Ήταν 3 η ώρα το πρωί και εμείς μόλις είχαμε γυρίσει από το galliano.Είχαμε πιεί πολύ,όχι τόσο ώστε να μη ξέρουμε που πατάμε και βρισκόμαστε,αλλά αρκετά ώστε μια νότα ευθυμίας να χρωματίζει απαλά την ατμόσφαιρα.Δε θέλαμε να κοιμηθούμε ακόμα.Θέλαμε να μιλήσουμε για μας,για τα σχέδια μας,τα όνειρα μας.Πήραμε μια μαξιλάρα-από κείνες τις σκούρες μωβ-και δυο σεντόνια και καθίσαμε κάτω ,στη βεράντα.Ακούγαμε το κύμα να σκάει στα βράχια,τα τριζονάκια και χαζεύαμε τη Σκιάθο,που όπως είπες έλαμπε "σα παιδί πυρομανή".Καθίσαμε εκεί κάτω μέχρι τις 10 το πρωί.Μου λεγες για τη Νομική,βλέπαμε πεφταστέρια και κάναμε ευχές,σου λεγα για τις θάλασσες που θέλω να διασχίσω στα 20 μου,κάναμε σταφυλοδιαγωνισμό και νευρικά γέλια έσπαζαν ανά τακτά διαστήματα τη πανέμορφη εκείνη μονοτονία.Ήταν η πρώτη φορά που όταν με ρώτησες αν σ'αγαπάω, η απάντηση ήρθε από μέσα μου,με την ειλικρίνια που έκρυβε κάθε φορά ,αλλά με μία πολύ διαφορετική ορμή,σα να είχα καιρό να το πω,σα να ήθελα να το ακούσουν όλοι.Σε σκέπασα και σηκωθήκαμε μαζί για να δούμε καλύτερα τον ήλιο να ανατέλλει.Σχεδόν ταυτόχρονα φωνάξαμε"Θα ανατέλλω!"και απολαύσαμε για λίγα δευτερόλεπτα τον αντίλαλο.Ήταν αναμφίβολα από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.Είχα δίπλα μου ένα άτομο που αγαπούσα τόσο πολύ και δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο.Έκλεισα τα μάτια και σ'αγκάλιασα.Αποκοιμηθήκαμε εκεί οι δυό μας.Δε ξέρω τι σκεφτόσουν,πάντως χαμογελούσες.Και μένα μου αρκούσε για να κοιμηθώ ευτυχισμένη.

Υ.ΓΗ εικόνα τραβηγμένη κατά τις 8 το πρωί την ίδια μέρα.Τίποτα σπουδαίο.Απλά μου θυμίζει πολλά.:)