθω,δε θα κάνω προσευχές,ούτε όνειρα.Σχέδια μόνο.
Πολλά αντίο.Σε σένα,σε εκείνη,σε πολλούς πάρα πολλόυς που ήρθαν και έφυγαν.
5 αντίο θα κρατήσω μόνο.Ελπίζω να μη τα ξεστομίσω ποτέ..
"Υπάρχει λόγος να ανέβουμε πάνω.."
Μου το πες τη στιγμή που βίωνα ένα από τους μεγαλύτερους φόβους μου.Θα κάνω πως έγινε στα αλήθεια.
Γιατί πάντα με τρομαζαν οι σκοτεινές υπόγειες διαβάσεις της Συγγρού,τα έρημα στενάκια του Βύρωνα και το διαφορετικό του υποκόσμου.
Δεν τον έχω βρει ακόμα τον λόγο μου.Αλλά μου το πες.Και ξέρω οτι δε θα μου λεγες ψέματα.
Μου το πες τη στιγμή που βίωνα ένα από τους μεγαλύτερους φόβους μου.Θα κάνω πως έγινε στα αλήθεια.
Γιατί πάντα με τρομαζαν οι σκοτεινές υπόγειες διαβάσεις της Συγγρού,τα έρημα στενάκια του Βύρωνα και το διαφορετικό του υποκόσμου.
Δεν τον έχω βρει ακόμα τον λόγο μου.Αλλά μου το πες.Και ξέρω οτι δε θα μου λεγες ψέματα.
Εγώ σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησα,πήγα σχολείο,έκανα μάθημα,γύρισα.
Η Κατερίνα σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησε,πήγε σχολείο,έκανε μάθημα,γύρισε.
Ο Νίκος σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησε,πήγε σχολείο,έκανε μάθημα,γύρισε.
Ο κύριος Ευθύμης από σήμερα και κάθε μέρα θα παρακαλάει να ξυπνήσει..
Υ.Γ:Μας λείπεις
Υ.Γ2:Δε πονάει η αρρώστια.Η σκέψη πονάει.Να προσέχεις.
15-12-08
Η Κατερίνα σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησε,πήγε σχολείο,έκανε μάθημα,γύρισε.
Ο Νίκος σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησε,πήγε σχολείο,έκανε μάθημα,γύρισε.
Ο κύριος Ευθύμης από σήμερα και κάθε μέρα θα παρακαλάει να ξυπνήσει..
Υ.Γ:Μας λείπεις
Υ.Γ2:Δε πονάει η αρρώστια.Η σκέψη πονάει.Να προσέχεις.
15-12-08
Να ξερες...Μόνο να ξερες.Μα αν ήξερες;Δε θα μουν εγώ.Και δε θα ήσουν εσύ.Και εννοείται πως δε θα είχε νόημα.
Το διάβασα προχτές.Ο μικρός φιλόσοφος πρέπει να "απορεί".Η ερώτηση είναι εύκολη.Η απάντηση κάνει τη διαφορά.Θα βρεις πολλές απαντήσεις στη ζωή σου.Το θέμα είναι ποιές θα δεχτείς.
Τους ανθρώπους δε τους μαθαίνεις ποτέ.Τους μελετάς.
Το διάβασα προχτές.Ο μικρός φιλόσοφος πρέπει να "απορεί".Η ερώτηση είναι εύκολη.Η απάντηση κάνει τη διαφορά.Θα βρεις πολλές απαντήσεις στη ζωή σου.Το θέμα είναι ποιές θα δεχτείς.
Τους ανθρώπους δε τους μαθαίνεις ποτέ.Τους μελετάς.
Το ακούω κάθε βράδυ,μου το γράψανε πάνω σε μπλούζα.Παλιά είχα την ανάγκη να το αφιερώνω κάπου.Το ξεπέρασα.Παλιά;Τι είναι το παλιά;
Με το ραδιόφωνο σιγά μες στο απαλό σκοτάδι θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα..
Ανθρωπάκι μου μικρό...
Τι είναι το παλιά;Η ζωή μου.Και δε την αλλάζω.Πονάει η αξιοπρέπεια το ξέρω.Πονάει περισσότερο όμως η ξεφτίλα.
Συνίθιζα να μας "γράφω" πάνω σε θρανία,τετράδια και βιβλία.Και μας καμάρωνα αλήθεια.Είχα χαράξει τα αρχικά μας με περίσσια φροντίδα.Λες να φταίει αυτό τελικά;
Με το ραδιόφωνο σιγά μες στο απαλό σκοτάδι θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα..
Ανθρωπάκι μου μικρό...
Τι είναι το παλιά;Η ζωή μου.Και δε την αλλάζω.Πονάει η αξιοπρέπεια το ξέρω.Πονάει περισσότερο όμως η ξεφτίλα.
Συνίθιζα να μας "γράφω" πάνω σε θρανία,τετράδια και βιβλία.Και μας καμάρωνα αλήθεια.Είχα χαράξει τα αρχικά μας με περίσσια φροντίδα.Λες να φταίει αυτό τελικά;
Είναι 5/12 μια καθόλου μα καθόλου αξιοσημείωτη μέρα.Είναι απλά μια μέρα,η πέμπτη του δωδέκατου μήνα,με το όνομα Παρασκευή που δίνει χαρά και ελπίδα σε πολλούς.
Είναι μια μέρα που αρχίζει με 7 ώρες σχολείου,συνεχίζει με 4 ώρες ιδιαιτέρου και τελειώνει με ατελείωτα χασμουρητά στο καναπέ.Είναι μια μέρα που το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι να διαβάσεις 2-3 στιχάκια και να ακούσεις στα κρυφά κάποιο τραγουδάκι στο ράδιο.Μετά πέφτεις στο κρεββάτι,θες να σκεφτείς και κουράζεσαι,θες να ονειρευτείς και βαριέσαι.Θες απλά να κοιμηθείς.Να βυθιστείς σε μια κατάσταση που κανείς δε σε ενοχλεί,κανείς δε σου φωνάζει,δεν υπάρχουν μιγαδικοί και συναρτήσεις.Είναι το μοναδικό πράγμα που το lim του καταλήγει σε άπειρο επί άπειρο και δε δέχεσαι την απροσδιορίστία.Συνεχίζεις..
Είναι μια μέρα που αρχίζει με 7 ώρες σχολείου,συνεχίζει με 4 ώρες ιδιαιτέρου και τελειώνει με ατελείωτα χασμουρητά στο καναπέ.Είναι μια μέρα που το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι να διαβάσεις 2-3 στιχάκια και να ακούσεις στα κρυφά κάποιο τραγουδάκι στο ράδιο.Μετά πέφτεις στο κρεββάτι,θες να σκεφτείς και κουράζεσαι,θες να ονειρευτείς και βαριέσαι.Θες απλά να κοιμηθείς.Να βυθιστείς σε μια κατάσταση που κανείς δε σε ενοχλεί,κανείς δε σου φωνάζει,δεν υπάρχουν μιγαδικοί και συναρτήσεις.Είναι το μοναδικό πράγμα που το lim του καταλήγει σε άπειρο επί άπειρο και δε δέχεσαι την απροσδιορίστία.Συνεχίζεις..
Πάντα πίστευα πως δεν χρειάζονται οι γιορτές και τα γεννέθλια για να καταλάβεις ποιος σε αγαπάει και ποιος όχι και ούτε φυσικά ποιον αγαπάς και ποιον όχι.Δε μπορώ όμως να μην πω πως η μέρα των γεννεθλίων μου,μια συνηθισμένη μέρα,μια τρίτη μέσα σε μια απλή και καθόλου περίεργη βδομάδα ήταν από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.Δεν έβγαλα νέα συμπεράσματα σχετικά με τα αισθήματα μου.Αλλά αισθάνθηκα όμορφα.Μα τι λέω;Πανέμορφα..
Από τη μια είχα το σόι μου και το καμάρωνα..Μα πόσο έντονη ένιωσα την αγάπη μου για κείνους όταν τους κοίταζα να τραγουδάνε Καββαδία,να λένε ανέκδοτα και να σχολιάζουν..
Και δίπλα μου;Δύο άτομα.Απλά.Που σημαίνουν όμως τα πάντα για μένα.Ευχαριστώ πολύ..
Δε θα πω δε μου έλειπε τίποτα.Μου έλειπε.Αλλά πάντα κάτι θα σου λείπει τελικά.Είτε το χρειάζεσαι,είτε όχι.Αλλά χτες όχι δε συμβιβάστηκα με αυτά που έχω.Ένιωθα πλήρης.Περίεργο αίσθημα..Από τη μια να θέλω και να χρειάζομαι αυτό το κάτι ακόμα,από την άλλη να μην υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης της ευτυχίας μου..
Από τη μια είχα το σόι μου και το καμάρωνα..Μα πόσο έντονη ένιωσα την αγάπη μου για κείνους όταν τους κοίταζα να τραγουδάνε Καββαδία,να λένε ανέκδοτα και να σχολιάζουν..
Και δίπλα μου;Δύο άτομα.Απλά.Που σημαίνουν όμως τα πάντα για μένα.Ευχαριστώ πολύ..
Δε θα πω δε μου έλειπε τίποτα.Μου έλειπε.Αλλά πάντα κάτι θα σου λείπει τελικά.Είτε το χρειάζεσαι,είτε όχι.Αλλά χτες όχι δε συμβιβάστηκα με αυτά που έχω.Ένιωθα πλήρης.Περίεργο αίσθημα..Από τη μια να θέλω και να χρειάζομαι αυτό το κάτι ακόμα,από την άλλη να μην υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης της ευτυχίας μου..
Αν στείλεις μήνυμα χαράς
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη
Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις
Κι αν θέλεις όρκους της ζωής
θα ορκιστώ από αρχής αγαπημένη
εγώ στα μάτια σου μετρώ
τ' απέραντο και το μικρό αγαπημένη
Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη
Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις
Κι αν θέλεις όρκους της ζωής
θα ορκιστώ από αρχής αγαπημένη
εγώ στα μάτια σου μετρώ
τ' απέραντο και το μικρό αγαπημένη
Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις
Αυτό κύριες και κύριοι(ναι αυτό το κουνημένο) είναι όπως πολλοί θα γνωρίζετε ειναι το τρενάκι που περνάει από Μοναστηράκι και Θησείο.Όταν το βλέπουν,άλλοι ανεβαίνουν πάνω,άλλοι βγάζουν φωτογραφίες,άλλοι το χαζεύουν και άλλοι απλά αδιαφορούν.Εμείς όμως δεν είμαστε απλά οι άλλοι.Ναι βρε!Εμείς είμαστε τα καθυστερημένα που όταν τον δουν λύνονται στο γέλιο και τσιρίζουν.Δε θυμάμαι πως μας ξεκίνησε η άτιμη η συνήθεια όμως.Μα τόσος ενθουσιασμός;Αφιερωμένη στην Αυγουστίνα.Θα διευκολύνει το ταξίδι στην Ιθάκη σου.:):)
Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Μάλλον.Δε ξέρω.Και δε με νοιάζει να μάθω.Δε θα κερδίσω τίποτα και το ξέρω.Ίσως μάλιστα χάσω.Αλλά θα αφεθώ.Στο κάτω κάτω στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου το τι αξίζει και τι όχι έχω πάψει να το σκέφτομαι.Και αλήθεια έτσι πρέπει.Γιατί αν αξίζει πρέπει να το βιώσω.Και αν δεν αξίζει οφείλω να το μάθω.Ρε γαμώτο.Περνάει σα πούστης ο καιρός.Γρήγορα.Ασφυκτικά γρήγορα.Και εσύ μου λείπεις.Πολύ.Όλα και όλοι μου λείπουν.Δε προλαβαίνω να σε κοιτάξω όσο θέλω..Να σε παρατηρήσω.Εσένα,τον διπλανό μου.Να μιλήσουμε.Να σε αγαπήσω και να με αγαπήσεις.Θέλω απλά λίγες από τις στιγμές σου.Και αμα δε το αξίζω ισσοπέδωσε με.Εσύ το πες.Δώσε μου απλά την ευκαιρία.
Είναι φορές που δεν αντιλαμβάνεσαι ποιον έχεις δίπλα σου.Φορές που ένα μεγαλοπρεπέστατο εγώ δε σε αφήνει να κοιτάξεις πιο πέρα.Το καλύτερο,το χειρότερο,το διαφορετικό.Κριτής;Εσύ.Μέσα από τα μάτια των άλλων.Και τα δικά σου.
