Σαν να βρέχει είναι σήμερα.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.

Κάθομαι στο τζάμι και προσπαθώ να φανταστώ που θα έπεφταν οι στάλες.
Όμορφες που είναι..
Όμορφες που θα τανε..
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.


Λες και δεν υπάρχει κανείς σήμερα.
Λες και όλοι αποφάσισαν σήμερα να μην υπάρξουν.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.


Πάντα πίστευα πως η γωνιά που χω ακουμπήσει τις ζωγραφιές σου
ήταν το ομορφότερο σημείο του δωματίου.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.
Έτσι.


Πάντα βάζω στο καφέ μου μια κουταλιά ζάχαρη και δύο καφέ.
Δε μου αρέσει.
Αλλά τον πίνω.Κάθε πρωί στις 10.


Ακούω ραδιόφωνο τα βράδια και περπατάω στη βεράντα.
Χωρίς κάποιο ιδιαιτερο λόγο.
Έτσι και άλλιως δε φτάνω πουθενά.
Ποτέ δε φτάνω πουθένα.
Έτσι.


Και όταν ακούμπησα το πρόσωπο μου στο τζάμι, έβρεξε.
Λες και κάποιος κατάλαβε.


Δε βρέχει όσο συχνά θα θελα στα μέρη μας.

Σε όλα τα τζάμια κολλήμενα τα πρόσωπα..

Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.

Περιμένοντας μια βροχή και κρατώντας πάντα μια καινούρια ομπρέλα..

Έτσι περνάμε εμείς τα βράδια μας..

Πάντα περιμένοντας..