Σαν ξεριζωμένα τμήματα του χώρου σου,
περιορίζοντας τον ουρανό και τον καθαρό μου αέρα..
περιττά μπαλκόνια αγκιστρωμένα στα κτίρια,
δειλά κάνοντας σκιά σε πρόχειρα πεζοδρόμια, φωλιάζουν στη γιορτινή μας αφέλεια το κιτς των ανθρώπινων ψευδαισθήσεων..
Λες και βάλαμε στη πρίζα το κόκκινο χαμόγελο μας
και τραγουδώντας το κρεμάσαμε στα σκουριασμένα κάγκελα.

1 σχόλιο:

kioy είπε...

Κάποιοι "ποιητές" λέγανε και η θλίψη μας γιορτή.

Νομίζω πως τελικά η γιορτή είναι η ίδια η θλίψη μας. Και όσο πιο μεγάλη, τόσο πιο μεγάλη και η γιορτή. Για να είναι εεκωφαντικός ο θόρυβος. Οι σάλπιγγες σφυρίζουν για να κουφάνουν τον ήχο, που ούτως ή άλλως κούφιος μέσα στις κούφιες ψυχές μας...

Καλό σου βράδυ!