To τίποτα μου φλέγεται..

-Να φυλάγεσαι απ΄το τίποτα
-Τι είναι τίποτα;
-Χώρος
-Μικρός;
-Τεράστιος
-Διαρκεί;
-Για πάντα
-Πονάει;
-Εξαρτάται
-Από τι;
-Από ΄σενα.
Ξύπνησε μέσα στον ιδρώτα με καρφωμένα τα μάτια στο τίποτα του δωματίου της.Η ξύλινη μαριονέτα χαμογέλασε:"Το τίποτα σου φλέγεται"
Ζαλισμένη γύρισε από το άλλο πλευρό και άφησε το ρολόι να θανατώνει συνεχόμενα τα λεπτά της.
-Τι πρέπει να κάνω;
-Ξέρεις να αγαπάς;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Δεν έχει χρώμα
-Θέλω να ζωγραφίσω
-Δανείσου τα αστέρια
-Είναι μακρυά..
-Να πετάξεις
-Μπορώ;
-Φοβάσαι;
-Μπορώ;
-Φοβάσαι.
Φοβόταν.Έσπρωξε με θυμό τη σκόνη από το κομοδίνο της.
-Γιατί;
-Προσπαθώ να με βρω
-Ανώφελο
-Για ποιόν;
-Τι χρώμα έχει η αγάπη;
-Άσπρο;
-Φοβάσαι.
-Φοβάμαι.
Μετάνιωσε.Τη μάζεψε λαίμαργα.
-Οδηγός των ονείρων μου.
-Προσωρινός
-Πες μου κάτι μόνιμο.
Την ακούμπησε σιγά σε ένα χαρτί.Η μαριονέτα ψυθίρισε:"Το τίποτα σου..καίγεται"
-Πέστο ξανά..
Το χαμόγελο;Ασάλευτο..

Όταν πριν αρκετό καιρό έγραφα το παραπάνω απόσπασμα δε μπορούσα ακριβώς να βιώσω τη θέσης της "Μόνας" όπως ονόμασα αργότερα τη κοπέλα.Δεν ήξερα τι είναι να αγαπάς το τίποτα σου..το τίποτα σου που σε ταλαιπωρεί αλλά αρνείσαι να το απορρίψεις.Μου είναι δύσκολο να εκφραστώ.Ίσως γιατί το νιώθω έντονα και οι λέξεις μοιάζουν μικρές.Όταν συνέλθω ίσως μπορέσω επιτέλους να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα στον εαυτό μου..