Οι παλάμες μου γεμάτες χώμα.
Το πρόσωπο μου μουτζουρωμένο.
Πονάνε τα πλευρά μου και ανασαίνω αργά.
Ουρλιάζει ο κόσμος που θαψα μέσα του τα πάντα σου.


Οι πρώτες μου φράσεις
οι πρώτες μου λέξεις
δεν έχουν να πουν σε κανέναν τίποτα.

Αλλά καμιά στιγμή,
σε κάποια υπόνοια
θα καταλάβεις
πως
το τίποτα είναι καλύτερο απ' το όλα.

1 σχόλιο:

kioy είπε...

Πάντα και τίποτα.
Μια ιστορία (τρυφερης και άγριας) αιμομικτικής συνουσίας...

Καληνύχτα!