Κρατάω στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαλλιαρό σκυλί,κάθομαι δίπλα σου και οι παγωμένες πατούσες μας ενώνονται.Εσύ,κρατάς στο χέρι ένα ποτήρι κρασί και σιγοτραγουδάς το αγαπημένο σου κομμάτι..

"How many roads.."

Bλέπουμε υποτίθεται ταινία.Το dvd έχει κολλήσει εδώ και ώρες σε μια συγκεκριμένη σκηνή και αφού κουβεντιάσαμε για την αθλια ποιότητα των ταινιών και στολίσαμε με απαράδεκτες λέξεις του υπαλλήλους,συνεχίσαμε να κοιτάμε υπνωτισμένοι την οθόνη μη έχοντας κάτι άλλο να πούμε.

"..must a man walk down.."

O καθένας έχει τα δικά του,τα πολύ δικά του,που δε θέλει να μοιραστεί-όχι επειδή δε νιώθει την αναγκή-αλλά σαν να είνα κάτι απαγορευμένο απο φύση ,ο οργανισμός γεννά μια είδους αντιπάθεια σε ανοίγματα κ πολλά πολλά λόγια.

"..Before you call him a man?.."

Σε είχα όμως ανάγκη σήμερα για αυτό σου είπα να έρθεις.Αρκεί που κάθεσαι δίπλα μου και έφερες και το μικρό μαλλιαρό σκυλί στην αγκαλιά μου.
Το κρασί ήταν δικό μου ότι και να λες.Και πρώτη φορά πίνω λευκό.Και μόνο από το ποτήρι σου.

"..Yes, 'n' how many seas must a white dove sail.."

Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν τι είναι πια ψέμα και αλήθεια.Τι είναι πια οι άνθρωποι και κάνουν τόσο ανάκατα τα πράγματα.Ποιες αλήθειες να πιστέψω και ποιά ψέματα..Τι με συμφέρει,τι με βολεύει και τι μου ταιριάζει..

"..Before she sleeps in the sand?.."

Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν πως η απόλυτη ειλικρίνια που ώρες ώρες σου εμπιστεύομαι ίσως είναι τελικά και το απόλυτο ψέμα που το κεφάλι μου κατασκεύασε.Ίσως η μόνη αλήθεια που έχεις είναι αυτή του εαυτού σου και καμία άλλη.Ίσως δεν υπάρχουν άνθρωποι που λένε ψέματα.Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε λένε την αλήθεια.

Όχι επειδή δε θέλουν.Απλά να,δε μπορούν..

"..Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly.."

Το ποτήρι χτυπάει στιγμιαία στο δόντι σου και τινάζεσαι..Κάτι πήγες να πεις και μετανιώνεις.Κοιτάς με τάχα ενδιαφέρον τη παγωμένη σκηνή στη τηλεόραση.Μετά θα σε ρωτήσω πως σου φάνηκε "καλή θα μου πεις" και θα συμφωνήσω.Θα συμφωνήσω.Άριστη σκηνοθεσία και φωτογραφία.Άριστες ερμηνείες και μοναδικός φωτισμός.

"..Before they're forever banned?.."

Το τηλέφωνο χτυπάει.Πάρος,Κρήτη,Αθήνα,Εύβοια,Καβάλα,Θεσσαλονίκη όλοι πατάνε έναν ρημαδοαριθμό,όλοι φτιάχνουν τη φωνή τους πριν χτυπήσει,όλοι το κλείνουν ευτυχισμένοι,όλοι αποκοιμιούνται κλαίγοντας.Και;

"..The answer, my friend, is blowin' in the wind.."

Και όλοι έχουν τα πως και τα γιατί τους και όλοι έχουν κάτι να σου πουν στην ιστορία τους χωρίς ψέματα και αλήθειες.
Και αν μονο κάτι έπρεπε να ορίσουν σα τη μοναδική αλήθεια που τραντάζει τα σπλάχνα τους αυτό θα ήταν ένα παραπονιάρικο "μου λείπεις".Αφού κλείσει το τηλέφωνο,πριν κλάψουν στο μαξιλάρι τους.

