Αν κάποιος με ρωτούσε μέχρι χτες πως νιώθω τώρα που μεγαλώνω και πρέπει να αποχωριστώ το σχολείο θα του απαντούσα πως πρόκειται να ρίξω πολύ κλάμα.Τόσες αναμνήσεις και τόσες στιγμές.Όντως.Δε θα ξαναδώ παιδιά που είμαι μαζί τους 13 χρόνια,κάθε μέρα.Δε θα ξαναγελάσω τόσο στη ζωή μου.Δε θα ξαναπαίξω κρυφτό στο τρίτο όροφο,ούτε θα ξανακάνω σκι με παγκάκι.Ακόμα και το καλημέρα που λέω 8 η ώρα το πρωί θα μου λείψει.Οι κρύες μέρες που χουχουλιάζουμε πάνω στο καλοριφέρ και τα χορευτικά στο σχολικό.Πανέμορφες στιγμές.Λεπτά από τη ζωή μου που πραγματικά λάτρεψα.Πρωταγωνιστές τους όμως είναι άτομα που ούτε αγαπάω,ούτε εκτιμάω και ούτε καν συμπαθώ.Με άτομα που η γνώση μου για αυτά περιορίζεται σε ένα όνομα.Η αλήθεια όμως είναι πως τους ίδιους σαν οντότητες δε θα τους νοσταλγήσω.Είναι μόνο 2-3 άτομα που δε θα θελα να χάσω.Δε ξέρω αν εγώ είμαι ρηχή και ακοινώτητη αλλά έτσι έχει η πραγματικότητα.Και παρατηρώντας κάποια πράγματα τις τελευταίες μέρες μπορώ πλέον να πω με σιγουριά πως τους σιχάθηκα όλους.Σιχάθηκα τα ψεμάτα,την υποκρισία και τη φτήνια.Τη γελοιοποιήση των πάντων και την έλλειψη αισθητικής.Γύρισαν σήμερα και μου είπαν πως αν φέτος δε γλύψω και δε πάω με τα νερά τους δε πρόκειται να δω καλό βαθμό στο τετράμηνο.Συμφώνησα.Γιατί πράγματι,για να πάρεις έστω και έναν μέτριο βαθμό πρέπει να κάνεις χαριτωμενιές.Αλλά όχι ρε πούστη.Θα πάρω καλό βαθμό γιατί διάβασα και όχι γιατί κάνω τσαλιμάκια.Έχω ένα παρελθόν που άφησα ανεκμετάλευτο ενώ θα μπορούσε να μου προσφέρει απλόχερα απανωτά εικοσάρια.Δεν έκανα χρήση του μόνο και μόνο από αφέλεια.Αλλά τώρα χαίρομαι πραγματικά.Αν κάτσω στο θρανίο και κοιτάξω μπροστά μου,πίσω μου και δεξιά μου θα δω παιδιά που θα περάσουν στο πανεπιστήμιο.Άτομα που δεν αντιλέγω πως κατέβαλαν κάποιους κόπους και μπράβο τους αλλά σίγουρα δεν είναι οι νέοι που θα πρέπει να χαρακτηρίζονται ως το μέλλον της χώρας.Θρασύδειλοι,που περιστρέφονται γύρω από ενα τεράστιο εγώ,γερά κρυμμένο με το σιχαμένο και μίζερο χαμόγελο τους.Αντίθετα στα αριστερά μου,υπάρχουν 2-3 άτομα από κείνα που αντιμετωπίζονται με μία απουσία,μια βρισιά ή και απλά ένα ειρωνικό νεύμα.Και πραγματικά λυπάμαι.Γιατί τη τελευταία φορά που άνοιξα το απουσιολόγιο και χάζευα τις μονόωρες που είχαν πέσει,δεν έβλεπα άτομα "άτακτα" και "φασαριόζικα" αλλά άτομα με προοπτικές και εξαιρετικό μυαλό.
Και σε σένα ψυχή μου που είπες πως δε θα πάνε χαμένοι..Χαμένοι θα πάνε στο λέω εγώ.Δε χαρίζεται η ευτυχία σε όσους την αξίζουν.