Τελικά με άλλους μεγαλώνεις και άλλοι σε "μεγάλωσαν"..
Την ερχόμενη Τρίτη γίνομαι 18.Παράξενο μου φαίνεται..
Πότε πέρασαν οι μέρες μου..

Αν στείλεις μήνυμα χαράς
σημάδι πως με αγαπάς αγαπημένη
να 'ρθεις να σε καλοδεχτώ
κι αν χάθηκες σε αγαπώ αγαπημένη

Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις

Κι αν θέλεις όρκους της ζωής
θα ορκιστώ από αρχής αγαπημένη
εγώ στα μάτια σου μετρώ
τ' απέραντο και το μικρό αγαπημένη

Καλοκαίρια και χειμώνες
περιμένω να φανείς
δάκρυα καυτά σταγόνες
θα με καιν ώσπου να 'ρθεις

Αυτό κύριες και κύριοι(ναι αυτό το κουνημένο) είναι όπως πολλοί θα γνωρίζετε ειναι το τρενάκι που περνάει από Μοναστηράκι και Θησείο.Όταν το βλέπουν,άλλοι ανεβαίνουν πάνω,άλλοι βγάζουν φωτογραφίες,άλλοι το χαζεύουν και άλλοι απλά αδιαφορούν.Εμείς όμως δεν είμαστε απλά οι άλλοι.Ναι βρε!Εμείς είμαστε τα καθυστερημένα που όταν τον δουν λύνονται στο γέλιο και τσιρίζουν.Δε θυμάμαι πως μας ξεκίνησε η άτιμη η συνήθεια όμως.Μα τόσος ενθουσιασμός;
Αφιερωμένη στην Αυγουστίνα.Θα διευκολύνει το ταξίδι στην Ιθάκη σου.:):)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Μάλλον.Δε ξέρω.Και δε με νοιάζει να μάθω.Δε θα κερδίσω τίποτα και το ξέρω.Ίσως μάλιστα χάσω.Αλλά θα αφεθώ.Στο κάτω κάτω στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου το τι αξίζει και τι όχι έχω πάψει να το σκέφτομαι.Και αλήθεια έτσι πρέπει.Γιατί αν αξίζει πρέπει να το βιώσω.Και αν δεν αξίζει οφείλω να το μάθω.Ρε γαμώτο.Περνάει σα πούστης ο καιρός.Γρήγορα.Ασφυκτικά γρήγορα.Και εσύ μου λείπεις.Πολύ.Όλα και όλοι μου λείπουν.Δε προλαβαίνω να σε κοιτάξω όσο θέλω..Να σε παρατηρήσω.Εσένα,τον διπλανό μου.Να μιλήσουμε.Να σε αγαπήσω και να με αγαπήσεις.Θέλω απλά λίγες από τις στιγμές σου.Και αμα δε το αξίζω ισσοπέδωσε με.Εσύ το πες.Δώσε μου απλά την ευκαιρία.
Είναι φορές που δεν αντιλαμβάνεσαι ποιον έχεις δίπλα σου.Φορές που ένα μεγαλοπρεπέστατο εγώ δε σε αφήνει να κοιτάξεις πιο πέρα.Το καλύτερο,το χειρότερο,το διαφορετικό.Κριτής;Εσύ.Μέσα από τα μάτια των άλλων.Και τα δικά σου.
Συνεχίζω.Η ιστορία επαναλαμβάνεται.Γέμισα ένα δωμάτιο καπνούς και ερωτηματικά.Και αν η ιστορία ήταν απλά παρεξήγηση;Ψευδαίσθηση;Τότε ζω κάτι καινούργιο.Και φοβάμαι.Δε με νοιάζει να κάνω λάθος.Μα πόσο δύσκολο είναι να μάθεις απ'αυτό...Πολύ."Τι γυρεύω ανάμεσα σε τούτες τις νήπιες διαθέσεις;"..
Θα τα βγάλω πέρα όμως.Έτσι για το γαμώτο.Για να χω να λέω κόιτα τι έχασα,κοίτα τι κέρδισα μα πάνω απ'ολα κοίτα πως τα κατάφερα.Με όλα και με όλους.

