Γεμίζοντας τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
Όμοιες ομπρέλες που διασταυρώνονται μα δε συναντιούνται.Στο σύρμα τους σκαλωμένες οι ιστορίες μας,στο ύφασμα λεκέδες των ταξιδιών μας.
Γεμίζοντας το πεζοδρόμιο χνάρια και βήματα,και τινάζοντας τις παλάμες από τα παράπονα μας, ταίζουμε τα περιστέρια.
Ονομάζοντας τη μέρα Σάββατο, σταυροπόδι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.
Η διαδρομή και οι σταγόνες στο τζάμι.
Δε θέλω να κατέβω.
Γεμίσαμε τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
Όμοιες ομπρέλες που διασταυρώνονται μα δε συναντιούνται.Στο σύρμα τους σκαλωμένες οι ιστορίες μας,στο ύφασμα λεκέδες των ταξιδιών μας.
Γεμίζοντας το πεζοδρόμιο χνάρια και βήματα,και τινάζοντας τις παλάμες από τα παράπονα μας, ταίζουμε τα περιστέρια.
Ονομάζοντας τη μέρα Σάββατο, σταυροπόδι στη στάση περιμένοντας το λεωφορείο.
Η διαδρομή και οι σταγόνες στο τζάμι.
Δε θέλω να κατέβω.
Γεμίσαμε τον ουρανό πολύχρωμες ομπρέλες.
2 σχόλια:
Kai ekinh h mageutiki broxh....
Υπογράφεις ταξίδια...
Ταξίδια που δε χωράνε κάτω απ' τις ομπρέλες, ούτε εντός των μακρόστενων λεοφορείων. Ταξίδια δίχως γεωμετρία και δίχως προοπτική. Εκεί που οι λεκκέδες ποτίζουν το δέρμα, και οι ιστορίες τρέχουν και αυτές βρεγμένες από τις σόλες μας!
Εκεί που τα περιστέρια ραμφίζουν τις παλάμες μας, και εμείς από τα μάτια τους κλέβουμε τα φτερά...
Καληνύχτα!
Δημοσίευση σχολίου