Υστερόγραφο σκέψεων#1

Σήμερα είπα μια συγγνώμη που δε την εννοούσα.Την είπα απλά επειδή με συμφέρει.
Προσπαθώ να με δικαιολογήσω αλλά είναι ανώφελο.Δεν έχω μετανιώσει στιγμή για τη κουβέντα που άρχισα.Είμαι σίγουρη για τα συναισθήματα μου.Κάτι με κρατάει όμως εδώ.Δε ξέρω αν είναι μοναξιά.Προσπαθώ να ξεφύγω από το τρυπάκι που έχω μπλέξει και έχω τρομερά νεύρα.Ξεσπάω επίσης και εκεί που δε θα πρεπε.
Κρατάω άτομα που δε θέλω κοντά μου γιατί με κρύβουν.Δε θέλω να κρύβομαι.Μα φοβάμαι και δεν είναι εδώ κανείς για μένα.
Δε θέλω να πουλάω παραμυθάκια αγάπης.Όχι επειδή δε το αξίζουν.Εγώ δε το αξίζω.Είναι πολλές φορές που δε μου αξίζει να με αγαπάνε.Δε μου αξίζει γιατί σπάνια δείχνω αυτό που νιώθω.Θέλω να κοιτάξω τον ουρανό και να πω την πιο ειλικρινή κουβέντα στη ζωή μου:"Σου το ορκίζομαι θα ξεφύγω.Δεν είμαι εγώ αυτή."
Τι έχω πάθει;Πολλοί λένε πως δε φταίω εγώ.Δε το πιστεύω.Όταν τα πράγματα καταρρέουν και σε επηρεάζουν μάλιστα τόσο πολύ φταις και εσύ.
Ξέρω πως πρέπει να το αντιμετωπήσω.Όσο δύσκολο και αν είναι.Θα μάθω να κρατάω κοντά μου τα άτομα που θέλω και θέλουν πραγματικά ,χωρίς να πληγώνω και να ψεύδομαι στους υπολοίπους.Δε θέλω παρέες.Δε θέλω γνωστούς.Θέλω να μαι με αυτούς που αγαπάω και με αγαπάνε όσο οδυνηρό είναι κάποιες φορές αυτό.

Η θάλασσα στα μέτρα μου..

Τα βιβλία των καταδύσεων μιλάνε για ασφάλεια.Δεκάδες σελίδες αφιερωμένες στη νόσο των δυτών και άλλες τόσες για την εξεταζόμενη ύλη.Και πουθενά μα πουθενά δεν υπάρχει έτσι για το γαμώτο ενός δύτη,ενός θαλασσινού, μια αράδα για το συναίσθημα που αποκτάς μπαίνοντας σε ένα κόσμο ξένο.Κανείς δε μιλάει για τη γοητεία του μη γνώριμου.Για την αίσθηση του μη αποδεκτού και του περιττού που αποκτάς νιώθωντας-βλέποντας-ακούγοντας γύρω σου.

Είναι το μοναδικό πράγμα που αγαπάω,θαυμάζω,φοβάμαι και μισώ ταυτόχρονα.Είναι φορές που έχω κλάψει μέσα στο βυθό,είναι άλλες τόσες που τύλιξα γύρω μου τα χέρια γιατί φοβόμουν.Ήταν και αυτές όμως οι φορές που μόνο μαζί της μοιραζόμουν τις σκέψεις μου και άλλες τόσες που κλεινα τα μάτια και την άκουγα.Και έχει τόσα να σου πει αλήθεια.Είναι βαριά η ανάσα της.

" Βρέθηκε πάλι! Τί; Η Αιωνιότητα. Είναι η θάλασσα που αναμιγνύεται με τον ήλιο."Arthur Rimbaud
Κανείς ποτέ δε μίλησε για την αίσθηση της ταχύτητας.Για το αίσθημα της ανωτερότητας και την οργή που σε ποτίζει μια γρήγορη βόλτα στα νερά της.
Ποτέ δε θίχτηκε η αγωνία για τη σωτηρία της.Δεν είναι το νερό που έχει δυσάρεστο άγγιγμα.Δεν είναι το τοπίο που είναι βρώμικο.Είναι τα ατάραχα βλέμματα που με αηδιάζουν.

"Ο καπετάνιος μου δείχνει ένα αστέρι.Μοιάζει λέει στη κορνίζα που χαμογελάει πάνω από το τιμόνι.Οι γλάροι είπαν πως το βάφισε βουβά αποσπερίτη.Τι σκέψεις παράδοξες της νύχτας..Κύματα;"