Τα όνειρα μου σαν παιγνίδια κουρδισμένα
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα
Απόψε λέω να παίξω απ' τα κερδισμένα

Κι έτσι το δρόμο μου ανάποδα μαζεύω
Θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια
Τάιζα τους λύκους και μου τρώγανε τα χέρια
Γι' αυτό παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος
Κι όλους τους δρόμου που με 'βγάλαν εδώ πέρα
Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος

Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες
Όλο μου 'λέγαν σε κανένα δε χρωστάω
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω
Και 'γε τις άφησα και έψαξα για νέες

Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω
Μου έμαθε το κύμα ν' αγαπάω
Κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο

Αυτό είναι το τραγούδι που ακούω στον Δίεση αυτή τη στιγμή..Για πολλούς αυτό είναι ένα συνιθησμένο μίζερο Κυριακάτικο βραδυ.Συνήθως τα δικά μου κυριακάτικα βραδια έτσι είναι.Ποτέ δε μου άρεσε η Κυριακή.Άγχος,βαρεμάρα,όλη μέρα στο σπίτι να χαζεύω μπροστά στη τηλεόραση και να περιμένω υπομονετικά να περάσει η μέρα.
Το τελευταίο καιρό οι Κυριακές μου έχουν αλλάξει.Δεν είναι σα τις άλλες μέρες και αυτό που τις κάνει ξεχωριστές παραδόξως δεν είναι η βαρεμάρα.Είναι οι μέρες που έχω χρόνο για μένα.Που θα ξυπνήσω το πρωί ότι ώρα θέλω,θα διαβάσω ότι θέλω,θα χουχουλιάσω στο κρεββάτι μου και θα κάνω όνειρα(το λεγόμενο day dream),θα βάλω τη μουσική τέρμα,θα ζωγραφίσω..Γενικά θα κάνω πράγματα που όλη τη βδομάδα δε κάνω.Η καθημερινότητα μου μόνο σα φρίκη μπορεί να χαρακτηριστεί και ως τίποτα άλλο.Λειτουργώ πλέον μηχανικά.Τα πάντα τα κάνω από συνήθεια.Δεν έχω πλέον κάτι να περιμένω ούτε για κάτι να ελπίζω.Απλά αντέχω.Γιατί;Δε ξέρω.Για μένα.Που έχω ένα μεράκι.Για τους γονείς μου.Που πιστεύουν σε μένα.Για ένα πείσμα να αποδείξω σε όλους πως κάτι αξίζω και εγώ.Όχι πως η εκπαίδευση δείχνει την αξία ενός ανθρώπου..Απλά η εισαγωγή σε ένα ΑΕΙ δείχνει πως κάτι ζητάς αν οχι από τους άλλους,τουλάχιστον από τον ίδιο σου τον εαυτό.Και εγώ δυστυχώς ζητάω πολλά.Τόσα που δε πιστεύω πως τα δικαιούμαι στη τελική.Δικαιούμαι όμως να προσπαθήσω.
Είναι πολλές οι ευθύνες όμως.Δε μιλάω για το διάβασμα.Ούτε για το περιορισμένο ελεύθερο χρόνο.Μιλάω για την απογοήτευση κάποιων σε μια ενδεχόμενη αποτυχία.Ξέρω ότι αυτή είναι η ζωή μου.Ότι κάνω το κάνω για μένα.Αλλά όπως και να το κάνουμε και εγώ αποτελώ μέρος της ζωής κάποιων.Και ίσως εγώ να μη δικαιούμαι αυτά τα πολλά που προανέφερα αλλά οι άλλοι τα δικαιούνται και τα αξίζουν, μη σα πω πως είναι και χρωστούμενα..