Βαρέθηκα κάθε φορά που βγαίνω έξω να έρχονται καμιά δεκαριά τρελοί και να λένε τα δικά τους.
Βαρέθηκα να πληρώνω 8ο λεπτά για να πάω μέχρι το Ταύρο..
Βαρέθηκα να μου ζητάνε συνέχεια πρεζάκια 50 λεπτά για να πάρουν βενζίνη..
Βαρέθηκα τους αποπάνω που δε κάνουν τίποτα ούτε για τους τρελούς,ούτε για τα πρεζάκια,ούτε για τα 80 λεπτά..
Βαρέθηκα εμάς που ψηφίζουμε τους αποπάνω..
Βαρέθηκα εμάς που δεν ασκούμε πίεση με κανένα τρόπο..
Βαρέθηκα εμάς που όταν ασκούμε πίεση,την ασκούμε για τη πλάκα με το λάθος τρόπο..
Βαρέθηκα εμένα που βαρέθηκα όλους τους άλλους..
Βαρέθηκα εμένα που γράφω στο μπλόγκ και δε ξέρω πως να αντιδράσω..
Βαρέθηκα τη ζωντάνια της Αθήνας..
...και τη σιχαμένη τη μοναξιά της..
Βαρέθηκα να κάνω πως μιλάω στο κινητό στις υπόγειες διαβάσεις..
Βαρέθηκα να αλλάζω πεζοδρόμια..
Βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα,βαρέθηκα...Ακούει κανείς;;Βαρέθηκα λέμε.Ναι εγώ που υποστηρίζω οτί ο καθένας δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία.Ναι εγώ που πιστεύω πως κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του..Βαρέθηκα να με τρομάζουν οι ιστορίες τους..
Σεβαστές.Ούτε θα σε δείξω,ούτε θα σε κοροίδευσω.Μη το εκμεταλλεύσαι ρε πούστη όμως.
Πως νιώθεις χωρίς ενοχές τη καταπίεση όταν ο ίδιος την ασκείς;
Έλλειψη παιδείας.Μαζί σας.Συλλογική ευθύνη.Παρακλάδι της η ατομική.Φταίνε και φταίς.Έτσι πάει.Δε θα σε ενοχλήσω αν δε με ενοχλήσεις.Θα σε σεβαστώ αν με σεβαστείς.
Γιατί ρε γαμώτο δε γίνεται να βρεθεί μια κωλοισσοροπία;

Ένας διαστημικός λουκουμάς με περιστρεφόμενη ζάχαρη..

Τι έχω πάθει τελευταία και όλο θυμάμαι περασμένα ξεχασμένα κανείς δε ξέρει..
Είχα κάποτε έναν δάσκαλο και με έκανε κάφρο..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που με μάθαινε να ανοίγω μπύρες με αναπτήρα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου έμαθε τι είνα το σεξ και τι ο έρωτας..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου κούρδιζε τη κιθάρα και μου μάθαινε ανέκδοτα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που βίωσε τη πρώτη μου μαστούρα με φάρμακο..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που μου μάθαινε αγγλικά..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που αγαπούσα..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο που η απίστευτη καμενιά του με έκανε να τον σκέφτομαι συχνά..
Είχα κάποτε ένα δάσκαλο..μέχρι που έγινε εξώφυλλο σε περιοδικό και με παράτησε..
Δε σου κρατάω κακία γιατί ξέρω πως όσο χύμα και αν είσαι,πάντα με πρόσεχες."Πουλάκι μου" όπως συνίθιζες να με λες.
Περνάω συχνά από τη μουσική σκηνή που τραγουδάς μπας και σε πετύχω.Μόνο και σε δω ρε αληταρά.
Σε σκεφτόμαστε συχνά..Και εγώ και ο μπαγλαμάς το αδέλφι μου.
Μα πόσα έχουμε ζήσει τελικά και όλα τα ξεχνάμε..Μικρές,μικρές,πολύ μικρές στιγμούλες που ξεφύτρωσαν από το πουθενά,άλλες που τις επιδιώξαμε,άλλες που τις περιμέναμε,άλλες που θέλαμε να αποφύγουμε..
Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μικρό γεγόνος από τη ζωή μου για να περιγράψω,θα με θεωρούσα πολύ μίζερη.Πάνω σε διηγήσεις όμως,σε χαλαρές κουβεντούλες με φίλους ή και στο ξεφύλλισμα παλιών βιβλίων βλέπω ότι έχω άπειρες στιγμές,άπειρες εμπειρίες και βιώματα που με έχουν στιγματίσει.Χιλιάδες πρόσωπα,εκατομμύρια φράσεις,αμέτρητα συναισθήματα και τελικά μένει ένα απλό αχνό χαμόγελο στη θύμηση τους.
Σήμερα μου ήρθαν πολλά στο μυαλό..Η πρώτη φορά που σε είδα,η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή σου.Κρίμα να θυμόμαστε καλύτερα τις πρώτες φορές.Να μη κοιτάμε τι μας προσφέρει ο άλλος στο παρόν και στη συνέχεια στο μέλλον,αλλά αντίθετα να μένουμε σε μία φορά,στη πρώτη φορά.
Πάντως από σένα δε θυμάμαι μόνο τη πρώτη φορά.Ίσως ήταν σημαντική αλλά καθοριστική δεν ήταν.Χαίρομαι που έμεινες δίπλα μου.
Υ.Γ Στη μικρή μου..
Εγώ, που λες, κάνω πως το’ χω πια ξεχάσει.. Ψάχνομαι τώρα γι’ άλλη φάση ...Εγώ, που λες

