Το ασανσερ πάντα σταματούσε στο πρώτο όροφο για μια βιαστική καλησπέρα και μια πρόχειρη αγκαλιά.Ο μακρύς διάδρομος από τον Ιούνιο του 2006 δε μου φαινόταν ίδιος.Δε με ενέπνε ούτε καν αυτή την ασήμαντη βιαστική καλησπέρα.Ήταν που είχε ποτίσει τους τοίχους μια απώλεια.
Τον Μάη του 2008 άδειασε αναπάντεχα ένα ακόμη διαμέρισμα.Το δεύτερο από τα τρία.
Μπήκαν ταινίες προστατευτικές,σύρτες,κλειδιά και νέα πόμολα.

Τον Αύγουστου του 2009 αρχίζει μια αντίστροφη μέτρηση για το άδειασμα του τρίτου διαμερίσματος του πρώτου ορόφου.Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα ένα τα φωτάκια της πολυκατοικίας σβήνουν.Και δεν είναι πως κάποιος έσβησε το πορτατίφ του να πέσει για ύπνο,δεν είναι μια ξαφνική διακοπή ρεύματος.

Για πρώτη φορά στη ζωή θα τραβήξω την προστευτική ταινία του πρώτου ορόφου λίγο πιο κει.Θα κλειδώσω δυο και τρεις φορές τη πόρτα για να νιώθεις ασφάλεια,και η καλησπέρα που σου λεγα ξαφνικά,θα μοιάζει αξεπέραστη πολυτέλεια στο μακρύ διάδρομο.

Η πόρτα του ασανσέρ θα κλείσει με δύναμη καθώς θα πατάμε το κουμπί του ισογείου μετρώντας τις αγκαλιές που κεράστηκες..

Και ακόμα και αν τώρα μεγάλωσα,επέτρεψε μου να ξανακάτσω οκλαδόν στο πράσινο χαλί και να σου χαρίσω ένα τελευταίο κοινό μας λεπτό:

"Σήμερα τα φώτα κάρκαλε η κότα και ο πέτος της φωνάζει αυτή δε πολογιέται,της δίνει ένα πυθάρι,τη παίρνει στο ποδάρι,οι οι πόδι μου και το καλαπόδι"


Αντίο