Y.Γ Σκέψεων2

Είναι μέρες τώρα που με έχει πάρει πραγματικά από κάτω.Καταλαβαίνω πως πρέπει να μεγαλώσω.Και πρέπει και να ωριμάσω.Φεύγω σιγά σιγά από τις παρέες που υπήρχαν απλά για να καλύπτουν τις ανασφάλειες μου και αρχίζω και δένομαι με άτομα που αξίζουν.Αμφιβάλλω για αυτό που μόλις έγραψα.Λες να ναι εγωιστικό;Να το παίζω και καλά υπεράνω;Ή απλώς κάνω παρέα με αυτά τα άτομα για να ανεβάσουν το δικό μου πνευματικό επίπεδο;Δε ξέρω.Ξέρω όμως πως τέτοια άτομα μπορώ να τα αγαπήσω πραγματικά και κατά συνέπεια να τους προσφέρω και περισσότερα.
Αντιλαμβάνομαι και άλλα πράγματα μεγαλώνοντας.Πως τελικά δεν είμαι εκείνο το αξιαγάπητο παιδάκι με τις τρομερά ψαγμένες ιδέες και τη κουλτούρα που μου λεγαν.Και να που έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου που καταλαβαίνεις οτί η ποιότητα σου σαν άτομο αγγίζει το μηδέν και το αγγίζει όχι επειδή δεν ακούς καλή μουσική ή δε διαβάζεις ποιήση αλλά επειδή ξέρεις οτι θέλεις να το κάνεις και εσύ αντίθετα αδρανοποιήσαι και συμβιβάζεσαι με υποκατάστατα.Και συνεχίζοντας τώρα να μιλάω σε β ενικό έτσι μπας και πάρει ο ανάξιος εαυτός μου λίγο μπρος έχω να πω πως φίλε αγγίζει η ύπαρξη σου το μηδέν και έξω από την ευαίσθητη σφαίρα του ρομαντισμού και της τέχνης.Γιατί το παίζεις αριστεροκατάσταση και καλά,συμπονείς μετανάστες,πας κόντρα στα ταμπού της κοινωνίας αλλά από το πολύ μπλα-μπλά η πράξη δε σου βγαίνει.Στο κλουβάκι σου μια χαρά,πας και έρχεσαι στο ιδιωτικό σου σχολιάκι παρότι ξέρεις οτί δεν έχεις πλάτες να σε στηρίξουν.Και δεν σε συγκινεί καν το γεγονός οτι αυτές οι "πλάτες" στερήθηκαν άλλα και άλλα για το δικό σου κλουβάκι.Και εσύ όχι μόνο το κακομεταχειρίζεσαι αλλά αυτή τη κατάσταση την υπομένεις.Σε βολεύει το ξέρω.Αλλά να που τώρα ντρέπεσαι ακόμα και να βγεις έξω.Γιατί δε ξέρεις τι σημαίνει διεκδίκηση.Ούτε ξέρεις τι σημαίνει χώρος όπου το καρτελάκι με τα δίδακτρα δε τρομοκρατούν κανέναν.
Βάζω τους πάντες να με στέλνουν από δω και από κει.Δε το θέλω το κλουβί μου πια.Οι απέραντες θεωρίες μου είναι καιρός να γίνουν πράξεις.Μια θεωρία και αυτή η φράση ε;Ειρωνία.Δε θα μείνω μόνο σε αυτήν.Θα προσπαθήσω να μη μείνω μόνο σε αυτήν.Όποιος δε την έχει περάσει αυτή τη φάση δε ξέρει πόσο επώδυνη είναι.Να έχεις πράγματα να πεις αλλά να μη μπορείς.Και να κλαις.Τι ντροπή να κλαις.Για το τίποτα.