Έχω πολλά,άπειρα θέλω.Όνειρα,όνειρα,όνειρα.Θαυμάσια σενάρια,ουτοπικές καταστάσεις.Φαντασία,μεγάλη φαντασία.Κάποιες φορές προσαρμοσμένη στη πραγματικότητα μου,άλλες φορές έξω από τα όρια.Αμέτρητα "μακάρι" και άλλα τόσα "ελπίζω".Προσπάθεια,αποτυχίες,επιτυχίες.Μια να νιώθω "εκατομμύρια δρόμους μακρυά από την άνοιξη"* και την άλλη στιγμή να είμαι ένα βήμα μακρυά από την ολόδικια μου ζωή.
Θέλω σωστά πράγματα.Μα θέλω και μεγάλα λάθη.Πάντα πίστευα πως από κάτι καλό,ίσως βγει κάτι εξίσου καλό.Μα υπήρξα πεπεισμένη πως από κάτι κακό βγαίνει πάντα κάτι καλύτερο.
Δε τις φοβάμαι τόσο τις άσχημες καταστάσεις.Ούτε καν αυτές που δημιουργώ στις μικρές μελαγχολίες μου.Πιο συχνά-πρέπει να πω-είναι τα όμορφα αυτά που με τρομάζουν.Ίσως να μην είμαι άξια να τα ζήσω,ίσως να μην είμαι σε θέση να τα βιώσω.Και η πιθανή ανικανότητα του να μην ζήσεις το δημιούργημα,αν όχι της φαντασίας σου,αλλά της ψυχής σου,με ξεφτιλίζει.Δε πιστεύω απόλυτα στη τύχη.Και πόσο μάλλον στη μοίρα.Δε θέλω να πω "ετυχε" και δεν έζησα έτσι όπως ήθελα.Όχι δεν έτυχε.Έχουμε κατά ένα μεγάλο ποσοστό ευθύνη για την τροπή των πραγμάτων.
Κρίνουμε,επιλέγουμε.Μας κρίνουν και μας επιλέγουν.Οι κρίσεις μας και οι επιλογές μας συγκρούονται.Ένα ατελείωτο,φυσικό ντόμινο.Το κάθε κομμάτι με διαφορετικό σχήμα,μέγεθος και χρώμα.Αλλά όλα με την ίδια ακριβώς ιδιότητα.Επηρεάζουν και επηρεάζονται.

*Στίχος από το βιβλίο του Θέμη Τασούλη "Μαθήματα Πρωτοβάθμιας Άνοιξης"