Να μου ζωγραφίσεις μια πόλη με κιμωλία.
Και όταν τα πουλιά θα πετάνε
εσύ να χτυπάς παλαμάκια..
Μην ακούς που λένε πως φοβούνται!
Και θα χω και ένα κύκλο
μέσα να ακουμπάω τον εαυτό μου.
Και ότι τραυματισμένη σκέψη έκανα
θα την έχω ντυμένη στα λευκά,
σε ετοιμότητα για το νοσοκομείο των ψυχών μας

Να μου γελάς και να φωτίζει
Δεν αγαπάω πια ανθρώπους
μόνο χαμόγελα

έτσι και αλλιώς πάντα διαλέγεις

κάτι

Το όριο μου δε σταματάει στο άπειρο,
δεν μηδενίζονται οι αποστάσεις,
τα μέτρα τα θέτεις όπως και όπως,
και σε απροσδιοριστία
η κατάληξη


Καλή Ανάσταση
να μας μεθύσουν
πως έρχονται
καλύτερες
μέρες