Έχει περάσει καιρός από τότε που βλέπαμε προοπτικές που δεν υπήρχαν.
Έχει περάσει καιρός από τότε που λέγαμε παραμύθια για τη ζωή μας.
Και ύστερα δεν τα θυμόμασταν γιατί ήταν όμορφα,τόσο όμορφα.
Γιατί μας μάθανε τα όμορφα,τα τόσο όμορφα να μη τα θυμόμαστε.

Έχει περάσει καιρός από τότε και δε σε θυμάμαι.
Τα μάτια σου ήτανε πράσινα,σίγουρα πράσινα.
Μα έχει περάσει καιρός σου λέω και δε σε θυμάμαι.
Είχες όμορφα χείλια που δε μιλούσαν πολύ.

Τα δάχτυλα σου ήταν μακρυά και έδειχναν πάντα αυτά που δεν καταλάβαινα.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δεν θυμάμαι.
Ξέχασα πως είναι να ζεις για αυτά που δεν αξίζουν.

"Γιατί να μιλάνε και να μη γράφουν;
Γιατί να πιστεύουν μονότονα;
Γιατί να φωτογραφίζουν και να μην ζωγραφίζουν;
Γιατί να γελάνε συνέχεια;"

Αυτά ονειρευόμασταν τη μέρα που συναντηθήκαμε.

Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι.

Δε θυμάμαι πως είναι να αγαπάς λέξεις.Τέτοιες λέξεις.
Δε θυμάμαι πως είναι να κλαίς για λέξεις.Τέτοιες λέξεις.

Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι πότε.

Δε θυμάμαι πότε ξανασυναντηθήκαμε.

Πρέπει να πέρασε καιρός..

Δε μας μιλάει κανείς πια γιατί χαθήκαμε.
Δε μας σκεφτέται κανείς πια γιατί χαθήκαμε.

Και να φανταστείς πως αν πας ευθεία και στρίψεις μια-δυο φορές,θα μαστε κει.
Αλλά μάλλον δε πας ευθεία ούτε στρίβεις μια-δυο φορές γιατί χαθήκαμε.

Φταίμε και εμείς,φταίτε και σεις αλλά ξέρεις τελικά δεν έχει σημασία γιατί να..είπαμε,μας είπαν και το πιστέψαμε πως χαθήκαμε.

Εμείς και εσείς δεν είμαστε απλά άνθρωποι και άτομα.Δεν είμαστε καν υπάρξεις και σαχλές σκιές με σίγουρες κινήσεις.

Εμείς και εσείς κρύβουμε μέσα τα πάντα μα δε το σκεφτόμαστε συχνά-όχι λόγω μετριοφροσύνης μα αφέλειας- και έτσι χανόμαστε.

Γιατί εμείς μπορούμε να βρούμε πολλά σε εσάς και εσείς να ξοδέψετε λαίμαργα το είναι μας.

Μα εμείς σεβόμαστε πρώτα εμάς και εσείς μας είστε περιττοί τόσο που σας αφήνουμε να χαθείτε.

Μα και εσείς μας θεωρείτε βάρη παράτερα και μας ξεχνάτε σε γωνιές που χτίσαμε παρέα.

Οι αλλαγές τελικά μας ,συμβουλέψατε, φροντίζουν τους ανθρώπους τους.

Και αν για να μας φροντίσουν πρέπει εσείς να χαθείτε...τότε ναι, ας χαθείτε.

Υ.Γ:Παραλογισμοί της 2ας Ιουλίου

Επέλεξα να μην αφήσω τίποτα πίσω μου.Θα πάω εκεί και εκεί για να δείξω τις άλλες πτυχές του εαυτού μου,θα σταθώ μπροστά σε αυτό και αυτό και θα δείξω πως υπήρξαν,υπήρχαν και θα υπάρχουν και άλλα.Κάθε νέο όνομα που θα μου χαρίζουν,θα μου θυμίζει ένα παλιό-μα ξέρεις δε νομίζω να μπερδέψω τα γράμματα.Το α και το β μιας παιδικής ηλικίας με σύμφωνα ατελείωτων γέλιων και φωνήεντα φοιτητικής διάθεσης συνυπάρχουν μα δεν ταυτίζονται.

Και αν δε σε δω να μεγαλώνεις,θα σε δω μεγάλο να διηγήσαι τι πέρασες,με το ίδιο όνομα που σου ανήκει.Ίσως αλλάξεις-μα φυσικά θα αλλάξεις,μα ξέρεις το όνομα αυτό ανήκει και σε όσους το χρησιμοποιούν με αγάπη και όσο-για πόσο δε ξέρω- μου ανήκει δε θα το αφήσω να ξεφύγει από μέσα μου.

Και αν δε δω τις πλατείες να γίνονται σπίτια και τα δέντρα να κόβονται δε πειράζει..Δε πειράζει γιατί η αίσθηση της ευτυχίας πάνω στη χαλασμένη τραμπάλα δε ξεχνιέται και δε θα ξεχαστεί.Δε πειράζει γιατί θα υπάρξουν άλλες τραμπάλες που θα μου τη θυμίσουν.Θα υπάρξουν και άλλες τραμπάλες που θα γίνουν και αυτές μνήμες και θα περιμένουν νέες πλατείες και νέα στέκια για να ξεσηκωθούν..