Και 1..2..3..
Δες δεξιά,κοίτα αριστερά,ψάξε,ψάξε,κάπου ανάμεσα Κυριακή και Δευτέρα θα παράπεσαν..
Το ράδιο κάνει παράσιτα,το ψάρι στο ενυδρίο αμφιβάλλω αν ζει,ένα μαύρο κορδόνι στο πάτωμα κοιτάει ανάσκελα το ταβάνι.
Λες ο καφές να κρύωσε;Μα γιατί;Δε πάνε παρά μέρες που κοντοστέκεται στο χαλασμένο ηχείο.
Μα δε με νοιάζει.Δεν έχω χρόνο να κλείσω το ραδιόφωνο,δεν έχω χρόνο να σώσω το ψάρι-ούτε καν να το πετάξω μέσα σε μίζερη ναυλον σακούλα-,δεν έχω χρόνο να δέσω κάπου το κορδόνι και το ηχείο το προτιμώ χαλασμένο.
Όσο για το καφέ;Καφές παραμένει.Με γάλα,ζάχαρη,νερό.Κρύος-ζεστός,φρέσκος-μπαγιάτικος,δε με νοίαζει,παρέλυσαν οι αισθήσεις μου και απλά επιθυμώ την ψευδαίσθηση της καφείνης.
Το μόνο που δε θέλω,το μόνο που τρέμω μη συμβεί είναι να μη τελειώσει το βιβλίο που διαβάζω..Δε θυμάμαι σε ποια σελίδα είμαι.Δεν έχει εξώφυλλο για να σας πω το τίτλο και τα περιεχόμενα συνίθιζα να τα χρωματίζω όταν ήμουνα παιδί και μου μεινε κουσούρι.
Έξω βρέχει,χιονίζει και ύστερα ήλιος μα το βιβλίο λεει πως είναι νύχτα και βιαστικά κλείνω τις κουρτίνες-μη και χάσω το νόημα.
Νομίζω χτυπάει το κουδούνι.Κάτσε να ακουσω..Ναι κουδούνι είναι.Μα τι θέλουν και με ενοχλούν πάλι.
Δεν ανοίγω.Θα πω ότι κοιμόμουν.Έτσι και αλλιώς διαφημιστικά θα ΄ναι.Δείγματα που θα σε πουν φίλο.
Δεν ανοίγω.Στο τρίτο χτύπημα,θα φύγουν και στη γειτόνισσα που κοιτάζει επίμονα θα πουν πως χάθηκα.