Εγώ, που λες, λέω γιατρός πως είν’ ο χρόνος
κι ας βγάζω τα σκουπίδια μόνος
Εγώ, που λες

Κάνω παρέα μ’ όσους έχω.. Λέω για σένα και αντέχω.. Για να μη λες..Βγαίνω για βόλτα μες στα φώτα.. Κάτι να μοιάζει όπως πρώτα.. Εγώ, που λες...

Εγώ, που λες, έτσι γι’ αστείο και για πλάκα
κάθομαι μέσα Κυριακές
Εγώ που λες

Εγώ, που λες, τα πήρα όλα για αστείο
κι έμαθα πως το λέν’ τ ‘ αντίο.. Εγώ, που λες

Κάνω παρέα μ’ όσους έχω...
..........................................................................................................................................................................
Για να σου δείξω μικρή μου πως όταν βάζεις κάποιους ανθρώπους στη ζωή σου,δε μπορείς εύκολα να τους ξεχάσεις...
Γιατί ίσως να μη σου προσφέρουν οι ίδιοι κάτι θελημένα αλλά και μόνο ως οντότητες και ως υπάρξεις να σε γεμίζουν.
Τι τραγούδια,τι ποιήματα και τι κλάμματα.Σου φάνηκαν πολλά 3 χρόνια ε;Είχα γράψει κάποτε σε ένα λεύκωμα πως η αγάπη δε χάνεται ποτέ.Με αφιέρωση σε έναν ξεχασμένο-τώρα πια-Ν.Ξ.
Και θέλω πάλι να του κάνω μια αφιέρωση.Διαφορετική αυτή τη φορά.Η αγάπη χάνεται και μαζί της χάνεται και το μέρος του εαυτού που δώρισες.Ευτυχώς από μένα δε πήρες πολλά.Δε το επέτρεψαν οι συνθήκες.Και χαίρομαι.
Y.Γ Το τραγουδάκι το τραγουδούσα επί χρόνια..Και αυτό στο αφιέρωνα..όπως τόσα άλλα..Όπως τόσες άλλες στιγμές μου.Δε θα κλείσω λέγοντας σου να σαι καλά γιατί δε με ενδιαφέρει.Έχω να νοιαστώ για τόσα άλλα στο σήμερα μου,που εσύ περισσεύεις.Και ας στέλνεις χαιρετίσματα αραιά και που για να "μη ξεχαστούν οι συμπάθειες".Βλέπεις να μ΄άγγίζουν;
Κουλτούρα,από το λατινικό cultura,είναι η καλλιέργεια του πνεύματος και η παιδεία που έχει λάβει ο καθένας.Ως κουλτουριάρη λοιπόν αντιλαμβανόμαστε αυτόν που έχει μια σχετικά ζυμωμένη προσωπικότητα και ένα άλφα πνευματικό επίπεδο.Ο όρος χρησιμοποιείται και υποτιμητικά και χαρακτηρίζει τη σοβαροφάνεια και το δήθεν.
Ποιός όμως ορίζει τη σωστή και τη λάθος παιδεία,ποιός τη καλλιέργεια και την αδράνεια του πνεύματος.Όλοι.Ο καθένας από τη δική του διαφορετική οπτική γωνία.Σύμφωνα με τα γούστα και τους επηρεασμούς του.
Για μένα παιδεία,καλλιέργεια και μόρφωση σου προσφέρουν οι τέχνες.Η λογοτεχνία,η ποιήση και η μουσική.Τι είναι τέχνη;Βγαίνει από το ρήμα τίκτω που σημαίνει γεννώ και όπως κάθε δημιουργία βοηθά τον άνθρωπο να προβληματιστεί,να απαντήσει,να απορήσει και να θαυμάσει.
