Δε ξέρω αν οι δικες μου καταφάσεις θα σε σώσουν..
Δε ξέρω καν αν θα είσαι εσύ,εσύ και εσύ..
Τα άσπρα δωμάτια ξέρεις πάντα με τρόμαζαν..
Η σαχλή μου ομιλία πάντα με πρόδιδε..
Και αλήθεια ακόμα δε ξέρω αν η δική μου κατάφαση θα σε σώσει..

Όμως μου παν πως η καρδούλα σου θα χτυπήσει πιο γρήγορα..
Μου παν πως έξω απο το ασπρο δωμάτιο θα ακουστούν γέλια..
Μου παν πως οι σαχλές ομιλίες θα ναι απο χαρά και όχι απο φόβο

Και η μαμα σου θα παει να αγορασει χτενες και χτενακια,
η γιαγια θα πλεκει πουλοβερ και οχι πια σκουφακια,
και το "περαστικά" θα το ξεχάσεις γιατί μου παν το σιχαθηκες..

Αν υπάρξεις..Αν μετρησεις αναποδα..Αν με χαρα δεχθεις αυτο που θα σου δωσω
Δε θα με δεις και δε θα σε δω ποτε..
Δε θα μαθεις και δε θα μαθω..
Μα ξερεις..
Σκέφτηκα δειλα πως κατι θα μας ενωνει παντοτε

Και θα ναι οι χτενες και τα χτενακια
τα πουλοβερ και τα παρατημενα σκουφακια
που θα μας κανουν να κλαιμε
νυχτες του Δεκεμβρη, του Γεναρη
και του καθε μηνα που θα αλληλοεξαρτομαστε..


Με πολύ πολύ εκτίμηση και σεβασμό