Βρήκα μια πρόθεση το πρωί στη κουζίνα μου
Δε παραπέμπει στο "προ-χώρησες"
αλλά στο "προ-δωσες"

η ώρα πέρασε,ο χρόνος δεν είναι πια χρόνος.
Είναι μια δερμάτινη βαλίτσα αναμνήσεων και παλιών υποθέσεων.Είναι ένας φάκελος με αποκόμματα περιοδικών και κολλημένες τσίχλες στο πάτο της σχολικής μου τσάντας.Βρεγμένα χαρτομάντηλα από χυμένα δάκρυα και σκισμένα μανίκια από ξέφρενα κυνηγητά.
Ο χρόνος δεν είνα πια χρόνος.Εδώ που φτάσαμε είναι μόνο ένα μάτσο απρεπείς προτάσεις.Είναι μνήμες που πλαισιώνουν το παρόν μου,χωρίς να ελπίζουν πουθενά,επιβιώνοντας από τη κρυφή συλλογή στιγμών μου.
Οι σκιές που κάνουν τα χέρια μου δε μοιάζουν με πεταλούδες και χαρούμενες μορφές.Η σαρκοβόρα πλευρά του εαυτού μου...Κοιτάει το σώμα και το κορμί,την αόριστη σάρκα και μορφή.Ψυχή δεν υπάρχει στις κινήσεις του.Ψυχή δε θα υπάρξει στις υποσχέσεις και στα όνειρα του.
Μα εγώ δε βιάζομαι.Ποτέ δε βιάστηκα.
Ο χρόνος είναι χρόνος
Ο χρόνος είναι το είδωλο μου στο καθρέφτη του παιδικού μου δωματιου.
Δε βιάζομαι

Από ολα τα τσαλακωμένα μου χαρτιά
από όλες τις ιστορίες και τα ποιήματα
από όλες τις στιγμές και τις φράσεις
ένα είναι το αγαπημένο μου

"μου λείπεις"

και το πιο προσωπικό μου..
19 είχε ο μήνας τότε

Το σπίτι πια δεν είναι σπίτι
Δεν έχει το άρωμα λεβάντας και μέντας.

Τα βιβλία πια δεν είναι βιβλία
Δεν ταιριάζει η τσάκιση στις σελίδες τους.

Το ραδιόφωνο πια δεν είναι ραδιόφωνο
Δεν ξεχωρίζεις τον λόγο απ΄τη γλώσσα.

Οι άνθρωποι πια δεν είνα άνθρωποι
Δεν σου μοιάζουν στο ελάχιστο.

Από τότε που αποφάσισες να φύγεις
τίποτα δεν είναι σωστό.

Τίποτα κατανοητό
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Τίποτα
Έτσι φτάσαμε στο τώρα;
Όχι,όχι.Φυσικά και όχι
Η αγκαλιά είναι ακόμα αγκαλιά
Το φιλί είναι ακόμα φιλί
Και εσύ..
Και εσύ είσαι ακόμα εσύ..

Σαν ξεριζωμένα τμήματα του χώρου σου,
περιορίζοντας τον ουρανό και τον καθαρό μου αέρα..
περιττά μπαλκόνια αγκιστρωμένα στα κτίρια,
δειλά κάνοντας σκιά σε πρόχειρα πεζοδρόμια, φωλιάζουν στη γιορτινή μας αφέλεια το κιτς των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων..

Λες και βάλαμε στη πρίζα το κόκκινο χαμόγελο μας
και τραγουδώντας το κρεμάσαμε στα σκουριασμένα κάγκελα.

Οι ήχοι που έκαναν οι χάντρες στα φθηνά σου βραχιόλια,
και τα κορδόνια των κοινών παπουτσιών σου,
σαν τα σύννεφα πριν βρέξει.


Πάντα επιβλητικότητα και μόνο βροχή.