Τελικά όντως πρέπει να προσέχουμε τι λέμε και το πως το λέμε..Συγγνώμη πραγματικά για σήμερα..Δε ξέρω αν άλλαξε κάτι.Δε θέλω να αλλάξει κάτι.Με στρίμωξες όμως.Δε φταις εσύ,εγώ πρέπει να μάθω να ελέγχω κάποιες αντιδράσεις μου.Έχεις αρχίσει και με μπερδεύεις.Πολύ.
"Μα πιο πολύ ζηλεύω..τον έτσι που αγαπάει.."

Σε μια σταλίτσα..

Αχ βρε μικρούλα μου!Η ώρα είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα και εμείς μιλάμε στο μσν.Για διάφορα..Σκεφτόμουν οτί γνωριζόμαστε σχετικά λίγο καιρό.Αλλά να..λίγο μαζεύεται το ένα..λίγο το άλλο.Και τελικά ναι,έχουν κάποιες κοινές στιγμές.Χαίρομαι αλήθεια!Δεν ήξερα πως πριν περίπου 2 χρόνια θα μπει στη ζωή μου μια Αυγουστίνα.Που θα μας ενώσουν κάποια κοινά πράγματα.Πως θα περάσουν πολλές πολλές μέρες μέχρι να με πείσει να τη δω από κοντά.Παράξενος και ο τρόπος γνωριμίας μας ε;Δε πειράζει.Τα καλύτερα ξεκινανε παράδοξα.
Δε ξέρω γιατί νιώθω τόσο έντονη την ανάγκη να στο γράψω αυτό.Θέλω να το δουν όμως αρκετοί.Να δουν πως είναι ωραίο να αγαπάς.Γιατί ναι χαζούλι σ'αγαπώ και μάλιστα πολύ.
Χαίρομαι που σε γνώρισα τη κατάλληλη στιγμή.Τη στιγμή που ήθελα κάποιον να με νιώσει.Κάποιον που να βιώνει το ίδιο με μένα.Και ήσουν εκεί.Από τύχη ίσως.Αλλά ήσουν εκεί.Στην αρχή είχες μια ένδειξη on line.Όμως μετά απέκτησες την ένδειξη "φίλος" που γρήγορα απομάκρυνες και κατάφερες να ανέβεις πολλά σκαλοπάτια στην εκτίμηση μου.Με σένα,σταμάτησα να κολλάω ταμπέλες.Ήξερα τι θέση είχε ο καθένας στη καρδιά μου και δε χρειαζόταν να τους αποκαλώ κάπως.Και εσύ φρόντισες να πιάσεις μια από τις πιο ζεστές γωνίτσες.Με σένα,άρχισα να εκφράζω την αγάπη μου στους άλλους.Άσε που άρχισε να μου αρέσει και ο Θηβαίος..Αλλά ξέρεις τι ακόμα έμαθα με σένα;Πως για τους ανθρώπους σου τα δίνεις όλα.Σε ευχαριστώ.Και το εννοώ όσο δε φαντάζεσαι..

19-07-08
Είναι η μέρα που κατάλαβα πως ποτέ δεν ένιωσα αυτό που θα με ολοκλήρωνε..
Ήταν βράδυ και ως συνήθως ήμουν μόνη μου σε εκείνα τα απότομα βράχια.Μοναδικό φως τα αστέρια και ένα ρεσό κεράκι που είχα πάρει από το κλειστό μπαρ.Είχα κλείσει το κινητό μου μέρες και μέρες.Δεν ήθελα επικοινωνία.Δεν ήθελα κανέναν.Έβγαλα από τη τσέπη του τζιν ένα χαρτί διπλωμενο και ένα μολύβι.Είχα καιρό να γράψω και ήξερα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή.Δε χρειάστηκε να σκεφτώ.Άρχισα αμέσως.Και έγραφα,και ένιωθα όλο και πιο όμορφα.Στις είχα χαρίσει όλες μου τις λέξεις αλήθεια..Σταμάτησα.Κοίταξα απέναντι.Ένιωσα τύψεις.Και άρχισα πάλι να γράφω.Με άλλα λόγια.Πιο πειστικά.Πιο αληθινά.Πιο δικά σου.Τελείωσα και το κοίταξα.Δεν είχα γράψει καλύτερο πράγμα ποτέ μου.Το διάβασα και το ξαναδιάβασα.Δε μου άνηκε.Δεν ήμουν εγώ αυτή.Ήταν κάποια που ζήταγε,μόνο ζήταγε χωρίς ποτέ να χει δώσει.Ζήταγε πράγματα που δεν άξιζε, από πολλά άτομα,μπας και κάποιος τη λυπηθεί και της τα δώσει.Το χαρτάκι το σκισα και το πέταξα.Δεν είχε νόημα.Και τότε το κατάλαβα αλήθεια.Ούτε αυτό που ήθελα είχε νόημα.Ούτε καν αυτά που υποσχόμουν στον εαυτό μου.Δεν είχα νόημα οι σκέψεις μου πριν κοιμηθώ,τα όνειρα μου και οι στιγμές μου.Και τότε είπα πως έχασα πολύ χρόνο.Και το ξέχασα.

