Είναι 8 και μισή περίπου.Σάββατο.Βράδυ.
Έχω γύρω μου 2-3 κεράκια,κάθομαι σε ένα χοντρό χαλί και μέσα στο σκοτάδι απολαμβάνω τη φωνή του Χαρούλη.
Είμαι ολομόναχη σε ολόκληρη τη πολυκατοικία,ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί δίπλα μου προσπαθεί να αποφασίσει αν θα πέσει ή όχι.
Θα πέσει.
Ας αλλάξω μεριά μη βλέπω το λεκέ.
Το τραγούδι άλλαξε..
"Δεν έχω να σου πω ωραία λόγια,έχουν όλα ειπωθεί χίλιες φορές.Ο κόσμος δεν αλλάζει με κουβέντες,δεν άλλαξε ποτέ με προσευχές"
Ωραία περνάμε τα δυό μας σήμερα.Εγώ και η σκία στο τόιχο.Προσπαθω να θυμηθώ πως κάνουν το κουνελάκι.Α ναι!
Τη πεταλούδα;Δε βγαίνει όμορφα..
Η γριά όμως πάει με το ρυθμό που εγώ θέλω..
Καλύτερα μου αρέσει έτσι..
Το playlist συνεχίζει
"Μάτια παραπονεμένα,μάτια που είσαστε για μένα,θάλασσες υπομονής"
Νιώθω τόσο μα τόσο παράξενα..
Νόμιζα οτι κάτι μου έλειπε.Λες;Μπορεί.Μα νιώθω το άγγιγμα όποιου θέλω.Μυρίζω το άρωμα όποιου θέλω.Ναι.Εδώ.Μόνη μου.
"Το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι.."
Δε τρέφομαι με αναμνήσεις.Μαλλον όχι.Δε τρέφομαι αποκλειστικά με αναμνήσεις.Κάνω και σχέδια.Όχι όνειρα και υποθέσεις.Κουράστηκα.
Δεν είμαι στη καλύτερη μου φάση.Θέλω από κάπου μια σιγουριά.Μια λέξη με όλη την ειλικρίνια μιας ψυχούλας.Μια αγκαλιά με όλη τη θαλμπωρή μου μπορεί να κρύβει..
Κουράστηκα τα ίσως και τα μπορεί.Βαρέθηκα να μετράω αντίστροφα.
"Άσε με πάλι να ρωτώ..Ο χρόνος τι θα φέρει..Ο ήλιος και ο κεραυνός μου στήσανε καρτέρι"
Όχι οτι και αυτά δε χρειάζονται.Έχουν μια κάποια γοητεία.Σου τσακίζουν τόσο ηδονικά την ύπαρξη τα άτιμα..Όχι τώρα όμως..Δεν το αντέχω.
"Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή..Φεγγάρια μου παλιά.."
Το κρασάκι δε χύθηκε.Δε μου κανε το χατίρι να νιώσω ενοχές για κάτι τόσο απλό,για κάτι τόσο παιδικό..
"Σου κρύβω την αλήθεια και αφήνω από τα στήθια μου να βγούν παραμύθια για κείνους που αγαπούν"
Κάνει κρύο σήμερα..Σε λίγο τα φώτα ανοίγουν..
Μπα..

υγ:Κανείς,κανείς,κανείς δε ξέρει και δε πρόκειται να μάθει..Πόσο μα πόσο πολύ..

Καληνύχτες διάσπαρτες σήμερα.Απόψε δε με νοιάζει.
θα αγκαλιάσω τη κουβέρτα μου σήμερα..