-Φόρεσε τις καλές σου λέξεις
να γίνεις όμορφη
να με μάθεις να αγαπάω

Κοίταξε με και διάλεξε χρώμα και μέγεθος

Διάλεξε από τα μάτια μου το ¨σε σκεφτομαι¨
και ξετρύπωσε από τα βλέφαρα μου το ¨μου λείπεις¨

-Ποιό μέρος της σάρκας σου μου δώρισες για να μπορώ να σε αγγίξω;
Το άρωμα σου μου ανήκει από τη μέρα που ακούμπησα στο στήθος σου εκείνη τη μαργαρίτα.

-Είναι δικό σου ότι σου ανήκει

-Δε με ξέρεις

-Σε φαντάζομαι

-Δε με ξέρεις καλά

-Σε λένε Εικόνα

-Με λένε Ανάγκη

Τα κόκκινα φεγγάρια των ημερών μας,
μονότονα φανάρια των λεωφόρων
που σε ζαλίζουν και σε ζαλίζουν.


Οι λέξεις που ξεφεύγουν,
τώρα παρατημένα μπουκάλια κρασί,
αδειάζουν στο ποτήρι γουλιά- γουλιά τον εαυτό σου.


Οι συμβουλές και οι εξηγήσεις,
ανόητα αποτυπώματα φιλιών σε παλιούς καθρέφτες,
τόσα πολλά στριμωγμένα, μέχρι να πεις:
φτάνει και φτάνει.

Στα δάχτυλα μου τα σβηστά τσιγάρα,
η ψευδαίσθηση πως εξαρτώμαι από κάπου,
στο καθρέφτη το αποτύπωμα των στεγνών χειλιών μου,
καιρό απότιστα από όμορφες λέξεις,
τα μάτια μου κλειστά,
χωρίς οράματα και διάφορα που κάποτε είχα..

Θα μπορούσα να πω πως φταις εσύ,
που αφήνεις μισοτελειωμένο το κάθε μου όνειρο,
μα δεν θα σου δώσω την ευθύνη της διάθεσης μου,
υπάρχει για μένα.