Στα χάρτινα φεγγάρια,εμείς δίνουμε τα ονόματα μας.
Κρεμασμένοι από το ταβάνι να βλέπουμε το κόσμο.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας πέρασαν για αληθινούς.
Και ύστερα,το βράδυ να χαχανίζουμε μονότονα που μας ζήλεψαν οι ερωτευμένοι.

Μέχρι να σπάσει ο σπάγκος και να ευχηθούν στον θάνατο μας.