Και πάλι όμως το πως ορίζει ο καθένας τη τέχνη ειναι υποκειμενικό.Για μένα μετράνε τα κίνητρα.Το έργο που έχει σκοπό να λυτρώσει είναι τέχνη.Το έργο απο την άλλη που έχει στόχο έναν στείρο εντυπωσιασμό με αφήνει παντελώς αδιάφορη.Πότε είσαι σε θέση να το διακρίνεις;Σπάνια.Για αυτό περιορίζεσαι στα συναισθήματα που σου γεννάει κάθε δημιουργία.
Έτσι λοιπόν καθώς ο καθένας έχει το δικαίωμα της επιλογής,βρίσκεται πάντα αντιμέτωπος με δύο αξίες.Το καλό και το κακό.
Αξίες αλληλοτροφοδοτούμενες για μένα.Άν δεν ακούσεις Θώδη πως θα ξέρεις ότι ο Μάλαμας αξίζει;Και σε γενικότερο επίπεδο;Αν δε διψάσεις,πως θα νιώσεις ευτυχισμένος που πίνεις νερό;Αν δεν αρρωστήσεις,πως θα κατανοήσεις πόσο αξίζει η υγεία;"Ο κόσμος είναι σφραγισμένος από διαρκείς αντιθέσεις" που έλεγε και ο Ηράκλειτος.Ποιός όμως τραβάει τη διαχωριστική εκείνη γραμμή.Θα επιμείνω στην ύπαρξη υποκειμενικότητας.Εξάλλου και η αντικειμενικότητα από κει δεν έχει πηγάσει;
Πολλοί λένε ότι για υποκειμενοκότητα μιλάνε άτομα εγωιστικά που δε θέλουν να δεχθούν οτι ίσως λανθάνουν.Άλλο υποστηρίζω την υποκειμενικότητα,άλλο είμαι εγωιστής,άλλο κινούμαι με παρωπίδες.
Ας ανοίξουμε όμως και το λεξικό μας..
Αντικειμενικός--->βασίζεται στην πραγματικότητα(και εδώ το άλλο ερώτημα.Ποιά είναι η πραγματικότητα;Αυτό που βλέπουμε;Αυτό που ακούμε;Αυτό που νιώθουμε;Η κάτι βαθύτερο που δεν είμαστε σε θέση να το αντιληφθούμε;Παρατηρούμε και δεχόμαστε πράγματα με βάση τη λογική ή με τις αισθήσεις.Μάλλον και με τα δύο.Με το δεύτερο δεχόμαστε ερεθίσματα και με το πρώτο τα επεξεργαζόμαστε.Και έστω ότι τα ερεθίσματα όλων είναι τα ίδια.Ο τρόπος επεξεργασίας όμως είναι διαφορετικός.Και ακόμα και αν τα πορίσματα μοιάζουν ίδια,στην ουσία δεν είναι.Στηρίζονται σε άλλους συλλογισμούς,σε άλλα επιχειρήματα.)

Το κειμενάκι αφιερωμένο στο Νίκο..Έναν από τους ελάχιστους ανθρώπους που προσπαθούν να με μάθουν να μην ανακυκλώνω μασημένες ιδεολογίες.Ευχαριστώ που προσπαθείς να μου μάθεις τον ενικό,ευχαριστώ που δε με αφήνεις να γράφω με μολύβι,ευχαριστώ για τους τσακωμούς μας,ευχαριστώ που μου αναλύεις τα σχέδια που κάνει ο καφές στο φλυτζάνι.
Αφιερωμένο λοιπόν,για να σου δείξω ότι αυτά που μου λες μετράνε.
Πούλα με ακόμα μια φορά, δεν με πειράζει.
Δεν με πειράζει που θα μείνω μοναχός.
Δεν με πειράζει που τα μάτια σου σ'αυτόν τα θυσιάζεις.
Γιατί απόψε το κορμί σου θα 'ναι αλλού.

