Τα βιβλία των καταδύσεων μιλάνε για ασφάλεια.Δεκάδες σελίδες αφιερωμένες στη νόσο των δυτών και άλλες τόσες για την εξεταζόμενη ύλη.Και πουθενά μα πουθενά δεν υπάρχει έτσι για το γαμώτο ενός δύτη,ενός θαλασσινού, μια αράδα για το συναίσθημα που αποκτάς μπαίνοντας σε ένα κόσμο ξένο.Κανείς δε μιλάει για τη γοητεία του μη γνώριμου.Για την αίσθηση του μη αποδεκτού και του περιττού που αποκτάς νιώθωντας-βλέποντας-ακούγοντας γύρω σου.
Είναι το μοναδικό πράγμα που αγαπάω,θαυμάζω,φοβάμαι και μισώ ταυτόχρονα.Είναι φορές που έχω κλάψει μέσα στο βυθό,είναι άλλες τόσες που τύλιξα γύρω μου τα χέρια γιατί φοβόμουν.Ήταν και αυτές όμως οι φορές που μόνο μαζί της μοιραζόμουν τις σκέψεις μου και άλλες τόσες που κλεινα τα μάτια και την άκουγα.Και έχει τόσα να σου πει αλήθεια.Είναι βαριά η ανάσα της.
" Βρέθηκε πάλι! Τί; Η Αιωνιότητα. Είναι η θάλασσα που αναμιγνύεται με τον ήλιο."Arthur Rimbaud
Κανείς ποτέ δε μίλησε για την αίσθηση της ταχύτητας.Για το αίσθημα της ανωτερότητας και την οργή που σε ποτίζει μια γρήγορη βόλτα στα νερά της.
Ποτέ δε θίχτηκε η αγωνία για τη σωτηρία της.Δεν είναι το νερό που έχει δυσάρεστο άγγιγμα.Δεν είναι το τοπίο που είναι βρώμικο.Είναι τα ατάραχα βλέμματα που με αηδιάζουν.
"Ο καπετάνιος μου δείχνει ένα αστέρι.Μοιάζει λέει στη κορνίζα που χαμογελάει πάνω από το τιμόνι.Οι γλάροι είπαν πως το βάφισε βουβά αποσπερίτη.Τι σκέψεις παράδοξες της νύχτας..Κύματα;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου