Σ'αναζητώ στη Σαλονίκη..

Να μη μου ανησυχείς.Θα ρχομαι συνέχεια.Δε τις ξεχνάω εγώ τις αγάπες μου:)
Τι και αν εσυ εκεί και εγώ εκεί?Βρε ξεχνιέται το βλέμμα σου όταν με ρώταγες αν σ'αγαπώ;Η ξεχνιέται το χαμόγελο σου όταν άκουσες πως είσαι σαν αδερφή μου;
Όσο περνάει από το χέρι μου θα με υποστείς για πολύ ακόμα!
Σ' αγαπάω και ας μη το ξέρεις!!!
Στο ξαδελφάκι μου που αφήνει την Αθήνα για τη Θεσσαλονίκη..Η πόλη κουτσούνι μου δε μας αλλάζει!:):)
(Να βαλεις dsl..Σέρνεσαι..:P)

Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Σάγαπω όσο δε μπορώ να σου πω με λόγια.Όλη η χαρά είναι στα μάτια σου,ολάκερη η ζωή στα χέρια σου,όλος ο κοσμος σ'εναν τοίχο που πέφτει ο ίσκιος σου το βράδι.
όχι δε θα μπορούσα να ζήσω μακριά σου αγαπημένη μου.Όμως εμείς μπορούμε να αγαπάμε και να χωρίζουμε,αυτό θα μείνει πάντοτε δικό μας,αυτό δε μπορεί κανείς να μας το πάρει.Αυτήν την αγάπη,αυτόν το πόλεμο,αυτή τη πίστη μας στη ζωή.Αντίο,λοιπόν,αντίο.Για να ναι πάντα τα μάτια σου γελαστά αντίο.Για να μη χαθούν οι όμορφες στιγμές που ζήσαμε αντιο.Για να μη μας τρομάζει η νύχτα,για να μη μας κλέβουν τον ουρανό αντίο.Για να πάρει τέλος πια η αδικία στο κόσμο αντίο.Μπορεί κιόλας να σκοτωθούμε αγάπη μου μα ποιος το λογαριάζει;Χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα δίχως όνομα,χιλιάδες γυναίκες ξύπνησαν ξαφνικά το πρωί και βρέθηκαν για πάντοτε μονάχες.Τα παιδια δεν έχουν ούτε χάδι ,ούτε ψωμί.Αντίο.
Ίσως να μη ξαναγυρίσω.Ένας άλλος θα κλειδώσει τα χέρια του γύρω απ΄το ζεστό κορμί σου.Μη με ξεχάσεις.Μα οχι οχι αγάπη μου πρέπει να με ξεχάσεις.Θα πρέπει ολάκερη να του δοθείς όπως κάποτε δόθηκες και σε μένα.Μονάχα όταν κάποτε ακούσετε ζητωκραυγές και σταθείτε στη μέση του δρόμου κοιτάζοντας τις σημαίες μας να ξεδιπλώνονται στον ήλιο τότε ω τότε,θυμήσου με-θυμήσου με μια στιγμή-μια στιγμή μόνο.Και ύστερα σφίξε το χέρι του κι ανοίξτε το βήμα σας βαδίζοντας προς το μέλλον..
Τάσος Λειβαδίτης

To τίποτα μου φλέγεται..

-Να φυλάγεσαι απ΄το τίποτα
-Τι είναι τίποτα;
-Χώρος
-Μικρός;
-Τεράστιος
-Διαρκεί;
-Για πάντα
-Πονάει;
-Εξαρτάται
-Από τι;
-Από ΄σενα.
Ξύπνησε μέσα στον ιδρώτα με καρφωμένα τα μάτια στο τίποτα του δωματίου της.Η ξύλινη μαριονέτα χαμογέλασε:"Το τίποτα σου φλέγεται"
Ζαλισμένη γύρισε από το άλλο πλευρό και άφησε το ρολόι να θανατώνει συνεχόμενα τα λεπτά της.
-Τι πρέπει να κάνω;
-Ξέρεις να αγαπάς;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Δεν έχει χρώμα
-Θέλω να ζωγραφίσω
-Δανείσου τα αστέρια
-Είναι μακρυά..
-Να πετάξεις
-Μπορώ;
-Φοβάσαι;
-Μπορώ;
-Φοβάσαι.
Φοβόταν.Έσπρωξε με θυμό τη σκόνη από το κομοδίνο της.
-Γιατί;
-Προσπαθώ να με βρω
-Ανώφελο
-Για ποιόν;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Άσπρο;
-Φοβάσαι.
-Φοβάμαι.
Μετάνιωσε.Τη μάζεψε λαίμαργα.
-Οδηγός των ονείρων μου.
-Προσωρινός
-Πες μου κάτι μόνιμο.
Την ακούμπησε σιγά σε ένα χαρτί.Η μαριονέτα ψυθίρισε:"Το τίποτα σου..καίγεται"
-Πέστο ξανά..
Το χαμόγελο;Ασάλευτο..

