Δε μίλαγα.Μονάχα κοίταζα πίσω από τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα.
Και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κοντύλι είτανε για να μάθω να σου γράφω τραγούδια.
Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής είταν που αργούσες
ακόμα
όταν τη νύχτα κοίταζα τ'αστέρια είταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου κι άνοιγα
δεν είτανε κανείς.
Κάπου όμως μες στον κόσμο είταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα.Πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά-θυμάσαι;-μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια.Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πριν μπείς ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου..

Τάσος Λειβαδίτης