Για αυτούς που ποτέ δε ταίριαξαν στο δυο,για αυτούς που τόσο μας μοιάζουν έτσι όπως μας φαντάστηκα μαζί,για αυτούς που τα δρομολόγια τρέχουν τη ζωή τους,για αυτούς κάνε το χειμώνα τους βράχια και σκέψου το χιόνι να ταν σπηλιά,να μείνουν εκεί,να μη φωνάζουν,να μη θυμούνται,να μη κλαίνε το Σάββατο το βράδυ για το πόσο γρήγορα θα φύγει η Κυριακή.


Και ίσως να είμαστε εγωιστές που τόσο κοντά δε μοιραζόμαστε τίποτα και τόσο μακρυά ζητάμε τα πάντα.

Και ίσως να ναι το άλλοθι μας αυτό το κρύο και αυτός ο καιρός και αυτός ο απίστευτα μακρύς δρόμος που πρέπει στα θέλω μας να διανύσουμε.
Ίσως και να ναι οι υποψίες μας πως η μοναξιά δεν φτιάχτηκε για άλλους παραμόνο για μας,και ανοίγοντας το ραδιόφωνο στο πιο κεφάτο μας τραγούδι να της φτιάξουμε διάθεση καλή μη μας βαρεθεί και φύγει.


Αλλά βέβαια.
ίσως να φταίω και εγώ