Τα κόκκινα φεγγάρια των ημερών μας,
μονότονα φανάρια των λεωφόρων
που σε ζαλίζουν και σε ζαλίζουν.


Οι λέξεις που ξεφεύγουν,
τώρα παρατημένα μπουκάλια κρασί,
αδειάζουν στο ποτήρι γουλιά- γουλιά τον εαυτό σου.


Οι συμβουλές και οι εξηγήσεις,
ανόητα αποτυπώματα φιλιών σε παλιούς καθρέφτες,
τόσα πολλά στριμωγμένα, μέχρι να πεις:
φτάνει και φτάνει.

2 σχόλια:

Φώτης Μ. είπε...

καλή χρονιά Βασιλική...!!!! συνέχισε να μας δίνεις ωραίες αναρτήσεις!!!!

kioy είπε...

Υπέροχη ποίηση!

Τόσα συναισθήματα.

Λέξεις και λέξεις και λέξεις.
Τις γράφουμε ή μας γράφουν;

Λόγια και λόγια και λόγια.
Τα πίνουμε ή μας πίνουν;

Τόσα που πράττουμε, τόσα που λέμε, τόσα που γράφουμε,
για να μας περιγράψουμε, διέξοδο τάχα μου να δώσουμε στους εαυτούς μας.
Μα μας ανήκουν οι πράξεις, οι λέξεις και τα λόγια;
Και αν σε ποιο βαθμό;

Μας γδύνουν αποκαλύπτωντας μας, ή τελικά μας ντύνουν εν αγνοία μας;
Σε μια φορεσιά που υφάναμε στη μάταια πράξη να μας γδύσουμε...

Καλό βράδυ,
συγχώρα μου το παραλλήρημα!
Σπουδαία γραφή!