Μα πόσα έχουμε ζήσει τελικά και όλα τα ξεχνάμε..Μικρές,μικρές,πολύ μικρές στιγμούλες που ξεφύτρωσαν από το πουθενά,άλλες που τις επιδιώξαμε,άλλες που τις περιμέναμε,άλλες που θέλαμε να αποφύγουμε..
Αν έπρεπε να επιλέξω ένα μικρό γεγόνος από τη ζωή μου για να περιγράψω,θα με θεωρούσα πολύ μίζερη.Πάνω σε διηγήσεις όμως,σε χαλαρές κουβεντούλες με φίλους ή και στο ξεφύλλισμα παλιών βιβλίων βλέπω ότι έχω άπειρες στιγμές,άπειρες εμπειρίες και βιώματα που με έχουν στιγματίσει.Χιλιάδες πρόσωπα,εκατομμύρια φράσεις,αμέτρητα συναισθήματα και τελικά μένει ένα απλό αχνό χαμόγελο στη θύμηση τους.
Σήμερα μου ήρθαν πολλά στο μυαλό..Η πρώτη φορά που σε είδα,η πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή σου.Κρίμα να θυμόμαστε καλύτερα τις πρώτες φορές.Να μη κοιτάμε τι μας προσφέρει ο άλλος στο παρόν και στη συνέχεια στο μέλλον,αλλά αντίθετα να μένουμε σε μία φορά,στη πρώτη φορά.
Πάντως από σένα δε θυμάμαι μόνο τη πρώτη φορά.Ίσως ήταν σημαντική αλλά καθοριστική δεν ήταν.Χαίρομαι που έμεινες δίπλα μου.
Υ.Γ Στη μικρή μου..