Δε μας μιλάει κανείς πια γιατί χαθήκαμε.
Δε μας σκεφτέται κανείς πια γιατί χαθήκαμε.

Και να φανταστείς πως αν πας ευθεία και στρίψεις μια-δυο φορές,θα μαστε κει.
Αλλά μάλλον δε πας ευθεία ούτε στρίβεις μια-δυο φορές γιατί χαθήκαμε.

Φταίμε και εμείς,φταίτε και σεις αλλά ξέρεις τελικά δεν έχει σημασία γιατί να..είπαμε,μας είπαν και το πιστέψαμε πως χαθήκαμε.

Εμείς και εσείς δεν είμαστε απλά άνθρωποι και άτομα.Δεν είμαστε καν υπάρξεις και σαχλές σκιές με σίγουρες κινήσεις.

Εμείς και εσείς κρύβουμε μέσα τα πάντα μα δε το σκεφτόμαστε συχνά-όχι λόγω μετριοφροσύνης μα αφέλειας- και έτσι χανόμαστε.

Γιατί εμείς μπορούμε να βρούμε πολλά σε εσάς και εσείς να ξοδέψετε λαίμαργα το είναι μας.

Μα εμείς σεβόμαστε πρώτα εμάς και εσείς μας είστε περιττοί τόσο που σας αφήνουμε να χαθείτε.

Μα και εσείς μας θεωρείτε βάρη παράτερα και μας ξεχνάτε σε γωνιές που χτίσαμε παρέα.

Οι αλλαγές τελικά μας ,συμβουλέψατε, φροντίζουν τους ανθρώπους τους.

Και αν για να μας φροντίσουν πρέπει εσείς να χαθείτε...τότε ναι, ας χαθείτε.

Υ.Γ:Παραλογισμοί της 2ας Ιουλίου