Συνεχίζω.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Γέμισα ένα δωμάτιο καπνούς και ερωτηματικά.Και αν η ιστορία ήταν απλά παρεξήγηση;Ψευδαίσθηση;Τότε ζω κάτι καινούργιο.Και φοβάμαι.Δε με νοιάζει να κάνω λάθος.Μα πόσο δύσκολο είναι να μάθεις απ'αυτό...Πολύ."Τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις;"..
Θα τα βγάλω πέρα όμως.Έτσι για το γαμώτο.Για να χω να λέω κόιτα τι έχασα,κοίτα τι κέρδισα μα πάνω απ'ολα κοίτα πως τα κατάφερα.Με όλα και με όλους.
Είναι φορές που δεν αντιλαμβάνεσαι ποιον έχεις δίπλα σου.Φορές που ένα μεγαλοπρεπέστατο εγώ δε σε αφήνει να κοιτάξεις πιο πέρα.Το καλύτερο,το χειρότερο,το διαφορετικό.Κριτής;Εσύ.Μέσα από τα μάτια των άλλων.Και τα δικά σου.
Συνεχίζω.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Γέμισα ένα δωμάτιο καπνούς και ερωτηματικά.Και αν η ιστορία ήταν απλά παρεξήγηση;Ψευδαίσθηση;Τότε ζω κάτι καινούργιο.Και φοβάμαι.Δε με νοιάζει να κάνω λάθος.Μα πόσο δύσκολο είναι να μάθεις απ'αυτό...Πολύ."Τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις;"..
Θα τα βγάλω πέρα όμως.Έτσι για το γαμώτο.Για να χω να λέω κόιτα τι έχασα,κοίτα τι κέρδισα μα πάνω απ'ολα κοίτα πως τα κατάφερα.Με όλα και με όλους.
Τελικά όντως πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και το πως το λέμε..Συγγνώμη πραγματικά για σήμερα..Δε ξέρω αν άλλαξε κάτι.Δε θέλω να αλλάξει κάτι.Με στρίμωξες όμως.Δε φταις εσύ,εγώ πρέπει να μάθω να ελέγχω κάποιες αντιδράσεις μου.Έχεις αρχίσει και με μπερδεύεις.Πολύ.
"Μα πιο πολύ ζηλεύω..τον έτσι που αγαπάει.."
"Μα πιο πολύ ζηλεύω..τον έτσι που αγαπάει.."
Σε μια σταλίτσα..
Αχ βρε μικρούλα μου!Η ώρα είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και εμείς μιλάμε στο μσν.Για διάφορα..Σκεφτόμουν οτί γνωριζόμαστε σχετικά λίγο καιρό.Αλλά να..λίγο μαζεύεται το ένα..λίγο το άλλο.Και τελικά ναι,έχουν κάποιες κοινές στιγμές.Χαίρομαι αλήθεια!Δεν ήξερα πως πριν περίπου 2 χρόνια θα μπει στη ζωή μου μια Αυγουστίνα.Που θα μας ενώσουν κάποια κοινά πράγματα.Πως θα περάσουν πολλές πολλές μέρες μέχρι να με πείσει να τη δω από κοντά.Παράξενος και ο τρόπος γνωριμίας μας ε;Δε πειράζει.Τα καλύτερα ξεκινανε παράδοξα.
Δε ξέρω γιατί νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να στο γράψω αυτό.Θέλω να το δουν όμως αρκετοί.Να δουν πως είναι ωραίο να αγαπάς.Γιατί ναι χαζούλι σ'αγαπώ και μάλιστα πολύ.
Χαίρομαι που σε γνώρισα τη κατάλληλη στιγμή.Τη στιγμή που ήθελα κάποιον να με νιώσει.Κάποιον που να βιώνει το ίδιο με μένα.Και ήσουν εκεί.Από τύχη ίσως.Αλλά ήσουν εκεί.Στην αρχή είχες μια ένδειξη on line.Όμως μετά απέκτησες την ένδειξη "φίλος" που γρήγορα απομάκρυνες και κατάφερες να ανέβεις πολλά σκαλοπάτια στην εκτίμηση μου.Με σένα,σταμάτησα να κολλάω ταμπέλες.Ήξερα τι θέση είχε ο καθένας στη καρδιά μου και δε χρειαζόταν να τους αποκαλώ κάπως.Και εσύ φρόντισες να πιάσεις μια από τις πιο ζεστές γωνίτσες.Με σένα,άρχισα να εκφράζω την αγάπη μου στους άλλους.Άσε που άρχισε να μου αρέσει και ο Θηβαίος..Αλλά ξέρεις τι ακόμα έμαθα με σένα;Πως για τους ανθρώπους σου τα δίνεις όλα.Σε ευχαριστώ.Και το εννοώ όσο δε φαντάζεσαι..
Δε ξέρω γιατί νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να στο γράψω αυτό.Θέλω να το δουν όμως αρκετοί.Να δουν πως είναι ωραίο να αγαπάς.Γιατί ναι χαζούλι σ'αγαπώ και μάλιστα πολύ.
Χαίρομαι που σε γνώρισα τη κατάλληλη στιγμή.Τη στιγμή που ήθελα κάποιον να με νιώσει.Κάποιον που να βιώνει το ίδιο με μένα.Και ήσουν εκεί.Από τύχη ίσως.Αλλά ήσουν εκεί.Στην αρχή είχες μια ένδειξη on line.Όμως μετά απέκτησες την ένδειξη "φίλος" που γρήγορα απομάκρυνες και κατάφερες να ανέβεις πολλά σκαλοπάτια στην εκτίμηση μου.Με σένα,σταμάτησα να κολλάω ταμπέλες.Ήξερα τι θέση είχε ο καθένας στη καρδιά μου και δε χρειαζόταν να τους αποκαλώ κάπως.Και εσύ φρόντισες να πιάσεις μια από τις πιο ζεστές γωνίτσες.Με σένα,άρχισα να εκφράζω την αγάπη μου στους άλλους.Άσε που άρχισε να μου αρέσει και ο Θηβαίος..Αλλά ξέρεις τι ακόμα έμαθα με σένα;Πως για τους ανθρώπους σου τα δίνεις όλα.Σε ευχαριστώ.Και το εννοώ όσο δε φαντάζεσαι..
19-07-08
Είναι η μέρα που κατάλαβα πως ποτέ δεν ένιωσα αυτό που θα με ολοκλήρωνε..
Ήταν βράδυ και ως συνήθως ήμουν μόνη μου σε εκείνα τα απότομα βράχια.Μοναδικό φως τα αστέρια και ένα ρεσό κεράκι που είχα πάρει από το κλειστό μπαρ.Είχα κλείσει το κινητό μου μέρες και μέρες.Δεν ήθελα επικοινωνία.Δεν ήθελα κανέναν.Έβγαλα από τη τσέπη του τζιν ένα χαρτί διπλωμενο και ένα μολύβι.Είχα καιρό να γράψω και ήξερα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή.Δε χρειάστηκε να σκεφτώ.Άρχισα αμέσως.Και έγραφα,και ένιωθα όλο και πιο όμορφα.Στις είχα χαρίσει όλες μου τις λέξεις αλήθεια..Σταμάτησα.Κοίταξα απέναντι.Ένιωσα τύψεις.Και άρχισα πάλι να γράφω.Με άλλα λόγια.Πιο πειστικά.Πιο αληθινά.Πιο δικά σου.Τελείωσα και το κοίταξα.Δεν είχα γράψει καλύτερο πράγμα ποτέ μου.Το διάβασα και το ξαναδιάβασα.Δε μου άνηκε.Δεν ήμουν εγώ αυτή.Ήταν κάποια που ζήταγε,μόνο ζήταγε χωρίς ποτέ να χει δώσει.Ζήταγε πράγματα που δεν άξιζε, από πολλά άτομα,μπας και κάποιος τη λυπηθεί και της τα δώσει.Το χαρτάκι το σκισα και το πέταξα.Δεν είχε νόημα.Και τότε το κατάλαβα αλήθεια.Ούτε αυτό που ήθελα είχε νόημα.Ούτε καν αυτά που υποσχόμουν στον εαυτό μου.Δεν είχα νόημα οι σκέψεις μου πριν κοιμηθώ,τα όνειρα μου και οι στιγμές μου.Και τότε είπα πως έχασα πολύ χρόνο.Και το ξέχασα.
Είναι η μέρα που κατάλαβα πως ποτέ δεν ένιωσα αυτό που θα με ολοκλήρωνε..
Ήταν βράδυ και ως συνήθως ήμουν μόνη μου σε εκείνα τα απότομα βράχια.Μοναδικό φως τα αστέρια και ένα ρεσό κεράκι που είχα πάρει από το κλειστό μπαρ.Είχα κλείσει το κινητό μου μέρες και μέρες.Δεν ήθελα επικοινωνία.Δεν ήθελα κανέναν.Έβγαλα από τη τσέπη του τζιν ένα χαρτί διπλωμενο και ένα μολύβι.Είχα καιρό να γράψω και ήξερα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή.Δε χρειάστηκε να σκεφτώ.Άρχισα αμέσως.Και έγραφα,και ένιωθα όλο και πιο όμορφα.Στις είχα χαρίσει όλες μου τις λέξεις αλήθεια..Σταμάτησα.Κοίταξα απέναντι.Ένιωσα τύψεις.Και άρχισα πάλι να γράφω.Με άλλα λόγια.Πιο πειστικά.Πιο αληθινά.Πιο δικά σου.Τελείωσα και το κοίταξα.Δεν είχα γράψει καλύτερο πράγμα ποτέ μου.Το διάβασα και το ξαναδιάβασα.Δε μου άνηκε.Δεν ήμουν εγώ αυτή.Ήταν κάποια που ζήταγε,μόνο ζήταγε χωρίς ποτέ να χει δώσει.Ζήταγε πράγματα που δεν άξιζε, από πολλά άτομα,μπας και κάποιος τη λυπηθεί και της τα δώσει.Το χαρτάκι το σκισα και το πέταξα.Δεν είχε νόημα.Και τότε το κατάλαβα αλήθεια.Ούτε αυτό που ήθελα είχε νόημα.Ούτε καν αυτά που υποσχόμουν στον εαυτό μου.Δεν είχα νόημα οι σκέψεις μου πριν κοιμηθώ,τα όνειρα μου και οι στιγμές μου.Και τότε είπα πως έχασα πολύ χρόνο.Και το ξέχασα.
Δε μίλαγα.Μονάχα κοίταζα πίσω από τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες
ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ'αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα.Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπείς ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου..
Τάσος Λειβαδίτης
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες
ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ'αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα.Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπείς ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου..
