δε σου δωσαν το όνομα για να αγαπιέσαι

μην αφήνεις μακρυά τα μαλλιά σου

και μη βάφεσαι να κρύψεις τη ψυχή σου,

χαμογέλασε μου όταν με φιλάς

και άσε να λένε παραμύθια για τον έρωτα.

όταν τα χέρια ταιριάζουν

είμαστε οι δυό μας

Φεύγουν και έρχονται
και δε πείθονται από έρωτα

Έτσι μάλλον πρέπει να είναι
να φεύγουν και να έρχονται
και να μη πείθονται από έρωτα

Να αγαπιόμαστε μόνο όταν υπάρχει λόγος

Στα μεγάλα σου τα ναι
θα ήμουν εκεί
πριν με προλάβει η καταιγίδα
πριν με προλάβει ο δρόμος
που τρέχει πίσω μου
και πίσω σου


Και εγώ
πάλι χαλασμένο ρολόι
βρέθηκα στο πιο βαρύ σου όχι
μα κ αυτό γοητεία έχει

Άλλωστε όλες σου οι λέξεις έχουν.
όλες μου οι λέξεις
Αρκεί να θέλω, να θες και να θέλουν

Ξημερώσαμε με δυό σ΄αγαπώ και ένα σε θέλω,
άλλα καινούργια και άλλα παλιά,
πάντα όμως προορισμένα στο να κοιτάμε δειλά τον εαυτό μας.

το όνομα της ταυτότητας μου δε γίνεται να αλλάξει
μα εγώ μπορώ να σ΄αγαπήσω
και εσύ να με θελήσεις
και η γενικότητα που οι άλλοι μου προσάπτουν
να γίνει για σένα το "ψυχή μου"

Να μου ζωγραφίσεις μια πόλη με κιμωλία.
Και όταν τα πουλιά θα πετάνε
εσύ να χτυπάς παλαμάκια..
Μην ακούς που λένε πως φοβούνται!
Και θα χω και ένα κύκλο
μέσα να ακουμπάω τον εαυτό μου.
Και ότι τραυματισμένη σκέψη έκανα
θα την έχω ντυμένη στα λευκά,
σε ετοιμότητα για το νοσοκομείο των ψυχών μας

Να μου γελάς και να φωτίζει
Δεν αγαπάω πια ανθρώπους
μόνο χαμόγελα

έτσι και αλλιώς πάντα διαλέγεις

κάτι

Το όριο μου δε σταματάει στο άπειρο,
δεν μηδενίζονται οι αποστάσεις,
τα μέτρα τα θέτεις όπως και όπως,
και σε απροσδιοριστία
η κατάληξη


Καλή Ανάσταση
να μας μεθύσουν
πως έρχονται
καλύτερες
μέρες

Να σβήσουμε τα ονόματα μας στα κουδούνια,
και να γράψουμε Άνθρωπος,
να φοράμε ανάποδα τις μπλούζες,
για να φαίνονται οι ραφές,
και ξυπόλητοι στους δρόμους να τρέχουμε,
ουρλιάζοντας το όνομα αυτού που αγαπάμε.

Παρθένοι στην ανωμαλία του καιρού μας

Αν μου τάξεις δυό χαμόγελα θα είναι όλα καλά.
Θα περπατάμε μαζί,με δυό παλάμες αχώριστες και δύο ζευγάρια μεγάλα γελαστά μάτια.
Ναι,ναι έτσι θα γίνει.Θα μου τάξεις δυό χαμόγελα.Και θα ορκιστείς οτι μ΄αγαπάς.

Τα σύννεφα θα είναι παχουλά και ο ήλιος θα 'χει όνομα.
Και αν το φωνάξω θα γυρίσεις.
Και αν το φωνάξεις θα γυρίσω.
Ναι,ναι έτσι θα γίνει.Ο ήλιος θα ΄χει όνομα.
Και θα ορκιστείς οτι μ΄αγαπάς.

Θα ακουμπάς το κεφάλι σου στον ώμο μου,
και θα μιλάμε για το τι θέλω και το τι ήθελες,
για το τι θέλεις και το τι ήθελα.

Και κάποιο βράδυ,
που δε θα το ξέρω και δε θα το ξέρεις,
δε θα είμαι εγώ και δε θα είσαι εσύ.

Θα είμαστε δύο τυχαίες υπάρξεις που κάποτε αγκαλιάστηκαν

Στα έντονα σχέδια των βιτρινών
δε φταίς εσύ που χάνεσαι
στα βήματα των περαστικών
δε φταίς εσύ που μπλέκεσαι.
Και για κορόιδο των γελοτοποιών
που χάχανα ξεχειλίζουν οι τσέπες τους,
δε φταις εσύ αν σε περνάνε..

Στο πλαστικό σου ποτήρι,
αυτά που είπες,αυτά που έκανες,αυτά που θέλησες,
αποκτούν τη συχνότητα κερμάτων,
δε φταίς εσύ.

Αλλά τα τρύπια σου παπούτσια.
Πότε τα διάλεξες;

Σ'αρέσει έτσι που γίνομαι;
Έτσι που τρέχω και πετάω;
Που δεν έχω χρόνο
Δεν εχω
Δεν εχω
Εχω μια τσέπη γεμάτη χαρτόνια
Έχω ένα σπίτι γεμάτο μπαλόνια.
Σ'αρέσει έτσι που γελάω;
Έτσι που χορεύω και σ'αγκαλιάζω;
Που δεν έχω χρόνο
Δεν εχω
Δεν εχω
Έχω μια παλάμη γεμάτη σταγόνες

-Φόρεσε τις καλές σου λέξεις
να γίνεις όμορφη
να με μάθεις να αγαπάω

Κοίταξε με και διάλεξε χρώμα και μέγεθος

Διάλεξε από τα μάτια μου το ¨σε σκεφτομαι¨
και ξετρύπωσε από τα βλέφαρα μου το ¨μου λείπεις¨

-Ποιό μέρος της σάρκας σου μου δώρισες για να μπορώ να σε αγγίξω;
Το άρωμα σου μου ανήκει από τη μέρα που ακούμπησα στο στήθος σου εκείνη τη μαργαρίτα.

-Είναι δικό σου ότι σου ανήκει

-Δε με ξέρεις

-Σε φαντάζομαι

-Δε με ξέρεις καλά

-Σε λένε Εικόνα

-Με λένε Ανάγκη

Τα κόκκινα φεγγάρια των ημερών μας,
μονότονα φανάρια των λεωφόρων
που σε ζαλίζουν και σε ζαλίζουν.


Οι λέξεις που ξεφεύγουν,
τώρα παρατημένα μπουκάλια κρασί,
αδειάζουν στο ποτήρι γουλιά- γουλιά τον εαυτό σου.


Οι συμβουλές και οι εξηγήσεις,
ανόητα αποτυπώματα φιλιών σε παλιούς καθρέφτες,
τόσα πολλά στριμωγμένα, μέχρι να πεις:
φτάνει και φτάνει.

Στα δάχτυλα μου τα σβηστά τσιγάρα,
η ψευδαίσθηση πως εξαρτώμαι από κάπου,
στο καθρέφτη το αποτύπωμα των στεγνών χειλιών μου,
καιρό απότιστα από όμορφες λέξεις,
τα μάτια μου κλειστά,
χωρίς οράματα και διάφορα που κάποτε είχα..

Θα μπορούσα να πω πως φταις εσύ,
που αφήνεις μισοτελειωμένο το κάθε μου όνειρο,
μα δεν θα σου δώσω την ευθύνη της διάθεσης μου,
υπάρχει για μένα.