Δε μίλαγα.Μονάχα κοίταζα πίσω από τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες
ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ'αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα.Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπείς ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου..

Τάσος Λειβαδίτης

Αν κάποιος με ρωτούσε μέχρι χτες πως νιώθω τώρα που μεγαλώνω και πρέπει να αποχωριστώ το σχολείο θα του απαντούσα πως πρόκειται να ρίξω πολύ κλάμα.Τόσες αναμνήσεις και τόσες στιγμές.Όντως.Δε θα ξαναδώ παιδιά που είμαι μαζί τους 13 χρόνια,κάθε μέρα.Δε θα ξαναγελάσω τόσο στη ζωή μου.Δε θα ξαναπαίξω κρυφτό στο τρίτο όροφο,ούτε θα ξανακάνω σκι με παγκάκι.Ακόμα και το καλημέρα που λέω 8 η ώρα το πρωί θα μου λείψει.Οι κρύες μέρες που χουχουλιάζουμε πάνω στο καλοριφέρ και τα χορευτικά στο σχολικό.Πανέμορφες στιγμές.Λεπτά από τη ζωή μου που πραγματικά λάτρεψα.Πρωταγωνιστές τους όμως είναι άτομα που ούτε αγαπάω,ούτε εκτιμάω και ούτε καν συμπαθώ.Με άτομα που η γνώση μου για αυτά περιορίζεται σε ένα όνομα.Η αλήθεια όμως είναι πως τους ίδιους σαν οντότητες δε θα τους νοσταλγήσω.Είναι μόνο 2-3 άτομα που δε θα θελα να χάσω.Δε ξέρω αν εγώ είμαι ρηχή και ακοινώτητη αλλά έτσι έχει η πραγματικότητα.Και παρατηρώντας κάποια πράγματα τις τελευταίες μέρες μπορώ πλέον να πω με σιγουριά πως τους σιχάθηκα όλους.Σιχάθηκα τα ψεμάτα,την υποκρισία και τη φτήνια.Τη γελοιοποιήση των πάντων και την έλλειψη αισθητικής.Γύρισαν σήμερα και μου είπαν πως αν φέτος δε γλύψω και δε πάω με τα νερά τους δε πρόκειται να δω καλό βαθμό στο τετράμηνο.Συμφώνησα.Γιατί πράγματι,για να πάρεις έστω και έναν μέτριο βαθμό πρέπει να κάνεις χαριτωμενιές.Αλλά όχι ρε πούστη.Θα πάρω καλό βαθμό γιατί διάβασα και όχι γιατί κάνω τσαλιμάκια.Έχω ένα παρελθόν που άφησα ανεκμετάλευτο ενώ θα μπορούσε να μου προσφέρει απλόχερα απανωτά εικοσάρια.Δεν έκανα χρήση του μόνο και μόνο από αφέλεια.Αλλά τώρα χαίρομαι πραγματικά.Αν κάτσω στο θρανίο και κοιτάξω μπροστά μου,πίσω μου και δεξιά μου θα δω παιδιά που θα περάσουν στο πανεπιστήμιο.Άτομα που δεν αντιλέγω πως κατέβαλαν κάποιους κόπους και μπράβο τους αλλά σίγουρα δεν είναι οι νέοι που θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως το μέλλον της χώρας.Θρασύδειλοι,που περιστρέφονται γύρω από ενα τεράστιο εγώ,γερά κρυμμένο με το σιχαμένο και μίζερο χαμόγελο τους.Αντίθετα στα αριστερά μου,υπάρχουν 2-3 άτομα από κείνα που αντιμετωπίζονται με μία απουσία,μια βρισιά ή και απλά ένα ειρωνικό νεύμα.Και πραγματικά λυπάμαι.Γιατί τη τελευταία φορά που άνοιξα το απουσιολόγιο και χάζευα τις μονόωρες που είχαν πέσει,δεν έβλεπα άτομα "άτακτα" και "φασαριόζικα" αλλά άτομα με προοπτικές και εξαιρετικό μυαλό.
Και σε σένα ψυχή μου που είπες πως δε θα πάνε χαμένοι..Χαμένοι θα πάνε στο λέω εγώ.Δε χαρίζεται η ευτυχία σε όσους την αξίζουν.