Όταν πριν αρκετό καιρό έγραφα το παραπάνω απόσπασμα δε μπορούσα ακριβώς να βιώσω τη θέσης της "Μόνας" όπως ονόμασα αργότερα τη κοπέλα.Δεν ήξερα τι είναι να αγαπάς το τίποτα σου..το τίποτα σου που σε ταλαιπωρεί αλλά αρνείσαι να το απορρίψεις.Μου είναι δύσκολο να εκφραστώ.Ίσως γιατί το νιώθω έντονα και οι λέξεις μοιάζουν μικρές.Όταν συνέλθω ίσως μπορέσω επιτέλους να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στον εαυτό μου..

Tα λέμε στη Κόλαση...

...τηλέφωνα δε κρατήσαμε..
Αν έπρεπε να μιλήσω για ένα πράγμα που με ενθουσιάζει στην Αθήνα αυτό θα ήταν οι ποικιλία ανθρώπων,οι έξυπνες ατάκες που ακούγονται συνέχεια και φυσικά το ταμπεραμέντο που γίνεται αισθητό ειδικά σε μποτιλιαρίσματα.
Από την άλλη έχουμε ανθρώπους διαφορετικών αντιλήψεων και καταστάσεων,κοινώς τρελούς που μόνο τρελοί δεν είναι,πουλημένους στη μόδα,φιλελεύθερους,υπερβολικά φιλελεύθερους,χρήστες ουσιών για το γαμώτο,χρήστες ουσιών για τη μαγκιά,μίζερους,ρομαντικούς και μυστήριους.
Έχουμε επίσης χώρους συνάντησεις.Πολλούς.Καφετέριες,τρεντομάγαζα,μεταλ καταστάσεις,ταβερνάκια και ουζερί,παρακμιακά σουβλατζίδικα,αμερικανομάγαζα,μπουζούκια και μουσικές σκηνές.
Δεν έχουμε όμως..Θάλασσα και ουρανό,γρασίδι και ησυχία.Δεν έχουμε πολύ χρόνο για μας.Δεν έχουμε πολύ χρόνο για τους άλλους.όλα κινούνται υστερικά γρήγορα,ότι πιάσεις αν πιάσεις θα ναι το τυχερό σου.
Εδώ πολλοί θα φωνάξουν.Οι μισοί δε θα ακουστούν και οι μισοί θα ντραπούν αμέσως.Εδώ οι άνθρωποι δε λένε σ'αγαπώ συχνά γιατί φοβούνται.
Εδώ οι άνθρωποι πληρώνουν για τα πάντα.Και όσοι δε πληρώνουν λένε δεν έχουν τίποτα.Για μένα έχουν τα πάντα.
Εδω οι άνθρωποι τη μέρα είναι ήρεμοι και το βράδυ πρόστυχοι.Εδώ οι ανάγκες σε ξεφτιλίζουν.

