Που να ΄σαι ρε γαμώτο πάλι σήμερα..Που να ΄σαι..

Είναι μέρες τώρα που δε σε νιώθω.Δεν έχω και το κουράγιο να σε ψάξω..

Κουράζομαι και είμαι μόλις 17.Γουστάρω τις ισσοροπίες,λατρεύω τις συνειδητοποιημένες ενέργειες μα πεθαίνω για τον αυθορμητισμό..Έστω και για αυτόν τον νεανικό..Τον προσωρινό..

Πες μου που είσαι..Μα πως να μου πεις..Δε ξέρω αν μιλάς ή αν κομπιάζεις.Δε ξέρω αν λες αλήθειες ή ψέμματα..

Τόσα σου συγχώρεσα και τόσα προσπέρασα..

Μα σου πα.Είμαι μόλις 17 και κουράστηκα.

Και αυτό αλήθεια δε ξέρω αν θα στο συγχωρήσω..
Είναι 8 και μισή περίπου.Σάββατο.Βράδυ.
Έχω γύρω μου 2-3 κεράκια,κάθομαι σε ένα χοντρό χαλί και μέσα στο σκοτάδι απολαμβάνω τη φωνή του Χαρούλη.
Είμαι ολομόναχη σε ολόκληρη τη πολυκατοικία,ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί δίπλα μου προσπαθεί να αποφασίσει αν θα πέσει ή όχι.
Θα πέσει.
Ας αλλάξω μεριά μη βλέπω το λεκέ.
Το τραγούδι άλλαξε..
"Δεν έχω να σου πω ωραία λόγια,έχουν όλα ειπωθεί χίλιες φορές.Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες,δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές"
Ωραία περνάμε τα δυό μας σήμερα.Εγώ και η σκία στο τόιχο.Προσπαθω να θυμηθώ πως κάνουν το κουνελάκι.Α ναι!
Τη πεταλούδα;Δε βγαίνει όμορφα..
Η γριά όμως πάει με το ρυθμό που εγώ θέλω..
Καλύτερα μου αρέσει έτσι..
Το playlist συνεχίζει
"Μάτια παραπονεμένα,μάτια που είσαστε για μένα,θάλασσες υπομονής"
Νιώθω τόσο μα τόσο παράξενα..
Νόμιζα οτι κάτι μου έλειπε.Λες;Μπορεί.Μα νιώθω το άγγιγμα όποιου θέλω.Μυρίζω το άρωμα όποιου θέλω.Ναι.Εδώ.Μόνη μου.
"Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι.."
Δε τρέφομαι με αναμνήσεις.Μαλλον όχι.Δε τρέφομαι αποκλειστικά με αναμνήσεις.Κάνω και σχέδια.Όχι όνειρα και υποθέσεις.Κουράστηκα.
Δεν είμαι στη καλύτερη μου φάση.Θέλω από κάπου μια σιγουριά.Μια λέξη με όλη την ειλικρίνια μιας ψυχούλας.Μια αγκαλιά με όλη τη θαλμπωρή μου μπορεί να κρύβει..
Κουράστηκα τα ίσως και τα μπορεί.Βαρέθηκα να μετράω αντίστροφα.
"Άσε με πάλι να ρωτώ..Ο χρόνος τι θα φέρει..Ο ήλιος και ο κεραυνός μου στήσανε καρτέρι"
Όχι οτι και αυτά δε χρειάζονται.Έχουν μια κάποια γοητεία.Σου τσακίζουν τόσο ηδονικά την ύπαρξη τα άτιμα..Όχι τώρα όμως..Δεν το αντέχω.
"Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή..Φεγγάρια μου παλιά.."
Το κρασάκι δε χύθηκε.Δε μου κανε το χατίρι να νιώσω ενοχές για κάτι τόσο απλό,για κάτι τόσο παιδικό..
"Σου κρύβω την αλήθεια και αφήνω από τα στήθια μου να βγούν παραμύθια για κείνους που αγαπούν"
Κάνει κρύο σήμερα..Σε λίγο τα φώτα ανοίγουν..
Μπα..

υγ:Κανείς,κανείς,κανείς δε ξέρει και δε πρόκειται να μάθει..Πόσο μα πόσο πολύ..

Καληνύχτες διάσπαρτες σήμερα.Απόψε δε με νοιάζει.
θα αγκαλιάσω τη κουβέρτα μου σήμερα..
Πόσο έχω εκτιμήσει εσένα και εσένα..
Που είσαι τελικά άνθρωπος εσύ και εσύ..
Που τελικά μ'αγαπάς αυθεντικά.Και εσύ και εσύ.