And its whispered that soon
If we all call the tune
Then the piper will lead us to reason.
And a new day will dawn
For those who stand long
And the forests will echo with laughter.

If theres a bustle in your hedgerow
Dont be alarmed now,
Its just a spring clean for the may queen.
Yes, there are two paths you can go by
But in the long run
Theres still time to change the road youre on.
And it makes me wonder.

Βρέχει..Είχα καιρό να νιώσω έτσι..Μέσα στο σπίτι είναι σκοτεινά.Μόνο κάτι κεράκια υπάρχουν πάνω στο τραπέζι.Μου αρέσουν οι βροχερές μέρες πολύ.Και ακόμα περισσότερο ο χειμώνας.Μου αρέσει να κάθομαι στο καναπέ με κουβέρτες και μαξιλάρια,να χουχουλιάζω,να διαβάζω και να σκέφτομαι.Είχα καιρό να νιώσω έτσι.Να χω κάτι να σκέφτομαι.Να χω πράγματα για να ελπίζω.
Δε ξέρω αν αξίζουν οι σκέψεις μου.Δε ξέρω καν αν χάνω το χρόνο μου.Δε με νοιάζει όμως.Ξέρω πως μετά από καιρό είμαι καλά.Όχι τέλεια,αλλά καλά.
Ίσως δεν έχω το χρόνο αλλά έχω τη διάθεση.Και ίσως την ανάγκη.Για να κάνω όνειρα και σχέδια.Μου δίνει μεγάλο κουράγιο το γεγονός οτί ξυπνάω το πρωί και έχω έναν λόγο να ξεκινήσω τη μέρα μου.Με βοηθάει να ξέρω οτι οι στιγμές μου είναι μοναδικές.Αυτό όμως που με βοηθάει περισσότερο είναι να ξέρω πως οι στιγμές μου ίσως έχουν συνέπειες.Έτσι μπορώ να τις διαχειριστώ καλύτερα.
Υ.Γ:Ευχαριστώ..:)

Ήταν 3 η ώρα το πρωί και εμείς μόλις είχαμε γυρίσει από το galliano.Είχαμε πιεί πολύ,όχι τόσο ώστε να μη ξέρουμε που πατάμε και βρισκόμαστε,αλλά αρκετά ώστε μια νότα ευθυμίας να χρωματίζει απαλά την ατμόσφαιρα.Δε θέλαμε να κοιμηθούμε ακόμα.Θέλαμε να μιλήσουμε για μας,για τα σχέδια μας,τα όνειρα μας.Πήραμε μια μαξιλάρα-από κείνες τις σκούρες μωβ-και δυο σεντόνια και καθίσαμε κάτω ,στη βεράντα.Ακούγαμε το κύμα να σκάει στα βράχια,τα τριζονάκια και χαζεύαμε τη Σκιάθο,που όπως είπες έλαμπε "σα παιδί πυρομανή".Καθίσαμε εκεί κάτω μέχρι τις 10 το πρωί.Μου λεγες για τη Νομική,βλέπαμε πεφταστέρια και κάναμε ευχές,σου λεγα για τις θάλασσες που θέλω να διασχίσω στα 20 μου,κάναμε σταφυλοδιαγωνισμό και νευρικά γέλια έσπαζαν ανά τακτά διαστήματα τη πανέμορφη εκείνη μονοτονία.Ήταν η πρώτη φορά που όταν με ρώτησες αν σ'αγαπάω, η απάντηση ήρθε από μέσα μου,με την ειλικρίνια που έκρυβε κάθε φορά ,αλλά με μία πολύ διαφορετική ορμή,σα να είχα καιρό να το πω,σα να ήθελα να το ακούσουν όλοι.Σε σκέπασα και σηκωθήκαμε μαζί για να δούμε καλύτερα τον ήλιο να ανατέλλει.Σχεδόν ταυτόχρονα φωνάξαμε"Θα ανατέλλω!"και απολαύσαμε για λίγα δευτερόλεπτα τον αντίλαλο.Ήταν αναμφίβολα από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.Είχα δίπλα μου ένα άτομο που αγαπούσα τόσο πολύ και δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο.Έκλεισα τα μάτια και σ'αγκάλιασα.Αποκοιμηθήκαμε εκεί οι δυό μας.Δε ξέρω τι σκεφτόσουν,πάντως χαμογελούσες.Και μένα μου αρκούσε για να κοιμηθώ ευτυχισμένη.