"..The answer is blowin' in the wind..."

Σου ακουμπάω το χέρι να σου δείξω πως όλα αυτά έχουν για μας νόημα.Δεν έχω μάθει να σ'αγκαλιάζω,να σε κοιτάζω και να σε φιλάω μα ξέρω πότε δεν είσαι καλά,πότε γελάς ψεύτικα και πότε αναστενάζεις.Ξέρω πως είμαι εδώ και είσαι εκεί επειδή έτυχε,ξέρω πως σε συνάντησα επειδή έτυχε αλλά αλήθεια σου λέω σε σκέφτομαι επειδή το επέλεξα,σε αγαπάω επειδή το επέλεξα,μου λείπεις επειδή έτσι..έτσι γίνεται.Έτσι πρέπει να γίνεται.


-Σηκώνεσαι να φύγεις με περίσια φορτωμένη στη πλάτη απογοήτευση για το πόσο αφελής μπορώ να γίνω ώρες ώρες και πριν φύγεις με ρωτάς "γιατί"-


Ανασηκώνω τους ώμους.The answer is blowin' in the wind.

για τους β,α και όποιον μπορέσει να το κάνει δικό του

Though my eyes could see I still was a blind man
Though my mind could think I still was a mad man
I hear the voices when I'm dreaming
I can hear them say...

Μπαίνει σιγά σιγά και ένας χειμώνας παρόμοιος.Kansas και λίγο αμαρέτο και είναι καλά το σήμερα.

Για αυτούς που ποτέ δε ταίριαξαν στο δυο,για αυτούς που τόσο μας μοιάζουν έτσι όπως μας φαντάστηκα μαζί,για αυτούς που τα δρομολόγια τρέχουν τη ζωή τους,για αυτούς κάνε το χειμώνα τους βράχια και σκέψου το χιόνι να ταν σπηλιά,να μείνουν εκεί,να μη φωνάζουν,να μη θυμούνται,να μη κλαίνε το Σάββατο το βράδυ για το πόσο γρήγορα θα φύγει η Κυριακή.


Και ίσως να είμαστε εγωιστές που τόσο κοντά δε μοιραζόμαστε τίποτα και τόσο μακρυά ζητάμε τα πάντα.

Και ίσως να ναι το άλλοθι μας αυτό το κρύο και αυτός ο καιρός και αυτός ο απίστευτα μακρύς δρόμος που πρέπει στα θέλω μας να διανύσουμε.
Ίσως και να ναι οι υποψίες μας πως η μοναξιά δεν φτιάχτηκε για άλλους παραμόνο για μας,και ανοίγοντας το ραδιόφωνο στο πιο κεφάτο μας τραγούδι να της φτιάξουμε διάθεση καλή μη μας βαρεθεί και φύγει.


Αλλά βέβαια.
ίσως να φταίω και εγώ

Γεμίζοντας τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
Όμοιες ομπρέλες που διασταυρώνονται μα δε συναντιούνται.Στο σύρμα τους σκαλωμένες οι ιστορίες μας,στο ύφασμα λεκέδες των ταξιδιών μας.
Γεμίζοντας το πεζοδρόμιο χνάρια και βήματα,και τινάζοντας τις παλάμες από τα παράπονα μας, ταίζουμε τα περιστέρια.
Ονομάζοντας τη μέρα Σάββατο, σταυροπόδι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.

Η διαδρομή και οι σταγόνες στο τζάμι.

Δε θέλω να κατέβω.

Γεμίσαμε τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.