Μου 'χες πει να μη συνεχίσω.Δε ξέρω γιατί το κανα.Δε μετανιώνω που το κανα.Αλλά ξέρω πως θα το μετανιώσω αν συνεχίσω.

Διαλέγω λοιπόν εσένα και εσένα.Με λάθη,με ανασφάλειες,με ντροπές,με φιλότιμο.

Συγγνώμη που απαξίωνα τις στιγμές μας.Με σένα και σένα είμαι όμορφα.


Κουβέντες,διαφωνίες,γελάκια,συζητήσεις όλα βουτηγμένα στο αλκόολ,όλα ποτισμένα με νικοτίνη..
Συνήθειες βλέπεις της παρέας..
Χαμογελάκια,πονηρά βλέμματα,σκουντήμα κάτω από το τραπέζι.
Κεράσματα,πλακίτσες,σχόλια.

Πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα άγγιγμα.Πόσα πράγματα να σου προσφέρει ένα βλέμμα.
Πόση ηδονή να σου χαρίζει το γέλιο ή το κλάμμα.Η αμηχανία ή ένα αποτυχημένο αστείο.

Άνθρωποι παντού,με την ίδια ή διαφορετική διάθεση.Με παρέα ή και μόνοι τους.

Πόσο πολλοί είμαστε τελικά!

Κοίταξε λίγο γύρω σου..Η ατμόσφαιρα που αιωρείται στο τραπέζι μας,υπάρχει παντού.Με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές.

Μα δεν είμαστε ίδιοι.

Μοιάζει το γέλιο μας..Άκουσα πριν που πέταξες την ίδια ατάκα..Νομίζω μάλιστα πίνουμε και το ίδιο ποτό.

Μα εσύ σκέφτεσαι την εξεταστική σου,η σερβιτόρα το καφέ που έχυσε,της μικρής δίπλα σου το κινητό δε χτυπά,εμένα μου λείπουν κάποιοι και έξω βρέχει,καποιανού η ομπρέλα χάλασε και ξέμεινε κάτω από ένα υπόστεγο.

Μα κάπου κάπου ξεχνάς το μάθημα που δε πέρασες,η σερβιτόρα σκέφτεται πως ο καφές τελικά δε πέτυχε και τόσο,η μικρή δίπλα σου απέκτησε αξιοπρέπεια και το μπινελίκωσε το ρημάδι,εγώ χαζεύω απ΄το παράθυρο μα έξω βρέχει και ο τύπος με τη χαλασμένη ομπρέλα μπαίνει βιαστικά στο ταξί.

Ο καθένας θα πληρώσει το καφέ του,το ποτό του και τη κερασμένη διάθεση του και θα γυρίσει σπίτι.Και ύστερα πάλι οι ομοιότητες και οι διαφορές μας θα τονίσουν πως όλοι ανήκουμε στον homo sapiens sapiens.Και ύστερα πάλι οι έννοιες μας θα τονίσουν πως οι μέρες τελειώνουν και αρχίζουν πάντα μοναχικά.

Και να που κοντεύει 12 και εσύ κάνεις σκονάκια στο χέρι σου,η μικρή κλαίει γοερά για ένα τηλέφωνο που ποτέ δεν έγινε,εγώ μετράω μέρες και προβατάκια και ο τύπος βάζει σε μία σακούλα σκουπιδιών την ομπρέλα του..

Και όλοι ξεχνάμε τις στιγμές που ζήσαμε,μακιγιάρουμε τις έννοιες μας με το χείριστο των καλλυντικών,σβήνουμε το φως και καληνυχτίζουμε μια μέρα απροσδιόριστη.
Ο Πιγκυρίγκης όταν βρέχει δε κλαίει.
Κοιμάται σε στενεμένα μανίκια πυτζαμών και τρώει μόνο μέλι.
Ο Πιγκυρίγκης δε με έχει δει ποτέ.Ο Πιγκυρίγκης μόνο περπατάει πάνω μου.
Δεν έχει ηλικία και δε θα πεθάνει ποτέ.
Τον Πιγκυρίγκη τον ζηλεύω πιο πολύ απ΄όλους γιατί σε θυμίζει..
Τον Πιγκυρίγκη τον αγαπάω πιο πολύ απ'όλους γιατί είναι πάντα μαζί σου..


Ο Πιγκυρίγκης θέλω να ζει σε ένα σύννεφο και να μοιράζει ευχές και νανουρίσματα..
Δεν έχει καλή φωνή και έτσι δε τραγουδάει σε τρίτους..

Κάποτε του 'χα φτιάξει και έναν Μάρτη και νιώθω πως τον φοράει ακόμα..