Τάσος Λειβαδίτης
Αν κάποιος με ρωτούσε μέχρι χτες πως νιώθω τώρα που μεγαλώνω και πρέπει να αποχωριστώ το σχολείο θα του απαντούσα πως πρόκειται να ρίξω πολύ κλάμα.Τόσες αναμνήσεις και τόσες στιγμές.Όντως.Δε θα ξαναδώ παιδιά που είμαι μαζί τους 13 χρόνια,κάθε μέρα.Δε θα ξαναγελάσω τόσο στη ζωή μου.Δε θα ξαναπαίξω κρυφτό στο τρίτο όροφο,ούτε θα ξανακάνω σκι με παγκάκι.Ακόμα και το καλημέρα που λέω 8 η ώρα το πρωί θα μου λείψει.Οι κρύες μέρες που χουχουλιάζουμε πάνω στο καλοριφέρ και τα χορευτικά στο σχολικό.Πανέμορφες στιγμές.Λεπτά από τη ζωή μου που πραγματικά λάτρεψα.Πρωταγωνιστές τους όμως είναι άτομα που ούτε αγαπάω,ούτε εκτιμάω και ούτε καν συμπαθώ.Με άτομα που η γνώση μου για αυτά περιορίζεται σε ένα όνομα.Η αλήθεια όμως είναι πως τους ίδιους σαν οντότητες δε θα τους νοσταλγήσω.Είναι μόνο 2-3 άτομα που δε θα θελα να χάσω.Δε ξέρω αν εγώ είμαι ρηχή και ακοινώτητη αλλά έτσι έχει η πραγματικότητα.Και παρατηρώντας κάποια πράγματα τις τελευταίες μέρες μπορώ πλέον να πω με σιγουριά πως τους σιχάθηκα όλους.Σιχάθηκα τα ψεμάτα,την υποκρισία και τη φτήνια.Τη γελοιοποιήση των πάντων και την έλλειψη αισθητικής.Γύρισαν σήμερα και μου είπαν πως αν φέτος δε γλύψω και δε πάω με τα νερά τους δε πρόκειται να δω καλό βαθμό στο τετράμηνο.Συμφώνησα.Γιατί πράγματι,για να πάρεις έστω και έναν μέτριο βαθμό πρέπει να κάνεις χαριτωμενιές.Αλλά όχι ρε πούστη.Θα πάρω καλό βαθμό γιατί διάβασα και όχι γιατί κάνω τσαλιμάκια.Έχω ένα παρελθόν που άφησα ανεκμετάλευτο ενώ θα μπορούσε να μου προσφέρει απλόχερα απανωτά εικοσάρια.Δεν έκανα χρήση του μόνο και μόνο από αφέλεια.Αλλά τώρα χαίρομαι πραγματικά.Αν κάτσω στο θρανίο και κοιτάξω μπροστά μου,πίσω μου και δεξιά μου θα δω παιδιά που θα περάσουν στο πανεπιστήμιο.Άτομα που δεν αντιλέγω πως κατέβαλαν κάποιους κόπους και μπράβο τους αλλά σίγουρα δεν είναι οι νέοι που θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως το μέλλον της χώρας.Θρασύδειλοι,που περιστρέφονται γύρω από ενα τεράστιο εγώ,γερά κρυμμένο με το σιχαμένο και μίζερο χαμόγελο τους.Αντίθετα στα αριστερά μου,υπάρχουν 2-3 άτομα από κείνα που αντιμετωπίζονται με μία απουσία,μια βρισιά ή και απλά ένα ειρωνικό νεύμα.Και πραγματικά λυπάμαι.Γιατί τη τελευταία φορά που άνοιξα το απουσιολόγιο και χάζευα τις μονόωρες που είχαν πέσει,δεν έβλεπα άτομα "άτακτα" και "φασαριόζικα" αλλά άτομα με προοπτικές και εξαιρετικό μυαλό.
Και σε σένα ψυχή μου που είπες πως δε θα πάνε χαμένοι..Χαμένοι θα πάνε στο λέω εγώ.Δε χαρίζεται η ευτυχία σε όσους την αξίζουν.
Και σε σένα ψυχή μου που είπες πως δε θα πάνε χαμένοι..Χαμένοι θα πάνε στο λέω εγώ.Δε χαρίζεται η ευτυχία σε όσους την αξίζουν.
And its whispered that soon
If we all call the tune
Then the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn
For those who stand long
And the forests will echo with laughter.
If theres a bustle in your hedgerow
Dont be alarmed now,
Its just a spring clean for the may queen.
Yes, there are two paths you can go by
But in the long run
Theres still time to change the road youre on.
And it makes me wonder.
Βρέχει..Είχα καιρό να νιώσω έτσι..Μέσα στο σπίτι είναι σκοτεινά.Μόνο κάτι κεράκια υπάρχουν πάνω στο τραπέζι.Μου αρέσουν οι βροχερές μέρες πολύ.Και ακόμα περισσότερο ο χειμώνας.Μου αρέσει να κάθομαι στο καναπέ με κουβέρτες και μαξιλάρια,να χουχουλιάζω,να διαβάζω και να σκέφτομαι.Είχα καιρό να νιώσω έτσι.Να χω κάτι να σκέφτομαι.Να χω πράγματα για να ελπίζω.
Δε ξέρω αν αξίζουν οι σκέψεις μου.Δε ξέρω καν αν χάνω το χρόνο μου.Δε με νοιάζει όμως.Ξέρω πως μετά από καιρό είμαι καλά.Όχι τέλεια,αλλά καλά.
Ίσως δεν έχω το χρόνο αλλά έχω τη διάθεση.Και ίσως την ανάγκη.Για να κάνω όνειρα και σχέδια.Μου δίνει μεγάλο κουράγιο το γεγονός οτί ξυπνάω το πρωί και έχω έναν λόγο να ξεκινήσω τη μέρα μου.Με βοηθάει να ξέρω οτι οι στιγμές μου είναι μοναδικές.Αυτό όμως που με βοηθάει περισσότερο είναι να ξέρω πως οι στιγμές μου ίσως έχουν συνέπειες.Έτσι μπορώ να τις διαχειριστώ καλύτερα.
Υ.Γ:Ευχαριστώ..:)
Δε ξέρω αν αξίζουν οι σκέψεις μου.Δε ξέρω καν αν χάνω το χρόνο μου.Δε με νοιάζει όμως.Ξέρω πως μετά από καιρό είμαι καλά.Όχι τέλεια,αλλά καλά.
Ίσως δεν έχω το χρόνο αλλά έχω τη διάθεση.Και ίσως την ανάγκη.Για να κάνω όνειρα και σχέδια.Μου δίνει μεγάλο κουράγιο το γεγονός οτί ξυπνάω το πρωί και έχω έναν λόγο να ξεκινήσω τη μέρα μου.Με βοηθάει να ξέρω οτι οι στιγμές μου είναι μοναδικές.Αυτό όμως που με βοηθάει περισσότερο είναι να ξέρω πως οι στιγμές μου ίσως έχουν συνέπειες.Έτσι μπορώ να τις διαχειριστώ καλύτερα.
Υ.Γ:Ευχαριστώ..:)
Ήταν 3 η ώρα το πρωί και εμείς μόλις είχαμε γυρίσει από το galliano.Είχαμε πιεί πολύ,όχι τόσο ώστε να μη ξέρουμε που πατάμε και βρισκόμαστε,αλλά αρκετά ώστε μια νότα ευθυμίας να χρωματίζει απαλά την ατμόσφαιρα.Δε θέλαμε να κοιμηθούμε ακόμα.Θέλαμε να μιλήσουμε για μας,για τα σχέδια μας,τα όνειρα μας.Πήραμε μια μαξιλάρα-από κείνες τις σκούρες μωβ-και δυο σεντόνια και καθίσαμε κάτω ,στη βεράντα.Ακούγαμε το κύμα να σκάει στα βράχια,τα τριζονάκια και χαζεύαμε τη Σκιάθο,που όπως είπες έλαμπε "σα παιδί πυρομανή".Καθίσαμε εκεί κάτω μέχρι τις 10 το πρωί.Μου λεγες για τη Νομική,βλέπαμε πεφταστέρια και κάναμε ευχές,σου λεγα για τις θάλασσες που θέλω να διασχίσω στα 20 μου,κάναμε σταφυλοδιαγωνισμό και νευρικά γέλια έσπαζαν ανά τακτά διαστήματα τη πανέμορφη εκείνη μονοτονία.Ήταν η πρώτη φορά που όταν με ρώτησες αν σ'αγαπάω, η απάντηση ήρθε από μέσα μου,με την ειλικρίνια που έκρυβε κάθε φορά ,αλλά με μία πολύ διαφορετική ορμή,σα να είχα καιρό να το πω,σα να ήθελα να το ακούσουν όλοι.Σε σκέπασα και σηκωθήκαμε μαζί για να δούμε καλύτερα τον ήλιο να ανατέλλει.Σχεδόν ταυτόχρονα φωνάξαμε"Θα ανατέλλω!"και απολαύσαμε για λίγα δευτερόλεπτα τον αντίλαλο.Ήταν αναμφίβολα από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.Είχα δίπλα μου ένα άτομο που αγαπούσα τόσο πολύ και δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο.Έκλεισα τα μάτια και σ'αγκάλιασα.Αποκοιμηθήκαμε εκεί οι δυό μας.Δε ξέρω τι σκεφτόσουν,πάντως χαμογελούσες.Και μένα μου αρκούσε για να κοιμηθώ ευτυχισμένη.
Υ.ΓΗ εικόνα τραβηγμένη κατά τις 8 το πρωί την ίδια μέρα.Τίποτα σπουδαίο.Απλά μου θυμίζει πολλά.:)
Kαι ναι!Δε ξέρω τι ακριβώς να κάνω,δε ξέρω γιατί δε το κάνω και δε ξέρω γιατί φοβάμαι να το κάνω.Το περίεργο όλης της υπόθεσης είναι ότι δε νιώθω λύπη,ούτε φυσικά και χαρά αλλά διατηρώ μια πολύ ουδέτερη στάση.Ξέρω τι έχω να χάσω όπως επίσης ξέρω και τι έχω να κερδίσω.Μόνο που αυτό που έχω να κερδίσω δε μπορώ να το μετατρέψω σε κίνητρο.Απλά προχωράω αυτές τις μέρες.Απλά περιμένω να περάσουν.Τίποτα άλλο.Δε ζω τις συγκεκριμένες μέρες.Επιβιώνω μόνο.
6-11-08 (ημερομηνία λόγω έλλειψης έμπνευσης:P)
Ήσουν μικρούλης.Με καλοχτενισμένα μαύρα μαλλιά και ένας ύφος πρόωρης ωριμότητας.Ήξερες γιατί είχες έρθει,ήξερες τι έπρεπε να κάνεις.Στο χέρι σου κρατούσες σφιχτά το πατέρα σου.Μου έκανε εντύπωση το πόσο μπορεί να φοβόσουν ένα τέτοιο μέρος.Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.Μάτια που κοιτάνε μονότονα,στο δεξί χέρι ένα μπαστούνι.Είπες τι ήθελες και τον έβαλες να καθήσει.Έσκυψε και σου ψιθύρισε κάτι.Χαμογέλασες.Με πείσμα κοιτούσες όσους σας χάζευαν.Έκοβες απότομα τις εκφράσεις ενόχλησης των διπλανών σου.Και πόσο με στιγμάτησε το δέσιμο αυτό των χεριών σας.Πόσο με άγχωσε η αγωνία του πατέρα σου να σε αγγίξει.Πόσο φανερό ήταν πως αυτός σε καθοδηγούσε παρά το σκοτάδι του.Πόσο τυχερός είσαι μέσα στην ατυχία σου.
Είμαστε παρατηρητές.Για να με δεις και να σε δω,για να σε μάθω και να με μάθεις,είμαστε παρατηρητές.Για να γνωρίσεις πρώτα εσένα.Και το κόσμο.Το ελάχιστο και το μέγιστο.Όλα κινούνται υστερικά γρήγορα.Πρέπει να προλάβεις.Μα μη βιαστείς.Γιατί υπάρχει και η επιφάνεια.Με μια πικρή γεύση συνήθειας.Πρέπει να προλάβεις.Μα μη βιαστείς.Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι.Και θα τους χάσεις.
Kαι να που ξαναγύρισα στη γνωστή μου κατάσταση.Και να που δε θέλω να βλέπω άνθρωπο.Και να που το μόνο συναίσθημα που περιφέρεται ξέφρενα στο σπίτι μου είναι η μοναξιά.Και να που αναζητάω ξανά τα βιβλία μου και κείνη τη παλιά μάλλινη κουβέρτα.Και να που τελικά δεν έχει νόημα να κλαίς για κανέναν και για τίποτα.Είσαι εσύ και ο εαυτός σου.Ας τα 'χεις μ'αυτόν καλά τουλάχιστον.Και που ξέρεις..Ίσως κάποτε βρεθεί και αυτός που θα σε καταλάβει..Ίσως τότε να αξίζει να αγαπήσεις..Ίσως μάλιστα τότε να αξίζει και να αγαπηθείς..
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Καληνύχτα..
Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο
κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.
Καληνύχτα..
Θέλω τη μέρα που θα φύγεις..
Τι πόρωση αυτό το κομμάτι..
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
Και τι μπορώ να πω για σένα
που να 'ναι εσύ
λέξεις με δέρμα και μαλλιά
γραμματικές για την αφή
χέρια πλεγμένα
Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς
Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι
και να 'σαι εσύ
τα γέλια σου σαν τα νερά
μια ήσυχη λέξη στ' αυτί
και να νικάμε
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος
Και τι μπορώ να πω για σένα
που να 'ναι εσύ
λέξεις με δέρμα και μαλλιά
γραμματικές για την αφή
χέρια πλεγμένα
Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ' το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ' αγαπάς
Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι
και να 'σαι εσύ
τα γέλια σου σαν τα νερά
μια ήσυχη λέξη στ' αυτί
και να νικάμε
Tα άπλυτα μας στη φόρα!!