Υ.ΓΗ εικόνα τραβηγμένη κατά τις 8 το πρωί την ίδια μέρα.Τίποτα σπουδαίο.Απλά μου θυμίζει πολλά.:)

Kαι ναι!Δε ξέρω τι ακριβώς να κάνω,δε ξέρω γιατί δε το κάνω και δε ξέρω γιατί φοβάμαι να το κάνω.Το περίεργο όλης της υπόθεσης είναι ότι δε νιώθω λύπη,ούτε φυσικά και χαρά αλλά διατηρώ μια πολύ ουδέτερη στάση.Ξέρω τι έχω να χάσω όπως επίσης ξέρω και τι έχω να κερδίσω.Μόνο που αυτό που έχω να κερδίσω δε μπορώ να το μετατρέψω σε κίνητρο.Απλά προχωράω αυτές τις μέρες.Απλά περιμένω να περάσουν.Τίποτα άλλο.Δε ζω τις συγκεκριμένες μέρες.Επιβιώνω μόνο.

Ό,τι κι αν αρχίσω όποια πόρτα κι αν χτυπήσω τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό. Κάτι να γυαλίζει θέλεις πάντα κι ας θυμίζει ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό
Από καιρό αφιερωμένο...

6-11-08 (ημερομηνία λόγω έλλειψης έμπνευσης:P)

Ήσουν μικρούλης.Με καλοχτενισμένα μαύρα μαλλιά και ένας ύφος πρόωρης ωριμότητας.Ήξερες γιατί είχες έρθει,ήξερες τι έπρεπε να κάνεις.Στο χέρι σου κρατούσες σφιχτά το πατέρα σου.Μου έκανε εντύπωση το πόσο μπορεί να φοβόσουν ένα τέτοιο μέρος.Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα.Μάτια που κοιτάνε μονότονα,στο δεξί χέρι ένα μπαστούνι.Είπες τι ήθελες και τον έβαλες να καθήσει.Έσκυψε και σου ψιθύρισε κάτι.Χαμογέλασες.Με πείσμα κοιτούσες όσους σας χάζευαν.Έκοβες απότομα τις εκφράσεις ενόχλησης των διπλανών σου.Και πόσο με στιγμάτησε το δέσιμο αυτό των χεριών σας.Πόσο με άγχωσε η αγωνία του πατέρα σου να σε αγγίξει.Πόσο φανερό ήταν πως αυτός σε καθοδηγούσε παρά το σκοτάδι του.Πόσο τυχερός είσαι μέσα στην ατυχία σου.

Είμαστε παρατηρητές.Για να με δεις και να σε δω,για να σε μάθω και να με μάθεις,είμαστε παρατηρητές.Για να γνωρίσεις πρώτα εσένα.Και το κόσμο.Το ελάχιστο και το μέγιστο.Όλα κινούνται υστερικά γρήγορα.Πρέπει να προλάβεις.Μα μη βιαστείς.Γιατί υπάρχει και η επιφάνεια.Με μια πικρή γεύση συνήθειας.Πρέπει να προλάβεις.Μα μη βιαστείς.Γιατί υπάρχουν και άνθρωποι.Και θα τους χάσεις.

Σήμερα ένιωσα περήφανη.Έχω τη τύχη να βρίσκεται δίπλα μου ένας από τους πιο αξιόλογους ανθρώπους του κόσμου.Ευχαριστώ που μας χαρακτήρισες μπαστάρδια.Ευχαριστώ που της ζήτησες συγγνώμη.Μάθημα ζωής το σημερινό.Έτσι για να γνωρίζουμε το κόσμο και τους γύρω μας.:):)