"..να θυμάμαι συνθήματα που γυρνάνε στο χρόνο
να θυμάμαι ποιήματα που με κάναν να λιώνω
να θυμάμαι πως κάποτε όλα θα τα νικούσα
να θυμάμαι πως κάποτε είχα πει πως θα ζούσα.."

..στο μικρό καϊκακι που 'χε ανοιχτεί τα μεσάνυχτα και στο ράδιο που έπαιζε με παράσιτα,χαμηλά μια νύχτα του Αυγούστου..
..στον "μικρό" Αντρίκο που ξάπλωνε στο κουπί και αναρωτιόταν πόσες δεκαετίες βαστάει ο χαρακτηρισμός αυτός..
..σε κάποιους που η βροχή αστεριών τους τρόμαζε γιατί τότε δεν είχαν ευχές..
..και σε αυτούς που αγκαλιάστηκαν στην άμμο-και όχι δεν έσμιξαν..