Κρατάω στην αγκαλιά μου ένα μικρό μαλλιαρό σκυλί,κάθομαι δίπλα σου και οι παγωμένες πατούσες μας ενώνονται.Εσύ,κρατάς στο χέρι ένα ποτήρι κρασί και σιγοτραγουδάς το αγαπημένο σου κομμάτι..

"How many roads.."

Bλέπουμε υποτίθεται ταινία.Το dvd έχει κολλήσει εδώ και ώρες σε μια συγκεκριμένη σκηνή και αφού κουβεντιάσαμε για την αθλια ποιότητα των ταινιών και στολίσαμε με απαράδεκτες λέξεις του υπαλλήλους,συνεχίσαμε να κοιτάμε υπνωτισμένοι την οθόνη μη έχοντας κάτι άλλο να πούμε.

"..must a man walk down.."

O καθένας έχει τα δικά του,τα πολύ δικά του,που δε θέλει να μοιραστεί-όχι επειδή δε νιώθει την αναγκή-αλλά σαν να είνα κάτι απαγορευμένο απο φύση ,ο οργανισμός γεννά μια είδους αντιπάθεια σε ανοίγματα κ πολλά πολλά λόγια.

"..Before you call him a man?.."

Σε είχα όμως ανάγκη σήμερα για αυτό σου είπα να έρθεις.Αρκεί που κάθεσαι δίπλα μου και έφερες και το μικρό μαλλιαρό σκυλί στην αγκαλιά μου.
Το κρασί ήταν δικό μου ότι και να λες.Και πρώτη φορά πίνω λευκό.Και μόνο από το ποτήρι σου.

"..Yes, 'n' how many seas must a white dove sail.."

Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν τι είναι πια ψέμα και αλήθεια.Τι είναι πια οι άνθρωποι και κάνουν τόσο ανάκατα τα πράγματα.Ποιες αλήθειες να πιστέψω και ποιά ψέματα..Τι με συμφέρει,τι με βολεύει και τι μου ταιριάζει..

"..Before she sleeps in the sand?.."

Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν πως η απόλυτη ειλικρίνια που ώρες ώρες σου εμπιστεύομαι ίσως είναι τελικά και το απόλυτο ψέμα που το κεφάλι μου κατασκεύασε.Ίσως η μόνη αλήθεια που έχεις είναι αυτή του εαυτού σου και καμία άλλη.Ίσως δεν υπάρχουν άνθρωποι που λένε ψέματα.Ίσως υπάρχουν άνθρωποι που απλά δε λένε την αλήθεια.

Όχι επειδή δε θέλουν.Απλά να,δε μπορούν..

"..Yes, 'n' how many times must the cannon balls fly.."

Το ποτήρι χτυπάει στιγμιαία στο δόντι σου και τινάζεσαι..Κάτι πήγες να πεις και μετανιώνεις.Κοιτάς με τάχα ενδιαφέρον τη παγωμένη σκηνή στη τηλεόραση.Μετά θα σε ρωτήσω πως σου φάνηκε "καλή θα μου πεις" και θα συμφωνήσω.Θα συμφωνήσω.Άριστη σκηνοθεσία και φωτογραφία.Άριστες ερμηνείες και μοναδικός φωτισμός.

"..Before they're forever banned?.."

Το τηλέφωνο χτυπάει.Πάρος,Κρήτη,Αθήνα,Εύβοια,Καβάλα,Θεσσαλονίκη όλοι πατάνε έναν ρημαδοαριθμό,όλοι φτιάχνουν τη φωνή τους πριν χτυπήσει,όλοι το κλείνουν ευτυχισμένοι,όλοι αποκοιμιούνται κλαίγοντας.Και;

"..The answer, my friend, is blowin' in the wind.."

Και όλοι έχουν τα πως και τα γιατί τους και όλοι έχουν κάτι να σου πουν στην ιστορία τους χωρίς ψέματα και αλήθειες.
Και αν μονο κάτι έπρεπε να ορίσουν σα τη μοναδική αλήθεια που τραντάζει τα σπλάχνα τους αυτό θα ήταν ένα παραπονιάρικο "μου λείπεις".Αφού κλείσει το τηλέφωνο,πριν κλάψουν στο μαξιλάρι τους.

"..The answer is blowin' in the wind..."

Σου ακουμπάω το χέρι να σου δείξω πως όλα αυτά έχουν για μας νόημα.Δεν έχω μάθει να σ'αγκαλιάζω,να σε κοιτάζω και να σε φιλάω μα ξέρω πότε δεν είσαι καλά,πότε γελάς ψεύτικα και πότε αναστενάζεις.Ξέρω πως είμαι εδώ και είσαι εκεί επειδή έτυχε,ξέρω πως σε συνάντησα επειδή έτυχε αλλά αλήθεια σου λέω σε σκέφτομαι επειδή το επέλεξα,σε αγαπάω επειδή το επέλεξα,μου λείπεις επειδή έτσι..έτσι γίνεται.Έτσι πρέπει να γίνεται.


-Σηκώνεσαι να φύγεις με περίσια φορτωμένη στη πλάτη απογοήτευση για το πόσο αφελής μπορώ να γίνω ώρες ώρες και πριν φύγεις με ρωτάς "γιατί"-


Ανασηκώνω τους ώμους.The answer is blowin' in the wind.

για τους β,α και όποιον μπορέσει να το κάνει δικό του