Δεν πέρασε πολύς καιρός.Κάτι μέρες και κάτι μήνες.Και ύστερα κάτι χρόνια.
Στην αρχή φρόντισα να είσαι ένα περαστικό όνομα στη ζωή μου.Μα ξέρεις δε γίνονται όλα έτσι όπως τα θέλουμε,και εγώ άρχισα να μαθαίνω απ'εξω το όνομα σου,και να του δίνω μάτια και στόμα,και να του δίνω φωνή να μου μιλήσει,και να του δίνω και κάτι από μένα-να με μάθει,να μη με φοβάται..

Τα βράδια είναι δύσκολες ώρες..

Δε κοιμάμαι εύκολα.Ανοιγοκλείνω το φως για να γεννηθούν σκιές να μη νιώθω μόνη και χτυπάω ρυθμικά τα δάχτυλα μου στο τοίχο για να κάνω μια κρυφή,μακρινή καντάδα στη νύχτα σου.

Μέτρησα ως το άπειρο και ζήλεψα που τέλος δεν υπήρχε και τέλος δεν ερχόταν..

Όμορφο πράγμα το άπειρο, δε βρίσκεις;

Αν ποτέ θελήσεις να ψάξεις κάτι,πρώτα εκεί να κοιτάξεις..

Τα βράδια είναι άτιμες ώρες σου ξαναλέω..

Βρήκα ένα σπασμένο λουλούδι το πρωί και το πέταξα.

Νιώθω τύψεις.Πολλές τύψεις.

Άλλος στη θέση μου θα το μύριζε και με περίσσεια φροντίδα θα το τοποθετούσε στο ωραιότερο βάζο του σπιτιού του.

Εγώ δεν έχω βάζα πια σπίτι μου.Δεν έχω χώρο για σπασμένα λουλούδια ούτε για μαραμένα πέταλα..

Κάποτε τα βρισκα τόσο όμορφα όλα αυτά.Τόσο λευκά και αλάνθαστα.

Άξιζε,πίστευα και η πιο ταλαιπωρημένη υπόσχεση να γατζώνεται από πάνω σου..

Μα δεν έχει νόημα ξέρεις..Τίποτα δεν έχει νόημα αν δε τους δώσεις..

Η ώρα λίγο μετά τις 5.

Απ'εξω το σκουπιδιάρικο να μαζέψει τις βρώμικες ζωές μας..