-Στους περαστικούς με τα θολά μάτια.Τα θολά,άχρωμα μάτια.
-Δεν δίνεις τη νύχτα για δικιά σου.Δε μιλάς για χθεσινά σημαντικά και ύποπτα
-Στους εφιάλτες με χρώματα τσακίζω τη σελίδα.Να τους θυμάμαι
-Δεν αξίζουν έτσι οι σκιες που μένουν στο σκαλοπάτι μας
-Σημάδεψε το παγκάκι που κάτσαμε
-Λεκές.
-Κρατάω γόμα.
-Όχι έτσι.Με σάλιο.

To παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Φυλακίζει τοπία στο βλέμμα του με τον ίδιο ρυθμό που το πόδι του ανεβοκατεβάζει το πετάλι.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δεν έχει λόγο να βιαστεί.
Σφυρίζει μόνο παλιά τραγούδια του κινηματογράφου.
Άρεσουν αυτά.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δε προσπερνάει περαστικούς και μυστήριους διαβάτες
και σταματάει στα πληγωμένα περιστέρια του πεζοδρομίου.
Δεν έχει βρωμικα τζάμια και καθρέφτες μα πάντα δίνει μια καλή μέρα στα φανάρια.
Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ
Δε ξέρει πολλά και φοβάται ελάχιστα
Δε μιλάει πολύ και τα δίνει όλα.

Το παιδί με το ποδήλατο χάνεται στα παράθυρα της τηλεοπτικής πραγματικότητας και βγαίνει βόλτα στα κουτούκια των Πετραλώνων.

Το παιδί με το ποδήλατο υπάρχει σε υπόγειες γκαρσονιέρες και πεθαμένες γειτονιές.

Το παιδί με το ποδήλατο δε τρέχει πολύ γιατί οι δρόμοι στένεψαν πιο γρήγορα από ότι έπρεπε.Και δεν έπρεπε.Και δεν θέλαμε.

Και ύστερα δε το πιστεύαμε.

Και του κλειδώσαμε το ποδήλατο σε υπόγειες γκαρσονιέρες και πεθαμένες γειτονιές

Μου μίλησες για τόσα μέσα σε άχρηστα λόγια
Μου δάνεισες το κομμάτι που πίστεψα
Μου δάνεισες όσα ήθελα για λίγο στα χέρια μου να κρατήσω
Και τίποτα δε περιττεύει όταν μιλάς
Τίποτα δεν υπάρχει όταν μιλάς
Τίποτα άγαρμπο και τίποτα κρυμμένο


-όλα αρμονικά δοσμένα στο λόγο σου-


Στον Α.

Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και που.
ο αέρας να μην εχει τίποτα το διαφορετικο
τα κτήρια σωστά βαλμένα στη θέση τους.
Οι ώρες να παιρνούν με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια διάθεση.
Τα δρομολόγια τρενων και λεωφορείων-όλα καλά.
Χωρίς καθυστερήσεις.
Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και που.
Δεν φορούσες τα καλά σου.Δε σου άρεσαν εσένα αυτά.
"Κύριος σοβαρός με μηχανή σωστή"
Έτσι μου λεγες και μ'αρεσε.
Καφές γαλλικος.Σκέτος.
Ακόμα ακούω το κουταλάκι που ανακάτευες.
Όμορφος ήχος.Με τον δικό σου ρυθμό.
Για αυτό και αν με δεις καμιά φορά έξω,
πάντα ανακατεύω των άλλων τους καφέδες.
Μήπως και υπάρξεις λίγο στη παρέα.
Να σε γνωρίσω σε φίλους και γνωστούς.
Να καμαρώσω που σε ξέρω.
Να καμαρώσω που σε σκέφτομαι.
Γιατί ξέρεις..;Σε σκέφτομαι.
Και ας πίστευες πως ποτέ δε σε προσέχω
Και ας πίστευες πως με πειράζει τι είσαι.
Γιατί ξέρεις..;Θυμάμαι κάτι Πέμπτες που και πού.
Επειδή πάντα πρόσεχα αυτό που είσαι..
Φιλί!

Στον Ν.