Όπως είναι γνωστό κάνω παρέα μόνο με άτομα υψηλής καλλιέργειας και κουλτούρας και αυτό άλλωστε φαίνεται και στις συνομιλίες μας.Ήταν υποχρέωση μου να παραθέσω το παρακάτω απόσπασμα για να μπορέσουν και οι αναγνώστες αυτόυ του μπλόκ να δουν τι περιεχόμενο έχει ο συγγραφέας του αλλά και ο συγγραφέας της Ιθάκης.(ένα ποίημα διάβασε και το κάνει και μπλόκ..πφφφφ:P)
υ.γ Σε αγαπώ!Μη με βρίσεις!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
αλλά χαίρομαι πολύ!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
όλο για εσένα!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
μου τη πεφτεις?
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
πφφφ...
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
κοιτα αυγουστινα
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
κοίτα συμπέρασμα...
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
εισαι καλο παιδι
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
ε ναι λοιπόν...
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
το ξέρω!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
αλλα σε βλεπω μονο σα τη καθαριστρια μου
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
θα ηταν λαθος να γινει κατι μεταξυ μας
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
γιατί??
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
θα καθαρίζω και τσαμπε στην τελική!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
καταρχας μυριζεις χλωρινη
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
ποτε!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
παντα!!:
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
εντάξει μωρή άρρωστη!! με ιδρωτίλα θα σου έρχομαι απο εδώ και στο εξής!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
θα με αφηνεις να σου γλυφω τη μασχαλη?
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
ΜΠΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΞ!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
κοίτα...
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
αν γουστάρεις...
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
εγώ χαίρομαι!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
γιατί δε θα χρειαστεί να κάνω μπάνιο!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
χαχαχαχα
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
να εισαι ξυρισμενη ομως
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
μη βηχω και φευγουν τριχομπαλες
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
χαχαχαχαχαχα
υ.γ Σε αγαπώ!Μη με βρίσεις!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
αλλά χαίρομαι πολύ!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
όλο για εσένα!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
μου τη πεφτεις?
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
πφφφ...
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
κοιτα αυγουστινα
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
κοίτα συμπέρασμα...
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
εισαι καλο παιδι
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
ε ναι λοιπόν...
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
το ξέρω!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
αλλα σε βλεπω μονο σα τη καθαριστρια μου
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
θα ηταν λαθος να γινει κατι μεταξυ μας
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
γιατί??
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
θα καθαρίζω και τσαμπε στην τελική!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
καταρχας μυριζεις χλωρινη
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
ποτε!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
παντα!!:
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
εντάξει μωρή άρρωστη!! με ιδρωτίλα θα σου έρχομαι απο εδώ και στο εξής!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
θα με αφηνεις να σου γλυφω τη μασχαλη?
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
ΜΠΛΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΞ!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
κοίτα...
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
αν γουστάρεις...
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
εγώ χαίρομαι!!
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
γιατί δε θα χρειαστεί να κάνω μπάνιο!!
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
χαχαχαχα
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
να εισαι ξυρισμενη ομως
Ο χρήστης Vaxiou λέει:
μη βηχω και φευγουν τριχομπαλες
Ο χρήστης Augustinoula λέει:
χαχαχαχαχαχα
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!!
Ως κάθε γνήσιο Ελληνόπουλο που αγαπά τη πατρίδα του και συγκινείται βαθύτατα στη θύμιση τέτοιων ιστορικών γεγονότων οφείλω να γράψω έστω και 2-3 γραμμούλες για το πως ακριβώς γιορτάζουμε τη μέρα αυτή!Δε μπορώ να γνωρίζω τι κάνει ο κάθε πατριώτης στο σπίτι του για αυτό θα αναφερθώ στις δραστηριότητες του κοινωνικού μου περίγυρου.
Οι ετοιμασίες ξεκινάνε μέχρι και 3 βδομάδες νωρίτερα.Στο σχολείο πλέον τα μαθηματικά και η χημεία κατεύθυνσης θεωρούνται περιττά και για αυτό προτιμάμε να χορεύουμε τσάμικα και τσιριγώτικα για να αποσπάσουμε πληθώρα χειροκροτημάτων την ημέρα της γιορτής.Επίσης,τα τεστ και τα διαγωνίσματα,γράφονται με τη συνοδεία πάντα του "1 αριστερό" και πολλές φορές και στου "5 και αλλαγή".Η σφυρίχτρα της γυμνάστριας δίνει ρέστα,και η γκαρίκλα της στη φράση "εγώ δε θα έρθω στη παρέλαση" τσακίζει κόκαλα.Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει κοκκινήσει απ΄το κακό της όταν τα παιδια παραπονιούνται πως η στολή(η οποία αποτελείται απο μπλε-ηλεκτρίκ πουλόβερ,σατέν άσπρο πουκάμισο,γάντια,γραβάτα,μπερέ και παντελόνι με τσάκιση)δε τους κάνει πλέον.Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ειρήνης,αγάπης και αρμονίας δίνουμε ραντεβού στο χώρο του σχολείο στις 6 η ώρα το πρωί για να πάμε συναμενοι-κουνάμενοι στη πλατεία της περιοχής και μετά από άπειρες στιγμές σιωπής και περισυλλογής , να παρελάσουμε στις 12 η ώρα για 2 ολόκληρα λεπτά και να κορδωθούμε στους επισήμους με γυρισμένη τη μάπα για άλλα 5 ηρωικά δευτερόλεπτα.Αφού το αίσθημα της αδελφοσύνης έχει γίνει τεραστίων διαστάσεων και νιώθουμε να ασφυκτιούμε και να σκάμε,ξεσπάμε στη ταβέρνα κοντά στο σταθμό όπου τα κοψίδια έχουν μόνο 2.30 το κιλό και δε θα πέσουμε έξω από το μηνιαίο προυπολογισμό.
Αν το στομάχι μας αντέχει ακόμα,θα κάνουμε βόλτα για καλή χώνεψη περνώντας από τη πλατεία Συντάγμαντος προσέχοντας μη μας πατήσουν οι τσολίαδες,μη μας κουτσουλήσουν τα περιστέρια και μη μας τυφλώσουν τα φλας των χαμογελαστών τουριστών που απεγνωσμένα ζητούν να "help us , dear " για να "take a photo with this(εννοώντας φυσικά τους τσολίαδες!)".
Μετά περιμένουμ κανα 3ωρο το λεωφορείο και αφού φτάσει και είναι φίσκα,δείχνουμε τη προτίμηση μας σε ένα κίτρινο αμαξάκι που μέχρι να το βρούμε μας βγαίνει η πίστη καθώς ο οδηγός είναι αυτός που διαλέγει τη διαδρομή(πολλές φορές και τα ευρω!) και αμα δε τον βολεύει εκεί που είναι το σπίτι σου,να στα αρχίδια του και να πας να κουρευτείς!
Η πινακίδα "ελεύθερο" είναι για φιγούρα.Και όχι μόνο στα ταξί.
Οι ετοιμασίες ξεκινάνε μέχρι και 3 βδομάδες νωρίτερα.Στο σχολείο πλέον τα μαθηματικά και η χημεία κατεύθυνσης θεωρούνται περιττά και για αυτό προτιμάμε να χορεύουμε τσάμικα και τσιριγώτικα για να αποσπάσουμε πληθώρα χειροκροτημάτων την ημέρα της γιορτής.Επίσης,τα τεστ και τα διαγωνίσματα,γράφονται με τη συνοδεία πάντα του "1 αριστερό" και πολλές φορές και στου "5 και αλλαγή".Η σφυρίχτρα της γυμνάστριας δίνει ρέστα,και η γκαρίκλα της στη φράση "εγώ δε θα έρθω στη παρέλαση" τσακίζει κόκαλα.Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει κοκκινήσει απ΄το κακό της όταν τα παιδια παραπονιούνται πως η στολή(η οποία αποτελείται απο μπλε-ηλεκτρίκ πουλόβερ,σατέν άσπρο πουκάμισο,γάντια,γραβάτα,μπερέ και παντελόνι με τσάκιση)δε τους κάνει πλέον.Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ειρήνης,αγάπης και αρμονίας δίνουμε ραντεβού στο χώρο του σχολείο στις 6 η ώρα το πρωί για να πάμε συναμενοι-κουνάμενοι στη πλατεία της περιοχής και μετά από άπειρες στιγμές σιωπής και περισυλλογής , να παρελάσουμε στις 12 η ώρα για 2 ολόκληρα λεπτά και να κορδωθούμε στους επισήμους με γυρισμένη τη μάπα για άλλα 5 ηρωικά δευτερόλεπτα.Αφού το αίσθημα της αδελφοσύνης έχει γίνει τεραστίων διαστάσεων και νιώθουμε να ασφυκτιούμε και να σκάμε,ξεσπάμε στη ταβέρνα κοντά στο σταθμό όπου τα κοψίδια έχουν μόνο 2.30 το κιλό και δε θα πέσουμε έξω από το μηνιαίο προυπολογισμό.
Αν το στομάχι μας αντέχει ακόμα,θα κάνουμε βόλτα για καλή χώνεψη περνώντας από τη πλατεία Συντάγμαντος προσέχοντας μη μας πατήσουν οι τσολίαδες,μη μας κουτσουλήσουν τα περιστέρια και μη μας τυφλώσουν τα φλας των χαμογελαστών τουριστών που απεγνωσμένα ζητούν να "help us , dear " για να "take a photo with this(εννοώντας φυσικά τους τσολίαδες!)".
Μετά περιμένουμ κανα 3ωρο το λεωφορείο και αφού φτάσει και είναι φίσκα,δείχνουμε τη προτίμηση μας σε ένα κίτρινο αμαξάκι που μέχρι να το βρούμε μας βγαίνει η πίστη καθώς ο οδηγός είναι αυτός που διαλέγει τη διαδρομή(πολλές φορές και τα ευρω!) και αμα δε τον βολεύει εκεί που είναι το σπίτι σου,να στα αρχίδια του και να πας να κουρευτείς!
Η πινακίδα "ελεύθερο" είναι για φιγούρα.Και όχι μόνο στα ταξί.
Ανάμνηση το καλοκαίρι ανάμνηση μα ο χειμώνας φέρνει πάλι άνοιξη..
Το ακούγαμε μαζί.Πριν 3 χρόνια.Λέγαμε πόσο κρίμα θα ταν να περάσει αυτό το καλοκαίρι.Που περάσαμε τόσο όμορφα.Που νίωσαμε τόσο κοντά.Πήραμε τηλέφωνο χαζογελώντας,ζήτησα κάποιον,το κλείσαμε κάνοντας υποθετικά σενάρια.
Μα ανησυχώ για σένα ανησυχώ αν σ'αγαπάνε οι άλλοι όπως εγώ τρέμω κακό μη πάθεις όπου πας εγώ σε νοιάζομαι και ας με πουλάς..
Και αυτο..Και δυνατά μάλιστα..Για να το ακούσει κάποιος,για να θυμηθούμε κάποιους..Και με είχες αγκάλιασει και μου χες πει πως έτσι είναι καλύτερα.
Ξανα Σεπτέμβρη περιμένω μαζί να ανέβουμε στο τρένο,δυό εισητίρια σινεμά είναι αρκετά..
Είχε τελείωσε και για τους δυό μας κάτι τέτοιο.Και κλάμμα..Για το τότε.
Ετσι όπως με ήξερες δεν έχω αλλάξει τα φέρνω δύσκολα μα είμαι εντάξει..
Και το τελευταίο..Έγραφα ένα από τα πρώτα-πρώτα ποιήματα μου."Θα στο διαβάσω το βράδυ" σου είπα.Προσπαθούσα να θυμηθώ τον ουρανό που βλέπαμε τις νύχτες μαζί.Τα αστέρια που μετρούσαμε."Άκου,άκου πως λέει το εντάξει.Το νιώθει ε;"
Σε οτι έχει μείνει απ'το παλιό απ'το κρυφό μου ουρανό...Εκεί αφιερωμένο..
Δε μένουμε σε καταστάσεις.Ούτε σε ανθρώπους.Δε νομίζω να σε αγάπησα.Υπήρξες δίπλα μου όμως και εγώ επίσης.Συνήθεια ίσως.Καλά να σαι..