Y.Γ Σκέψεων2

Είναι μέρες τώρα που με έχει πάρει πραγματικά από κάτω.Καταλαβαίνω πως πρέπει να μεγαλώσω.Και πρέπει και να ωριμάσω.Φεύγω σιγά σιγά από τις παρέες που υπήρχαν απλά για να καλύπτουν τις ανασφάλειες μου και αρχίζω και δένομαι με άτομα που αξίζουν.Αμφιβάλλω για αυτό που μόλις έγραψα.Λες να ναι εγωιστικό;Να το παίζω και καλά υπεράνω;Ή απλώς κάνω παρέα με αυτά τα άτομα για να ανεβάσουν το δικό μου πνευματικό επίπεδο;Δε ξέρω.Ξέρω όμως πως τέτοια άτομα μπορώ να τα αγαπήσω πραγματικά και κατά συνέπεια να τους προσφέρω και περισσότερα.
Αντιλαμβάνομαι και άλλα πράγματα μεγαλώνοντας.Πως τελικά δεν είμαι εκείνο το αξιαγάπητο παιδάκι με τις τρομερά ψαγμένες ιδέες και τη κουλτούρα που μου λεγαν.Και να που έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που καταλαβαίνεις οτί η ποιότητα σου σαν άτομο αγγίζει το μηδέν και το αγγίζει όχι επειδή δεν ακούς καλή μουσική ή δε διαβάζεις ποιήση αλλά επειδή ξέρεις οτι θέλεις να το κάνεις και εσύ αντίθετα αδρανοποιήσαι και συμβιβάζεσαι με υποκατάστατα.Και συνεχίζοντας τώρα να μιλάω σε β ενικό έτσι μπας και πάρει ο ανάξιος εαυτός μου λίγο μπρος έχω να πω πως φίλε αγγίζει η ύπαρξη σου το μηδέν και έξω από την ευαίσθητη σφαίρα του ρομαντισμού και της τέχνης.Γιατί το παίζεις αριστεροκατάσταση και καλά,συμπονείς μετανάστες,πας κόντρα στα ταμπού της κοινωνίας αλλά από το πολύ μπλα-μπλά η πράξη δε σου βγαίνει.Στο κλουβάκι σου μια χαρά,πας και έρχεσαι στο ιδιωτικό σου σχολιάκι παρότι ξέρεις οτί δεν έχεις πλάτες να σε στηρίξουν.Και δεν σε συγκινεί καν το γεγονός οτι αυτές οι "πλάτες" στερήθηκαν άλλα και άλλα για το δικό σου κλουβάκι.Και εσύ όχι μόνο το κακομεταχειρίζεσαι αλλά αυτή τη κατάσταση την υπομένεις.Σε βολεύει το ξέρω.Αλλά να που τώρα ντρέπεσαι ακόμα και να βγεις έξω.Γιατί δε ξέρεις τι σημαίνει διεκδίκηση.Ούτε ξέρεις τι σημαίνει χώρος όπου το καρτελάκι με τα δίδακτρα δε τρομοκρατούν κανέναν.
Βάζω τους πάντες να με στέλνουν από δω και από κει.Δε το θέλω το κλουβί μου πια.Οι απέραντες θεωρίες μου είναι καιρός να γίνουν πράξεις.Μια θεωρία και αυτή η φράση ε;Ειρωνία.Δε θα μείνω μόνο σε αυτήν.Θα προσπαθήσω να μη μείνω μόνο σε αυτήν.Όποιος δε την έχει περάσει αυτή τη φάση δε ξέρει πόσο επώδυνη είναι.Να έχεις πράγματα να πεις αλλά να μη μπορείς.Και να κλαις.Τι ντροπή να κλαις.Για το τίποτα.

Βροχοποιός

Στίχοι: Παύλος Παυλίδης
Μουσική: Παύλος Παυλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Παυλίδης

Όταν ήμουνα μικρός
Μες στα όνειρά μου ερχότανε
Ένας άσπρος αετός
Με κοιτούσε και θυμότανε

Όταν ήμουνα μικρός
Μες στα κύματα δε μ' ένοιαζε
Αν ο κόσμος είναι απλός
Ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε
Διαμαντένιος ο ουρανός

Τ' άστρα στα μάτια της γυαλίζανε
Διαμαντένιος ουρανός
Οι φωνές μου ψιθυρίζανε
Όταν πέρασε ο καιρός
Μου 'πε πως δε θα ξαναρχότανε
Ο πρώτος κεραυνός
Από μακριά ακουγότανε
Έγινα βροχοποιός
Γιατί τα δάκρυα στερέψανε
Πάλι αστράφτει, κοίτα φως
Νιώθω σαν να με μαγέψανε

Έρχεται ο βροχοποιός
Πες του πως τίποτα δε χάθηκε
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
Από έρωτα τρελάθηκε
Έρχεται ο βροχοποιός
Γιατί τα δάκρυα στερέψανε
Μη λυπάσαι, κλαίει αυτός
Νιώθω σαν να με μαγέψανε

Όταν ήμουνα μικρός
Όλοι λένε πως ξεχνιόμουνα
Στη βεράντα εκεί στο φως
Με κοιτούσες που κοιμόμουνα