Θα 'ναι σε κάτι ξεχασμένα καλοκαίρια.
Θα 'ναι στις νύχτες της ατέλειωτης σιωπής.
Θα 'ναι στα φιλμ της χαράς και της μιζέριας.
Θα 'ναι σε όλα που περάσαμε μαζί.

Πούλα με λοιπόν στο ξαναλέω. Πούλα με για λίγη σιγουριά.
Πούλα με πολύ φτηνά δεν ξέρω, ίσως αύριο να 'ναι αργά.

Κι αν σε βλέπω αδιάφορα ξερά, δεν με πειράζει.
Δεν με πειράζει κι αν τα χείλη σου γελούν.
Μια καληνύχτα κι αν μου πείς δεν με πειράζει.
Γιατί απόψε το κορμί σου θα 'ναι αλλού.


Και να που μετά από καιρό μπορώ και το ξανακούω αυτό το τραγουδάκι.Πόσο ξεφτιλισμένο μπορεί να σε κάνει τελικά μια αγάπη..Και πόση αξιοπρέπεια μπορεί να πηγάσει από αυτή τη ξεφτίλα..Πόση ανωτερώτητα..Το ερωτερικότερο και τρυφερότερο τραγούδι κατ'εμε.

"Τις δανεικές τις προσευχές,μάθε να μη λες..Στις δικές σου προσευχές,ζήτα ότι θες.."
Πότε ξέρω μικρέ μου εαυτέ πότε είναι δικές μου οι προσευχές..;Το τσιτάτο είναι να πω "όταν σε μάθω".Όταν θα σε μάθω,δε θα κάνω προσευχές,ούτε όνειρα.Σχέδια μόνο.
Πολλά αντίο.Σε σένα,σε εκείνη,σε πολλούς πάρα πολλόυς που ήρθαν και έφυγαν.
5 αντίο θα κρατήσω μόνο.Ελπίζω να μη τα ξεστομίσω ποτέ..
"Υπάρχει λόγος να ανέβουμε πάνω.."
Μου το πες τη στιγμή που βίωνα ένα από τους μεγαλύτερους φόβους μου.Θα κάνω πως έγινε στα αλήθεια.
Γιατί πάντα με τρομαζαν οι σκοτεινές υπόγειες διαβάσεις της Συγγρού,τα έρημα στενάκια του Βύρωνα και το διαφορετικό του υποκόσμου.
Δεν τον έχω βρει ακόμα τον λόγο μου.Αλλά μου το πες.Και ξέρω οτι δε θα μου λεγες ψέματα.

Ετσι και αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες..
Υ.Γ:Έχει τελικά σημασία τι νομίζει ο καθένας;'Ισως σε επηρεάζει.Αλλά στη τελική δε σου ορίζει τίποτα.
ΥΓ2:Ευχαριστώ!
Εγώ σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησα,πήγα σχολείο,έκανα μάθημα,γύρισα.
Η Κατερίνα σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησε,πήγε σχολείο,έκανε μάθημα,γύρισε.
Ο Νίκος σήμερα,όπως κάθε μέρα,ξύπνησε,πήγε σχολείο,έκανε μάθημα,γύρισε.
Ο κύριος Ευθύμης από σήμερα και κάθε μέρα θα παρακαλάει να ξυπνήσει..