Το ακούγαμε μαζί.Πριν 3 χρόνια.Λέγαμε πόσο κρίμα θα ταν να περάσει αυτό το καλοκαίρι.Που περάσαμε τόσο όμορφα.Που νίωσαμε τόσο κοντά.Πήραμε τηλέφωνο χαζογελώντας,ζήτησα κάποιον,το κλείσαμε κάνοντας υποθετικά σενάρια.
Μα ανησυχώ για σένα ανησυχώ αν σ'αγαπάνε οι άλλοι όπως εγώ τρέμω κακό μη πάθεις όπου πας εγώ σε νοιάζομαι και ας με πουλάς..
Και αυτο..Και δυνατά μάλιστα..Για να το ακούσει κάποιος,για να θυμηθούμε κάποιους..Και με είχες αγκάλιασει και μου χες πει πως έτσι είναι καλύτερα.
Ξανα Σεπτέμβρη περιμένω μαζί να ανέβουμε στο τρένο,δυό εισητίρια σινεμά είναι αρκετά..
Είχε τελείωσε και για τους δυό μας κάτι τέτοιο.Και κλάμμα..Για το τότε.
Ετσι όπως με ήξερες δεν έχω αλλάξει τα φέρνω δύσκολα μα είμαι εντάξει..
Και το τελευταίο..Έγραφα ένα από τα πρώτα-πρώτα ποιήματα μου."Θα στο διαβάσω το βράδυ" σου είπα.Προσπαθούσα να θυμηθώ τον ουρανό που βλέπαμε τις νύχτες μαζί.Τα αστέρια που μετρούσαμε."Άκου,άκου πως λέει το εντάξει.Το νιώθει ε;"
Σε οτι έχει μείνει απ'το παλιό απ'το κρυφό μου ουρανό...Εκεί αφιερωμένο..
Δε μένουμε σε καταστάσεις.Ούτε σε ανθρώπους.Δε νομίζω να σε αγάπησα.Υπήρξες δίπλα μου όμως και εγώ επίσης.Συνήθεια ίσως.Καλά να σαι..
Θέλω...
...να μου πει κάποιος πως μ'αγαπάει και να το εννοεί!Βαρέθηκα τα θαψίματα,τα δήθεν,τα συμφέροντα,την αφέλεια,την ηλιθιότητα,τις προσωρινές καταστάσεις, μα πάνω απ'ολα βαρέθηκα την ευπιστία μου.Βαρέθηκα εμένα και τους γύρω μου.Βαρέθηκα τα "δες με,πρόσεξε με,αγάπησε με!".Βαρέθηκα τις ικεσίες για ενδιαφέρον.Βαρέθηκα να μη μου ανήκω.Να μην ανήκω σε κανέναν και να μη μου ανήκει κανείς.
Όταν δε μπορείς να κάνεις άλλο υπομονή...
...συνέχισε!
.. ή ..
..μη συνεχίζεις...(όπως είπε και ο Πόε)
Η απάντηση δεν είναι ποτέ μια,δεν είναι ποτέ εύκολη και ποτέ δε θα είναι η σωστή.Ο χρόνος θα δείξει..
Η απάντηση δεν είναι ποτέ μια,δεν είναι ποτέ εύκολη και ποτέ δε θα είναι η σωστή.Ο χρόνος θα δείξει..
-Θυμάσαι;Μέρες κίτρινες.
-Αρρωστημένα τοπία.
-Βασισμένα στο τίποτα..
-Είχες πει πως το χρώμα ποτέ δε θα ξεβάψει..
-Μα χάλασε ο καιρός!
-Μίκρυναν και οι άνθρωποι..
-Δε μίκρυναν.Σιώπησαν.
-Γιατί;
-Τους τρομάζουν οι φωνές..
Φύσηξε ψυθιριστά στη φυσαρμόνικα
-Θέλω να νοιάζομαι.Θέλω να ελπίζω.
-Ονειρεύσου
-Με τρομάζουν τα όνειρα.
-Φώναξε
-Θα σιωπήσουν και άλλοι.
Και ακούμπησε τη φυσαρμόνικα στη καρδιά του..
-Αρρωστημένα τοπία.
-Βασισμένα στο τίποτα..
-Είχες πει πως το χρώμα ποτέ δε θα ξεβάψει..
-Μα χάλασε ο καιρός!
-Μίκρυναν και οι άνθρωποι..
-Δε μίκρυναν.Σιώπησαν.
-Γιατί;
-Τους τρομάζουν οι φωνές..
Φύσηξε ψυθιριστά στη φυσαρμόνικα
-Θέλω να νοιάζομαι.Θέλω να ελπίζω.
-Ονειρεύσου
-Με τρομάζουν τα όνειρα.
-Φώναξε
-Θα σιωπήσουν και άλλοι.
Και ακούμπησε τη φυσαρμόνικα στη καρδιά του..
Έρωτα μου όλα..
Ανέκαθεν πίστευα στον έρωτα.Στο να αγαπάς τον άλλον και σα σώμα και σα ψυχή.Σαν σώμα,εννοώντας το βλέμμα του,το χαμόγελο του,τις κινήσεις του και πρωπάντων σα ψυχή,εννοώντας το είναι του.Για μένα η ομορφιά είναι άκρως υποκειμενική.Για μένα όμορφος άνθρωπος είναι αυτός με το πλούσιο εσωτερικό κόσμο ο οποίος γίνεται αντιληπτός μέσα από κάποια σωματικά χαρακτηριστικά.Το πως σε κοιτάει,το πως σε αγγίζει.
Το καλοκαίρι, ένας από τους ομορφότερους ανθρώπους της ζωής μου μού είπε πως τους φίλους τους ερωτεύεσαι.Αφήνοντας για λίγο έξω τη σωματική έλξη που είναι καθαρά θέμα ορμονών και εξετάζοντας μόνο το συναισθηματικό τομέα σκέφτηκα πως ίσως έχει δίκιο.
Για καιρό προσπαθούσα να ξεχωρίσω την αγαπη από τον έρωτα.Μοναδική διαφορά η σεξουαλική επαφή.Σημαντική μεν,μοναδική δε.Κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω μου.Ανθρώπους που για χάρη τους θα δινα και τη ζωή μου.Αν αυτό δεν είναι αγάπη,αν δε λέγεται έρωτας τότε τι είναι;
Τα συναισθήματα φυσικά δεν είναι πάντα αμοιβαία.Μπορεί ο άλλος να σου προσφέρει πράγματα απλά με την ύπαρξη του.Τις τελευταίες μέρες παρατήρησα πως έχω δίπλα μου πολύ λίγους ανθρώπους.Χάρηκα αλήθεια.Ίσως να μη ξέρω να το δείχνω,να το λέω ή να το γράφω όμορφα αλλά ξέρω να το αισθάνομαι.Ίσως ένα σ'αγαπώ να μη λέει τίποτα το σπουδαίο.Η τρελή έννοια όμως που έχω συνέχεια λέει.
Υ.Γ:Στην σταλίτσα μου για εκείνο το τηλέφωνημα που με στιγμάτησε και για τα όσα έχει κάνει για μένα.
Υ.Γ2:Στον καπεταναίο μου για όλη την αγάπη που μου δείχνει.Και για κείνο το "προχώρα" που είπε ψυθιρίζοντας.
Το καλοκαίρι, ένας από τους ομορφότερους ανθρώπους της ζωής μου μού είπε πως τους φίλους τους ερωτεύεσαι.Αφήνοντας για λίγο έξω τη σωματική έλξη που είναι καθαρά θέμα ορμονών και εξετάζοντας μόνο το συναισθηματικό τομέα σκέφτηκα πως ίσως έχει δίκιο.
Για καιρό προσπαθούσα να ξεχωρίσω την αγαπη από τον έρωτα.Μοναδική διαφορά η σεξουαλική επαφή.Σημαντική μεν,μοναδική δε.Κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω μου.Ανθρώπους που για χάρη τους θα δινα και τη ζωή μου.Αν αυτό δεν είναι αγάπη,αν δε λέγεται έρωτας τότε τι είναι;
Τα συναισθήματα φυσικά δεν είναι πάντα αμοιβαία.Μπορεί ο άλλος να σου προσφέρει πράγματα απλά με την ύπαρξη του.Τις τελευταίες μέρες παρατήρησα πως έχω δίπλα μου πολύ λίγους ανθρώπους.Χάρηκα αλήθεια.Ίσως να μη ξέρω να το δείχνω,να το λέω ή να το γράφω όμορφα αλλά ξέρω να το αισθάνομαι.Ίσως ένα σ'αγαπώ να μη λέει τίποτα το σπουδαίο.Η τρελή έννοια όμως που έχω συνέχεια λέει.
Υ.Γ:Στην σταλίτσα μου για εκείνο το τηλέφωνημα που με στιγμάτησε και για τα όσα έχει κάνει για μένα.
Υ.Γ2:Στον καπεταναίο μου για όλη την αγάπη που μου δείχνει.Και για κείνο το "προχώρα" που είπε ψυθιρίζοντας.
Δικό μου δικό μου!!!
Ότι και να λέτε τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος Αυγού μου ανήκουν..
Και μετά από μένα το χάος..Άντε..
Και μετά από μένα το χάος..Άντε..
Τα όνειρα μου σαν παιγνίδια κουρδισμένα
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα
Κι έτσι το δρόμο μου ανάποδα μαζεύω
Θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια
Τάιζα τους λύκους και μου τρώγανε τα χέρια
Γι' αυτό παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
Κι όλους τους δρόμου που με 'βγάλαν εδώ πέρα
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες
Όλο μου 'λέγαν σε κανένα δε χρωστάω
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω
Και 'γε τις άφησα και έψαξα για νέες
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω
Μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω
Κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα
Κι έτσι το δρόμο μου ανάποδα μαζεύω
Θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια
Τάιζα τους λύκους και μου τρώγανε τα χέρια
Γι' αυτό παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω
Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
Κι όλους τους δρόμου που με 'βγάλαν εδώ πέρα
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος
Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες
Όλο μου 'λέγαν σε κανένα δε χρωστάω
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω
Και 'γε τις άφησα και έψαξα για νέες
Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω
Μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω
Κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο
Αυτό είναι το τραγούδι που ακούω στον Δίεση αυτή τη στιγμή..Για πολλούς αυτό είναι ένα συνιθησμένο μίζερο Κυριακάτικο βραδυ.Συνήθως τα δικά μου κυριακάτικα βραδια έτσι είναι.Ποτέ δε μου άρεσε η Κυριακή.Άγχος,βαρεμάρα,όλη μέρα στο σπίτι να χαζεύω μπροστά στη τηλεόραση και να περιμένω υπομονετικά να περάσει η μέρα.
Το τελευταίο καιρό οι Κυριακές μου έχουν αλλάξει.Δεν είναι σα τις άλλες μέρες και αυτό που τις κάνει ξεχωριστές παραδόξως δεν είναι η βαρεμάρα.Είναι οι μέρες που έχω χρόνο για μένα.Που θα ξυπνήσω το πρωί ότι ώρα θέλω,θα διαβάσω ότι θέλω,θα χουχουλιάσω στο κρεββάτι μου και θα κάνω όνειρα(το λεγόμενο day dream),θα βάλω τη μουσική τέρμα,θα ζωγραφίσω..Γενικά θα κάνω πράγματα που όλη τη βδομάδα δε κάνω.Η καθημερινότητα μου μόνο σα φρίκη μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τίποτα άλλο.Λειτουργώ πλέον μηχανικά.Τα πάντα τα κάνω από συνήθεια.Δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω ούτε για κάτι να ελπίζω.Απλά αντέχω.Γιατί;Δε ξέρω.Για μένα.Που έχω ένα μεράκι.Για τους γονείς μου.Που πιστεύουν σε μένα.Για ένα πείσμα να αποδείξω σε όλους πως κάτι αξίζω και εγώ.Όχι πως η εκπαίδευση δείχνει την αξία ενός ανθρώπου..Απλά η εισαγωγή σε ένα ΑΕΙ δείχνει πως κάτι ζητάς αν οχι από τους άλλους,τουλάχιστον από τον ίδιο σου τον εαυτό.Και εγώ δυστυχώς ζητάω πολλά.Τόσα που δε πιστεύω πως τα δικαιούμαι στη τελική.Δικαιούμαι όμως να προσπαθήσω.
