Κουβέντες,διαφωνίες,γελάκια,συζητήσεις όλα βουτηγμένα στο αλκόολ,όλα ποτισμένα με νικοτίνη..
Συνήθειες βλέπεις της παρέας..
Χαμογελάκια,πονηρά βλέμματα,σκουντήμα κάτω από το τραπέζι.
Κεράσματα,πλακίτσες,σχόλια.

Πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα άγγιγμα.Πόσα πράγματα να σου προσφέρει ένα βλέμμα.
Πόση ηδονή να σου χαρίζει το γέλιο ή το κλάμμα.Η αμηχανία ή ένα αποτυχημένο αστείο.

Άνθρωποι παντού,με την ίδια ή διαφορετική διάθεση.Με παρέα ή και μόνοι τους.

Πόσο πολλοί είμαστε τελικά!

Κοίταξε λίγο γύρω σου..Η ατμόσφαιρα που αιωρείται στο τραπέζι μας,υπάρχει παντού.Με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές.

Μα δεν είμαστε ίδιοι.

Μοιάζει το γέλιο μας..Άκουσα πριν που πέταξες την ίδια ατάκα..Νομίζω μάλιστα πίνουμε και το ίδιο ποτό.

Μα εσύ σκέφτεσαι την εξεταστική σου,η σερβιτόρα το καφέ που έχυσε,της μικρής δίπλα σου το κινητό δε χτυπά,εμένα μου λείπουν κάποιοι και έξω βρέχει,καποιανού η ομπρέλα χάλασε και ξέμεινε κάτω από ένα υπόστεγο.

Μα κάπου κάπου ξεχνάς το μάθημα που δε πέρασες,η σερβιτόρα σκέφτεται πως ο καφές τελικά δε πέτυχε και τόσο,η μικρή δίπλα σου απέκτησε αξιοπρέπεια και το μπινελίκωσε το ρημάδι,εγώ χαζεύω απ΄το παράθυρο μα έξω βρέχει και ο τύπος με τη χαλασμένη ομπρέλα μπαίνει βιαστικά στο ταξί.

Ο καθένας θα πληρώσει το καφέ του,το ποτό του και τη κερασμένη διάθεση του και θα γυρίσει σπίτι.Και ύστερα πάλι οι ομοιότητες και οι διαφορές μας θα τονίσουν πως όλοι ανήκουμε στον homo sapiens sapiens.Και ύστερα πάλι οι έννοιες μας θα τονίσουν πως οι μέρες τελειώνουν και αρχίζουν πάντα μοναχικά.

Και να που κοντεύει 12 και εσύ κάνεις σκονάκια στο χέρι σου,η μικρή κλαίει γοερά για ένα τηλέφωνο που ποτέ δεν έγινε,εγώ μετράω μέρες και προβατάκια και ο τύπος βάζει σε μία σακούλα σκουπιδιών την ομπρέλα του..

Και όλοι ξεχνάμε τις στιγμές που ζήσαμε,μακιγιάρουμε τις έννοιες μας με το χείριστο των καλλυντικών,σβήνουμε το φως και καληνυχτίζουμε μια μέρα απροσδιόριστη.