Έχει περάσει καιρός από τότε που βλέπαμε προοπτικές που δεν υπήρχαν.
Έχει περάσει καιρός από τότε που λέγαμε παραμύθια για τη ζωή μας.
Και ύστερα δεν τα θυμόμασταν γιατί ήταν όμορφα,τόσο όμορφα.
Γιατί μας μάθανε τα όμορφα,τα τόσο όμορφα να μη τα θυμόμαστε.

Έχει περάσει καιρός από τότε και δε σε θυμάμαι.
Τα μάτια σου ήτανε πράσινα,σίγουρα πράσινα.
Μα έχει περάσει καιρός σου λέω και δε σε θυμάμαι.
Είχες όμορφα χείλια που δε μιλούσαν πολύ.

Τα δάχτυλα σου ήταν μακρυά και έδειχναν πάντα αυτά που δεν καταλάβαινα.
Έχει περάσει καιρός από τότε και δεν θυμάμαι.
Ξέχασα πως είναι να ζεις για αυτά που δεν αξίζουν.

"Γιατί να μιλάνε και να μη γράφουν;
Γιατί να πιστεύουν μονότονα;
Γιατί να φωτογραφίζουν και να μην ζωγραφίζουν;
Γιατί να γελάνε συνέχεια;"

Αυτά ονειρευόμασταν τη μέρα που συναντηθήκαμε.

Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι.

Δε θυμάμαι πως είναι να αγαπάς λέξεις.Τέτοιες λέξεις.
Δε θυμάμαι πως είναι να κλαίς για λέξεις.Τέτοιες λέξεις.

Και ύστερα πέρασε καιρός και δε θυμάμαι πότε.

Δε θυμάμαι πότε ξανασυναντηθήκαμε.

Πρέπει να πέρασε καιρός..