Είναι πολλές οι ευθύνες όμως.Δε μιλάω για το διάβασμα.Ούτε για το περιορισμένο ελεύθερο χρόνο.Μιλάω για την απογοήτευση κάποιων σε μια ενδεχόμενη αποτυχία.Ξέρω ότι αυτή είναι η ζωή μου.Ότι κάνω το κάνω για μένα.Αλλά όπως και να το κάνουμε και εγώ αποτελώ μέρος της ζωής κάποιων.Και ίσως εγώ να μη δικαιούμαι αυτά τα πολλά που προανέφερα αλλά οι άλλοι τα δικαιούνται και τα αξίζουν, μη σα πω πως είναι και χρωστούμενα..
Το τελευταίο καιρό οι Κυριακές μου έχουν αλλάξει.Δεν είναι σα τις άλλες μέρες και αυτό που τις κάνει ξεχωριστές παραδόξως δεν είναι η βαρεμάρα.Είναι οι μέρες που έχω χρόνο για μένα.Που θα ξυπνήσω το πρωί ότι ώρα θέλω,θα διαβάσω ότι θέλω,θα χουχουλιάσω στο κρεββάτι μου και θα κάνω όνειρα(το λεγόμενο day dream),θα βάλω τη μουσική τέρμα,θα ζωγραφίσω..Γενικά θα κάνω πράγματα που όλη τη βδομάδα δε κάνω.Η καθημερινότητα μου μόνο σα φρίκη μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τίποτα άλλο.Λειτουργώ πλέον μηχανικά.Τα πάντα τα κάνω από συνήθεια.Δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω ούτε για κάτι να ελπίζω.Απλά αντέχω.Γιατί;Δε ξέρω.Για μένα.Που έχω ένα μεράκι.Για τους γονείς μου.Που πιστεύουν σε μένα.Για ένα πείσμα να αποδείξω σε όλους πως κάτι αξίζω και εγώ.Όχι πως η εκπαίδευση δείχνει την αξία ενός ανθρώπου..Απλά η εισαγωγή σε ένα ΑΕΙ δείχνει πως κάτι ζητάς αν οχι από τους άλλους,τουλάχιστον από τον ίδιο σου τον εαυτό.Και εγώ δυστυχώς ζητάω πολλά.Τόσα που δε πιστεύω πως τα δικαιούμαι στη τελική.Δικαιούμαι όμως να προσπαθήσω.
Είναι πολλές οι ευθύνες όμως.Δε μιλάω για το διάβασμα.Ούτε για το περιορισμένο ελεύθερο χρόνο.Μιλάω για την απογοήτευση κάποιων σε μια ενδεχόμενη αποτυχία.Ξέρω ότι αυτή είναι η ζωή μου.Ότι κάνω το κάνω για μένα.Αλλά όπως και να το κάνουμε και εγώ αποτελώ μέρος της ζωής κάποιων.Και ίσως εγώ να μη δικαιούμαι αυτά τα πολλά που προανέφερα αλλά οι άλλοι τα δικαιούνται και τα αξίζουν, μη σα πω πως είναι και χρωστούμενα..
Φτου και..μπαίνω!
Νατες λοιπόν και επίσημα οι επιλογές μου.Άντε να τελείωνει η κωλοχρονιά φέτος!
Βιολογίας Αθήνα 18331
Βιολογίας Θεσσαλονίκη 18139
Βιολογίας Πάτρα 17896
Χημείας Αθήνα 17334
Φυσικής Αθήνα 16613
Χημείας Θεσσαλονίκη 16511
Χημείας Πάτρα 16212
Γεωλογίας Αθήνα 14447
Γεωλογίας Θεσσαλονίκη 13935
Επιστημών της Θάλασσας Μυτιλήνη 9015
Βιολογίας Αθήνα 18331
Βιολογίας Θεσσαλονίκη 18139
Βιολογίας Πάτρα 17896
Χημείας Αθήνα 17334
Φυσικής Αθήνα 16613
Χημείας Θεσσαλονίκη 16511
Χημείας Πάτρα 16212
Γεωλογίας Αθήνα 14447
Γεωλογίας Θεσσαλονίκη 13935
Επιστημών της Θάλασσας Μυτιλήνη 9015
Σεβασμός στο μαλάκα!
Αφού όλοι το έκαναν να μη πω και εγώ τα συγχαρητήρια μου σε όλα τα κωλόπαιδα που δε ξέρουν(με) να δίνουν(με) ευκαιρίες;Που δε ξέρουν(με) να σέβονται τίποτα και θεωρούν(με) μαγκιά να προσβάλλουν τους άλλους είτε με λόγια είτε με ενέργειες;
Σήμερα αισθάνθηκα πιο γελοία από ποτέ.Ναι ήμουν και εγώ στο χαβαλέ της τάξης που έκανε μια καθηγήτρια μας να βουρκώσει και να ξεσπάσει σε κλάμματα.Καλό το αραλίκι,καλή η πλάκα αλλά με μέτρο.2 είναι τα συμπεράσματα.Τελικά μαλάκας δε γεννιέσαι,γίνεσαι!Και δεύερον και σπουδαιότερο αν δε ξέρεις να σέβεσαι και να εκτιμάς τότε δεν είσαι και ο ίδιος άξιος σεβασμού και εκτίμησης.Σήμερα δηλώνω παντελώς ανάξια.Δε τόλμησα να ζητήσω συγγνωμή στο τέλος.Θα ήταν σκέτο θράσος στη προκειμένη.
Σήμερα αισθάνθηκα πιο γελοία από ποτέ.Ναι ήμουν και εγώ στο χαβαλέ της τάξης που έκανε μια καθηγήτρια μας να βουρκώσει και να ξεσπάσει σε κλάμματα.Καλό το αραλίκι,καλή η πλάκα αλλά με μέτρο.2 είναι τα συμπεράσματα.Τελικά μαλάκας δε γεννιέσαι,γίνεσαι!Και δεύερον και σπουδαιότερο αν δε ξέρεις να σέβεσαι και να εκτιμάς τότε δεν είσαι και ο ίδιος άξιος σεβασμού και εκτίμησης.Σήμερα δηλώνω παντελώς ανάξια.Δε τόλμησα να ζητήσω συγγνωμή στο τέλος.Θα ήταν σκέτο θράσος στη προκειμένη.
Βόλτα στο Μοναστηράκι..
Επιμένω πως ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αθήνας είναι το Μοναστηράκι..Παράξενα όμορφα.Εκεί σε νιώθουν και άλλοι.Δεν είσαι μόνος:)
To τελευταίο αντίο
έτσι σ’ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια
Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη,
καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."
Σε αφήγηση του Κιμούλη:D
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια
Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη,
καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."
Σε αφήγηση του Κιμούλη:D
Στο Αίθριο των Μουσών
Να συγχαρώ το κύριο Κατσιμίχα για την αφιέρωση στη "κόρη της Μαρίας" και το ίδιο μονότονο πρόγραμμα που χάρισε στο ακροατήριο στο Μέγαρο Μουσικής.
Ακριβώς τα ίδια αστεία,ακριβώς οι ίδιες ευχαριστίες,ακριβώς οι ίδιες "συγκινήσεις".
Δε ξεφτιλίζουμε κύριε Πάνο αυτό που αγαπάμε,δε το θυσιάζουμε για τα κωλοχρήματα.Κάνε τις συναυλίες σου,ανάγκες υπάρχουν..Πάσο..
Δε γυρίζεις τις πλάτες σου στο μέλλον όμως με τις υπερβολές.Και βούρκωσες κιολας όταν το λεγες..
Χαίρομαι που ο Χάρης ήξερε που να σταματήσει.
Τους παράδες δε τους βάζουμε πάνω από το είναι μας.Που είπε και ένας Βασίλης κάποτε:)
Ακριβώς τα ίδια αστεία,ακριβώς οι ίδιες ευχαριστίες,ακριβώς οι ίδιες "συγκινήσεις".
Δε ξεφτιλίζουμε κύριε Πάνο αυτό που αγαπάμε,δε το θυσιάζουμε για τα κωλοχρήματα.Κάνε τις συναυλίες σου,ανάγκες υπάρχουν..Πάσο..
Δε γυρίζεις τις πλάτες σου στο μέλλον όμως με τις υπερβολές.Και βούρκωσες κιολας όταν το λεγες..
Χαίρομαι που ο Χάρης ήξερε που να σταματήσει.
Τους παράδες δε τους βάζουμε πάνω από το είναι μας.Που είπε και ένας Βασίλης κάποτε:)
Σ'αναζητώ στη Σαλονίκη..
Να μη μου ανησυχείς.Θα ρχομαι συνέχεια.Δε τις ξεχνάω εγώ τις αγάπες μου:)
Τι και αν εσυ εκεί και εγώ εκεί?Βρε ξεχνιέται το βλέμμα σου όταν με ρώταγες αν σ'αγαπώ;Η ξεχνιέται το χαμόγελο σου όταν άκουσες πως είσαι σαν αδερφή μου;
Όσο περνάει από το χέρι μου θα με υποστείς για πολύ ακόμα!
Σ' αγαπάω και ας μη το ξέρεις!!!
Στο ξαδελφάκι μου που αφήνει την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη κουτσούνι μου δε μας αλλάζει!:):)
(Να βαλεις dsl..Σέρνεσαι..:P)
Τι και αν εσυ εκεί και εγώ εκεί?Βρε ξεχνιέται το βλέμμα σου όταν με ρώταγες αν σ'αγαπώ;Η ξεχνιέται το χαμόγελο σου όταν άκουσες πως είσαι σαν αδερφή μου;
Όσο περνάει από το χέρι μου θα με υποστείς για πολύ ακόμα!
Σ' αγαπάω και ας μη το ξέρεις!!!
Στο ξαδελφάκι μου που αφήνει την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη κουτσούνι μου δε μας αλλάζει!:):)
(Να βαλεις dsl..Σέρνεσαι..:P)
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας
Σάγαπω όσο δε μπορώ να σου πω με λόγια.Όλη η χαρά είναι στα μάτια σου,ολάκερη η ζωή στα χέρια σου,όλος ο κοσμος σ'εναν τοίχο που πέφτει ο ίσκιος σου το βράδι.
όχι δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου αγαπημένη μου.Όμως εμείς μπορούμε να αγαπάμε και να χωρίζουμε,αυτό θα μείνει πάντοτε δικό μας,αυτό δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.Αυτήν την αγάπη,αυτόν το πόλεμο,αυτή τη πίστη μας στη ζωή.Αντίο,λοιπόν,αντίο.Για να ναι πάντα τα μάτια σου γελαστά αντίο.Για να μη χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε αντιο.Για να μη μας τρομάζει η νύχτα,για να μη μας κλέβουν τον ουρανό αντίο.Για να πάρει τέλος πια η αδικία στο κόσμο αντίο.Μπορεί κιόλας να σκοτωθούμε αγάπη μου μα ποιος το λογαριάζει;Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα δίχως όνομα,χιλιάδες γυναίκες ξύπνησαν ξαφνικά το πρωί και βρέθηκαν για πάντοτε μονάχες.Τα παιδια δεν έχουν ούτε χάδι ,ούτε ψωμί.Αντίο.
Ίσως να μη ξαναγυρίσω.Ένας άλλος θα κλειδώσει τα χέρια του γύρω απ΄το ζεστό κορμί σου.Μη με ξεχάσεις.Μα οχι οχι αγάπη μου πρέπει να με ξεχάσεις.Θα πρέπει ολάκερη να του δοθείς όπως κάποτε δόθηκες και σε μένα.Μονάχα όταν κάποτε ακούσετε ζητωκραυγές και σταθείτε στη μέση του δρόμου κοιτάζοντας τις σημαίες μας να ξεδιπλώνονται στον ήλιο τότε ω τότε,θυμήσου με-θυμήσου με μια στιγμή-μια στιγμή μόνο.Και ύστερα σφίξε το χέρι του κι ανοίξτε το βήμα σας βαδίζοντας προς το μέλλον..
