Δεν υπήρξα ποτέ καλοί στους αποχαιρετισμούς.Ίσως επειδή ποτέ δεν έπαιρνα σοβαρά τους άλλους,ίσως επειδή ποτέ δεν δενόμουν,ίσως μεγάλωσα..ποιός ξέρει;Μα είναι τόσο μεγάλη η ζήλεια μου..Που εκεί που εγώ για χρόνια καθόμουν,βαριόμουν,αγωνιούσα,γελούσα,τώρα κάποιος άλλος,σα να παίρνει θρασύτατα τη θέση μου,αρχίζει και γελάει και κλαίει και βαριέται και αγωνιά..Είναι που δε θέλω να σβηστούν τα στιχάκια απ'το θρανίο μου,είναι που και αυτός ο άτιμος πίνακας έχει χαραγμένο το όνομα μου..Είναι και μια οικογένεια που θα χάσω,ένα δεύτερο σπίτι.Είναι που εγώ σε κάθε γωνιά του κτιρίου βλέπω τον εαυτό μου να μεγαλώνει και να ωριμάζει,να δυσανασχετεί και να ερωτεύεται..Και πως να ξεχάσω τη καλημέρα στις 7 το πρωί,τις κοπάνες την ώρα των μαθηματικών και τα φουσκωμένα μπαλόνια;Πως να ξεχάσω το σπασμένο από μας παγκάκι,τις γραμμένες πόρτες της τουαλέτας και την εικόνα της παναγίας που στοχεύαμε με χαρτάκια;Μα πες μου απλά πως να ξεχάσω το σημερινό φιλί που μου δωσες;Τα όσα μου χάρισες και τα όσα μου δίδαξες;Και εσύ;Που πάντα ήσουν πλάι μου και ποτέ δε ντράπηκες να μου πιάσεις το χέρι..Δε ξέρω γιατί σας χάνω..Δε ξέρω αν σας χάνω..Δε μπορώ να φύγω.Δε θέλω να φύγω.Δεν είμαι έτοιμη να σταματήσω να βάζω νωρίς ξυπνητήρι,δεν είμαι έτοιμη να πάψω να μπαίνω στο κίτρινο λεωφορείο,δεν είμαι έτοιμη να μεγαλώσω γαμώτο..Θέλω να κάνω τις βλακείες μου με τα παιδιά που είδα να μεγαλώνουν μπροστά στα μάτια μου,να γελάω με αποτυχημένα αστεία,να τσακώνομαι με καθηγητές,να περιμένω το μάθημα μας για να σε ρωτήσω απορίες..Και αλήθεια έχω τόσα να σε ρωτήσω..Πες μου σε παρακαλώ.Στα αρχαία ή στα λατινικά υπάρχει τρόπος να πάψω να θυμάμαι;Ποιός μίλησε για πραγματική θλίψη;Ο Πλάτωνας ή ο Αριστοτέλης;Και τέλος..Λέει στο βιβλίο του καθηγητή πως αγκαλιάζεις ένα παιδί που νιώθει ότι χάνει τα πάντα;
Όλες του κόσμου οι Κυριακές
λάμπουν στο πρόσωπό σου...
Τι χρώματα, τι μουσικές
μες στο χαμογελό σου..

Θα μου λείψεις πολύ..Πως γίνεται μετά από τόσα χρόνια,μόνο εσύ να μένεις;

Σου υπόσχομαι πως δε πρόκειται να ξαναβρώ πιο όμορφο χαμόγελο από το δικό σου.

Αντίο ομορφιά μου:):)

Y.Γ:Και όποιος "κύριε" κατάλαβε,κατάλαβε.
Μα ποια στιγμή να αξίζει να παγώσει
αν ποτέ δε γίνεις μέλος της;

Θεατής των δικών σου αισθήσεων
και αμέτοχο κοινό της ευχαριστησης σου..




Y.Γ:Η συνέχεια.O χρόνος,μάθαμε εντέλει,ποτέ δε σταματά:)