Πες μου αυτά που αγαπάς να τα θυμάμαι
όταν θα ζει με αναμνήσεις η καρδιά
να 'ρχεσαι πάντα μες στον ύπνο που κοιμάμαι
σαν πεταλούδα με φτερά μενεξεδιά

Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας..Δεν είχε σημασία που τα περνούσαμε..Ήμαστε μαζί.. Ο χώρος του καθενός είναι μέσα του άλλωστε..
Μου λείπουν οι βραδιές μας.Εκεί που ήξερα οτι είσαι για μένα.Και εγώ για σένα..
Μου λείπουν τα γέλια μας.Τα αστεία μας και αυτά τα δικά μας..

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φυλάξω
σ' ένα πηγάδι της ψυχής μου σκοτεινό
όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω
να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό

Θα μου λείψει το ξυπνητήρι στις 7 το πρωί..Και η γειτονική καλημέρα.
Θα μου λείψει το πράσινο χρώμα του θρανίου και ο πίνακας..
Θα μου λείψεις εσύ,εσύ και εσύ..

Πες μου αυτά που αγαπάς να τα φορέσω
πάνω στο στήθος μου σαν άγιο φυλαχτό
και με την πρώτη μαχαιριά να μην πονέσω
όταν με βρει η μοναξιά να φυλαχτώ

Δεν έχω φωτογραφίες..Ούτε παλιά χαρτιά..Τις κρατάω όμως τις στιγμές μας..Πόσα χρόνια..
13 μετράει το ημερολόγιο στο τοίχο..Μα ήταν τόσο λίγο..
Και εσύ μικρή μου που μου κλαιγες..Πόσο σε νιώθω τώρα..
Στο τοίχο είναι χαραγμένα 12 ονόματα..Δεν έχει σημασία πότε χαράχτηκαν..Ούτε ποιοί είναι..
Το γιατί όμως το συμφωνήσαμε ομόφωνα..Ίσως δεν υπήρξαμε φίλοι.Πάντα όμως ήμασταν 12.Και πάντα ο ένας για τον άλλον..
2009 και τέρμα..Έτσι λέει η καρέκλα μου..Από πάνω κάποιος προσπάθησε να το σβήσει..
Τέρμα;Πως τέρμα;Γιατί τέρμα;
Μεγάλωσα εκεί.Μεγάλωσα με σας.Και μετά τι;Ποιός ξέρει τι είναι μετά το τέρμα;Ποιός ξέρει που καταλήγει το τέρμα;

Μη μου μιλάς γι' αυτά που πρόκειται να γίνουν
όσα φοβάμαι και να διώξω πολεμώ
κι όσα μου πεις πως αγαπάς αυτά θα μείνουν
να τα θυμάμαι μ' έναν κόμπο στο λαιμό

17 είμαι.Και κάτι λίγα..Και δε ξέρω τι να κάνω και που να πάω.Δε ξέρω πως να φερθώ και ο δρόμος προς τα 18,τα 19,τα 20 μου φαίνεται χάος.Πουθενά δεν υπάρχουν οδηγίες χρήσης του εαυτού μου..Οι εγκυκλοπαίδεις και τα λεξικά δε λένε τίποτα..Με γέλασαν στο βιβλιοπωλείο..Εγώ τους ζήτησα βιβλίο για τη ζωή και κείνοι μου δωσαν μόνο τα ρέστα..

Και όμως..Παρόλαυτα..
Βιάζομαι να κάνω την αρχή μου..Δε ξέρω ούτε το που ούτε το πως..Μα έχω ένα γιατί αυτή τη φορά..

Δεν βαριέσαι..

Για να ξημερώσει σ' ένα δάσος
πρέπει πρώτα να βγει στον άμβωνα του κόσμου
ένα πουλί
και να ζητήσει τον άρτον τον επιούσιον,
δήθεν πως κελαϊδάει.

Nα τρέξει ένα αμήν από δέντρο σε δέντρο,
ψίθυρος ανιδιοτελείας δήθεν.
Aπ' τις μεγάλες πέτρες
θ' ανέβει ένα λιβάνι ήμαρτον.
Aπό κει και πέρα ξεμυτίζει η λεπτομέρεια
κι η βεβαιότης πως αφήσαμε πίσω τη νύχτα.

Λίγο σαν περισκόπια υψώνονται
οι άκρες των τηλεγραφόξυλων
μήπως πλέει μακριά καμιά είδηση,
βγάζει απ' τη θήκη του το αγκάθι ο πυράκανθος,
κι ένα καμπουριασμένο μονοπάτι
παραπατάει και γράφεται.
Aπό τους γύρω όγκους πέφτει η μάσκα
και ησυχάζεις: ξεκαθαρίζει
τι είναι Πεντέλη, τι Yμηττός
και τι απομένει μύτη φόβου.

Tο χρώμα της ελιάς,
μουντό κι ολιγόλογο,
βλεφαρίζει στα φύλλα
κι είναι ευκαιρία μ' αυτό να προσδιορίσεις
μάτια ακαθορίστου χρώματος που λέμε.
Eπουσιώδης βέβαια εκκρεμότης
μα, που όσο να 'ναι, βασανίζει.
Έτσι και τα προσδιορίσεις,
μας έρχεται ολόκληρο το φως
κι αστενοχώρητο
σαν ένα δεν βαριέσαι.
Κική Δημουλά..

Ένα μονο πράγμα μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη τις Αθηναικές νύχτες..
Μεγάλες ταχύτητες στην απέραντη μας λεωφόρο..
Με μουσική και ανοιχτά παράθυρα..
Και να που έχω μια πραγματικότητα δική μου, ολόδικη μου που αγαπώ.

Και 1..2..3..
Δες δεξιά,κοίτα αριστερά,ψάξε,ψάξε,κάπου ανάμεσα Κυριακή και Δευτέρα θα παράπεσαν..
Το ράδιο κάνει παράσιτα,το ψάρι στο ενυδρίο αμφιβάλλω αν ζει,ένα μαύρο κορδόνι στο πάτωμα κοιτάει ανάσκελα το ταβάνι.
Λες ο καφές να κρύωσε;Μα γιατί;Δε πάνε παρά μέρες που κοντοστέκεται στο χαλασμένο ηχείο.
Μα δε με νοιάζει.Δεν έχω χρόνο να κλείσω το ραδιόφωνο,δεν έχω χρόνο να σώσω το ψάρι-ούτε καν να το πετάξω μέσα σε μίζερη ναυλον σακούλα-,δεν έχω χρόνο να δέσω κάπου το κορδόνι και το ηχείο το προτιμώ χαλασμένο.
Όσο για το καφέ;Καφές παραμένει.Με γάλα,ζάχαρη,νερό.Κρύος-ζεστός,φρέσκος-μπαγιάτικος,δε με νοίαζει,παρέλυσαν οι αισθήσεις μου και απλά επιθυμώ την ψευδαίσθηση της καφείνης.
Το μόνο που δε θέλω,το μόνο που τρέμω μη συμβεί είναι να μη τελειώσει το βιβλίο που διαβάζω..Δε θυμάμαι σε ποια σελίδα είμαι.Δεν έχει εξώφυλλο για να σας πω το τίτλο και τα περιεχόμενα συνίθιζα να τα χρωματίζω όταν ήμουνα παιδί και μου μεινε κουσούρι.
Έξω βρέχει,χιονίζει και ύστερα ήλιος μα το βιβλίο λεει πως είναι νύχτα και βιαστικά κλείνω τις κουρτίνες-μη και χάσω το νόημα.
Νομίζω χτυπάει το κουδούνι.Κάτσε να ακουσω..Ναι κουδούνι είναι.Μα τι θέλουν και με ενοχλούν πάλι.
Δεν ανοίγω.Θα πω ότι κοιμόμουν.Έτσι και αλλιώς διαφημιστικά θα ΄ναι.Δείγματα που θα σε πουν φίλο.
Δεν ανοίγω.Στο τρίτο χτύπημα,θα φύγουν και στη γειτόνισσα που κοιτάζει επίμονα θα πουν πως χάθηκα.

Προσπάθησα να γράψω ένα κείμενο για έναν υπέροχο άνθρωπο που γνώρισα
Μα μοιάζουν στενές οι λέξεις και δε θέλω ούτε καν έτσι να τον περιορίσω
Πως να γράψεις άλλωστε για τη ζεστασιά των κινήσεων αν δεν υπερβείς τον εαυτό σου;

Μου μαθες πολλά.Ευχαριστώ

''Θέλω να τρέξω, να πετάξω, να χαθώ
όμως φοβάμαι τι θα γίνει αν γυρίσω
Τον εαυτό μου να γελάσω προσπαθώ
μα κάπου μέσα μου βαθιά δεν θα τον πείσω

Αυτά σκεφτότανε τα βράδια στη δουλειά
κι η γκρίζα αύρα της γινότανε πιο μαύρη
Φιλί μ' ένα ναι καλά ευχαριστώ
μα άλλο πράγμα την τρυπάει και τη χαλάει

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει

Άσε με άνθρωπε να κάνω ότι αισθάνομαι
βαρέθηκα για πράγματα σωστά να μου μιλάνε
Πες μου μονάχα τι ποτό γεμίζει το ποτήρι σου
κι αν θέλεις περισσότερο εδώ δε σε κερνάμε

Δεν τελειώνει η ζωή σε μια άρνηση
κι αν έχεις άντρα την άρνηση ακολούθα
τι σε πειράζει αν σε δείχνουνε στο σπίτι σου
γιατί φόρεσες ανάποδα τα ρούχα.

Είναι ωραία η θάλασσα γιατί κινείται πάντα
κι αν έχεις βρει πολλές στεριές καμία δεν σ' αράζει
δώσ' μου για φιλοδώρημα τραγούδι μέχρι πάντα
είναι ωραία η θάλασσα γιατί με σένα μοιάζει''

Ένας κύκλος σύντομα θα κλείσει.Να βρω κουράγιο μόνο.
Αλλά...είμαστε καλά.Και θα τα καταφερουμε.