Τάσος Λειβαδίτης
όχι δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου αγαπημένη μου.Όμως εμείς μπορούμε να αγαπάμε και να χωρίζουμε,αυτό θα μείνει πάντοτε δικό μας,αυτό δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.Αυτήν την αγάπη,αυτόν το πόλεμο,αυτή τη πίστη μας στη ζωή.Αντίο,λοιπόν,αντίο.Για να ναι πάντα τα μάτια σου γελαστά αντίο.Για να μη χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε αντιο.Για να μη μας τρομάζει η νύχτα,για να μη μας κλέβουν τον ουρανό αντίο.Για να πάρει τέλος πια η αδικία στο κόσμο αντίο.Μπορεί κιόλας να σκοτωθούμε αγάπη μου μα ποιος το λογαριάζει;Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα δίχως όνομα,χιλιάδες γυναίκες ξύπνησαν ξαφνικά το πρωί και βρέθηκαν για πάντοτε μονάχες.Τα παιδια δεν έχουν ούτε χάδι ,ούτε ψωμί.Αντίο.
Ίσως να μη ξαναγυρίσω.Ένας άλλος θα κλειδώσει τα χέρια του γύρω απ΄το ζεστό κορμί σου.Μη με ξεχάσεις.Μα οχι οχι αγάπη μου πρέπει να με ξεχάσεις.Θα πρέπει ολάκερη να του δοθείς όπως κάποτε δόθηκες και σε μένα.Μονάχα όταν κάποτε ακούσετε ζητωκραυγές και σταθείτε στη μέση του δρόμου κοιτάζοντας τις σημαίες μας να ξεδιπλώνονται στον ήλιο τότε ω τότε,θυμήσου με-θυμήσου με μια στιγμή-μια στιγμή μόνο.Και ύστερα σφίξε το χέρι του κι ανοίξτε το βήμα σας βαδίζοντας προς το μέλλον..
Τάσος Λειβαδίτης
To τίποτα μου φλέγεται..
-Να φυλάγεσαι απ΄το τίποτα
-Τι είναι τίποτα;
-Χώρος
-Μικρός;
-Τεράστιος
-Διαρκεί;
-Για πάντα
-Πονάει;
-Εξαρτάται
-Από τι;
-Από ΄σενα.
Ξύπνησε μέσα στον ιδρώτα με καρφωμένα τα μάτια στο τίποτα του δωματίου της.Η ξύλινη μαριονέτα χαμογέλασε:"Το τίποτα σου φλέγεται"
Ζαλισμένη γύρισε από το άλλο πλευρό και άφησε το ρολόι να θανατώνει συνεχόμενα τα λεπτά της.
-Τι πρέπει να κάνω;
-Ξέρεις να αγαπάς;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Δεν έχει χρώμα
-Θέλω να ζωγραφίσω
-Δανείσου τα αστέρια
-Είναι μακρυά..
-Να πετάξεις
-Μπορώ;
-Φοβάσαι;
-Μπορώ;
-Φοβάσαι.
Φοβόταν.Έσπρωξε με θυμό τη σκόνη από το κομοδίνο της.
-Γιατί;
-Προσπαθώ να με βρω
-Ανώφελο
-Για ποιόν;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Άσπρο;
-Φοβάσαι.
-Φοβάμαι.
Μετάνιωσε.Τη μάζεψε λαίμαργα.
-Οδηγός των ονείρων μου.
-Προσωρινός
-Πες μου κάτι μόνιμο.
Την ακούμπησε σιγά σε ένα χαρτί.Η μαριονέτα ψυθίρισε:"Το τίποτα σου..καίγεται"
-Πέστο ξανά..
Το χαμόγελο;Ασάλευτο..
Όταν πριν αρκετό καιρό έγραφα το παραπάνω απόσπασμα δε μπορούσα ακριβώς να βιώσω τη θέσης της "Μόνας" όπως ονόμασα αργότερα τη κοπέλα.Δεν ήξερα τι είναι να αγαπάς το τίποτα σου..το τίποτα σου που σε ταλαιπωρεί αλλά αρνείσαι να το απορρίψεις.Μου είναι δύσκολο να εκφραστώ.Ίσως γιατί το νιώθω έντονα και οι λέξεις μοιάζουν μικρές.Όταν συνέλθω ίσως μπορέσω επιτέλους να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στον εαυτό μου..
-Τι είναι τίποτα;
-Χώρος
-Μικρός;
-Τεράστιος
-Διαρκεί;
-Για πάντα
-Πονάει;
-Εξαρτάται
-Από τι;
-Από ΄σενα.
Ξύπνησε μέσα στον ιδρώτα με καρφωμένα τα μάτια στο τίποτα του δωματίου της.Η ξύλινη μαριονέτα χαμογέλασε:"Το τίποτα σου φλέγεται"
Ζαλισμένη γύρισε από το άλλο πλευρό και άφησε το ρολόι να θανατώνει συνεχόμενα τα λεπτά της.
-Τι πρέπει να κάνω;
-Ξέρεις να αγαπάς;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Δεν έχει χρώμα
-Θέλω να ζωγραφίσω
-Δανείσου τα αστέρια
-Είναι μακρυά..
-Να πετάξεις
-Μπορώ;
-Φοβάσαι;
-Μπορώ;
-Φοβάσαι.
Φοβόταν.Έσπρωξε με θυμό τη σκόνη από το κομοδίνο της.
-Γιατί;
-Προσπαθώ να με βρω
-Ανώφελο
-Για ποιόν;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Άσπρο;
-Φοβάσαι.
-Φοβάμαι.
Μετάνιωσε.Τη μάζεψε λαίμαργα.
-Οδηγός των ονείρων μου.
-Προσωρινός
-Πες μου κάτι μόνιμο.
Την ακούμπησε σιγά σε ένα χαρτί.Η μαριονέτα ψυθίρισε:"Το τίποτα σου..καίγεται"
-Πέστο ξανά..
Το χαμόγελο;Ασάλευτο..
Όταν πριν αρκετό καιρό έγραφα το παραπάνω απόσπασμα δε μπορούσα ακριβώς να βιώσω τη θέσης της "Μόνας" όπως ονόμασα αργότερα τη κοπέλα.Δεν ήξερα τι είναι να αγαπάς το τίποτα σου..το τίποτα σου που σε ταλαιπωρεί αλλά αρνείσαι να το απορρίψεις.Μου είναι δύσκολο να εκφραστώ.Ίσως γιατί το νιώθω έντονα και οι λέξεις μοιάζουν μικρές.Όταν συνέλθω ίσως μπορέσω επιτέλους να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στον εαυτό μου..
Tα λέμε στη Κόλαση...
...τηλέφωνα δε κρατήσαμε..
Αν έπρεπε να μιλήσω για ένα πράγμα που με ενθουσιάζει στην Αθήνα αυτό θα ήταν οι ποικιλία ανθρώπων,οι έξυπνες ατάκες που ακούγονται συνέχεια και φυσικά το ταμπεραμέντο που γίνεται αισθητό ειδικά σε μποτιλιαρίσματα.
Από την άλλη έχουμε ανθρώπους διαφορετικών αντιλήψεων και καταστάσεων,κοινώς τρελούς που μόνο τρελοί δεν είναι,πουλημένους στη μόδα,φιλελεύθερους,υπερβολικά φιλελεύθερους,χρήστες ουσιών για το γαμώτο,χρήστες ουσιών για τη μαγκιά,μίζερους,ρομαντικούς και μυστήριους.
Έχουμε επίσης χώρους συνάντησεις.Πολλούς.Καφετέριες,τρεντομάγαζα,μεταλ καταστάσεις,ταβερνάκια και ουζερί,παρακμιακά σουβλατζίδικα,αμερικανομάγαζα,μπουζούκια και μουσικές σκηνές.
Δεν έχουμε όμως..Θάλασσα και ουρανό,γρασίδι και ησυχία.Δεν έχουμε πολύ χρόνο για μας.Δεν έχουμε πολύ χρόνο για τους άλλους.όλα κινούνται υστερικά γρήγορα,ότι πιάσεις αν πιάσεις θα ναι το τυχερό σου.
Εδώ πολλοί θα φωνάξουν.Οι μισοί δε θα ακουστούν και οι μισοί θα ντραπούν αμέσως.Εδώ οι άνθρωποι δε λένε σ'αγαπώ συχνά γιατί φοβούνται.
Εδώ οι άνθρωποι πληρώνουν για τα πάντα.Και όσοι δε πληρώνουν λένε δεν έχουν τίποτα.Για μένα έχουν τα πάντα.
Εδω οι άνθρωποι τη μέρα είναι ήρεμοι και το βράδυ πρόστυχοι.Εδώ οι ανάγκες σε ξεφτιλίζουν.
Αν έπρεπε να μιλήσω για ένα πράγμα που με ενθουσιάζει στην Αθήνα αυτό θα ήταν οι ποικιλία ανθρώπων,οι έξυπνες ατάκες που ακούγονται συνέχεια και φυσικά το ταμπεραμέντο που γίνεται αισθητό ειδικά σε μποτιλιαρίσματα.
Από την άλλη έχουμε ανθρώπους διαφορετικών αντιλήψεων και καταστάσεων,κοινώς τρελούς που μόνο τρελοί δεν είναι,πουλημένους στη μόδα,φιλελεύθερους,υπερβολικά φιλελεύθερους,χρήστες ουσιών για το γαμώτο,χρήστες ουσιών για τη μαγκιά,μίζερους,ρομαντικούς και μυστήριους.
Έχουμε επίσης χώρους συνάντησεις.Πολλούς.Καφετέριες,τρεντομάγαζα,μεταλ καταστάσεις,ταβερνάκια και ουζερί,παρακμιακά σουβλατζίδικα,αμερικανομάγαζα,μπουζούκια και μουσικές σκηνές.
Δεν έχουμε όμως..Θάλασσα και ουρανό,γρασίδι και ησυχία.Δεν έχουμε πολύ χρόνο για μας.Δεν έχουμε πολύ χρόνο για τους άλλους.όλα κινούνται υστερικά γρήγορα,ότι πιάσεις αν πιάσεις θα ναι το τυχερό σου.
Εδώ πολλοί θα φωνάξουν.Οι μισοί δε θα ακουστούν και οι μισοί θα ντραπούν αμέσως.Εδώ οι άνθρωποι δε λένε σ'αγαπώ συχνά γιατί φοβούνται.
Εδώ οι άνθρωποι πληρώνουν για τα πάντα.Και όσοι δε πληρώνουν λένε δεν έχουν τίποτα.Για μένα έχουν τα πάντα.
Εδω οι άνθρωποι τη μέρα είναι ήρεμοι και το βράδυ πρόστυχοι.Εδώ οι ανάγκες σε ξεφτιλίζουν.
Y.Γ Σκέψεων2
Είναι μέρες τώρα που με έχει πάρει πραγματικά από κάτω.Καταλαβαίνω πως πρέπει να μεγαλώσω.Και πρέπει και να ωριμάσω.Φεύγω σιγά σιγά από τις παρέες που υπήρχαν απλά για να καλύπτουν τις ανασφάλειες μου και αρχίζω και δένομαι με άτομα που αξίζουν.Αμφιβάλλω για αυτό που μόλις έγραψα.Λες να ναι εγωιστικό;Να το παίζω και καλά υπεράνω;Ή απλώς κάνω παρέα με αυτά τα άτομα για να ανεβάσουν το δικό μου πνευματικό επίπεδο;Δε ξέρω.Ξέρω όμως πως τέτοια άτομα μπορώ να τα αγαπήσω πραγματικά και κατά συνέπεια να τους προσφέρω και περισσότερα.