Υ.Γ:Μας λείπεις
Υ.Γ2:Δε πονάει η αρρώστια.Η σκέψη πονάει.Να προσέχεις.
15-12-08
Το νιωσα το άγγιγμα κάτω από το τραπέζι.Σε ακούμπησα επειδή την ένιωσα τη διεκδίκιση και την αγωνία.Και έτσι όπως κρατιόμασταν χέρι χέρι μου πες πως τα κατάφερε και δεν ήθελα να το πιστέψω.
Έφυγα γρήγορα..
Τα "σύννεφα είνα κίτρινα,μπλε και λίγο γκρι".Θυμάσαι;Το χρώμα δεν είναι ένα.
Να ξερες...Μόνο να ξερες.Μα αν ήξερες;Δε θα μουν εγώ.Και δε θα ήσουν εσύ.Και εννοείται πως δε θα είχε νόημα.
Το διάβασα προχτές.Ο μικρός φιλόσοφος πρέπει να "απορεί".Η ερώτηση είναι εύκολη.Η απάντηση κάνει τη διαφορά.Θα βρεις πολλές απαντήσεις στη ζωή σου.Το θέμα είναι ποιές θα δεχτείς.
Τους ανθρώπους δε τους μαθαίνεις ποτέ.Τους μελετάς.
Το ακούω κάθε βράδυ,μου το γράψανε πάνω σε μπλούζα.Παλιά είχα την ανάγκη να το αφιερώνω κάπου.Το ξεπέρασα.Παλιά;Τι είναι το παλιά;
Με το ραδιόφωνο σιγά μες στο απαλό σκοτάδι θα τρόμαζες αν ήξερες πόσο σε αγαπούσα..
Ανθρωπάκι μου μικρό...
Τι είναι το παλιά;Η ζωή μου.Και δε την αλλάζω.Πονάει η αξιοπρέπεια το ξέρω.Πονάει περισσότερο όμως η ξεφτίλα.
Συνίθιζα να μας "γράφω" πάνω σε θρανία,τετράδια και βιβλία.Και μας καμάρωνα αλήθεια.Είχα χαράξει τα αρχικά μας με περίσσια φροντίδα.Λες να φταίει αυτό τελικά;


Είναι 5/12 μια καθόλου μα καθόλου αξιοσημείωτη μέρα.Είναι απλά μια μέρα,η πέμπτη του δωδέκατου μήνα,με το όνομα Παρασκευή που δίνει χαρά και ελπίδα σε πολλούς.
Είναι μια μέρα που αρχίζει με 7 ώρες σχολείου,συνεχίζει με 4 ώρες ιδιαιτέρου και τελειώνει με ατελείωτα χασμουρητά στο καναπέ.Είναι μια μέρα που το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι να διαβάσεις 2-3 στιχάκια και να ακούσεις στα κρυφά κάποιο τραγουδάκι στο ράδιο.Μετά πέφτεις στο κρεββάτι,θες να σκεφτείς και κουράζεσαι,θες να ονειρευτείς και βαριέσαι.Θες απλά να κοιμηθείς.Να βυθιστείς σε μια κατάσταση που κανείς δε σε ενοχλεί,κανείς δε σου φωνάζει,δεν υπάρχουν μιγαδικοί και συναρτήσεις.Είναι το μοναδικό πράγμα που το lim του καταλήγει σε άπειρο επί άπειρο και δε δέχεσαι την απροσδιορίστία.Συνεχίζεις..
Πάντα πίστευα πως δεν χρειάζονται οι γιορτές και τα γεννέθλια για να καταλάβεις ποιος σε αγαπάει και ποιος όχι και ούτε φυσικά ποιον αγαπάς και ποιον όχι.Δε μπορώ όμως να μην πω πως η μέρα των γεννεθλίων μου,μια συνηθισμένη μέρα,μια τρίτη μέσα σε μια απλή και καθόλου περίεργη βδομάδα ήταν από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.Δεν έβγαλα νέα συμπεράσματα σχετικά με τα αισθήματα μου.Αλλά αισθάνθηκα όμορφα.Μα τι λέω;Πανέμορφα..
Από τη μια είχα το σόι μου και το καμάρωνα..Μα πόσο έντονη ένιωσα την αγάπη μου για κείνους όταν τους κοίταζα να τραγουδάνε Καββαδία,να λένε ανέκδοτα και να σχολιάζουν..
Και δίπλα μου;Δύο άτομα.Απλά.Που σημαίνουν όμως τα πάντα για μένα.Ευχαριστώ πολύ..
Δε θα πω δε μου έλειπε τίποτα.Μου έλειπε.Αλλά πάντα κάτι θα σου λείπει τελικά.Είτε το χρειάζεσαι,είτε όχι.Αλλά χτες όχι δε συμβιβάστηκα με αυτά που έχω.Ένιωθα πλήρης.Περίεργο αίσθημα..Από τη μια να θέλω και να χρειάζομαι αυτό το κάτι ακόμα,από την άλλη να μην υπάρχουν περιθώρια αμφισβήτησης της ευτυχίας μου..