Είναι που όλα και όλοι τρέχουν γρήγορα
και εγώ μένω καρφωμένη εδώ..

-Θυμάσαι;Μέρες κίτρινες.
-Αρρωστημένα τοπία.
-Βασισμένα στο τίποτα..
-Είχες πει πως το χρώμα ποτέ δε θα ξεβάψει..
-Μα χάλασε ο καιρός!
-Μίκρυναν και οι άνθρωποι..
-Δε μίκρυναν.Σιώπησαν.
-Γιατί;
-Τους τρομάζουν οι φωνές..
Φύσηξε ψυθιριστά στη φυσαρμόνικα
-Θέλω να νοιάζομαι.Θέλω να ελπίζω.
-Ονειρεύσου
-Με τρομάζουν τα όνειρα.
-Φώναξε
-Θα σιωπήσουν και άλλοι.
Και ακούμπησε τη φυσαρμόνικα στη καρδιά του..

-Πού πάνε οι τρελοί;
-Στο παράδεισο..
-Επειδή είναι άσπρα;
-Όχι επειδή είναι σκούρα και κανείς δε τους βλέπει.
Μία από τις κλασσικές μας κουβεντούλες..

Είναι μια υπόθεση που μάλλον τελείωσε οριστικά για μένα.Θα δείξει.Δε λυπάμαι.Δε θλίβομαι.Αναρωτιέμαι.Αξίζει;
Όπως και να 'χει ευχαριστώ.

Έρωτα μου όλα..

Ανέκαθεν πίστευα στον έρωτα.Στο να αγαπάς τον άλλον και σα σώμα και σα ψυχή.Σαν σώμα,εννοώντας το βλέμμα του,το χαμόγελο του,τις κινήσεις του και πρωπάντων σα ψυχή,εννοώντας το είναι του.Για μένα η ομορφιά είναι άκρως υποκειμενική.Για μένα όμορφος άνθρωπος είναι αυτός με το πλούσιο εσωτερικό κόσμο ο οποίος γίνεται αντιληπτός μέσα από κάποια σωματικά χαρακτηριστικά.Το πως σε κοιτάει,το πως σε αγγίζει.
Το καλοκαίρι, ένας από τους ομορφότερους ανθρώπους της ζωής μου μού είπε πως τους φίλους τους ερωτεύεσαι.Αφήνοντας για λίγο έξω τη σωματική έλξη που είναι καθαρά θέμα ορμονών και εξετάζοντας μόνο το συναισθηματικό τομέα σκέφτηκα πως ίσως έχει δίκιο.
Για καιρό προσπαθούσα να ξεχωρίσω την αγαπη από τον έρωτα.Μοναδική διαφορά η σεξουαλική επαφή.Σημαντική μεν,μοναδική δε.Κοιτούσα τους ανθρώπους γύρω μου.Ανθρώπους που για χάρη τους θα δινα και τη ζωή μου.Αν αυτό δεν είναι αγάπη,αν δε λέγεται έρωτας τότε τι είναι;
Τα συναισθήματα φυσικά δεν είναι πάντα αμοιβαία.Μπορεί ο άλλος να σου προσφέρει πράγματα απλά με την ύπαρξη του.Τις τελευταίες μέρες παρατήρησα πως έχω δίπλα μου πολύ λίγους ανθρώπους.Χάρηκα αλήθεια.Ίσως να μη ξέρω να το δείχνω,να το λέω ή να το γράφω όμορφα αλλά ξέρω να το αισθάνομαι.Ίσως ένα σ'αγαπώ να μη λέει τίποτα το σπουδαίο.Η τρελή έννοια όμως που έχω συνέχεια λέει.
Υ.Γ:Στην σταλίτσα μου για εκείνο το τηλέφωνημα που με στιγμάτησε και για τα όσα έχει κάνει για μένα.
Υ.Γ2:Στον καπεταναίο μου για όλη την αγάπη που μου δείχνει.Και για κείνο το "προχώρα" που είπε ψυθιρίζοντας.

Δικό μου δικό μου!!!

Ότι και να λέτε τα πνευματικά δικαιώματα του ονόματος Αυγού μου ανήκουν..
Και μετά από μένα το χάος..Άντε..

Τα όνειρα μου σαν παιγνίδια κουρδισμένα
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα

Κι έτσι το δρόμο μου ανάποδα μαζεύω
Θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια
Τάιζα τους λύκους και μου τρώγανε τα χέρια
Γι' αυτό παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
Κι όλους τους δρόμου που με 'βγάλαν εδώ πέρα
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος

Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες
Όλο μου 'λέγαν σε κανένα δε χρωστάω
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω
Και 'γε τις άφησα και έψαξα για νέες

Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω
Μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω
Κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο

Αυτό είναι το τραγούδι που ακούω στον Δίεση αυτή τη στιγμή..Για πολλούς αυτό είναι ένα συνιθησμένο μίζερο Κυριακάτικο βραδυ.Συνήθως τα δικά μου κυριακάτικα βραδια έτσι είναι.Ποτέ δε μου άρεσε η Κυριακή.Άγχος,βαρεμάρα,όλη μέρα στο σπίτι να χαζεύω μπροστά στη τηλεόραση και να περιμένω υπομονετικά να περάσει η μέρα.
Το τελευταίο καιρό οι Κυριακές μου έχουν αλλάξει.Δεν είναι σα τις άλλες μέρες και αυτό που τις κάνει ξεχωριστές παραδόξως δεν είναι η βαρεμάρα.Είναι οι μέρες που έχω χρόνο για μένα.Που θα ξυπνήσω το πρωί ότι ώρα θέλω,θα διαβάσω ότι θέλω,θα χουχουλιάσω στο κρεββάτι μου και θα κάνω όνειρα(το λεγόμενο day dream),θα βάλω τη μουσική τέρμα,θα ζωγραφίσω..Γενικά θα κάνω πράγματα που όλη τη βδομάδα δε κάνω.Η καθημερινότητα μου μόνο σα φρίκη μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τίποτα άλλο.Λειτουργώ πλέον μηχανικά.Τα πάντα τα κάνω από συνήθεια.Δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω ούτε για κάτι να ελπίζω.Απλά αντέχω.Γιατί;Δε ξέρω.Για μένα.Που έχω ένα μεράκι.Για τους γονείς μου.Που πιστεύουν σε μένα.Για ένα πείσμα να αποδείξω σε όλους πως κάτι αξίζω και εγώ.Όχι πως η εκπαίδευση δείχνει την αξία ενός ανθρώπου..Απλά η εισαγωγή σε ένα ΑΕΙ δείχνει πως κάτι ζητάς αν οχι από τους άλλους,τουλάχιστον από τον ίδιο σου τον εαυτό.Και εγώ δυστυχώς ζητάω πολλά.Τόσα που δε πιστεύω πως τα δικαιούμαι στη τελική.Δικαιούμαι όμως να προσπαθήσω.
Είναι πολλές οι ευθύνες όμως.Δε μιλάω για το διάβασμα.Ούτε για το περιορισμένο ελεύθερο χρόνο.Μιλάω για την απογοήτευση κάποιων σε μια ενδεχόμενη αποτυχία.Ξέρω ότι αυτή είναι η ζωή μου.Ότι κάνω το κάνω για μένα.Αλλά όπως και να το κάνουμε και εγώ αποτελώ μέρος της ζωής κάποιων.Και ίσως εγώ να μη δικαιούμαι αυτά τα πολλά που προανέφερα αλλά οι άλλοι τα δικαιούνται και τα αξίζουν, μη σα πω πως είναι και χρωστούμενα..

Φτου και..μπαίνω!

Νατες λοιπόν και επίσημα οι επιλογές μου.Άντε να τελείωνει η κωλοχρονιά φέτος!
Βιολογίας Αθήνα 18331
Βιολογίας Θεσσαλονίκη 18139
Βιολογίας Πάτρα 17896
Χημείας Αθήνα 17334
Φυσικής Αθήνα 16613
Χημείας Θεσσαλονίκη 16511
Χημείας Πάτρα 16212
Γεωλογίας Αθήνα 14447
Γεωλογίας Θεσσαλονίκη 13935
Επιστημών της Θάλασσας Μυτιλήνη 9015

Σεβασμός στο μαλάκα!

Αφού όλοι το έκαναν να μη πω και εγώ τα συγχαρητήρια μου σε όλα τα κωλόπαιδα που δε ξέρουν(με) να δίνουν(με) ευκαιρίες;Που δε ξέρουν(με) να σέβονται τίποτα και θεωρούν(με) μαγκιά να προσβάλλουν τους άλλους είτε με λόγια είτε με ενέργειες;
Σήμερα αισθάνθηκα πιο γελοία από ποτέ.Ναι ήμουν και εγώ στο χαβαλέ της τάξης που έκανε μια καθηγήτρια μας να βουρκώσει και να ξεσπάσει σε κλάμματα.Καλό το αραλίκι,καλή η πλάκα αλλά με μέτρο.2 είναι τα συμπεράσματα.Τελικά μαλάκας δε γεννιέσαι,γίνεσαι!Και δεύερον και σπουδαιότερο αν δε ξέρεις να σέβεσαι και να εκτιμάς τότε δεν είσαι και ο ίδιος άξιος σεβασμού και εκτίμησης.Σήμερα δηλώνω παντελώς ανάξια.Δε τόλμησα να ζητήσω συγγνωμή στο τέλος.Θα ήταν σκέτο θράσος στη προκειμένη.

Βόλτα στο Μοναστηράκι..

Επιμένω πως ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αθήνας είναι το Μοναστηράκι..Παράξενα όμορφα.Εκεί σε νιώθουν και άλλοι.Δεν είσαι μόνος:)

To τελευταίο αντίο

έτσι σ’ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα

Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ’ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια

Σ’ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη,
καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει

Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....

Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."

Σε αφήγηση του Κιμούλη:D

Στο Αίθριο των Μουσών

Να συγχαρώ το κύριο Κατσιμίχα για την αφιέρωση στη "κόρη της Μαρίας" και το ίδιο μονότονο πρόγραμμα που χάρισε στο ακροατήριο στο Μέγαρο Μουσικής.
Ακριβώς τα ίδια αστεία,ακριβώς οι ίδιες ευχαριστίες,ακριβώς οι ίδιες "συγκινήσεις".
Δε ξεφτιλίζουμε κύριε Πάνο αυτό που αγαπάμε,δε το θυσιάζουμε για τα κωλοχρήματα.Κάνε τις συναυλίες σου,ανάγκες υπάρχουν..Πάσο..
Δε γυρίζεις τις πλάτες σου στο μέλλον όμως με τις υπερβολές.Και βούρκωσες κιολας όταν το λεγες..
Χαίρομαι που ο Χάρης ήξερε που να σταματήσει.
Τους παράδες δε τους βάζουμε πάνω από το είναι μας.Που είπε και ένας Βασίλης κάποτε:)

Προφητικά αυτά που έγραφα.
Για κάποιους που έχουν ψιλοχεστεί να σημειώσω πως από το πέμπτο δε πηδάω ακόμα.
"Εκτός από φονιάς είσαι και θήραμα μαζί"
Καληνύχτα..