Αντιλαμβάνομαι και άλλα πράγματα μεγαλώνοντας.Πως τελικά δεν είμαι εκείνο το αξιαγάπητο παιδάκι με τις τρομερά ψαγμένες ιδέες και τη κουλτούρα που μου λεγαν.Και να που έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που καταλαβαίνεις οτί η ποιότητα σου σαν άτομο αγγίζει το μηδέν και το αγγίζει όχι επειδή δεν ακούς καλή μουσική ή δε διαβάζεις ποιήση αλλά επειδή ξέρεις οτι θέλεις να το κάνεις και εσύ αντίθετα αδρανοποιήσαι και συμβιβάζεσαι με υποκατάστατα.Και συνεχίζοντας τώρα να μιλάω σε β ενικό έτσι μπας και πάρει ο ανάξιος εαυτός μου λίγο μπρος έχω να πω πως φίλε αγγίζει η ύπαρξη σου το μηδέν και έξω από την ευαίσθητη σφαίρα του ρομαντισμού και της τέχνης.Γιατί το παίζεις αριστεροκατάσταση και καλά,συμπονείς μετανάστες,πας κόντρα στα ταμπού της κοινωνίας αλλά από το πολύ μπλα-μπλά η πράξη δε σου βγαίνει.Στο κλουβάκι σου μια χαρά,πας και έρχεσαι στο ιδιωτικό σου σχολιάκι παρότι ξέρεις οτί δεν έχεις πλάτες να σε στηρίξουν.Και δεν σε συγκινεί καν το γεγονός οτι αυτές οι "πλάτες" στερήθηκαν άλλα και άλλα για το δικό σου κλουβάκι.Και εσύ όχι μόνο το κακομεταχειρίζεσαι αλλά αυτή τη κατάσταση την υπομένεις.Σε βολεύει το ξέρω.Αλλά να που τώρα ντρέπεσαι ακόμα και να βγεις έξω.Γιατί δε ξέρεις τι σημαίνει διεκδίκηση.Ούτε ξέρεις τι σημαίνει χώρος όπου το καρτελάκι με τα δίδακτρα δε τρομοκρατούν κανέναν.
Βάζω τους πάντες να με στέλνουν από δω και από κει.Δε το θέλω το κλουβί μου πια.Οι απέραντες θεωρίες μου είναι καιρός να γίνουν πράξεις.Μια θεωρία και αυτή η φράση ε;Ειρωνία.Δε θα μείνω μόνο σε αυτήν.Θα προσπαθήσω να μη μείνω μόνο σε αυτήν.Όποιος δε την έχει περάσει αυτή τη φάση δε ξέρει πόσο επώδυνη είναι.Να έχεις πράγματα να πεις αλλά να μη μπορείς.Και να κλαις.Τι ντροπή να κλαις.Για το τίποτα.
Αντιλαμβάνομαι και άλλα πράγματα μεγαλώνοντας.Πως τελικά δεν είμαι εκείνο το αξιαγάπητο παιδάκι με τις τρομερά ψαγμένες ιδέες και τη κουλτούρα που μου λεγαν.Και να που έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που καταλαβαίνεις οτί η ποιότητα σου σαν άτομο αγγίζει το μηδέν και το αγγίζει όχι επειδή δεν ακούς καλή μουσική ή δε διαβάζεις ποιήση αλλά επειδή ξέρεις οτι θέλεις να το κάνεις και εσύ αντίθετα αδρανοποιήσαι και συμβιβάζεσαι με υποκατάστατα.Και συνεχίζοντας τώρα να μιλάω σε β ενικό έτσι μπας και πάρει ο ανάξιος εαυτός μου λίγο μπρος έχω να πω πως φίλε αγγίζει η ύπαρξη σου το μηδέν και έξω από την ευαίσθητη σφαίρα του ρομαντισμού και της τέχνης.Γιατί το παίζεις αριστεροκατάσταση και καλά,συμπονείς μετανάστες,πας κόντρα στα ταμπού της κοινωνίας αλλά από το πολύ μπλα-μπλά η πράξη δε σου βγαίνει.Στο κλουβάκι σου μια χαρά,πας και έρχεσαι στο ιδιωτικό σου σχολιάκι παρότι ξέρεις οτί δεν έχεις πλάτες να σε στηρίξουν.Και δεν σε συγκινεί καν το γεγονός οτι αυτές οι "πλάτες" στερήθηκαν άλλα και άλλα για το δικό σου κλουβάκι.Και εσύ όχι μόνο το κακομεταχειρίζεσαι αλλά αυτή τη κατάσταση την υπομένεις.Σε βολεύει το ξέρω.Αλλά να που τώρα ντρέπεσαι ακόμα και να βγεις έξω.Γιατί δε ξέρεις τι σημαίνει διεκδίκηση.Ούτε ξέρεις τι σημαίνει χώρος όπου το καρτελάκι με τα δίδακτρα δε τρομοκρατούν κανέναν.
Βάζω τους πάντες να με στέλνουν από δω και από κει.Δε το θέλω το κλουβί μου πια.Οι απέραντες θεωρίες μου είναι καιρός να γίνουν πράξεις.Μια θεωρία και αυτή η φράση ε;Ειρωνία.Δε θα μείνω μόνο σε αυτήν.Θα προσπαθήσω να μη μείνω μόνο σε αυτήν.Όποιος δε την έχει περάσει αυτή τη φάση δε ξέρει πόσο επώδυνη είναι.Να έχεις πράγματα να πεις αλλά να μη μπορείς.Και να κλαις.Τι ντροπή να κλαις.Για το τίποτα.
Βροχοποιός
Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Παυλίδης
Όταν ήμουνα μικρός
Μες στα όνειρά μου ερχότανε
Ένας άσπρος αετός
Με κοιτούσε και θυμότανε
Όταν ήμουνα μικρός
Μες στα κύματα δε μ' ένοιαζε
Αν ο κόσμος είναι απλός
Ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε
Διαμαντένιος ο ουρανός
Τ' άστρα στα μάτια της γυαλίζανε
Διαμαντένιος ουρανός
Οι φωνές μου ψιθυρίζανε
Όταν πέρασε ο καιρός
Μου 'πε πως δε θα ξαναρχότανε
Ο πρώτος κεραυνός
Από μακριά ακουγότανε
Έγινα βροχοποιός
Γιατί τα δάκρυα στερέψανε
Πάλι αστράφτει, κοίτα φως
Νιώθω σαν να με μαγέψανε
Έρχεται ο βροχοποιός
Πες του πως τίποτα δε χάθηκε
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
Από έρωτα τρελάθηκε
Έρχεται ο βροχοποιός
Γιατί τα δάκρυα στερέψανε
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
Νιώθω σαν να με μαγέψανε
Όταν ήμουνα μικρός
Όλοι λένε πως ξεχνιόμουνα
Στη βεράντα εκεί στο φως
Με κοιτούσες που κοιμόμουνα
Υστερόγραφο σκέψεων#1
Σήμερα είπα μια συγγνώμη που δε την εννοούσα.Την είπα απλά επειδή με συμφέρει.
Προσπαθώ να με δικαιολογήσω αλλά είναι ανώφελο.Δεν έχω μετανιώσει στιγμή για τη κουβέντα που άρχισα.Είμαι σίγουρη για τα συναισθήματα μου.Κάτι με κρατάει όμως εδώ.Δε ξέρω αν είναι μοναξιά.Προσπαθώ να ξεφύγω από το τρυπάκι που έχω μπλέξει και έχω τρομερά νεύρα.Ξεσπάω επίσης και εκεί που δε θα πρεπε.
Κρατάω άτομα που δε θέλω κοντά μου γιατί με κρύβουν.Δε θέλω να κρύβομαι.Μα φοβάμαι και δεν είναι εδώ κανείς για μένα.
Δε θέλω να πουλάω παραμυθάκια αγάπης.Όχι επειδή δε το αξίζουν.Εγώ δε το αξίζω.Είναι πολλές φορές που δε μου αξίζει να με αγαπάνε.Δε μου αξίζει γιατί σπάνια δείχνω αυτό που νιώθω.Θέλω να κοιτάξω τον ουρανό και να πω την πιο ειλικρινή κουβέντα στη ζωή μου:"Σου το ορκίζομαι θα ξεφύγω.Δεν είμαι εγώ αυτή."
Τι έχω πάθει;Πολλοί λένε πως δε φταίω εγώ.Δε το πιστεύω.Όταν τα πράγματα καταρρέουν και σε επηρεάζουν μάλιστα τόσο πολύ φταις και εσύ.
Ξέρω πως πρέπει να το αντιμετωπήσω.Όσο δύσκολο και αν είναι.Θα μάθω να κρατάω κοντά μου τα άτομα που θέλω και θέλουν πραγματικά ,χωρίς να πληγώνω και να ψεύδομαι στους υπολοίπους.Δε θέλω παρέες.Δε θέλω γνωστούς.Θέλω να μαι με αυτούς που αγαπάω και με αγαπάνε όσο οδυνηρό είναι κάποιες φορές αυτό.
Προσπαθώ να με δικαιολογήσω αλλά είναι ανώφελο.Δεν έχω μετανιώσει στιγμή για τη κουβέντα που άρχισα.Είμαι σίγουρη για τα συναισθήματα μου.Κάτι με κρατάει όμως εδώ.Δε ξέρω αν είναι μοναξιά.Προσπαθώ να ξεφύγω από το τρυπάκι που έχω μπλέξει και έχω τρομερά νεύρα.Ξεσπάω επίσης και εκεί που δε θα πρεπε.
Κρατάω άτομα που δε θέλω κοντά μου γιατί με κρύβουν.Δε θέλω να κρύβομαι.Μα φοβάμαι και δεν είναι εδώ κανείς για μένα.
Δε θέλω να πουλάω παραμυθάκια αγάπης.Όχι επειδή δε το αξίζουν.Εγώ δε το αξίζω.Είναι πολλές φορές που δε μου αξίζει να με αγαπάνε.Δε μου αξίζει γιατί σπάνια δείχνω αυτό που νιώθω.Θέλω να κοιτάξω τον ουρανό και να πω την πιο ειλικρινή κουβέντα στη ζωή μου:"Σου το ορκίζομαι θα ξεφύγω.Δεν είμαι εγώ αυτή."
Τι έχω πάθει;Πολλοί λένε πως δε φταίω εγώ.Δε το πιστεύω.Όταν τα πράγματα καταρρέουν και σε επηρεάζουν μάλιστα τόσο πολύ φταις και εσύ.
Ξέρω πως πρέπει να το αντιμετωπήσω.Όσο δύσκολο και αν είναι.Θα μάθω να κρατάω κοντά μου τα άτομα που θέλω και θέλουν πραγματικά ,χωρίς να πληγώνω και να ψεύδομαι στους υπολοίπους.Δε θέλω παρέες.Δε θέλω γνωστούς.Θέλω να μαι με αυτούς που αγαπάω και με αγαπάνε όσο οδυνηρό είναι κάποιες φορές αυτό.
Η θάλασσα στα μέτρα μου..
Τα βιβλία των καταδύσεων μιλάνε για ασφάλεια.Δεκάδες σελίδες αφιερωμένες στη νόσο των δυτών και άλλες τόσες για την εξεταζόμενη ύλη.Και πουθενά μα πουθενά δεν υπάρχει έτσι για το γαμώτο ενός δύτη,ενός θαλασσινού, μια αράδα για το συναίσθημα που αποκτάς μπαίνοντας σε ένα κόσμο ξένο.Κανείς δε μιλάει για τη γοητεία του μη γνώριμου.Για την αίσθηση του μη αποδεκτού και του περιττού που αποκτάς νιώθωντας-βλέποντας-ακούγοντας γύρω σου.
Είναι το μοναδικό πράγμα που αγαπάω,θαυμάζω,φοβάμαι και μισώ ταυτόχρονα.Είναι φορές που έχω κλάψει μέσα στο βυθό,είναι άλλες τόσες που τύλιξα γύρω μου τα χέρια γιατί φοβόμουν.Ήταν και αυτές όμως οι φορές που μόνο μαζί της μοιραζόμουν τις σκέψεις μου και άλλες τόσες που κλεινα τα μάτια και την άκουγα.Και έχει τόσα να σου πει αλήθεια.Είναι βαριά η ανάσα της.
" Βρέθηκε πάλι! Τί; Η Αιωνιότητα. Είναι η θάλασσα που αναμιγνύεται με τον ήλιο."Arthur Rimbaud
Κανείς ποτέ δε μίλησε για την αίσθηση της ταχύτητας.Για το αίσθημα της ανωτερότητας και την οργή που σε ποτίζει μια γρήγορη βόλτα στα νερά της.
Ποτέ δε θίχτηκε η αγωνία για τη σωτηρία της.Δεν είναι το νερό που έχει δυσάρεστο άγγιγμα.Δεν είναι το τοπίο που είναι βρώμικο.Είναι τα ατάραχα βλέμματα που με αηδιάζουν.
"Ο καπετάνιος μου δείχνει ένα αστέρι.Μοιάζει λέει στη κορνίζα που χαμογελάει πάνω από το τιμόνι.Οι γλάροι είπαν πως το βάφισε βουβά αποσπερίτη.Τι σκέψεις παράδοξες της νύχτας..Κύματα;"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)