19-07-08
Είναι η μέρα που κατάλαβα πως ποτέ δεν ένιωσα αυτό που θα με ολοκλήρωνε..
Ήταν βράδυ και ως συνήθως ήμουν μόνη μου σε εκείνα τα απότομα βράχια.Μοναδικό φως τα αστέρια και ένα ρεσό κεράκι που είχα πάρει από το κλειστό μπαρ.Είχα κλείσει το κινητό μου μέρες και μέρες.Δεν ήθελα επικοινωνία.Δεν ήθελα κανέναν.Έβγαλα από τη τσέπη του τζιν ένα χαρτί διπλωμενο και ένα μολύβι.Είχα καιρό να γράψω και ήξερα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή.Δε χρειάστηκε να σκεφτώ.Άρχισα αμέσως.Και έγραφα,και ένιωθα όλο και πιο όμορφα.Στις είχα χαρίσει όλες μου τις λέξεις αλήθεια..Σταμάτησα.Κοίταξα απέναντι.Ένιωσα τύψεις.Και άρχισα πάλι να γράφω.Με άλλα λόγια.Πιο πειστικά.Πιο αληθινά.Πιο δικά σου.Τελείωσα και το κοίταξα.Δεν είχα γράψει καλύτερο πράγμα ποτέ μου.Το διάβασα και το ξαναδιάβασα.Δε μου άνηκε.Δεν ήμουν εγώ αυτή.Ήταν κάποια που ζήταγε,μόνο ζήταγε χωρίς ποτέ να χει δώσει.Ζήταγε πράγματα που δεν άξιζε, από πολλά άτομα,μπας και κάποιος τη λυπηθεί και της τα δώσει.Το χαρτάκι το σκισα και το πέταξα.Δεν είχε νόημα.Και τότε το κατάλαβα αλήθεια.Ούτε αυτό που ήθελα είχε νόημα.Ούτε καν αυτά που υποσχόμουν στον εαυτό μου.Δεν είχα νόημα οι σκέψεις μου πριν κοιμηθώ,τα όνειρα μου και οι στιγμές μου.Και τότε είπα πως έχασα πολύ χρόνο.Και το ξέχασα.