(Ο Πιγκυρίγκης σε έναν Τζεπέτο χαρισμένος..)

Δεν είμαστε όλοι για όλα,δεν είμαστε όλοι προορισμένοι για τα ίδια πράγματα,δεν είμαστε όλοι διατεθιμένοι να παλέψουμε για κάτι,δεν είμαστε φτιαγμένοι για να νοιαζόμαστε το ίδιο.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν το συμφέρον μας,ας κοιτάξουμε τι μας βολεύει,ας δούμε τι λέει ο κοινός νους και ας αφήσουμε συναισθήματα,ιδεολογίες και τέτοιες σαχλαμάρες στην άκρη.

Εξάλλου είπαμε.Δεν είμαστε φτιαγμένοι για να νοιαζόμαστε το ίδιο.

Άκουσα πολλά γαμώτο σήμερα.

Το πα και εγώ άλλωστε.

Καληνύχτες μακρυά,πολύ μακρυά,εκεί που μας χωρίζουν σκέψεις και όχι χιλιόμετρα.

(το λουλουδάκι αφιερωμένο στο λουλουδάκι μου)
"..Τον συνηθίσαμε δεν αντιπροσωπεύει τίποτα
σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει
και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δε βρίσκω τίποτα
που να μην το συνηθίσατε
προσκυνώ.."

Γ. Σεφέρης

Μα αν κάποτε αντιπροσώπευε;Πως τα θυσιάζεις όλα σου τα πλάνα και τα όνειρα στο βωμό της συνήθειας;
Ξέρω γω..Μου χαν πει να κρατάω αναμνήσεις μόνο..
Δε θέλω να ξυπνήσω όμως μια μέρα και να χω μονάχα αναμνήσεις.Δε θέλω μόνο να θυμάμαι.Θέλω να χω και τις συνήθειες μου.Και τις ρουτίνες μου.
Δε θέλω να ισοπεδώνω τις καταστάσεις μου,να καταστρέφω τα πάντα για να μη τα συνηθίσω.Να φύγουν όταν έρθει η ώρα.Όταν με κουράσει η επανάληψη..Να χαθούν όταν θα καταπιαστώ με άλλα.Όταν τίποτα δε θα μένει μισοτελειωμένο.

Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα..

Λοιπόν τις Κυριακές ξυπνώ αργά

και πίνω τον καφέ μου μονάχος μου

με τον ηλεκτρικό στον Πειραιά

χαζεύω τα εκτός και τα εντός μου

Κοιτάζω γύρω δεν με βλέπω πουθενά

μεσ' το μυαλό μου όλα ένα μάτσο

δεν ξέρω αν λυπάμαι ή αν χαίρομαι

να σηκωθώ να φύγω η να κάτσω

Διάφορα μούτρα βαποράκια ναυτικοί

ποιοι να 'ναι οι κλέφτες και ποιοι οι πολισμάνοι

ύστερα χώθηκα σε κάποιο σινεμά

δίπλα μου κάθονταν πέντε-έξι Πακιστάνοι

να, να...

Σβήνουν τα φώτα και δεν είναι πια κανείς

γυμνές γυναίκες αστράφτουν στην οθόνη

κανείς δε νοιάζεται αν πεθαίνω η αν ζω

το χέρι μου γλιστράει στο παντελόνι

Κομμένη ανάσα αγωνιά μη σε δουν

ούτε που ξέρω πως βρέθηκα εδώ πέρα

με της βδομάδας το άθλιο πορνό

η Κυριακή είναι η χειρότερη μου μέρα

Στέκω στην πόρτα ψάχνω για κλειδί

μεσ' το μυαλό μου όλα ένα μάτσο

Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα

τραβάω την καρέκλα για να κάτσω


Αφιερωμένο το τραγουδάκι στη Κυριακή μου αυτή,που δε μοιάζει καθόλου με τις άλλες και όμως παραμένει η χειρότερη μου μέρα..

Έχω από το πρωί μια πολύ περίεργη αίσθηση που με βαραίνει.Σαν να έχω τόσους να μου λείπουν και ταυτόχρονα κανέναν,σαν να μη πηγαίνουν όλα όπως πρέπει,όπως θα ΄θελα ή έστω όπως συνήθως πηγαίνουν..

Δεν έχω τίποτα να πω σε κανέναν,κανέναν να ευχαριστήσω για τίποτα και τίποτα που να αξίζει να γραφτεί σαν υστερόγραφο(ναι το υ και το γ με την τελεία ανάμεσα που δηλώνει κάτι αξισημείωτο..)